Psyche
alle pijlers
Maak mij zorgen om m'n moeder
donderdag 20 december 2007 om 21:04
Hallo,
Ik maak mij de laatste tijd zorgen om mijn moeder. Ze is enorm verandert. Vroeger was ze een lieve, warme vrouw bij wie ik mij altijd enorm fijn voelde. Ze heeft psychisch veel te verduren gehad de laatste jaren. Een scheiding, schulden en een vorm van reuma. Ze slikt sinds een aantal jaar anti-depressieva. Sinds ze deze slikt is ze enorm mat geworden, ze toont geen liefde en ze is verbaal agressief geworden ( ze scheld veel, boort je de grond in en wenst sommige mensen om het minst of geringste dood ). Niet alleen tegen mij maar ook tegen andere mensen om haar heen. Ze heeft met veel mensen onenigheid in haar omgeving doordat ze soms erg hard en gemeen uit de hoek kan komen.
Ik begin mij zorgen te maken, wat is er toch met haar aan de hand?
Ik heb wel eens geprobeerd om met haar te praten, maar tevergeefs. Ze werd agressief en zei dat ik mij niet met haar moest bemoeien. Ze verandert steeds meer. Ze zoekt ruzie ( ik probeer er niet op in te gaan maar dan gaat ze door en door) en vervolgens gooit ze de meest vreselijke dingen eruit en wijst mij de deur. Vervolgens probeer ik contact met haar te maken door te bellen. Deze telefoontjes negeert ze en neemt ze niet op. Dit kan ze heel lang volhouden. Als ik mij dan zorgen begin te maken en ik bel bij haar aan, wordt de deur dichtgehouden.
Ik weet dat ze al 15 jaar, iedere dag, een slaaptabletje neemt. Soms wel meerdere op een dag. Ik vraag mij af waarom de huisarts deze consequent blijft voorschrijven. Ik denk niet dat het goed is om deze zo lang en zo vaak te slikken. Ik heb op internet gezocht of deze slaaptabletten zulke gedragsverandering teweeg kunnen brengen. Ik kom dit niet te weten.
Ik heb ook al aan mezelf getwijfeld, komt het door mij dat ze zo doet? Ik merk dat ze alle mensen in haar omgeving ( en dat zijn er niet zo veel ze is vrij eenzaam geworden) afstoot. Ik vind het moeilijk, ik wil haar graag helpen maar deze slaat ze af. Ze zakt momenteel steeds dieper in de schulden door een houding van " het kan mij allemaal niet schelen".
Ik weet dat het psychisch totaal niet goed gaat. Maar wat kan ik doen als ze alle hulp afslaat? Het doet pijn om mijn moeder zo te zien. Ik geef haar liefde maar ontvang niets meer terug. Dat hoeft momenteel ook niet, ze zit psychisch niet goed in haar vel en dan lukt het misschien niet, maar dit gaat al jaren zo. Het doet pijn om zo hard afgestoten te worden.
Heeft iemand misschien advies hoe ik het beste met haar om kan gaan?
Ik maak mij de laatste tijd zorgen om mijn moeder. Ze is enorm verandert. Vroeger was ze een lieve, warme vrouw bij wie ik mij altijd enorm fijn voelde. Ze heeft psychisch veel te verduren gehad de laatste jaren. Een scheiding, schulden en een vorm van reuma. Ze slikt sinds een aantal jaar anti-depressieva. Sinds ze deze slikt is ze enorm mat geworden, ze toont geen liefde en ze is verbaal agressief geworden ( ze scheld veel, boort je de grond in en wenst sommige mensen om het minst of geringste dood ). Niet alleen tegen mij maar ook tegen andere mensen om haar heen. Ze heeft met veel mensen onenigheid in haar omgeving doordat ze soms erg hard en gemeen uit de hoek kan komen.
Ik begin mij zorgen te maken, wat is er toch met haar aan de hand?
Ik heb wel eens geprobeerd om met haar te praten, maar tevergeefs. Ze werd agressief en zei dat ik mij niet met haar moest bemoeien. Ze verandert steeds meer. Ze zoekt ruzie ( ik probeer er niet op in te gaan maar dan gaat ze door en door) en vervolgens gooit ze de meest vreselijke dingen eruit en wijst mij de deur. Vervolgens probeer ik contact met haar te maken door te bellen. Deze telefoontjes negeert ze en neemt ze niet op. Dit kan ze heel lang volhouden. Als ik mij dan zorgen begin te maken en ik bel bij haar aan, wordt de deur dichtgehouden.
Ik weet dat ze al 15 jaar, iedere dag, een slaaptabletje neemt. Soms wel meerdere op een dag. Ik vraag mij af waarom de huisarts deze consequent blijft voorschrijven. Ik denk niet dat het goed is om deze zo lang en zo vaak te slikken. Ik heb op internet gezocht of deze slaaptabletten zulke gedragsverandering teweeg kunnen brengen. Ik kom dit niet te weten.
Ik heb ook al aan mezelf getwijfeld, komt het door mij dat ze zo doet? Ik merk dat ze alle mensen in haar omgeving ( en dat zijn er niet zo veel ze is vrij eenzaam geworden) afstoot. Ik vind het moeilijk, ik wil haar graag helpen maar deze slaat ze af. Ze zakt momenteel steeds dieper in de schulden door een houding van " het kan mij allemaal niet schelen".
Ik weet dat het psychisch totaal niet goed gaat. Maar wat kan ik doen als ze alle hulp afslaat? Het doet pijn om mijn moeder zo te zien. Ik geef haar liefde maar ontvang niets meer terug. Dat hoeft momenteel ook niet, ze zit psychisch niet goed in haar vel en dan lukt het misschien niet, maar dit gaat al jaren zo. Het doet pijn om zo hard afgestoten te worden.
Heeft iemand misschien advies hoe ik het beste met haar om kan gaan?
donderdag 20 december 2007 om 21:12
Lieve scorpion,
Natuurlijk komt het niet door jou dat ze zo is! Dat moet je echt nooit denken. Je moeder heeft zo te lezen ernstige problemen, maar die zijn echt niet door jou veroorzaakt.
Wat de slaaptabletten betreft; Ik snap ook niet dat de dokter die nog blijft voorschrijven. Ik heb zelf slaaptabletten van de huisarts gekregen toen ik in een heel diep dal zat. Er stond specifiek in de bijsluiter dat je ze nooit langer dan 2 weken mag slikken. Je hebt er steeds meer van nodig om het effect nog te merken.
Verder kan ik je helaas niet echt advies geven. Ik heb zelf ook een moeder met veel problemen. Mijn moeder heeft al anorexia sinds ze 16 was. Ze is nu 46 en lag tot voor kort nog in het ziekenhuis omdat ze nog maar 35 kilo woog. Het is heel wat anders dan wat jouw moeder heeft, dat begrijp ik. Maar ik kan in elk geval met je meeleven wat het betekent om een moeder met veel problemen te hebben.
Hopelijk zijn er hier op het forum wat mensen die je wel een goed advies kunnen geven.
Veel sterkte ermee
Natuurlijk komt het niet door jou dat ze zo is! Dat moet je echt nooit denken. Je moeder heeft zo te lezen ernstige problemen, maar die zijn echt niet door jou veroorzaakt.
Wat de slaaptabletten betreft; Ik snap ook niet dat de dokter die nog blijft voorschrijven. Ik heb zelf slaaptabletten van de huisarts gekregen toen ik in een heel diep dal zat. Er stond specifiek in de bijsluiter dat je ze nooit langer dan 2 weken mag slikken. Je hebt er steeds meer van nodig om het effect nog te merken.
Verder kan ik je helaas niet echt advies geven. Ik heb zelf ook een moeder met veel problemen. Mijn moeder heeft al anorexia sinds ze 16 was. Ze is nu 46 en lag tot voor kort nog in het ziekenhuis omdat ze nog maar 35 kilo woog. Het is heel wat anders dan wat jouw moeder heeft, dat begrijp ik. Maar ik kan in elk geval met je meeleven wat het betekent om een moeder met veel problemen te hebben.
Hopelijk zijn er hier op het forum wat mensen die je wel een goed advies kunnen geven.
Veel sterkte ermee
donderdag 20 december 2007 om 21:13
Kan me voorstellen dat het erg veel pijn doet om je moeder zo te zien. Heb je al weleens contact opgenomen met de huisarts om te kijken of die slaaptabletten inderdaad zulke gedragsveranderingen teweeg kunnen brengen? Probeer in ieder geval niet aan jezelf te twijfelen en jezelf de schuld te geven dat ze doet zoals ze doet, het ligt niet aan jou! Blijkbaar valt het leven haar zwaar door datgene wat ze meegemaakt heeft. Het is moeilijk iemand te willen helpen die of niet geholpen wil worden of niet meer weet hoe ze met tegenslagen en het leven om moet gaan. Ik hoop dat er hier mensen zijn die een zelfde soort situatie meegemaakt hebben en die je wat handvaten kunnen aanreiken om hier mee om te gaan.
Sterkte
Sterkte
donderdag 20 december 2007 om 21:18
Kan het niet aan de combinatie van de slaappillen en de anti-depressiva liggen? Er zijn ook anti depressiva die mensen minder aggressief maken. Bij die medicijnen is het altijd kijken op welke de patient het beste reageert. Het lijkt me inderdaad ook een goed idee als je met haar huisarts gaat praten.
Veel sterkte
Veel sterkte
donderdag 20 december 2007 om 21:28
Bedankt voor jullie reacties
Het lijkt mij misschien inderdaad een goed plan om eens naar de huisarts te gaan. We hebben dezelfde huisarts.
Ik leg het hele verhaal gewoon aan hem uit. Misschien dat hij weet of ze een verkeerde anti depressieva slikt of de combinatie met slaappillen verkeerd is. Ik denk wel dat hij niet teveel over een "andere patient " mag praten omdat hij geheimhoudingsplicht heeft. Ik hoop dat er bij hem ook een lampje gaat branden, want zo lang slaappillen voorschrijven kan niet goed zijn.
Een andere oplossing zie ik ook even niet. Ik denk dat ze woedend wordt als ik voor haar een afspraak met maatschappelijk werk of zo ga maken.
Jammer dat er zo weinig controle is op dit soort medicijngebruik. Ze heeft ze gewoon via de huisarts gekregen destijds. Ik vind toch wel dat er meer toezicht hierop moet zijn. Deze medicijnen kunnen agressieve bijwerkingen hebben. ( tenminste als haar gedrag door de medicatie komt... maar ik denk het haast wel)
Momenteel heb ik weer ruzie met haar.. ze gooide ineens woedend de telefoon erop omdat ik niet snel genoeg antwoord gaf. ( mijn dochtertje zat ergens aan) Erg moeilijk. Ik heb mezelf voorgenomen om niet meteen terug te bellen. Ik laat het nu maar even... Het kost wel moeite omdat ik een hekel heb aan ruzie. Maar mocht ik dan terugbellen dan moet ik mijn excuses aanbieden om het toch enigszins weer bij te leggen. Zij zou dat nooit doen.
Het lijkt mij misschien inderdaad een goed plan om eens naar de huisarts te gaan. We hebben dezelfde huisarts.
Ik leg het hele verhaal gewoon aan hem uit. Misschien dat hij weet of ze een verkeerde anti depressieva slikt of de combinatie met slaappillen verkeerd is. Ik denk wel dat hij niet teveel over een "andere patient " mag praten omdat hij geheimhoudingsplicht heeft. Ik hoop dat er bij hem ook een lampje gaat branden, want zo lang slaappillen voorschrijven kan niet goed zijn.
Een andere oplossing zie ik ook even niet. Ik denk dat ze woedend wordt als ik voor haar een afspraak met maatschappelijk werk of zo ga maken.
Jammer dat er zo weinig controle is op dit soort medicijngebruik. Ze heeft ze gewoon via de huisarts gekregen destijds. Ik vind toch wel dat er meer toezicht hierop moet zijn. Deze medicijnen kunnen agressieve bijwerkingen hebben. ( tenminste als haar gedrag door de medicatie komt... maar ik denk het haast wel)
Momenteel heb ik weer ruzie met haar.. ze gooide ineens woedend de telefoon erop omdat ik niet snel genoeg antwoord gaf. ( mijn dochtertje zat ergens aan) Erg moeilijk. Ik heb mezelf voorgenomen om niet meteen terug te bellen. Ik laat het nu maar even... Het kost wel moeite omdat ik een hekel heb aan ruzie. Maar mocht ik dan terugbellen dan moet ik mijn excuses aanbieden om het toch enigszins weer bij te leggen. Zij zou dat nooit doen.
donderdag 20 december 2007 om 23:51
Het zou mij niets verbazen dat de combi anti depressiva en slaaptabletten je geestelijk welzijn aantast. Ik ben geen dokter, geen apotheker maar iets chemisch slikken, steeds meer en meer nodig hebben zorgt toch voor een soort van verslavingsgedrag. Of een ander gedrag dan eerst was. Lijkt me helemaal niet gek als jij met je huisarts erover praat. En zeker als deze ook de huisarts van je moeder is. De huisarts kan jou informeren over het hoe en wat van de meds en kan (en misschien gaat de huisarts jou dat niet zeggen) ingrijpen. Al was het maar dat de huisarts eens langsgaat. Ik zeg niet dat je huisarts dat gaat doen maar je weet nooit. De zorgen om je moeder lijken me niet zo raar. Eerder doodnormaal. Je wilt tenslotte dat je moeder happy en tevreden is.
vrijdag 21 december 2007 om 07:55
Volgens mij zijn slaapmiddelen ook heel verslavend.
Ik denk niet dat ze nog zonder kan, want ze heeft ze nodig. Ik ga deze ochtend een afspraak proberen te maken. Ik hoop dat de huisarts haar een keer op het spreekuur uitnodigt om over het medicijngebruik te praten. ( onder het mom van; u slikt deze al zoveel jaren, hoe gaat het met u? en zou het niet eens verstandig zijn om dit te minderen?)
Toch denk ik dat de huisarts hier niet goed genoeg voor gespecialiseerd is en dat er toch echt deskundige hulp nodig is. Deze hulp kan hij haar slechts adviseren. Ik weet dat ze dit absoluut niet wil. Ze ziet haar probleem zelf niet in. ( misschien ook een gevolg van die medicaties)
@flipflopflipflop; ik denk niet dat ze een hersenbloeding gehad heeft. Ik ben zelf doktersassistente en ik herken verder geen symptomen ervan. Je hebt wel gelijk hoor dat een hersenbloeding karakterverandering met zich mee brengt. Maar ik denk niet dat dit het geval is.
Ze brengt zichzelf steeds meer in de problemen. Ze leeft van een ww uitkering en moet van het CWI vrijwilligerswerk zoeken. Dit heeft het CWI haar al een paar maanden geleden opgelegd. Als ze niet goed meewerkt wordt haar uitkering gestopt. Ze heeft na al die maanden nog geen vrijwilligerswerk omdat ze niet zoekt en niet wil. Nu is het geduld van het CWI bijna op en vinden dat ze nu toch echt haar best moet doen. Al is het maar 2 uurtjes per week. Dit weigert ze, omdat ze nergens meer zin in heeft. ( waarschijnlijk toch door die depressie)
Ik ben bang dat het CWI en UWV ineens gaat zeggen; je uitkering stopt, je werkt niet met ons mee. Dan komt ze in de bijstand met enorme schulden. ( helaas ben ik financieel niet in staat om haar hierin te helpen)
Ik denk echt dat wanneer ze psychische hulp gaat zoeken het CWI en UWV wat water bij de wijn gaan doen en begrip voor haar situaties zullen hebben. Nu werkt ze er niet aan en zijn ze minder begripvol.
Ik denk ook dat het een groot gedeelte trots is. Ze wil geen psychische hulp want haar mankeert niets. Hoe doorbreek je dit toch? Erg moeilijk.
Ik heb verder ook geen broers of zussen die haar ook zouden kunnen overtuigen of met wie ik hierover kan praten.
Ze rookt al jaren 1,5 pakje per dag, eet niet gezond, beweegt niet en heeft fors overgewicht. Ze verzorgd zichzelf al jaren niet meer. Het doet pijn om dit zelfdestructief gedrag te zien. Ik wou dat ze gelukkig kon zijn.
Ik denk niet dat ze nog zonder kan, want ze heeft ze nodig. Ik ga deze ochtend een afspraak proberen te maken. Ik hoop dat de huisarts haar een keer op het spreekuur uitnodigt om over het medicijngebruik te praten. ( onder het mom van; u slikt deze al zoveel jaren, hoe gaat het met u? en zou het niet eens verstandig zijn om dit te minderen?)
Toch denk ik dat de huisarts hier niet goed genoeg voor gespecialiseerd is en dat er toch echt deskundige hulp nodig is. Deze hulp kan hij haar slechts adviseren. Ik weet dat ze dit absoluut niet wil. Ze ziet haar probleem zelf niet in. ( misschien ook een gevolg van die medicaties)
@flipflopflipflop; ik denk niet dat ze een hersenbloeding gehad heeft. Ik ben zelf doktersassistente en ik herken verder geen symptomen ervan. Je hebt wel gelijk hoor dat een hersenbloeding karakterverandering met zich mee brengt. Maar ik denk niet dat dit het geval is.
Ze brengt zichzelf steeds meer in de problemen. Ze leeft van een ww uitkering en moet van het CWI vrijwilligerswerk zoeken. Dit heeft het CWI haar al een paar maanden geleden opgelegd. Als ze niet goed meewerkt wordt haar uitkering gestopt. Ze heeft na al die maanden nog geen vrijwilligerswerk omdat ze niet zoekt en niet wil. Nu is het geduld van het CWI bijna op en vinden dat ze nu toch echt haar best moet doen. Al is het maar 2 uurtjes per week. Dit weigert ze, omdat ze nergens meer zin in heeft. ( waarschijnlijk toch door die depressie)
Ik ben bang dat het CWI en UWV ineens gaat zeggen; je uitkering stopt, je werkt niet met ons mee. Dan komt ze in de bijstand met enorme schulden. ( helaas ben ik financieel niet in staat om haar hierin te helpen)
Ik denk echt dat wanneer ze psychische hulp gaat zoeken het CWI en UWV wat water bij de wijn gaan doen en begrip voor haar situaties zullen hebben. Nu werkt ze er niet aan en zijn ze minder begripvol.
Ik denk ook dat het een groot gedeelte trots is. Ze wil geen psychische hulp want haar mankeert niets. Hoe doorbreek je dit toch? Erg moeilijk.
Ik heb verder ook geen broers of zussen die haar ook zouden kunnen overtuigen of met wie ik hierover kan praten.
Ze rookt al jaren 1,5 pakje per dag, eet niet gezond, beweegt niet en heeft fors overgewicht. Ze verzorgd zichzelf al jaren niet meer. Het doet pijn om dit zelfdestructief gedrag te zien. Ik wou dat ze gelukkig kon zijn.
vrijdag 21 december 2007 om 08:06
@ prulletje; het moet verschrikkelijk zijn om je moeder zo in haar anorexia verstrengeld te zien.
Heeft ze daarvoor hulp? Ik las dat ze zelfs in het ziekenhuis heeft gelegen met 35 kg.
Volgens mij kun je bij een anorexia patiënt niet goed doordringen. Helemaal in haar eigen wereldje van niet eten en de weegschaal. Moet niet makkelijk voor je zijn geweest in jouw jeugd en in het nu. Ik hoop dat ze de kracht vindt om aan zichzelf te werken.
Heeft ze daarvoor hulp? Ik las dat ze zelfs in het ziekenhuis heeft gelegen met 35 kg.
Volgens mij kun je bij een anorexia patiënt niet goed doordringen. Helemaal in haar eigen wereldje van niet eten en de weegschaal. Moet niet makkelijk voor je zijn geweest in jouw jeugd en in het nu. Ik hoop dat ze de kracht vindt om aan zichzelf te werken.
