Psyche
alle pijlers
Machtsmisbruik, kom je daar ooit vanaf?
zaterdag 2 mei 2009 om 12:15
Ik ben er de laatste tijd achter gekomen dat veel van mijn problemen in het leven te maken hebben met (vermeend of niet vermeend) machtsmisbruik en dat deze gevoelens mij af en toe best kunnen overheersen. Ik kan het moeilijk tot niet loslaten, ik denk nog steeds dat mensen mij overheersen en beheersen waardoor een normaal contact met mij moeilijk verloopt.
Soms word ik zomaar boos, of ik stop alle boosheid weg en dan denk ik: laat maar. Dan ben ik zo bang voor mijn boosheid. En op m'n werk moet ik koel blijven en dat vind ik ook erg moelijk, het is dan net alsof ik een knop om moet zetten en al mijn gevoelens uit moet schakelen, dan denk ik: ze zouden eens moeten weten hoe het bij mij van binnen eruit ziet, hoe defensief ik kan zijn, hoe boos en hoe gekwetst ik kan zijn, ik ben erg bang, dat als ze daar achter komen, ik ontslagen word.
Soms word ik zomaar boos, of ik stop alle boosheid weg en dan denk ik: laat maar. Dan ben ik zo bang voor mijn boosheid. En op m'n werk moet ik koel blijven en dat vind ik ook erg moelijk, het is dan net alsof ik een knop om moet zetten en al mijn gevoelens uit moet schakelen, dan denk ik: ze zouden eens moeten weten hoe het bij mij van binnen eruit ziet, hoe defensief ik kan zijn, hoe boos en hoe gekwetst ik kan zijn, ik ben erg bang, dat als ze daar achter komen, ik ontslagen word.
zaterdag 2 mei 2009 om 12:34
Kun je daarvoor geen psychische hulp (therapie) van een professional krijgen?
Mij lijkt dat je hier wel vanaf kunt komen. En als ik jouw verhaal hier zo lees lijkt me het wijs om hieraan te gaan werken, want volgens mij heb je hier zelf nog het meeste last van en zeker als het op een gegeven moment een weerslag op je normale functioneren gaat krijgen....
Mij lijkt dat je hier wel vanaf kunt komen. En als ik jouw verhaal hier zo lees lijkt me het wijs om hieraan te gaan werken, want volgens mij heb je hier zelf nog het meeste last van en zeker als het op een gegeven moment een weerslag op je normale functioneren gaat krijgen....
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 2 mei 2009 om 12:47
quote:Iris27 schreef op 02 mei 2009 @ 12:34:
Kun je daarvoor geen psychische hulp (therapie) van een professional krijgen?
Mij lijkt dat je hier wel vanaf kunt komen. En als ik jouw verhaal hier zo lees lijkt me het wijs om hieraan te gaan werken, want volgens mij heb je hier zelf nog het meeste last van en zeker als het op een gegeven moment een weerslag op je normale functioneren gaat krijgen....
Ja, ik heb hier wel hulp voor gezocht, ik zit al een poosje in therapie en de ene keer gaat het beter dan de andere keer, soms denk ik: ik ben er nu echt vanaf en dan komt alles weer terug, zeker na zo'n drama van afgelopen donderdag, dat trek ik me toch teveel aan, omdat ik denk dat ik ook zo zal kunnen reageren, ik ben nl. jarenlang door een ex onder druk gezet die mij dwong om voor hem te werken om een verblijfsvergunning te krijgen voor hem. Hij ging daarin heel erg ver en ik durfde niets terug te zeggen, uit angst voor hem en hij manipuleerde mij jarenlang, want hij was zielig, hij was eenzaam, hij was al jaren bij zijn ouders weg, hij had geen veilig huis in nederland en ik moest hem dat maar geven en het erge was dat ik niet tegen hem inging, ik heb jarenlang alles gepikt, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zat ie mij te jennen, op te jutten, constant ging het over zijn situatie, hoe zielig hij wel niet was en volgens hem had ook de hele maatschappij de schuld, de koningin, de regering en ik heb zo vaak op hem ingepraat, maar niets hielp.
Op een gegeven moment heeft hij het heft in eigen handen genomen en is hij drugs gaan smokkelen en toen hebben ze mij willen pakken voor zijn daden, vandaar dat ik af en toe nog zo paranoia ben, ik werk achter een balie en als mensen dan dingen nodig hebben en ik geef het ze niet snel genoeg, ben ik ook bang dat ze gaan dreigen en/of agressief worden, net zoals mijn ex dat in zijn wanhoop deed, keer op keer, ik schrok me echt kapot, op een gegeven moment kreeg hij niet snel genoeg zijn koffie, toen is hij alles en iedereen kapot gaan schelden en dan zegt ie zomaar: ik maak alles kapot en daar schrik ik van, heel erg, vooral omdat mijn vader ook zomaar zo'n bui kon hebben en ik pikte alles maar, want ik wist niet wat ik moest doen, ik was een klein kind, ik kon me niet verweren en misschien is daar het machtsmisbruik begonnen.
Ik heb ook verschillende fases, soms ben ik zelf erg uitdagend en agressief en ga ik zelf de aanval aan, maar de laatste tijd ben ik echt aan het veranderen, ik wil zo niet meer leven, ik wil ook normaal met mensen omgaan, zonder dat ik bang ben voor ze, maar ik heb nog een hele weg te gaan, het wantrouwen zit er zo in gebakken, vreselijk gewoon. Mijn ex vertrouwde ik blindelings, ik dacht dat hij een zielige jongen was die hulp nodig had, maar in zijn zieligheid, manipuleerde hij mij en maakte hij misbruik van me en dat doet pijn, want je bedoelt het goed met iemand en die persoon maakt jou totaal kapot, sleept je eigenlijk mee de vernieling in.
daarna heb ik dus een hele agressieve periode gehad. ik had alles zo lang opgekropt, ik was zo bang, ik durfde het huis niet uit. Toen kwam ik ook nog eens in een pscyhose terecht, ik kon niet meer, was totaal uitgeput, ik kon niet meer nadenken, ik draaide volkomen door, toen heb ik me laten opnemen en dat heeft wel enigszins geholpen, maar ik het gevoel dat ik nooit meer dezelfde word als eerst, dat ik mijn onbevangenheid, mijn spontaniteit voorgoed kwijt ben, ik vertrouw niemand meer, zoek overal wat achter, ben altijd wantrouwend en daar baal ik van.
Kun je daarvoor geen psychische hulp (therapie) van een professional krijgen?
Mij lijkt dat je hier wel vanaf kunt komen. En als ik jouw verhaal hier zo lees lijkt me het wijs om hieraan te gaan werken, want volgens mij heb je hier zelf nog het meeste last van en zeker als het op een gegeven moment een weerslag op je normale functioneren gaat krijgen....
Ja, ik heb hier wel hulp voor gezocht, ik zit al een poosje in therapie en de ene keer gaat het beter dan de andere keer, soms denk ik: ik ben er nu echt vanaf en dan komt alles weer terug, zeker na zo'n drama van afgelopen donderdag, dat trek ik me toch teveel aan, omdat ik denk dat ik ook zo zal kunnen reageren, ik ben nl. jarenlang door een ex onder druk gezet die mij dwong om voor hem te werken om een verblijfsvergunning te krijgen voor hem. Hij ging daarin heel erg ver en ik durfde niets terug te zeggen, uit angst voor hem en hij manipuleerde mij jarenlang, want hij was zielig, hij was eenzaam, hij was al jaren bij zijn ouders weg, hij had geen veilig huis in nederland en ik moest hem dat maar geven en het erge was dat ik niet tegen hem inging, ik heb jarenlang alles gepikt, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zat ie mij te jennen, op te jutten, constant ging het over zijn situatie, hoe zielig hij wel niet was en volgens hem had ook de hele maatschappij de schuld, de koningin, de regering en ik heb zo vaak op hem ingepraat, maar niets hielp.
Op een gegeven moment heeft hij het heft in eigen handen genomen en is hij drugs gaan smokkelen en toen hebben ze mij willen pakken voor zijn daden, vandaar dat ik af en toe nog zo paranoia ben, ik werk achter een balie en als mensen dan dingen nodig hebben en ik geef het ze niet snel genoeg, ben ik ook bang dat ze gaan dreigen en/of agressief worden, net zoals mijn ex dat in zijn wanhoop deed, keer op keer, ik schrok me echt kapot, op een gegeven moment kreeg hij niet snel genoeg zijn koffie, toen is hij alles en iedereen kapot gaan schelden en dan zegt ie zomaar: ik maak alles kapot en daar schrik ik van, heel erg, vooral omdat mijn vader ook zomaar zo'n bui kon hebben en ik pikte alles maar, want ik wist niet wat ik moest doen, ik was een klein kind, ik kon me niet verweren en misschien is daar het machtsmisbruik begonnen.
Ik heb ook verschillende fases, soms ben ik zelf erg uitdagend en agressief en ga ik zelf de aanval aan, maar de laatste tijd ben ik echt aan het veranderen, ik wil zo niet meer leven, ik wil ook normaal met mensen omgaan, zonder dat ik bang ben voor ze, maar ik heb nog een hele weg te gaan, het wantrouwen zit er zo in gebakken, vreselijk gewoon. Mijn ex vertrouwde ik blindelings, ik dacht dat hij een zielige jongen was die hulp nodig had, maar in zijn zieligheid, manipuleerde hij mij en maakte hij misbruik van me en dat doet pijn, want je bedoelt het goed met iemand en die persoon maakt jou totaal kapot, sleept je eigenlijk mee de vernieling in.
daarna heb ik dus een hele agressieve periode gehad. ik had alles zo lang opgekropt, ik was zo bang, ik durfde het huis niet uit. Toen kwam ik ook nog eens in een pscyhose terecht, ik kon niet meer, was totaal uitgeput, ik kon niet meer nadenken, ik draaide volkomen door, toen heb ik me laten opnemen en dat heeft wel enigszins geholpen, maar ik het gevoel dat ik nooit meer dezelfde word als eerst, dat ik mijn onbevangenheid, mijn spontaniteit voorgoed kwijt ben, ik vertrouw niemand meer, zoek overal wat achter, ben altijd wantrouwend en daar baal ik van.
zaterdag 2 mei 2009 om 12:50
quote:Manderijn schreef op 02 mei 2009 @ 12:36:
Waarschijnlijk stop jij je boosheid misschien wel weg omdat je bang bent ZELF te voelen.
Ben je bang dat je de controle verliest als je werkelijk verteld hoe jij je voelt?Ja, en die controle ben ik al een paar keer verloren, zo boos en zo intens woedend ben ik dan. Ik voel mezelf zoveel onrecht aangedaan, heb voortdurend het gevoel dat mensen delen van mijn leven hebben verpest en/of afgepakt, ik heb mezelf wel eens vergeleken met Natasja uit Oostenrijk die ook jarenlang is opgesloten geweest en misbruikt, zo voelt mijn leven af en toe ook, dat mensen macht op mij hebben uitgeoefend, dat ze mij niet hebben gegund om een normale persoonlijkheid te ontwikkelen en dat gevoel is al in mijn vroege jeugd ontstaan.
Waarschijnlijk stop jij je boosheid misschien wel weg omdat je bang bent ZELF te voelen.
Ben je bang dat je de controle verliest als je werkelijk verteld hoe jij je voelt?Ja, en die controle ben ik al een paar keer verloren, zo boos en zo intens woedend ben ik dan. Ik voel mezelf zoveel onrecht aangedaan, heb voortdurend het gevoel dat mensen delen van mijn leven hebben verpest en/of afgepakt, ik heb mezelf wel eens vergeleken met Natasja uit Oostenrijk die ook jarenlang is opgesloten geweest en misbruikt, zo voelt mijn leven af en toe ook, dat mensen macht op mij hebben uitgeoefend, dat ze mij niet hebben gegund om een normale persoonlijkheid te ontwikkelen en dat gevoel is al in mijn vroege jeugd ontstaan.
zaterdag 2 mei 2009 om 13:02
Maar ben je werkelijk de controle verloren dat je iemand hebt gedood?
Ben je zo ver gegaan?
Of was het schreeuwen en misschien slaan?
Daar van gaat namelijk niemand dood.
Jij hebt al die jaren onder zoveel druk gestaan.
De druk is nu weg
Waarom zou je de controle verliezen?
Er is nu niks meer waardoor jij de controle verliest
En je angst om de controle te verliezen is juist je beschermer dat je het niet zal doen
Jou geweten roept je tot de orde want diep in jou hart wil je mensen geen pijn doen.
JIJ VOELT pijn.
En je wil juist graag leren die pijn te delen
Op een normale manier.
Je weet alleen nog niet hoe
Als je nooit je gevoel hebt mogen vertellen hoe moet je dan aan je zelf erkennen dat de pijn die je voelt terecht is?
Ben je zo ver gegaan?
Of was het schreeuwen en misschien slaan?
Daar van gaat namelijk niemand dood.
Jij hebt al die jaren onder zoveel druk gestaan.
De druk is nu weg
Waarom zou je de controle verliezen?
Er is nu niks meer waardoor jij de controle verliest
En je angst om de controle te verliezen is juist je beschermer dat je het niet zal doen
Jou geweten roept je tot de orde want diep in jou hart wil je mensen geen pijn doen.
JIJ VOELT pijn.
En je wil juist graag leren die pijn te delen
Op een normale manier.
Je weet alleen nog niet hoe
Als je nooit je gevoel hebt mogen vertellen hoe moet je dan aan je zelf erkennen dat de pijn die je voelt terecht is?
zaterdag 2 mei 2009 om 14:18
Dat klinkt allemaal heel naar wat je hebt meegemaakt en dat heb je zeker niet verdient! Maar echt niet iedereen is slecht en wil gebruik van je maken.... ook al denk jij dat misschien wel. Er zijn zeker slechte en oneerlijke mensen, en toevallig heb jij enkelen getroffen die jou - in die fase in je leven - konden en wilden manipuleren. Slecht.
Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor het geluk in je leven. Dat klinkt heel cliche, maar is wel de waarheid.
JIJ kan besluiten je verleden niet meer zo'n grote rol in je leven te laten spelen! Zeker omdat je schrijft dat je zo niet wilt zijn... dan kun je daar zelf voor kiezen.
Dus je wantrouwt iedereen? Stop daarmee. Ik zou ook niet mijzelf meteen weer helemaal compleet aan iemand geven, dat is niet verstandig. Maar kleine stapjes van vertrouwen... En denk je niet, dat met wat jij allemaal hebt meegemaakt je echt wel kunt signaleren als er weer zo'n machtswellusteling in je leven opduikt! Vertrouw wat meer op jezelf.
Het leven is leuk. Mensen maken je leven leuk. De juiste mensen.
Mocht je echt denken dat je gaat doorslaan. Haal dan hulp! Zoals je schreef, deed je dat bij je psychose ook en dat is heel verstandig.
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
zaterdag 2 mei 2009 om 14:21
quote:Manderijn schreef op 02 mei 2009 @ 13:02:
Maar ben je werkelijk de controle verloren dat je iemand hebt gedood?
Ben je zo ver gegaan?
Of was het schreeuwen en misschien slaan?
Daar van gaat namelijk niemand dood.
Jij hebt al die jaren onder zoveel druk gestaan.
De druk is nu weg
Waarom zou je de controle verliezen?
Er is nu niks meer waardoor jij de controle verliest
En je angst om de controle te verliezen is juist je beschermer dat je het niet zal doen
Jou geweten roept je tot de orde want diep in jou hart wil je mensen geen pijn doen.
JIJ VOELT pijn.
En je wil juist graag leren die pijn te delen
Op een normale manier.
Je weet alleen nog niet hoe
Als je nooit je gevoel hebt mogen vertellen hoe moet je dan aan je zelf erkennen dat de pijn die je voelt terecht is?
Ik heb wel de neiging gehad om bepaalde mensen, waaronder mijn ex en mijn pleegmoeder, mijn vader en moeder en een vrouw van de voorganger uit een kerk, te vermoorden, maar het bleef gelukkig bij woede en agressie. Mijn ex is echt te ver gegaan, maar zelfs die heb ik vergeven, hij was de druppel die de emmer deed overlopen. Mede door zijn toedoen heb ik gezien dat ik zo niet verder kon leven, met zoveel pijn, zoveel angst en zoveel boosheid en woede. Ik zat vol met wraakgevoelens naar iedereen, naar mijn ouders naar mijn ex-pleegmoeder, ik had zoveel dingen niet verwerkt, maar niemand wilde meer naar me luisteren, want ze hadden zoveel moeite met mijn reacties. Ik was nl zo boos, zo gekwetst en zo gefrustreerd dat er geen normaal gesprek met mij gevoerd kon worden en dan werd ik weer zo boos dat mijn ouders mij niet meer aankonden en niet meer naar me wilden luisteren, ik dacht dan bij mezelf: maar jullie hebben deze pijn, deze boosheid en deze frustratie veroorzaakt door mij zoveel te verbieden, door mij zo kort te houden, door mij telkens in elkaar te slaan, door mij te negeren, door mij te mishandelen,maar ik kreeg bij hen geen luisterend oor, vooral bij m'n vader niet, die was weer slachtoffer van zijn jeugd, ja dat kon ik toen ook niet weten, als kind reageer je nog zo instinctief op wat je meemaakt, wat je voelt, je gaat dan niet denken: o, dat doet hij omdat hij zelf slachtoffer is en dat rechtvaardigt dan niet zijn gedrag.
Omdat ik slachtoffer ben van verschillende machtmisbruikers, mag ik ook niet jan en alleman in elkaar slaan, mijn vriend en ik hebben ruzie en dan vliegen de scherven ook wel eens over de vloer, dan ben ik zo boos dat ik m'n eigen boosheid en woede niet meer kan verdragen, dan barst ik dus en dan vliegt het nodige over de vloer, vooral als hij iets zegt wat me zwaar kwetst. Pas noemde hij me zomaar een hoer omdat ie boos was om iets en toen flipte ik weer, maar de laatste tijd gaat het wel beter, ik heb mijn gevoelens toch wel enigszins een plekje kunnen geven, ik werk weer, dat geeft me ook eigenwaarde, want als je de hele dag niets te doen hebt, dan gaat alles ook aan je vreten.
Natuurlijk wil ik een ander geen pijn doen, ik wil niet dat een ander voelt wat ik voel, maar soms is dat niet te vermijden, dan komt alles eruit en sla ik alles kort en klein, maar dat was in het verleden, maar ik wil maar zeggen: veroordeel iemand niet om zijn of haar gedrag, tenzij het te ver gaat,natuurlijk, maar ieder mens heeft een verhaal en een reden waarom hij of zij zo reageert.
En idd, zoals je schreeft, ik mocht mijn eigen pijn niet erkennen, een ander mocht zich wel dag in dag uit op mij afreageren, maar als ik daarover ging vertellen naar de buitenwereld, dan was het huis bij ons te klein en gingen mijn ouders zich verdedigen en gingen ze mij juist in een kwaad daglicht stellen, alsof ik de slechterik was, want over mijn vader mocht niets slechts gezegd werden, mijn moeder hield hem eindeloos de hand boven het hoofd, want hij was zo zielig, maar hij mishandelde intussen wel zijn eigen kinderen en ik heb daar later wel een excuus voor gehad, maar het heeft heel erg lang bij mij geduurd voordat ik hem weer durfde te vertrouwen, zo misbruikt en zo mishandeld voelde ik me dan. Als klein kind geslagen te worden is niet mis, je hebt dan geen weerstand, geen weerwoord en het gaat maar door, niemand die het voor je opneemt, niemand die je helpt, ik heb ooit bijna de kinderbescherming gebeld toen ik weer helemaal in elkaar geramd was, maar toch maar niet gedaan, zo'n macht had mijn vader, hij zou toch alles ontkennen en mij weer voor gek zetten, want ik was immers de slechterik, hij deed niets, wij moesten ons maar niet zo aanstellen, stomme wijven dat wij waren, dus het lag aan ons, zijn dochters en niet aan hem, die man heeft echt een persoonlijkheidsstoornis, niet te geloven zeg.
Mijn zus heeft ook jarenlang last van dezelfde klachten als ik. Totaal geen gevoel van eigenwaarde als vrouw, totaal het gevoel hebben dat je genegeerd wordt, dat er niet naar je wordt geluisterd, dat je geen bestaansrecht hebt etc. Zo onderdrukt, zo klein en zo betekenisloos kan een mens zich dan voelen, zulke ervaringen, herinneringen hebben diepe impact op je, geloof me, dat vormt je voor je hele leven.
Het heeft helaas ook invloed gehad op mijn keuze voor een levenspartner, je kiest in principe dezelfde partner als je vader en zo koos ik voor een illegaal die mij 3 jaar lang belazerde en misbruikte en toen ik me had laten opnemen, toen kwam ik verhaal halen bij mijn ouders, waarom ik zo was geworden, mede door de invloed van mijn vader, maar daar wilden ze toen weer niet naar luisteren.
Maar ben je werkelijk de controle verloren dat je iemand hebt gedood?
Ben je zo ver gegaan?
Of was het schreeuwen en misschien slaan?
Daar van gaat namelijk niemand dood.
Jij hebt al die jaren onder zoveel druk gestaan.
De druk is nu weg
Waarom zou je de controle verliezen?
Er is nu niks meer waardoor jij de controle verliest
En je angst om de controle te verliezen is juist je beschermer dat je het niet zal doen
Jou geweten roept je tot de orde want diep in jou hart wil je mensen geen pijn doen.
JIJ VOELT pijn.
En je wil juist graag leren die pijn te delen
Op een normale manier.
Je weet alleen nog niet hoe
Als je nooit je gevoel hebt mogen vertellen hoe moet je dan aan je zelf erkennen dat de pijn die je voelt terecht is?
Ik heb wel de neiging gehad om bepaalde mensen, waaronder mijn ex en mijn pleegmoeder, mijn vader en moeder en een vrouw van de voorganger uit een kerk, te vermoorden, maar het bleef gelukkig bij woede en agressie. Mijn ex is echt te ver gegaan, maar zelfs die heb ik vergeven, hij was de druppel die de emmer deed overlopen. Mede door zijn toedoen heb ik gezien dat ik zo niet verder kon leven, met zoveel pijn, zoveel angst en zoveel boosheid en woede. Ik zat vol met wraakgevoelens naar iedereen, naar mijn ouders naar mijn ex-pleegmoeder, ik had zoveel dingen niet verwerkt, maar niemand wilde meer naar me luisteren, want ze hadden zoveel moeite met mijn reacties. Ik was nl zo boos, zo gekwetst en zo gefrustreerd dat er geen normaal gesprek met mij gevoerd kon worden en dan werd ik weer zo boos dat mijn ouders mij niet meer aankonden en niet meer naar me wilden luisteren, ik dacht dan bij mezelf: maar jullie hebben deze pijn, deze boosheid en deze frustratie veroorzaakt door mij zoveel te verbieden, door mij zo kort te houden, door mij telkens in elkaar te slaan, door mij te negeren, door mij te mishandelen,maar ik kreeg bij hen geen luisterend oor, vooral bij m'n vader niet, die was weer slachtoffer van zijn jeugd, ja dat kon ik toen ook niet weten, als kind reageer je nog zo instinctief op wat je meemaakt, wat je voelt, je gaat dan niet denken: o, dat doet hij omdat hij zelf slachtoffer is en dat rechtvaardigt dan niet zijn gedrag.
Omdat ik slachtoffer ben van verschillende machtmisbruikers, mag ik ook niet jan en alleman in elkaar slaan, mijn vriend en ik hebben ruzie en dan vliegen de scherven ook wel eens over de vloer, dan ben ik zo boos dat ik m'n eigen boosheid en woede niet meer kan verdragen, dan barst ik dus en dan vliegt het nodige over de vloer, vooral als hij iets zegt wat me zwaar kwetst. Pas noemde hij me zomaar een hoer omdat ie boos was om iets en toen flipte ik weer, maar de laatste tijd gaat het wel beter, ik heb mijn gevoelens toch wel enigszins een plekje kunnen geven, ik werk weer, dat geeft me ook eigenwaarde, want als je de hele dag niets te doen hebt, dan gaat alles ook aan je vreten.
Natuurlijk wil ik een ander geen pijn doen, ik wil niet dat een ander voelt wat ik voel, maar soms is dat niet te vermijden, dan komt alles eruit en sla ik alles kort en klein, maar dat was in het verleden, maar ik wil maar zeggen: veroordeel iemand niet om zijn of haar gedrag, tenzij het te ver gaat,natuurlijk, maar ieder mens heeft een verhaal en een reden waarom hij of zij zo reageert.
En idd, zoals je schreeft, ik mocht mijn eigen pijn niet erkennen, een ander mocht zich wel dag in dag uit op mij afreageren, maar als ik daarover ging vertellen naar de buitenwereld, dan was het huis bij ons te klein en gingen mijn ouders zich verdedigen en gingen ze mij juist in een kwaad daglicht stellen, alsof ik de slechterik was, want over mijn vader mocht niets slechts gezegd werden, mijn moeder hield hem eindeloos de hand boven het hoofd, want hij was zo zielig, maar hij mishandelde intussen wel zijn eigen kinderen en ik heb daar later wel een excuus voor gehad, maar het heeft heel erg lang bij mij geduurd voordat ik hem weer durfde te vertrouwen, zo misbruikt en zo mishandeld voelde ik me dan. Als klein kind geslagen te worden is niet mis, je hebt dan geen weerstand, geen weerwoord en het gaat maar door, niemand die het voor je opneemt, niemand die je helpt, ik heb ooit bijna de kinderbescherming gebeld toen ik weer helemaal in elkaar geramd was, maar toch maar niet gedaan, zo'n macht had mijn vader, hij zou toch alles ontkennen en mij weer voor gek zetten, want ik was immers de slechterik, hij deed niets, wij moesten ons maar niet zo aanstellen, stomme wijven dat wij waren, dus het lag aan ons, zijn dochters en niet aan hem, die man heeft echt een persoonlijkheidsstoornis, niet te geloven zeg.
Mijn zus heeft ook jarenlang last van dezelfde klachten als ik. Totaal geen gevoel van eigenwaarde als vrouw, totaal het gevoel hebben dat je genegeerd wordt, dat er niet naar je wordt geluisterd, dat je geen bestaansrecht hebt etc. Zo onderdrukt, zo klein en zo betekenisloos kan een mens zich dan voelen, zulke ervaringen, herinneringen hebben diepe impact op je, geloof me, dat vormt je voor je hele leven.
Het heeft helaas ook invloed gehad op mijn keuze voor een levenspartner, je kiest in principe dezelfde partner als je vader en zo koos ik voor een illegaal die mij 3 jaar lang belazerde en misbruikte en toen ik me had laten opnemen, toen kwam ik verhaal halen bij mijn ouders, waarom ik zo was geworden, mede door de invloed van mijn vader, maar daar wilden ze toen weer niet naar luisteren.
zaterdag 2 mei 2009 om 20:11
josje, josefien......ga in therapie zodat je leert de verantwoording, controle over je eigen leven te nemen. Iedereen kan je naar behandelen, maar belangrijker, relevant is dat jij je naar laat behandelen. Dat is een keuze. Je zult hier niet vinden wat je nodig hebt.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
