Psyche
alle pijlers
Mannen met bindingsangst?
donderdag 1 mei 2008 om 17:16
Hoi iedereen!
Aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mijn ervaring kunnen delen, ben ik benieuwd of jullie je in mijn verhaal herkennen en ervaringen kunnen delen.
Ik ben 23 en heb een 3 langrdurige relaties achter de rug.
Het is nu 3 maanden uit met mijn ex, en het is moeilijk te bevatten.
We waren altijd 2 handen op een buik met veel vrijheid en ons eigen leven. We hebben 1 jaar samen gewoond en hebben altijd in dezelfde vriendengroep gezeten, ook voordat we wat kregen.
Mijn vriend heeft altijd vriendinnetjes gehad die nooit langer dan 1 1/2 jaar duurden, en het ging altijd uit omdat het gevoel weg was. Ik vroeg me vaak af of hij zich wel realiseerde dat verliefdheid met vlagen komt na een tijd en dat het meer gaat om een soort verbondenheid. Hij had de afgelopen paar maanden wel aangegeven dat het wat minder voelde, maar hij ondernam nooit actie, terwijl ik probeerde uit te vinden waarom het kwam dat alles minder was. Nu zijn we er langzaam achter gekomen dat hij wegloopt omdat ik te dicht bij hem kom, ik zit te diep bij hem.
Nu is het uit, en zit ik met een ontzettend knagend rotgevoel in mijn buik omdat het zon reden is waar je geen controle over hebt. We zijn nog steeds close en hebben het hartstikke gezellig, maar heb aan de andere kant ook het idee dat ik meehelp aan zijn wegloop praktijken. Want dit is wat hij wil: niet de verantwoordlijkheid maar wel mijn gezelligheid en steun. Ik vind het vreselijk want hou ontzettend veel van hem en zie nog steeds een toekomst, terwijl hij wellicht binnenkort een 'oppervlakkig' meisje zoekt die niet dicht bij hem kan komen en mij houdt die lekker om op te steunen.
Ik probeer het hard, maar kan hem niet loslaten. Ik heb een lange periode gehad waarin ik hem niet wilde zien om het voor mezelf op een rijtje te zetten en dat is nu gedeeltelijk gelukt. Ik kan hem als vriend niet missen, omdat hij dat altijd, ook voor de relatie, geweest is. Maar ik zoek hem in elke jongen en die paar kussen die ik in de tussentijd heb gehad, hij is echt mijn vriend.
Ik weet het, het is een belachlijke situatie en ik heb normaal een hele sterke mentaliteit maar die heeft mij geloof ik in de steek gelaten!
Heeft iemand een soortgelijke ervaring of gewoon een heldere blik, reacties zijn welkom!
Liefs!
Aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mijn ervaring kunnen delen, ben ik benieuwd of jullie je in mijn verhaal herkennen en ervaringen kunnen delen.
Ik ben 23 en heb een 3 langrdurige relaties achter de rug.
Het is nu 3 maanden uit met mijn ex, en het is moeilijk te bevatten.
We waren altijd 2 handen op een buik met veel vrijheid en ons eigen leven. We hebben 1 jaar samen gewoond en hebben altijd in dezelfde vriendengroep gezeten, ook voordat we wat kregen.
Mijn vriend heeft altijd vriendinnetjes gehad die nooit langer dan 1 1/2 jaar duurden, en het ging altijd uit omdat het gevoel weg was. Ik vroeg me vaak af of hij zich wel realiseerde dat verliefdheid met vlagen komt na een tijd en dat het meer gaat om een soort verbondenheid. Hij had de afgelopen paar maanden wel aangegeven dat het wat minder voelde, maar hij ondernam nooit actie, terwijl ik probeerde uit te vinden waarom het kwam dat alles minder was. Nu zijn we er langzaam achter gekomen dat hij wegloopt omdat ik te dicht bij hem kom, ik zit te diep bij hem.
Nu is het uit, en zit ik met een ontzettend knagend rotgevoel in mijn buik omdat het zon reden is waar je geen controle over hebt. We zijn nog steeds close en hebben het hartstikke gezellig, maar heb aan de andere kant ook het idee dat ik meehelp aan zijn wegloop praktijken. Want dit is wat hij wil: niet de verantwoordlijkheid maar wel mijn gezelligheid en steun. Ik vind het vreselijk want hou ontzettend veel van hem en zie nog steeds een toekomst, terwijl hij wellicht binnenkort een 'oppervlakkig' meisje zoekt die niet dicht bij hem kan komen en mij houdt die lekker om op te steunen.
Ik probeer het hard, maar kan hem niet loslaten. Ik heb een lange periode gehad waarin ik hem niet wilde zien om het voor mezelf op een rijtje te zetten en dat is nu gedeeltelijk gelukt. Ik kan hem als vriend niet missen, omdat hij dat altijd, ook voor de relatie, geweest is. Maar ik zoek hem in elke jongen en die paar kussen die ik in de tussentijd heb gehad, hij is echt mijn vriend.
Ik weet het, het is een belachlijke situatie en ik heb normaal een hele sterke mentaliteit maar die heeft mij geloof ik in de steek gelaten!
Heeft iemand een soortgelijke ervaring of gewoon een heldere blik, reacties zijn welkom!
Liefs!
donderdag 1 mei 2008 om 21:17
