Melt down

Gewoon omdat het kan:

Ja, dat is heel wat. Toch even een poging om wat positieve invalshoeken aan te reiken.



Als je thuis was blijven wonen, was het misschien al jaren geleden zo ver gekomen dat je het daar helemaal niet meer trok, waardoor je mogelijk geen energie meer gehad zou hebben om je moeder toch wat te steunen, ook al is dat niet altijd. Dan is het misschien toch beter als de (letterlijke) afstand een beetje groter is, en je van daaruit met enige regelmaat een positieve bijdrage kan leven aan haar leven.



En lees dat "ik ben dertig en heb eigenlijk niks" nog eens. Dat is namelijk zo slecht nog niet. Je loopt rond en hebt eten, een bed etc. Er zijn mensen die dergelijke essentiële dingen niet hebben (zeg ik geregeld als troost tegen mezelf).



Ik vind dat iedereen het recht heeft om te zeuren - OK, de ene al wat meer dan de andere - maar zelf heb ik vaak de indruk dat vele mensen die behoefte bij een ander liever willen negeren. We leven in het hiep-hiep-hoera-tijdperk, weetjewel. Lees ik die bekommernis niet een beetje in je OP? Geen wonderoplossingen beschikbaar, maar weet in ieder geval dat je niet de enige bent die daar tegenaan loopt.



Overigens vind ik je tekst behoorlijk rationeel geschreven. Ook dat is goed, ik krijg namelijk de indruk dat je je niet mentaal laat ondersneeuwen door alle tegenslag. Er zijn best wel veel mensen die door dergelijke dingen helemaal vast komen te zitten, terwijl ik bij jou het gevoel krijg dat je wel de mentale kracht hebt om op die rommelige berg vol tegenslagen te klauteren en dan met stevige schoenen de rotzooi weer mooi glad te strijken... zoiets.



Ga dadelijk slapen en strakjes komen er weer mensen die veel beter zijn in dit soort dingen dan ik, maar vond het een topic dat een spoedig antwoord wel kon gebruiken.

Inderdaad.



Wat ook zo is: als je bijvoorbeeld een relatie hebt en je ziet elkaar pak 'm beet veertig uur per week, dan kan je elke avond een kwartier 'zeuren' en heb je in verhouding toch maar een heel beperkte hoeveelheid van de gezamenlijke tijd aan kommer en kwel besteed. Als de opties om je hart uit te storten beperkt zijn tot mensen die je maar af en toe even ziet dan vind ik het ook weer moeilijk om die korte tijd dat je elkaar spreekt te vullen met je zorgen want dan gaat het contact alleen dáárover.



Eigenlijk lijkt het erop dat 'de maatschappij' zou willen dat, wanneer je minder vaak mensen spreekt, je behoefte aan gesprekken waar je wat steun uit kan putten evenredig daalt. Maar natuurlijk gaat het net andersom...



Ik vind dat anderen tegen mij mogen zeuren op voorwaarde dat ze ook naar mij willen luisteren. Wie dat niet wil behoort vaak tot de groep van mensen die het stukje rationaliteit missen waar ik het eerder over had en die niet inzien dat ze een scheve relatie creëeren door de 'zeurtijd' zo ongelijk te verdelen. Helaas missen die mensen soms de intelligentie (even bot gezegd) om dat in te zien. Kan je het mensen verwijten dat ze iets daarom niet inzien? En in hoeverre moet je dat zelf dan maar weer opvangen door je eigen behoeftes minder zwaar te laten doorwegen?



Ik heb meer vragen dan antwoorden, geloof ik...



Moet. gaan. slapen. Eigenlijk.

quote:3mmy schreef op 14 februari 2017 @ 05:54:

Ja dat klopt wel. Elk huisje heeft zijn kruisje, maar wie bepaald dat het ene kruisje groter is of belangrijker dan de andere? Op mijn werk moet ik altijd maar de sores van de anderen aan horen, en ik probeer hierin heel belangstellend te zijn. Maar andersom voel ik mij totaal niet begrepen en lijkt het voor hen alsof ik alles goed voor elkaar heb. Ik ben geen klager, loop niet met mijn "problemen" te koop. Maar het is soms lastig dat een ander dat wel doet, hoe zwaar die last in dit geval ook is...Niet iedereen heeft de gave om goed en ècht naar een ander te luisteren. Luisteren is meer dan " horen" alleen. Het is ook kijken en voelen. Je kunt het ook als een compliment zien dat mensen juist bij jou hun hart uitstorten.Zolang jij de schijn ophoudt dat alles zo goed met he gaat, geef je anderen ook nooit de kans om er ook eens voor jou te zijn. Je bent echt niet alleen...het leven overkomt ons allemaal

Tiurlijk mag iedereen wel eens zeuren en volgens mij kun jij het allemaal nog redelijl feitelijk houden en er zijn ook nogal wat dingen waarvan ik snap dat ze echt noet makkelijk zijn. Maar ik vind ook dat je zelf en alleeen jij zelf versntwoordelijk bent voor gelukkig zijn in dit leven. Dat is voor de een makkelijker dan voor de ander en zal vast hard werken zijn (geloof me, is het voor mij ook), maar ik lees wel veel "blijven hangen in" (je werk, je grote liefde van toen je 20 was,) dat gaat je allemaal niet helpen. Jij leeft nu en als jij gelukkig wilt zijn moet je loslaten en stappen vooruit zetten. Daar lees ik dan weer niks over..

Dat je je zo voelt is heel rot.

Ik denk wel dat wat je moet gaan leren is tevreden zijn met waar je nu staat i.p.v. het gevoel hebben dat je faalt.

Het leven loopt soms zoals het loopt. En dat is niet zoals jij je had voorgesteld. Dat is niet jouw schuld, dat is voor een groot gedeelte 'pech'.

Zie het allemaal los van jezelf.



Je bent nu 30. Jij voelt het als 'poeh al 30 en nog niets'. Je kunt het ook proberen om te draaien.

30 en de toekomst ligt nog open. Je kunt altijd nog op zoek naar een nieuwe baan. Je kunt nog massa's leuke mannen gaan ontmoeten. Je kunt nieuwe vrienden gaan maken. Cursussen/opleidingen gaan doen. En nog veel meer.

Dit is niet je eindstation. Zoals het vandaag is, hoeft het volgende week niet te zijn. Het leven kan ook positief voor je veranderen. Daar moet je in geloven.

Ik denk dat je jezelf tekort doet door het te zien als 'falen' (wat heb je dan zo verkeerd gedaan?) en er ook nog iets niet over mogen 'zeuren' (oftewel praten, zelfs niet met je moeder!). Op je werk hoor je andermans zorgen aan, maar jij mag er nooit met iemand over praten? Dan juist gaat het je steeds zwaarder vallen dat mensen hun hart bij je uitstorten. Ook jij mag dat! Accepteer eerst eens dat je het best zwaar hebt gehad. Geef jezelf een knuffel en de ruimte erover te praten. Pas dan kun je stapjes vooruit doen.

Ik ben het niet direct eens met dat je het maar om moet draaien en tevreden moet zijn, accepteer eerst maar eens dat het ook flink *&%@% is af en toe en dat je daar steun bij mag vragen!

quote:popje85 schreef op 14 februari 2017 @ 07:36:

Ik ben het niet direct eens met dat je het maar om moet draaien en tevreden moet zijn, accepteer eerst maar eens dat het ook flink *&%@% is af en toe en dat je daar steun bij mag vragen!



Ja dit dus.

Je mag best even 'zielig' zijn, er zal altijd wel iemand zijn die het slechter heeft dan jou, maar daar heb je nu even niks aan.

Ik vind dat er niks mis is met zelfmedelijden op z'n tijd, je mag je eigen verdriet en lijden best erkennen, dat zorgt er juist voor dat je niet ten koste van alles blijft doorgaan.



Je klinkt best wel streng voor jezelf, is het zo dat je van jezelf heel veel moet geven? Je zorgt voor je moeder, maar daarnaast luister je ook naar de sores van collega's op je werk.

Vooral dat laatste moet echt niet hoor, daar kan je best je grenzen in aangeven, je zult ervan versteld staan hoe goed dat geaccepteerd wordt.

Durf ook zelf hulp vragen of 'klagen', je moet echt niet altijd de sterke zijn.



Als ik alles zo lees, dan heb je best wel een aantal dingen op je bordje en heb je de neiging om te minimaliseren, terwijl het toch niet niks is allemaal.

Krijg of heb je ooit hulp gehad?

Een studie is toch nooit voor niks? Je zal daardoor ervaringen hebben opgedaan die je hebben gevormd en je hebt toch een bepaalde voorsprong gekregen op anderen. Het zal je beslist nog meer van pas gaan komen.



En je zal zien, nu je eenmaal op schrift hebt gesteld waar je mee zit, dat het nu beter gaat.

Ik kan je een boek aanraden: Jonice Webb: Running on empty

jeetje dat is niet makkelijk, kan mij je gevoel heel goed voorstellen. Misschien cliché, maar zou praten met een therapeut misschien helpen? Denk dat je heel wat energie mist in het oppakken van dingen, of dat nou op relatie of sociaal gebied is. Een zieke moeder.is heel zwaar(weet ik uit ervaring) veel zorgen. Wat moeilijk zeg!

Jeetje zeg! Je hebt ook echt heel wat meegemaakt! Het is alleen maar goed daar af en toe bij stil te staan. En daar mag je ook echt wel zelfmedelijden voor hebben!! Het is alleen wel vervelend dat het vaak 's nachts gebeurt dat je daar over gaat piekeren. Ik heb toevallig vorige week van mijn psychologe als tip gekregen om op een vast moment piekermomenten in te lassen. Elke dag rond 16.00 uur 'roep' ik alle piekergedachten op, en dat een kwartier lang. Daarna laat ik de 'lopende band' met gedachten weer doorgaan zonder ze aan te pakken. Soms helpt het al wel Ook zou het denk ik heel goed voor je zijn om te praten met een psycholoog. Al is het in eerste instantie alleen al om je verhaal kwijt te kunnen en van anderen te horen dat je het ondanks alles echt niet verkeerd doet! Heel veel sterkte gewenst