meningsverschil met beste vriendin

Graag jullie advies.



Wat is er gebeurd? Zo kort mogelijk:



dag 1: Man die ik leuk vind, flirt behoorlijk met me. (vriendin weet dat ik hem leuk vind) Ik flirt wel wat mee, maar hou afstand omdat hij in een relatie zit. Hij zegt dat die op z'n eind loopt en zegt dat we samen naar huis lopen. Huh? dat denk ik dus niet! Dat ontloop ik dus door naar huis te gaan als hij niet in de buurt is. Vriendin blijft nog.

dag 2: Ik app naar beste vriendin om te vertellen van de vorige avond en spreek mijn frustratie uit dat hij dan eens netjes een eind moet maken aan zijn relatie als hij mij beter willen leren kennen. Vriendin appt terug dat hij ook met haar aan het flirten was.

dag 3: Zien man weer, kletsen wat. In het gesprek komt ook weer thema relatie aan de orde. Ik geef aan dat ik best wel weer een relatie zou willen, maar dat dit voor mij wel een relatie zou moeten zijn waarin iemand volledig voor mij gaat en dat ik geen genoegen neem met minder. Man kletst ook met vriendin, ik let verder niet zo op hen.

dag 5: Vriendin vertelt op het eind van de avond dat bewuste man haar dag 1 en dag 3 naar huis heeft gebracht en dat ze gezoend hebben.



Ik was hier niet van gecharmeerd. Het feit dat ze gezoend heeft, vond ik niet fijn om te horen, maar het allerergste vond ik dat ze dat dagen voor mij heeft verzwegen! In gesprek wat we later hadden hierover vindt vriendin dat ze niks verkeerds heeft gedaan. Ach...een beetje zoenen, drank op, het stelde niks voor. Ze had het niet meteen verteld omdat ze mij geen pijn wilde doen. Daar vond ik iets te gemakkelijk.

Haar verdediging: Ze heeft het eerst aan hem gevraagd en zij vindt dat ze haar gang kon gaan omdat hij tegen haar zei dat hij mij aardig vindt, maar niks met me wil. Het allerergste vind ik nog dat ze vertelde dat hij op dag 3 naar haar stond te knipogen terwijl wij stonden te kletsen. Zij hield vol dat ik heus wel wat had gemerkt! Niet dus. Ik voel me bedonderd door haar.

Er kwam een moment in onze gesprekken waarin ik aan vriendin vroeg wat het haar nu heeft opgeleverd? Of haar ego nu is gestreeld? Dat vond ze een heel vervelende vraag. Zij vindt dat ik moeilijk doe en jaloers ben.

Ik vind zelf van niet. Waar zou ik jaloers op moeten zijn!?

We komen er niet aan uit. We proberen het te laten rusten omdat we er heel anders over denken en dat proberen te accepteren van elkaar. (waarheid heeft niemand in pacht)

Wat nu?

Eerst even bedankt voor jullie feedback.

Update:

Vriendschap afgebroken door mij omdat het niet meer werkte.

Ik heb initiatieven genomen om contact te herstellen en het achter ons te laten. Daar gaat ze matig op in. Ze heeft een afspraak staan met andere vriendinnen voor een evenement.

" oh..leuk, zeg ik..dan ga ik ook mee!" (vorige keren gingen we daar ook altijd naar toe samen)

"Nou..dat weet ik niet op dat een goed idee is, ik heb geen zin in gedoe tussen ons", zegt zij. Daarmee bedoelt ze in haar ogen mijn jaloerse reactie op haar "open, spontane en gezellige houding" naar mannen. (Ik noem het voor mezelf: neukbaar/niet neukbaar)

Ik vind het heel irritant dat zij nu in de slachtofferrol stapt, alsof ik haar iets geflikt heb en nu op mijn plaats gezet moet worden!? Ik moet me nu chuldig voelen omdat ik "jaloers" ben op haar 'sucessen' bij mannen. Het zijn geen successen.......maar dat krijg ik haar niet duidelijk gemaakt.

Inzicht en eventueel spijt over wat zij mij geflikt heeft (een paar dagen glashard de waarheid achter gehouden), heb ik niet bespeurd. Ik probeerde hier overheen te stappen omdat ik vriendschap niet kapot wil laten gaan door een verschil van mening. (Ieder zijn waarheid)

Het gaat me niet lukken.