Psyche
alle pijlers
Manisch Depressief?
woensdag 8 augustus 2007 om 14:23
Ik zoek "lot"genoten.
Al jaren heb ik klachten die erop wijzen dat ik wel eens manisch depressief zou kunnen zijn. Ik herken veel in de beschrijvingen die ik op internet lees, maar er is bij mij nog geen diagnose gesteld. Ik ben wel van plan om hier eindelijk mee naar de huisarts te gaan. Ik heb er alleen geen behoefte aan op dit moment om met een psycholoog of psychiater te gaan praten, en ik ben bang dat ik dat zal moeten wil ik medicatie krijgen.
In het verleden heb ik al verschillende depressies doorgemaakt, afgewisseld met (in mijn ogen) manische perioden. Ik denk dat die depressies steeds voor iets anders zijn aangezien. Zo heb ik 2x de diagnose burn-out gekregen, 1x postnatale depressie en ook in mijn pubertijd werden mijn klachten niet als manisch depressief herkend.
Nu zit ik dus een beetje tegen dat doktersbezoek aan te hikken.
Wie wil met mij over dit onderwerp praten?
Al jaren heb ik klachten die erop wijzen dat ik wel eens manisch depressief zou kunnen zijn. Ik herken veel in de beschrijvingen die ik op internet lees, maar er is bij mij nog geen diagnose gesteld. Ik ben wel van plan om hier eindelijk mee naar de huisarts te gaan. Ik heb er alleen geen behoefte aan op dit moment om met een psycholoog of psychiater te gaan praten, en ik ben bang dat ik dat zal moeten wil ik medicatie krijgen.
In het verleden heb ik al verschillende depressies doorgemaakt, afgewisseld met (in mijn ogen) manische perioden. Ik denk dat die depressies steeds voor iets anders zijn aangezien. Zo heb ik 2x de diagnose burn-out gekregen, 1x postnatale depressie en ook in mijn pubertijd werden mijn klachten niet als manisch depressief herkend.
Nu zit ik dus een beetje tegen dat doktersbezoek aan te hikken.
Wie wil met mij over dit onderwerp praten?
woensdag 8 augustus 2007 om 14:44
Ik ben Bi-polair (=Manisch depressief alleen heet het tegenwoordig anders) Ik slik hiervoor ook medicijnen die helaas niet 100% helpen, maar het helpt me wel stabieler te blijven en dankzij deze medicijnen schiet ik niet meer door in een zware depressie of een zware manie.
Praat jezelf niets aan maar laat een psycholoog je onderzoeken en een diagnose stellen samen met een psychiater. Als je werkelijk Bi-polair bent dan heb je daadwerklijk de rest van je leven een stemmingsstabilisator nodig, en dan zal je blij en opgelucht zijn als je het eindelijk krijgt voorgeschreven.
Praat jezelf niets aan maar laat een psycholoog je onderzoeken en een diagnose stellen samen met een psychiater. Als je werkelijk Bi-polair bent dan heb je daadwerklijk de rest van je leven een stemmingsstabilisator nodig, en dan zal je blij en opgelucht zijn als je het eindelijk krijgt voorgeschreven.
donderdag 9 augustus 2007 om 09:15
inderdaad ga niet zelf bedenken wat je zou kunnen hebben er is namelijk ontzettend veel overlap in de verschillende diagnoses die je kan krijgen...
dat je je ergens in herkent wil niet zeggen dat jij ook bipolair bent en alleen een deskundige kan je echt helpen met erachter komen wat er is met je.
succes met bellen en wees niet bang, weten wat er is en hulp krijgen geeft veel rust.
dat je je ergens in herkent wil niet zeggen dat jij ook bipolair bent en alleen een deskundige kan je echt helpen met erachter komen wat er is met je.
succes met bellen en wees niet bang, weten wat er is en hulp krijgen geeft veel rust.
donderdag 9 augustus 2007 om 11:02
Hoi Urban Lily,
Hier ook de diagnose manisch-depressief. Bij mij was het nogal overduidelijk wat ik had: 'k ben vanuit een manische psychose opgenomen geweest geworden. Inmiddels alweer een hele tijd stabiel op lithium. En hoewel psychose/opname geen kattepis waren: het gaat nu veel beter met me dan voor al die ellende.
Iedereen zal wel zeggen dat je met een deskundige moet praten. Ben ik het helemaal mee eens, maar een deskundige kan ook weer niet je hele leven overzien, zoals jij dat wel kan. In die zin ben je dus zelf ook 'deskundig'. Mijn ervaring met m'n huisarts (of had ik echt een hele beroerde?) is ook dat ze precies met me meelulde. Dacht ik dat ik overspannen was, was dat inderdaad zo volgens haar. O nee, toch depressief: oke, dan depressief.
In jouw geval zou ik er toch voor kiezen om doorverwijzing te vragen naar een psychiater (geen psycholoog: het gaat om een psychiatrische ziekte, dus moet je bij een psychiater zijn). Niet vanwege de medicijnen (die kan je van een huisarts ook krijgen), maar puur vanwege de expertise van een psychiater. Met kanker ga je toch ook naar de oncoloog en blijf je niet bij de huisarts hangen?
Ik ben wel benieuwd wat je onder 'manische' episoden verstaat, omdat ik me wel kan voorstellen dat een depressie aangezien wordt voor een burn-out/ postnatale depressie, maar de manische kant is blijkbaar nooit door anderen onderkend?
Hier ook de diagnose manisch-depressief. Bij mij was het nogal overduidelijk wat ik had: 'k ben vanuit een manische psychose opgenomen geweest geworden. Inmiddels alweer een hele tijd stabiel op lithium. En hoewel psychose/opname geen kattepis waren: het gaat nu veel beter met me dan voor al die ellende.
Iedereen zal wel zeggen dat je met een deskundige moet praten. Ben ik het helemaal mee eens, maar een deskundige kan ook weer niet je hele leven overzien, zoals jij dat wel kan. In die zin ben je dus zelf ook 'deskundig'. Mijn ervaring met m'n huisarts (of had ik echt een hele beroerde?) is ook dat ze precies met me meelulde. Dacht ik dat ik overspannen was, was dat inderdaad zo volgens haar. O nee, toch depressief: oke, dan depressief.
In jouw geval zou ik er toch voor kiezen om doorverwijzing te vragen naar een psychiater (geen psycholoog: het gaat om een psychiatrische ziekte, dus moet je bij een psychiater zijn). Niet vanwege de medicijnen (die kan je van een huisarts ook krijgen), maar puur vanwege de expertise van een psychiater. Met kanker ga je toch ook naar de oncoloog en blijf je niet bij de huisarts hangen?
Ik ben wel benieuwd wat je onder 'manische' episoden verstaat, omdat ik me wel kan voorstellen dat een depressie aangezien wordt voor een burn-out/ postnatale depressie, maar de manische kant is blijkbaar nooit door anderen onderkend?
donderdag 9 augustus 2007 om 11:49
Bedankt voor jullie reacties.
Onder manische periodes versta ik dat ik periodes heb dat ik denk alles te kunnen doen; veel geld uitgeven, projecten aangaan (prive of werk) die ik helemaal niet aankan en in die periodes ben ik heel hyper en "vrolijk". die perioden worden afgewisseld met hele diepe, depressieve dalen waar ik dan zelf lijk uit te komen na een tijd. om vervolgens weer van voren af aan te beginnen.
Ik maak dus schulden terwijl ik "deep down" weet wat de gevolgen zijn, ik sleep mijn gezin mee in weer een geweldig plan dat mislukt en ik neem gigantisch teveel hooi op mijn vork op mijn werk om vervolgens het onvermogen te zien als falen.
Bovendien is mijn zelfbeeld zeer laag (al sinds mijn jeugd) en ben ik gevoelig voor verslaving (in het verleden drugs, nu wiet, roken en eten)
Ik heb vaker bij een psychiater gelopen, heb ook medicatie geslikt tegen die post-natale depressie en toen ik me beter ging voelen sloeg ik ontzettend door; ik ging als een gek sporten om af te vallen, begon een nieuwe opleiding, ging op zoek naar een nieuw huis , sloot allemaal nieuwe vriendschappen, beïndigde mijn relatie en ging een nieuwe aan en stopte met die medicatie. Vervolgens bleek dit allemaal teveel en smakte ik weer op de grond. Dit cirkeltje loop ik al door sinds mijn pubertijd.
Ik vind het moeilijk om met psychologen/ psychiaters te praten. het lukt me namelijk gewoonweg niet om uit te leggen hoe ik me precies voel, alsof er geen woorden voor bestaan.
Ik ben het echter met jullie eens dat ik niet zelf diagnoses moet gaan stellen maar naar een proffesional moet gaan.
Onder manische periodes versta ik dat ik periodes heb dat ik denk alles te kunnen doen; veel geld uitgeven, projecten aangaan (prive of werk) die ik helemaal niet aankan en in die periodes ben ik heel hyper en "vrolijk". die perioden worden afgewisseld met hele diepe, depressieve dalen waar ik dan zelf lijk uit te komen na een tijd. om vervolgens weer van voren af aan te beginnen.
Ik maak dus schulden terwijl ik "deep down" weet wat de gevolgen zijn, ik sleep mijn gezin mee in weer een geweldig plan dat mislukt en ik neem gigantisch teveel hooi op mijn vork op mijn werk om vervolgens het onvermogen te zien als falen.
Bovendien is mijn zelfbeeld zeer laag (al sinds mijn jeugd) en ben ik gevoelig voor verslaving (in het verleden drugs, nu wiet, roken en eten)
Ik heb vaker bij een psychiater gelopen, heb ook medicatie geslikt tegen die post-natale depressie en toen ik me beter ging voelen sloeg ik ontzettend door; ik ging als een gek sporten om af te vallen, begon een nieuwe opleiding, ging op zoek naar een nieuw huis , sloot allemaal nieuwe vriendschappen, beïndigde mijn relatie en ging een nieuwe aan en stopte met die medicatie. Vervolgens bleek dit allemaal teveel en smakte ik weer op de grond. Dit cirkeltje loop ik al door sinds mijn pubertijd.
Ik vind het moeilijk om met psychologen/ psychiaters te praten. het lukt me namelijk gewoonweg niet om uit te leggen hoe ik me precies voel, alsof er geen woorden voor bestaan.
Ik ben het echter met jullie eens dat ik niet zelf diagnoses moet gaan stellen maar naar een proffesional moet gaan.
donderdag 9 augustus 2007 om 13:45
Hey, Lily,
Ik kom dus nog steeds eens in de paar maanden bij de psych (groot onderhoud, zal ik maar zeggen) en elke keer vraagt ie: "hoe gaat het?" en ik zeg altijd "goed". En dat is niet altijd zo. Ik bedoel maar te zeggen dat het vertrouwen er logischerwijs niet meteen is als je binnenstapt. Jijzelf en zo'n psych hebben ook wel even de tijd nodig om te wennen. Je zal er niet meteen de eerste keer wat aan hebben.
Wat je vertelt klinkt echter wel heel herkenbaar, dus ik zou gewoon met deze specifieke vraag: 'Heb ik MDS of niet?' naar de huisarts stappen en je vooral niet af laten schepen of te snel tevreden laten stellen. Oja: het verhaal dat je manisch kan worden van anti-depressiva, heb ik al best wel vaak van bi-polairen gehoord.
Hoe is het nu trouwens met je gezinssituatie? Alles oke met man en kind?
Ik kom dus nog steeds eens in de paar maanden bij de psych (groot onderhoud, zal ik maar zeggen) en elke keer vraagt ie: "hoe gaat het?" en ik zeg altijd "goed". En dat is niet altijd zo. Ik bedoel maar te zeggen dat het vertrouwen er logischerwijs niet meteen is als je binnenstapt. Jijzelf en zo'n psych hebben ook wel even de tijd nodig om te wennen. Je zal er niet meteen de eerste keer wat aan hebben.
Wat je vertelt klinkt echter wel heel herkenbaar, dus ik zou gewoon met deze specifieke vraag: 'Heb ik MDS of niet?' naar de huisarts stappen en je vooral niet af laten schepen of te snel tevreden laten stellen. Oja: het verhaal dat je manisch kan worden van anti-depressiva, heb ik al best wel vaak van bi-polairen gehoord.
Hoe is het nu trouwens met je gezinssituatie? Alles oke met man en kind?
donderdag 9 augustus 2007 om 15:27
In mijn geval vriend en 3 kinderen.
En nee, helemaal ok gaat het jammer genoeg niet.
Mijn middelste kind (bijna 5, jongen) vertoond gedragsproblemen, en we krijgen daar voor video home-training. Ik denk dat er ook met hem meer aan de hand is. Tussen mijn vriend en ik gaat het af en aan. We houden veel van elkaar maar hij is juist iemand die slecht tegen spanning kan en zeer gevoelig is. Hij vind het erg moeilijk om met mij om te gaan in perioden dat ik down ben.
Mijn oudste (7, meisje) lijdt onder deze situatie; alle aandacht gaat naar haar broertje en ze is erg wijs voor haar leeftijd. Ik voel me vaak zo schuldig tegenover haar omdat ze me vaak ziet huilen en me boos meemaakt.
Mijn jongste is nog maar 13 maanden en wat voor invloed dit alles op hem heeft kan ik nog niet goed bepalen.
Ik ben van plan om maandag langs de huisarts te gaan om me te laten doorverwijzen. Ik realiseer me eigenlijk ook wel dat een psychiater het beste weet welke medicatie ik moet slikken.
Durske (en anderen) kunnen jullie mij meer vertellen over hoe het bi-polair zijn zich bij jullie uit? en wat zijn de bijwerkingen van de medicatie?
Toen ik Anti-depressiva nam gebruikte ik tolvon. Dat was het beste toen omdat ik borstvoeding gaf. Maar er gebeurde toen zo iets raars in mijn gevoel; de psychiater vertelde dat die medicatie voor een soort bodem in mijn gevoel zou zorgen (zodat ik niet meer down kon zijn, maar alleen maar omhoog kon).
Ik ging echter letterlijk een bodem voelen, wat dus een rotgevoel was.
Sorry, ik kan het niet helderder uitleggen. Daar loop ik steeds tegenaan; ik voel soms zo complex dat ik het niet helder kan maken, ook niet voor een psychiater...
En nee, helemaal ok gaat het jammer genoeg niet.
Mijn middelste kind (bijna 5, jongen) vertoond gedragsproblemen, en we krijgen daar voor video home-training. Ik denk dat er ook met hem meer aan de hand is. Tussen mijn vriend en ik gaat het af en aan. We houden veel van elkaar maar hij is juist iemand die slecht tegen spanning kan en zeer gevoelig is. Hij vind het erg moeilijk om met mij om te gaan in perioden dat ik down ben.
Mijn oudste (7, meisje) lijdt onder deze situatie; alle aandacht gaat naar haar broertje en ze is erg wijs voor haar leeftijd. Ik voel me vaak zo schuldig tegenover haar omdat ze me vaak ziet huilen en me boos meemaakt.
Mijn jongste is nog maar 13 maanden en wat voor invloed dit alles op hem heeft kan ik nog niet goed bepalen.
Ik ben van plan om maandag langs de huisarts te gaan om me te laten doorverwijzen. Ik realiseer me eigenlijk ook wel dat een psychiater het beste weet welke medicatie ik moet slikken.
Durske (en anderen) kunnen jullie mij meer vertellen over hoe het bi-polair zijn zich bij jullie uit? en wat zijn de bijwerkingen van de medicatie?
Toen ik Anti-depressiva nam gebruikte ik tolvon. Dat was het beste toen omdat ik borstvoeding gaf. Maar er gebeurde toen zo iets raars in mijn gevoel; de psychiater vertelde dat die medicatie voor een soort bodem in mijn gevoel zou zorgen (zodat ik niet meer down kon zijn, maar alleen maar omhoog kon).
Ik ging echter letterlijk een bodem voelen, wat dus een rotgevoel was.
Sorry, ik kan het niet helderder uitleggen. Daar loop ik steeds tegenaan; ik voel soms zo complex dat ik het niet helder kan maken, ook niet voor een psychiater...
donderdag 9 augustus 2007 om 20:25
Ik ben lithium gaan gebruiken en had in het begin wel last van de bijwerkingen: aankomen, slechter kunnen concentreren. Maar nu merk ik niet veel meer van de bijwerkingen. Ik ben nu tijdelijk op een hele lage dosis (wil zwanger worden), maar het voelt niet heel anders nu. Al merk ik wel dat de dagen dat ik me niet zo lekker voel (tja, die blijf je houden, maar dat heeft een normaal mens ook), bv. rond m'n ongesteldheid, dat ik dan weer wat schommeliger ben dan voorheen (op de volledige dosis). Met 'schommelen' bedoel ik dan dat m'n humeur van het ene op het andere moment sterk kan veranderen.
Verder zit ik al 7 jaar aan de lithium, dus vind het moeilijk om nog terug te halen hoe het echt 'daarvoor' was. Weet 1 ding nog heel goed: ik kreeg de diagnose 'depressief', en daarna ging het 'plotseling' veel beter: alsof ik mezelf beter gedacht had.... (dat was dus de manie, die uiteindelijk erger uitpakte dan de depressie)
Oja, nog iets: mds komt er bij vrouwen vaak 'uit' na een bevalling, doordat je sterk verhoogde kans hebt op postnatale depressie of manische psychose.
Nou, veel succes bij de huisarts, as maandag. Nogmaals: laat je niet afschepen, he? Ik ga maandag op vakantie, dus zal hier niet veel kijken de komende weken, maar laat je nog wel even weten hoe het verder gaat?
Verder zit ik al 7 jaar aan de lithium, dus vind het moeilijk om nog terug te halen hoe het echt 'daarvoor' was. Weet 1 ding nog heel goed: ik kreeg de diagnose 'depressief', en daarna ging het 'plotseling' veel beter: alsof ik mezelf beter gedacht had.... (dat was dus de manie, die uiteindelijk erger uitpakte dan de depressie)
Oja, nog iets: mds komt er bij vrouwen vaak 'uit' na een bevalling, doordat je sterk verhoogde kans hebt op postnatale depressie of manische psychose.
Nou, veel succes bij de huisarts, as maandag. Nogmaals: laat je niet afschepen, he? Ik ga maandag op vakantie, dus zal hier niet veel kijken de komende weken, maar laat je nog wel even weten hoe het verder gaat?
vrijdag 10 augustus 2007 om 10:40
@pluizebol: Wat jij zegt over dat je een "rapid cycler"bent herken ik heel erg! Ook ik ga vaak per dag door heel veel verschillende stemmingen heen, heel vaak zonder dat daar aanleiding voor is.
Ik voel dat het nu echt tijd is om naar de huisarts te gaan, ik moet hier echt iets mee. Ik zou het wel fijn vinden om met ervaringsdeskundigen te blijven praten op dit topic.
Wat ik eerder nog niet verteld heb is dat ik ook last heb van extreme angsten, kinderlijk bang zijn voor dingen die gewoonweg niet bestaan. Afgelopen nacht was ik alleen in huis en dan lig ik de hele nacht als een bang kind in bed met de lichten aan. Ik weet niet of dit iets met Bipolair zijn te maken kan hebben, maar het is wel opvallend. Ik heb ook eigenlijk mijn hele leven van bovenaf naar mezelf gekeken. Altijd maar vinden dat ik raar deed, raar lachte, teveel praatte enz.. erg vermoeiend!
@ Durske: een hele fijne vakantie!
Ik voel dat het nu echt tijd is om naar de huisarts te gaan, ik moet hier echt iets mee. Ik zou het wel fijn vinden om met ervaringsdeskundigen te blijven praten op dit topic.
Wat ik eerder nog niet verteld heb is dat ik ook last heb van extreme angsten, kinderlijk bang zijn voor dingen die gewoonweg niet bestaan. Afgelopen nacht was ik alleen in huis en dan lig ik de hele nacht als een bang kind in bed met de lichten aan. Ik weet niet of dit iets met Bipolair zijn te maken kan hebben, maar het is wel opvallend. Ik heb ook eigenlijk mijn hele leven van bovenaf naar mezelf gekeken. Altijd maar vinden dat ik raar deed, raar lachte, teveel praatte enz.. erg vermoeiend!
@ Durske: een hele fijne vakantie!
zaterdag 11 augustus 2007 om 14:36
Interessant topic dit, ik herken er erg veel in, ik ben 's-nachts als mijn vriend nachtdienst heeft verschrikkelijk bang, dan moet het lampje aan anders kan ik niet slapen. Ik ben waarschijnlijk ook een rapid cycler maar ze zijn het niet exact aan het uitzoeken bij mij.
In mijn gevoel lijkt soms ook een bodem te zitten en soms niet dan schiet ik door naar een depressie of iets wat lijkt op een manie naar het nog nét niet is. Bij eem manie wist ik niet goed wat ik deed, tegenwoordig schijn ik dat wel te weten.
Ik slik Zyprexa en Depakine en kom enorm aan, daarnaast lijkt er iets geks aan de hand te zijn met m'n bloedsuikerspiegel dat herkende m'n vriend direct maar ikzelf ook omdat hij Diabetes heeft en ik hem zo vaak ziek heb gezien nu.
In mijn gevoel lijkt soms ook een bodem te zitten en soms niet dan schiet ik door naar een depressie of iets wat lijkt op een manie naar het nog nét niet is. Bij eem manie wist ik niet goed wat ik deed, tegenwoordig schijn ik dat wel te weten.
Ik slik Zyprexa en Depakine en kom enorm aan, daarnaast lijkt er iets geks aan de hand te zijn met m'n bloedsuikerspiegel dat herkende m'n vriend direct maar ikzelf ook omdat hij Diabetes heeft en ik hem zo vaak ziek heb gezien nu.
zaterdag 11 augustus 2007 om 14:49
Poeh..ik ben enorm bang om aan te komen!
Ik heb nu al overgewicht omdat ik de neiging heb om te emo-eten. Ik zoek naar een goed gevoel door lekkere dingen te eten terwijl ik heus wel van te voren weet dat het slecht voor me is.
Ik heb zowiezo weinig remmingen; als ik eet dan eet ik veel, vroeger ben ik ook vrij losbandig geweest op het gebied van sex..
Waar ik benieuwd naar ben:
hebben de medicijnen die jullie gebruiken ook als bijwerking dat je er de eerste weken ontzettend moe van wordt? Dit had ik wel met de tolvon die ik slikte, en dat is iets waar ik best wel tegenop zie omdat het met kinderen niet makkelijk is als je erg moe bent.
Ik vraag me ook af in hoeverre je dezelfde persoon blijft onder die medicatie. Zijn jullie heel erg veranderd?
Ik heb nu al overgewicht omdat ik de neiging heb om te emo-eten. Ik zoek naar een goed gevoel door lekkere dingen te eten terwijl ik heus wel van te voren weet dat het slecht voor me is.
Ik heb zowiezo weinig remmingen; als ik eet dan eet ik veel, vroeger ben ik ook vrij losbandig geweest op het gebied van sex..
Waar ik benieuwd naar ben:
hebben de medicijnen die jullie gebruiken ook als bijwerking dat je er de eerste weken ontzettend moe van wordt? Dit had ik wel met de tolvon die ik slikte, en dat is iets waar ik best wel tegenop zie omdat het met kinderen niet makkelijk is als je erg moe bent.
Ik vraag me ook af in hoeverre je dezelfde persoon blijft onder die medicatie. Zijn jullie heel erg veranderd?
zaterdag 11 augustus 2007 om 15:18
Ja, ik werd er enorm moe van en heb een enorme karakter verandering ondergaan, maar dat laatste wel positief.
O, ja als ik een echte manie had dan had ik absoluut geen idee wat ik deed, gaf ook teveel uit en schreef me in bij allerlei opleidingen en moest me vervolgens daarna weer verantwoorden waarom ik dat had gedaan ik schaamde me dan altijd kapot achteraf.
O, ja als ik een echte manie had dan had ik absoluut geen idee wat ik deed, gaf ook teveel uit en schreef me in bij allerlei opleidingen en moest me vervolgens daarna weer verantwoorden waarom ik dat had gedaan ik schaamde me dan altijd kapot achteraf.
zaterdag 8 september 2007 om 18:53
Ik weet niet of er hier nog weleens iemand kijkt maar ik heb meerdere keren te horen gekregen dat ik de Zyprexa mocht halveren en zelfs stoppen als ik het aankon of aandurfde, begin deze week was het zover, ik halveerde en sinds gisteravond slik ik geen Zyprexa meer, ik voel weinig verschil en de Depakine moet me vanaf nu stabiel houden, ik hoop dat het goed blijft gaan het blijft spannend.
zondag 9 september 2007 om 20:01
Hoi Angelica, goed dat je van de Zyprexa afbent. Dat zal ook wel schelen mbt de gewichtstoename. Ik hoop dat alles goed blijft gaan en dat je stabiel blijft op de depakine alleen. Zolang je je stemming maar goed in de gaten blijft houden, he?
'k Heb ook 'nieuws': ben nl. weer zwanger. Zeer gewenst: we probeerden het al een tijdje. Ik zit op een hele lage dosis lithium en het is ook een speciaal merk, dat een langzaam afgiftepatroon heeft, waardoor het nivo in je bloed wat lager blijft. 'k Had voor de zwangerschap (had ik ook al die lage dosis) het idee dat ik wel iets makkelijker schommelde, maar nu ik zwanger ben lijk ik wel 'stabieler'.
'k Heb ook 'nieuws': ben nl. weer zwanger. Zeer gewenst: we probeerden het al een tijdje. Ik zit op een hele lage dosis lithium en het is ook een speciaal merk, dat een langzaam afgiftepatroon heeft, waardoor het nivo in je bloed wat lager blijft. 'k Had voor de zwangerschap (had ik ook al die lage dosis) het idee dat ik wel iets makkelijker schommelde, maar nu ik zwanger ben lijk ik wel 'stabieler'.
vrijdag 21 september 2007 om 10:51
Hallo allemaal,
Ik ben lid geworden van Vivaonline omdat ik met dit onderwerp de laatste tijd veel te maken heb (gehad).
Korte beschrijving: mijn man en (waarschijnlijk) 2 kinderen zijn manisch depressief. Wat ontzettend moeilijk is als moeder om je kinderen zo met henzelf te zien " zitten ". De jongste is nu onderzocht en krijg een aantal diagnoses maar wordt geweigerd voor directe diagnose bipolaire stoornis. In Nederland is het not done om kinderen van jonge leeftijd deze diagnose te geven ondanks dat ze wel de symptonen van manisch depressiviteit vertonen. Mijn oudste heeft de symptonen duidelijker en wordt einde van dit jaar gezien. Wij wachten met spanning maar ook met gemengde gevoelens af. Wat is het effect van bijvoorbeeld medicijnen voor adhd bij een kind met een bipolaire stoornis? Wat ik overal lees is dat dit zorgvuldig zo niet gecontroleerd moet worden gedaan. Hoe kun je dit nu regulieren als ze de diagnose (nog) niet ondersteunen?
Uban Lily, ik zie dat jij ook eea beschrijft van jouw kinderen, zijn zij al getest op eea??
Ik ben lid geworden van Vivaonline omdat ik met dit onderwerp de laatste tijd veel te maken heb (gehad).
Korte beschrijving: mijn man en (waarschijnlijk) 2 kinderen zijn manisch depressief. Wat ontzettend moeilijk is als moeder om je kinderen zo met henzelf te zien " zitten ". De jongste is nu onderzocht en krijg een aantal diagnoses maar wordt geweigerd voor directe diagnose bipolaire stoornis. In Nederland is het not done om kinderen van jonge leeftijd deze diagnose te geven ondanks dat ze wel de symptonen van manisch depressiviteit vertonen. Mijn oudste heeft de symptonen duidelijker en wordt einde van dit jaar gezien. Wij wachten met spanning maar ook met gemengde gevoelens af. Wat is het effect van bijvoorbeeld medicijnen voor adhd bij een kind met een bipolaire stoornis? Wat ik overal lees is dat dit zorgvuldig zo niet gecontroleerd moet worden gedaan. Hoe kun je dit nu regulieren als ze de diagnose (nog) niet ondersteunen?
Uban Lily, ik zie dat jij ook eea beschrijft van jouw kinderen, zijn zij al getest op eea??
vrijdag 21 september 2007 om 11:50
Moedervan ik kan me voorstellen dat je gek word van de zenuwen, jezelf is erg maar je man en zeker je kinderen is nog veel erger. Misschien troost het je als je weet dat de medicijnen die bestaan voor een bi-polaire stoornis over het algemeen behoorlijk goed werken en dat je daarna een redelijk normaal leven kunt hebben.
Allerlei combinatie's van medicijnen bestaan.
Allerlei combinatie's van medicijnen bestaan.
vrijdag 28 september 2007 om 11:13
Ik begrijp dat er medicijnen bestaan. Maar deze zijn natuurlijk erg moeilijk te geven als er geen "echte" diagnose bestaat voor een bipolaire stoornis!! De medicijnen die worden voorgeschreven voor kinderen met adhd kunnen zelfs vaak een depressie veroorzaken/versterken bij mensen met een bipolaire stoornis.
Het maakt er eea niet makkelijk op, toch word ik niet gek van de zenuwen. Overigens heb ik zelf nergens last van hoor, gelukkig.
Daarbij, een diagnose is stap 10, maar medicijnen is echt 20 stappen verder
Het maakt er eea niet makkelijk op, toch word ik niet gek van de zenuwen. Overigens heb ik zelf nergens last van hoor, gelukkig.
Daarbij, een diagnose is stap 10, maar medicijnen is echt 20 stappen verder
vrijdag 28 september 2007 om 20:05
Ja, ik ben het met je eens hoor en dan nog is een diagnose niet altijd even makelijk te stellen, zoals in mijn geval of van nog veel meer anderen. Ik weet bijvoorbeeld nog steeds niet wat ik mankeer en mijn behandelaren komen nu iedere zoveel weken met iets nieuws op dit moment wat mij erg verward maakt.
Maar medicijnen voor een onstabiel iemand zijn allemaal hetzelfde in feite of je nu Bi-polair bent, Schizoaffectief, of bijvoorbeeld gewoon erg onstabiel maar voor de rest niets bijzonders, voor allemaal heb je een stemmingsstabilisator nodig, het kan handig zijn dit in je achterhoofd te houden.
Het is nog anders als wat jij denkt als je bijv. Ritalin geeft aan iemand die Bi-polair is kan die er Manisch én Depressief van worden afwisselend of de ene na de ander.
O, ja bij mij zijn die medicijnen dus voorgeschreven voordat ze wisten wat ik exact had, ik was gewoon onstabiel dus had die pillen nodig. (En eureka ze werkten nog ook!)
Maar medicijnen voor een onstabiel iemand zijn allemaal hetzelfde in feite of je nu Bi-polair bent, Schizoaffectief, of bijvoorbeeld gewoon erg onstabiel maar voor de rest niets bijzonders, voor allemaal heb je een stemmingsstabilisator nodig, het kan handig zijn dit in je achterhoofd te houden.
Het is nog anders als wat jij denkt als je bijv. Ritalin geeft aan iemand die Bi-polair is kan die er Manisch én Depressief van worden afwisselend of de ene na de ander.
O, ja bij mij zijn die medicijnen dus voorgeschreven voordat ze wisten wat ik exact had, ik was gewoon onstabiel dus had die pillen nodig. (En eureka ze werkten nog ook!)
dinsdag 9 oktober 2007 om 16:34
hallo mensen ik ben 20 en loop bij meerdere instanties ik ben afgekeurd al vanaf mijn 17de wegens een borderliner stoornis en word door meerdere "psychs" onderzocht want er is waarschijnlijk ook sprake van manies depresief bij mij volgens hun ik heb er meer over gelezen en kwam hier terecht.. ik schrik ervan eigenlijk want ik herken eigenlijk alles wat jullie beschrijven.. ze gaan kijken wat se me voor medicatie gaan geven omdat het bij mij ingewikkeld zit door combi met borderline! krijg nu oxazepam maar slik bijna nooit ben namelijk erg moeilijk met medicatie.. gebruik hash ervoor inplaaats weet niet of t slim is majah fijn om te weten dat soveel mensen hier last van hebben.
dinsdag 9 oktober 2007 om 17:31
Nou ja zeg als je liever Hash gebruikt dan medicijnen kan je beter niet meer naar je psychiater gaan als je jezelf naar de klote wilt helpen moet je vooral zo doorgaan, zowel voor Borderline als voor Bi-polair zijn is het noodzakelijk om braaf je pilletjes te slikken.
En hoezo is het 'fijn om te weten dat zoveel mensen hiervan last hebben' ik zie het niet zo, ik wens het namelijk niemand toe dat ze het hebben.
En hoezo is het 'fijn om te weten dat zoveel mensen hiervan last hebben' ik zie het niet zo, ik wens het namelijk niemand toe dat ze het hebben.
woensdag 10 oktober 2007 om 20:22
woensdag 10 oktober 2007 om 20:37
Ik herken echt heel erg wat je zegt, Angelica, en ook Urban Lily. Ik verhuis om het jaar ongeveer (ik heb mezelf nu gedwongen ergens te blijven maar maak elk jaar een paar reizen om niet nog gekker te worden) en heb een enorm divers verleden, alles gedaan en uitgeprobeerd. Dat de artsen me altijd als zwaar depressief hebben bestempeld begrijp ik ook niet goed, maar ok, ik kwam natuurlijk nooit als ik in zo'n ' ik kan alles aan'-periode zat. Maar toch, als ze horen waar ik allemaal heb gezeten en hoeveel dingen ik heb gedaan om dan weer een halfjaar in mijn bed te liggen stinken, dan vraag je je af bij welk merk boter ze hun diploma hebben gekregen. Voor mij wordt het steeds duidelijker naarmate ik meer leer op de universiteit en meer lees hier. Ik heb gelukkig nu ook een stemmingsstabilisator gekregen, maar het is wel weer wat heftiger dan al de voorgaande giftroep. Ik heb zelfs een verwijzing naar een man die gespecialiseerd is in electroconvulsietherapie voor jonge mensen, maar dat is het laatste redmiddel voor de trein naar Schiphol natuurlijk.
If you\'re going through hell, keep going
