Medium? Niet nodig....

Dit is een spin-off van: "Wie heeft er positieve ervaringen met een medium ?"

Dat topic was gestart door zoefie op 21-11-2009 om 22.47 op de psyche pijler.



Toen ik de titel las van zoefie's topic was mijn eerste reactie: "Ik heb dergelijke personen nooit opgezocht dus kan geen antwoord geven.

Tweede reactie / gedachte was: "Wat wil iemand te weten komen van een medium?" is het Loonie, (zwarte humor topic) die

"het wachtwoord van de hotmail wil hebben en daarvoor een medium zoekt??"



Na het lezen van diverse antwoorden en reacties die de hele range van "Ja ik heb positieve ervaringen" tot: flauwekul. dood is dood dus er valt niet meer mee te praten" doorlopen. En, omschrijvingen van de werkwijze van een medium. Wat doet en gebruikt hij of zij?

Zag ik dat ik in het geheel een houvast had voor het verwoorden van een een eigen gedachtegang, en ik maak de lezer ook nog deelgenoot van een merkwaardige ervaring en mijn gedachten daar omheen.



Het menselijk leven zoals wij het kennen heeft een min of meer gedefinieerd uiterlijk. Het innerlijk, de werking van hersenen, en spieractiviteit gaan gepaard met zwakke elektrische stroompjes en waar een elektrisch stroompje is is een elektro-magnetisch veld (e-m veld). Ik ga analoog aan een batterij die weigerde om mijn zaklamp nog van energie te voorzien en nu al zo'n 2 maanden mijn wandklok voedt, denken.



Stel nu dat zodra iemand sterft -"de batterij is leeg"- de ziel / geest loskomt van het zichtbare omhulsel. Stel nu ook dat er genoeg energie in die schijnbaar lege virtuele batterij over is om nog een poosje voornoemde geest / ziel in tact te houden. Wat is er dan ontstaan en wat is er mogelijk??



Bij gebrek aan stembanden kan je niet veronderstellen dat die geest nog even het hotmail wachtwoord verteld. Het gebrek aan ledematen verhinderd het schrijven.

Wat blijft er dan over??? Beïnvloeden van de levenden door het resterende (e-m veld).

Bedenk het volgende hoe wordt je gewaar -in real life- dat er iemand achter je staat zonder dat je hem of haar hebt horen of ziet aankomen. Iemands uitstraling is dan de verklaring die gegeven wordt. Klopt voor wat mij betreft. Het e-m veld om levende wezens verschaft en regelt deze info volgens mijn gedachtegang.



Als ik er nu van uit ga dat dat e-m veld, net als zichtbaar licht, kleuren en geluiden in staat is om binnen zichtbare hoorbare of voelbare afstand invloed uit te oefenen, blijft het volgende verhaal op redelijk stevige pootjes staan.



Tijdens mijn bestaan zijn er diverse personen die ik goed heb gekend overleden. Opa's en oma's een oom een neefje etc. Geen van deze personen heeft zich nog na hun dood bij mij gemeld. Eén oma koos zelf de dood, haar partner overleed jaren later en ik kreeg van zijn nieuwe vlam het verwijt dat ik mede schuldig was daaraan door de aard van toen recente correspondentie. (Die "nieuwe vlam" zal inmiddels ook wel overleden zijn.)

Enkele jaren later overleed, ook door eigen hand, een buurvrouw in haar eigen woning..



Niemand heeft zich gemeld na zijn of haar dood -hoewel- hoe is rationeel het gevoel te verklaren dat ik kreeg enkele weken na de dood van mijn buurvrouw.?



Als toen nog werkende vrijgezel, ging ik naar boven om me klaar te maken voor de nacht. Direct na het openen van de slaapkamerdeur was er dat ondefinieerbare gevoel - ik ben niet alleen-.. Niemand te zien uiteraard, niets te horen,.. ?! Maar toch, er heerste een kalmerende rustgevende sfeer, iets wat beslist niet het gevolg kon zijn van de inrichting. Voor zover het in woorden te vatten is was het als of ze tegen mij zij : "Het is goed zo, je kan niet ongedaan maken wat ik heb gedaan. Ik heb mijn eigen domme keuze gemaakt". Toen ik later in bed stapte voelde het aan alsof het al was voorverwarmd door iemand die er al even lag. Daarna heb ik nog heel lang het idee gehad dat mijn buuf via mij nog eens van het leven wilde proeven. Er leek een cirkel met een doorsnede van zo'n 100 meter om de plek van haar overlijden te liggen. Buiten die cirkel was ik alleen in mijn eigen hoofd, daarbinnen was het van tijd tot tijd of ik mijn bewustzijn deelde **.



Alle familieleden die genoemd zijn, inclusief de nieuwe vlam van m'n opa, overleden op een afstand ten opzichte van mij die gemeten wordt in kilometers. Mijn buurvrouw op hemelsbreed 12 meter. De emotionele binding met mijn buuf was zeker de week voor haar dood veel intenser dan die met de overleden familieleden.

Alle familieleden op mijn neefje na, hadden de tijd gehad om met zichzelf in het reine te komen m.a.w. hebben min of meer afscheid genomen of geen second thoughts gehad bij zelfdoding. Buuf had zoals bleek uit sporenonderzoek wel door dat ze dom bezig was, maar kon er niets meer aan doen.



Haar geest had wegens geen overmatige slijtage of vermindering van capaciteit van de virtuele batterij, nog meer dan voldoende energie om invloed uit te oefenen. En ze was als gevolg van haar second thoughts niet geheel vrijwillig overgegaan tot een niet stoffelijk bestaan. De afstand tot de plaats van haar dood waarin ze voor mij "waarneembaar" was is beperkt. Alle factoren opgeteld lijkt het er op dat haar batterijen nog zo'n 4 jaar meegegaan zijn want zo lang heeft het geduurd voordat het gevoel van meeliften niet meer optrad. Qua afstand beantwoord ze overigens redelijk aan het beeld dat een geest gebonden is aan de plaats van haar dood.



Ik heb geen verklaring voor het geheel. 'k heb er wel een ambivalent gevoel aan over gehouden m.b.t. leven na de dood.



(** Jaren na haar dood heb ik tijdens een psychologische test eens de volgende vraag moeten beantwoorden: "Geloofd u dat er meer op deze aarde bestaat dan hetgeen we kunnen waarnemen met onze normale zintuigen"? Mijn antwoord was "Ja". Het was een aardige stap richting de conclusie: "Meneer is een zweverig type... "

Ben ik weer.

Moest mijn normale bezigheden verrichten als huisman. Eten voorbereiden, en koken. En tijdens het eten is het wel sociaal om de gebeurtenissen van de dag even door te nemen met mijn vrouw.

Ik heb met mijn OP, die inderdaad uitgebreid is, niet meer of minder dan mijn ideeën over de (on)mogelijkheden van een tijdelijk verder bestaan na de lichamelijke dood verwoord. Gesteund door waarnemingen die bijna iedereen herkend.



Daarnaast over eigen ervaringen verteld en mijn gedachten daarover proberen te uiten. In de tijd dat ik die nooit verklaarde ervaring had was het nogal heftig, en ik heb dus ook volgens de mening van psychologen een beïnvloedbare psyche. Enkel en alleen op grond van de ervaring in m'n slaapkamer.



Als iemand het verhaal te lang vindt, lees niet verder, en reageer ook niet. Ik heb in de OP géén vraag gesteld, weinig tot niets voorgekauwd en verwacht dus geen antwoord.



Wat ik hoop echter dat een ervaring zoals ik die omschreef niet onmiddellijk als flauwekul omschreven wordt, en een lezer bereidheid toont om mijn gedachtentrein te volgen.



Ik weet dat de menselijk geest ingewikkeld werkt en dat alles wat ik omschrijf vanuit mezelf kan komen, niemand heeft mij echter kunnen bewijzen dat mijn gedachten niet kunnen kloppen.



En, ik heb zeer bewust om herkenbaarheid te verminderen details weggelaten.