Psyche
alle pijlers
Mensch durf te Leven! Tips?
donderdag 24 september 2009 om 11:11
Ik hoorde vanmorgen Sara Kroos op de radio over dat je echt zelf moet besluiten om geluk te pakken, dat je daar recht op hebt zonder je steeds mee te laten sleuren de diepte in.
Helemaal waar. Tegelijkertijd merk ik dat ik het echt moeilijk vindt om te durven Leven. Weet je wel, genieten, gewoon overgeven en niet zo moeilijk doen.
Hoewel ik al een heel eind ben gekomen realiseer ik me af en toe weer heel erg dat ik echt een gedachtenpatroon heb (meegekregen? ontwikkeld?) waarin ik het leven vaak veel zwaarder en moeilijker maak dan het is. Veel te veel van mijn tijd gaat op aan stress, gepieker en gedoe.
En om te (helpen) onthouden dat het niet zo hoeft hoor ik graag al jullie tips, wijze woorden etc. om niet te vergeten om te LEVEN!
Vanmorgen zag ik nl. hier een hele mooie:
Life is not about waiting for the storm to pass,
it is about learning to dance in the rain
Helemaal waar. Tegelijkertijd merk ik dat ik het echt moeilijk vindt om te durven Leven. Weet je wel, genieten, gewoon overgeven en niet zo moeilijk doen.
Hoewel ik al een heel eind ben gekomen realiseer ik me af en toe weer heel erg dat ik echt een gedachtenpatroon heb (meegekregen? ontwikkeld?) waarin ik het leven vaak veel zwaarder en moeilijker maak dan het is. Veel te veel van mijn tijd gaat op aan stress, gepieker en gedoe.
En om te (helpen) onthouden dat het niet zo hoeft hoor ik graag al jullie tips, wijze woorden etc. om niet te vergeten om te LEVEN!
Vanmorgen zag ik nl. hier een hele mooie:
Life is not about waiting for the storm to pass,
it is about learning to dance in the rain
donderdag 24 september 2009 om 11:21
donderdag 24 september 2009 om 11:23
donderdag 24 september 2009 om 11:26
Lastig hè! Ik loop er momenteel erg tegenaan dat ik gewoon maar een beetje leef. Ik doe wat ik doen moet, maar écht genieten, vaak niet.
Na wat gegoogle:
Het leven is wat er gebeurd terwijl je andere plannen maakt
Het is de kunst achter je te laten wat was
Te genieten van wat is
En je niet druk te maken om wat gaat komen
Dus werk alsof je het geld niet nodig hebt
Heb lief alsof je nooit gekwetst bent
Dans alsof niemand kijkt
Zing alsof niemand luistert
LEEF alsof het de hemel op aarde is
Het enige wat je aan het verleden kan veranderen
Is de manier hoe je ernaar kijkt
Niets is zo definitief als het einde van iets
Maar elk einde creëert tegelijk ook weer een nieuw begin
Vergeet nooit, lachen is zonneschijn voor de ziel,
en zonder zonneschijn leeft en groeit er niets...
Na wat gegoogle:
Het leven is wat er gebeurd terwijl je andere plannen maakt
Het is de kunst achter je te laten wat was
Te genieten van wat is
En je niet druk te maken om wat gaat komen
Dus werk alsof je het geld niet nodig hebt
Heb lief alsof je nooit gekwetst bent
Dans alsof niemand kijkt
Zing alsof niemand luistert
LEEF alsof het de hemel op aarde is
Het enige wat je aan het verleden kan veranderen
Is de manier hoe je ernaar kijkt
Niets is zo definitief als het einde van iets
Maar elk einde creëert tegelijk ook weer een nieuw begin
Vergeet nooit, lachen is zonneschijn voor de ziel,
en zonder zonneschijn leeft en groeit er niets...
donderdag 24 september 2009 om 11:36
Misschien heb je hier iets aan?
http://www.leren.nl/cursu ... teit/ret/stappenplan.html
http://www.leren.nl/cursu ... teit/ret/stappenplan.html
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 24 september 2009 om 12:18
Dankje wel allemaal, dat gaat al snel.
Was dit topic ook beetje gestart om eens naar terug te kunnen gaan als ik even kwijt ben.
Het lastige is, je weet het allemaal wel en toch blijf je bang etc.
Ben nu al een tijdje aan het oefenen met proberen te kiezen wat je voelt (bijv. rustig i.p.v. steeds in de achtbaan) en dat gaat met vlagen wonderbaarlijk goed.
Bestaan er eigenlijk wel mensen die echt gewoon lekker leven en meestal met volle overgave hun eigen weg gaan? Ben zelf vaak zoveel energie kwijt aan mezelf een beetje op koers houden. Herkenbaar?
Was dit topic ook beetje gestart om eens naar terug te kunnen gaan als ik even kwijt ben.
Het lastige is, je weet het allemaal wel en toch blijf je bang etc.
Ben nu al een tijdje aan het oefenen met proberen te kiezen wat je voelt (bijv. rustig i.p.v. steeds in de achtbaan) en dat gaat met vlagen wonderbaarlijk goed.
Bestaan er eigenlijk wel mensen die echt gewoon lekker leven en meestal met volle overgave hun eigen weg gaan? Ben zelf vaak zoveel energie kwijt aan mezelf een beetje op koers houden. Herkenbaar?
donderdag 24 september 2009 om 12:19
donderdag 24 september 2009 om 12:22
donderdag 24 september 2009 om 12:26
Het glas is halfvol ipv half leeg.
Dat is mijn instelling, altijd. Heerlijk vind ik het om zo positief in het leven te staan. Ook al heb ik behoorlijk ingrijpende dingen meegemaakt, heb ik me vreselijk gevoeld, maar toch.. dat positieve gevoel zit in me.
Ik werd zwanger en onderging een verandering. Het glas was / is half leeg. Neerslachtig werd ik, benader(de) dagelijkse dingen vanuit een negatief perspectief..... De hormonen hebben zo'n impact op mij dat ik echt hoop dat als ik niet meer zwanger ben ik mijn positiviteit terugkrijg, ik mis het... Ik mis het echt en ik kan me nu pas voorstellen hoe het is / voelt om zaken op een negatieve manier te benaderen.... ik word er radeloos van...
Sterkte Shiva met het vinden van jouw manier...
Dat is mijn instelling, altijd. Heerlijk vind ik het om zo positief in het leven te staan. Ook al heb ik behoorlijk ingrijpende dingen meegemaakt, heb ik me vreselijk gevoeld, maar toch.. dat positieve gevoel zit in me.
Ik werd zwanger en onderging een verandering. Het glas was / is half leeg. Neerslachtig werd ik, benader(de) dagelijkse dingen vanuit een negatief perspectief..... De hormonen hebben zo'n impact op mij dat ik echt hoop dat als ik niet meer zwanger ben ik mijn positiviteit terugkrijg, ik mis het... Ik mis het echt en ik kan me nu pas voorstellen hoe het is / voelt om zaken op een negatieve manier te benaderen.... ik word er radeloos van...
Sterkte Shiva met het vinden van jouw manier...
DTEEZ!
donderdag 24 september 2009 om 12:33
Wat voor mij helpt is dingen echt dóen. Ik heb honderd dingen die me leuk lijken, ok, hoe kan ik ze realiteit laten worden? En dan ook dóen, je kan best twijfels hebben, maar die onderzoek je dan en veel twijfels blijken niet echt nodig.
En wat daarnaast helpt is ja zeggen tegen veel dingen. Als mensen zeggen: ga je mee naar xxx? DOEN. Ook als het je eigenlijk niet persé leuk lijkt. Natuurlijk niet als je water haat en er wordt gevraagd of je mee gaat zwemmen. Maar ik heb bijvoorbeeld nieuwe mensen ontmoet, nieuwe plekken leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan door gewoon te zeggen: ok, ik ga mee. Zo heb ik oa een motortocht gemaakt over Isla Mujeres en daar geabseild over rotsen en water, baracuda's, panters, apen en de quetzal gezien, zo heb ik een wandeling van twee dagen door een natuurgebied / zeetong gemaakt met een groep die ik niet goed kende en mijn eigen grenzen verlegd, ik heb allerlei vreemde films gezien die soms heel erg inspireren, ik heb leren latin dansen, ik ben in een evangelische 'zwarte' kerk geweest, ik heb een tijdje in een gospelkoor gezongen, ik ben in heel exclusieve clubs geweest in het buitenland waar je als een prinses behandeld wordt, ik heb leren weven op de traditionele maya-manier, ik heb ritten gemaakt achter in bakken van jeeps en de mooiste landschappen gezien, ik heb Japans, Zweeds, Mediterraan, Caribisch, Vietnamees, Russisch etc. gegeten, ook bij mensen thuis, nouja, dat zijn zomaar wat dingetjes die in me opkomen. Zelf zou ik daar nooit actief achteraan gaan, maar door "ja" te zeggen toen het me voorgesteld werd heb ik heel wat prachtige ervaringen opgedaan.
Dit advies hb ik gekregen toen ik op mijn zeventiende een jaar naar het buitenland vertrok: zeg bij twijfel ja! (niet als er veiligheidsrisico's aanzitten ofzo natuurlijk), ga ook met mensen om die je normaal niet zou zien staan (die zijn er nu eigenlijk niet meer voor mij, mede daardoor).
En wat daarnaast helpt is ja zeggen tegen veel dingen. Als mensen zeggen: ga je mee naar xxx? DOEN. Ook als het je eigenlijk niet persé leuk lijkt. Natuurlijk niet als je water haat en er wordt gevraagd of je mee gaat zwemmen. Maar ik heb bijvoorbeeld nieuwe mensen ontmoet, nieuwe plekken leren kennen en nieuwe ervaringen opgedaan door gewoon te zeggen: ok, ik ga mee. Zo heb ik oa een motortocht gemaakt over Isla Mujeres en daar geabseild over rotsen en water, baracuda's, panters, apen en de quetzal gezien, zo heb ik een wandeling van twee dagen door een natuurgebied / zeetong gemaakt met een groep die ik niet goed kende en mijn eigen grenzen verlegd, ik heb allerlei vreemde films gezien die soms heel erg inspireren, ik heb leren latin dansen, ik ben in een evangelische 'zwarte' kerk geweest, ik heb een tijdje in een gospelkoor gezongen, ik ben in heel exclusieve clubs geweest in het buitenland waar je als een prinses behandeld wordt, ik heb leren weven op de traditionele maya-manier, ik heb ritten gemaakt achter in bakken van jeeps en de mooiste landschappen gezien, ik heb Japans, Zweeds, Mediterraan, Caribisch, Vietnamees, Russisch etc. gegeten, ook bij mensen thuis, nouja, dat zijn zomaar wat dingetjes die in me opkomen. Zelf zou ik daar nooit actief achteraan gaan, maar door "ja" te zeggen toen het me voorgesteld werd heb ik heel wat prachtige ervaringen opgedaan.
Dit advies hb ik gekregen toen ik op mijn zeventiende een jaar naar het buitenland vertrok: zeg bij twijfel ja! (niet als er veiligheidsrisico's aanzitten ofzo natuurlijk), ga ook met mensen om die je normaal niet zou zien staan (die zijn er nu eigenlijk niet meer voor mij, mede daardoor).
donderdag 24 september 2009 om 12:34
Jaaaaaa die klote minimale stofjes die je zó kunnen beïnvloeden! Maar ook die kun je te lijf gaan, Djoels. Probeer, hoe simpel het ook klinkt, dagelijks te bewegen ondanks zwangerschap waarbij je het echt een beetje warm krijgt. Minimaal een half uur. Dit kan héél veel schelen in je gemoedstoestand.
Verder: ik vind het allemaal leuk klinken in theorie, die levensmotto's, en ze doen me ook zeker wat. Om zelf zo in het hier en nu te zijn vind ik vaak heel moeilijk. Ik pieker ook enorm veel. Minder nu ik medicijnen heb die het mogelijk maken mijn gedachten, mijn concentratie beter te richten, maar het is niet opeens verdwenen. Wat mij wel kan helpen in zo'n piekerperiode, is het mezelf toe te staan, maar beperkt. Bijvoorbeeld een kwartier: dan mag ik doemdenken wat ik wil, piekeren, stressen, en dan moet het ook weer afgelopen zijn. Dat klinkt misschien ook gek, maar daar kun je grotendeels voor kiezen. Als het in je zit en je probeert het voortdurend weg te drukken, geeft dat ook stress. Mijn tip dus: toestaan, maar gedoseerd. Lucht toch op, laat in tact wie en wat je bent maar tot hier en niet verder, zeg maar. Vooral 's nachts zeer aan te bevelen!
xx lisa.
Verder: ik vind het allemaal leuk klinken in theorie, die levensmotto's, en ze doen me ook zeker wat. Om zelf zo in het hier en nu te zijn vind ik vaak heel moeilijk. Ik pieker ook enorm veel. Minder nu ik medicijnen heb die het mogelijk maken mijn gedachten, mijn concentratie beter te richten, maar het is niet opeens verdwenen. Wat mij wel kan helpen in zo'n piekerperiode, is het mezelf toe te staan, maar beperkt. Bijvoorbeeld een kwartier: dan mag ik doemdenken wat ik wil, piekeren, stressen, en dan moet het ook weer afgelopen zijn. Dat klinkt misschien ook gek, maar daar kun je grotendeels voor kiezen. Als het in je zit en je probeert het voortdurend weg te drukken, geeft dat ook stress. Mijn tip dus: toestaan, maar gedoseerd. Lucht toch op, laat in tact wie en wat je bent maar tot hier en niet verder, zeg maar. Vooral 's nachts zeer aan te bevelen!
xx lisa.
donderdag 24 september 2009 om 12:36
quote:Shiva80 schreef op 24 september 2009 @ 12:18:
Het lastige is, je weet het allemaal wel en toch blijf je bang etc.
Ben nu al een tijdje aan het oefenen met proberen te kiezen wat je voelt (bijv. rustig i.p.v. steeds in de achtbaan) en dat gaat met vlagen wonderbaarlijk goed.
Bestaan er eigenlijk wel mensen die echt gewoon lekker leven en meestal met volle overgave hun eigen weg gaan? Ben zelf vaak zoveel energie kwijt aan mezelf een beetje op koers houden. Herkenbaar?Op zich ben ik wel een glas halfvol-type. Ik heb het momenteel alleen totaal niet meer naar mijn zin op mijn werk en word daar een beetje ongelukkig van. En vacatures zijn er niet (ben flink aan het netwerken). Het is erg lastig om dan te focussen op de positieve dingen in het leven etc.
Het lastige is, je weet het allemaal wel en toch blijf je bang etc.
Ben nu al een tijdje aan het oefenen met proberen te kiezen wat je voelt (bijv. rustig i.p.v. steeds in de achtbaan) en dat gaat met vlagen wonderbaarlijk goed.
Bestaan er eigenlijk wel mensen die echt gewoon lekker leven en meestal met volle overgave hun eigen weg gaan? Ben zelf vaak zoveel energie kwijt aan mezelf een beetje op koers houden. Herkenbaar?Op zich ben ik wel een glas halfvol-type. Ik heb het momenteel alleen totaal niet meer naar mijn zin op mijn werk en word daar een beetje ongelukkig van. En vacatures zijn er niet (ben flink aan het netwerken). Het is erg lastig om dan te focussen op de positieve dingen in het leven etc.
donderdag 24 september 2009 om 12:55
donderdag 24 september 2009 om 13:20
quote:Pelikaan schreef op 24 september 2009 @ 12:55:
[...]
Ik wissel die twee af
Hee... bedacht me net dat ik dit ook doe. Kan namelijk als ik een beetje in 'de flow' zit heerlijk mijn eigen gang gaan en lekker genieten van alles.
@Margaretha2: Dat van gewoon ja zeggen (vooral op reis) is inderdaad ook een hele goede tip. Heb ik ook veel gedaan, heerlijk. Dat is ook zo fijn van reizen, dan valt bij mij de sociale druk of het 'maatschappelijk geaccepteerde gedrag' snel weg en vind ik het veel makkelijk om mijn eigen ding te doen.
Ach, eigenlijk gaat het allemaal best goed .
En voor iedereen die zich niet zo lekker voelt op het moment; probeer er niet tegen te vechten, want daar wordt je zooo moe van. Even gewoon toelaten werkt (bij miJ) vaak beter dan heel hard proberen positief te blijven. Probleem is natuurlijk altijd de balans...
Sterkte!
[...]
Ik wissel die twee af
Hee... bedacht me net dat ik dit ook doe. Kan namelijk als ik een beetje in 'de flow' zit heerlijk mijn eigen gang gaan en lekker genieten van alles.
@Margaretha2: Dat van gewoon ja zeggen (vooral op reis) is inderdaad ook een hele goede tip. Heb ik ook veel gedaan, heerlijk. Dat is ook zo fijn van reizen, dan valt bij mij de sociale druk of het 'maatschappelijk geaccepteerde gedrag' snel weg en vind ik het veel makkelijk om mijn eigen ding te doen.
Ach, eigenlijk gaat het allemaal best goed .
En voor iedereen die zich niet zo lekker voelt op het moment; probeer er niet tegen te vechten, want daar wordt je zooo moe van. Even gewoon toelaten werkt (bij miJ) vaak beter dan heel hard proberen positief te blijven. Probleem is natuurlijk altijd de balans...
Sterkte!
donderdag 24 september 2009 om 13:36
Maar wat te doen als het gewoon niet lukt om dat waar je over droomt te kunnen doen?
Ik heb behoefte aan vriendschap en aan warmte en gezelschap om mij heen. Maar het lukt niet om vriendschappen werkelijk aan te gaan.
Altijd ben ik maar alleen en het was voor mij nooit een probleem, maar sinds een jaar of twee lukt het gewoon niet meer om iets voor mijzelf te doen. Ik kom dus bijna nergens meer. Ik ben ziek gemeld op mijn werk, nergens is er voor mij een plek voor een geschikte behandeling (tegen depressie en borderline persoonlijkheidsstoornis) want ik word momenteel overal afgewezen na een intake gesprek. Zij vinden mij of te moeilijk, of te kwetsbaar........
Ik ben ontzettend sterk, maar momenteel gebruik ik mijn eigen kracht tegen mijzelf en ik kan dat zelf niet omzetten. Als ik de kracht naar buiten toe gebruik werkt het uiteindelijk ook tegen mijzelf.
Het vechten wil ik zo graag stoppen, ik wil kunnen uitademen. Dat lijkt nergens te kunnen of te mogen.
Ik heb financiele problemen waardoor ik echt geen geld heb voor een sportclub of iets dergelijks en de gemeente waar ik woon heeft geen participatiefonds meer (alleen voor kinderen). Het buurthuis is voor mij ook geen optie. Het buurthuis is al jarenlang niet meer de ontmoetingsplaats voor de buurt, maar is geworden tot een commercieel cursusbureau.
Kortom het is voor mij nu ontzettend moeilijk om mijzelf staande te houden. Maar het enige dat ik kan is doorgaan. Wachten op de volgende dag. Want deze dag brengt mij niks.
Ik heb behoefte aan vriendschap en aan warmte en gezelschap om mij heen. Maar het lukt niet om vriendschappen werkelijk aan te gaan.
Altijd ben ik maar alleen en het was voor mij nooit een probleem, maar sinds een jaar of twee lukt het gewoon niet meer om iets voor mijzelf te doen. Ik kom dus bijna nergens meer. Ik ben ziek gemeld op mijn werk, nergens is er voor mij een plek voor een geschikte behandeling (tegen depressie en borderline persoonlijkheidsstoornis) want ik word momenteel overal afgewezen na een intake gesprek. Zij vinden mij of te moeilijk, of te kwetsbaar........
Ik ben ontzettend sterk, maar momenteel gebruik ik mijn eigen kracht tegen mijzelf en ik kan dat zelf niet omzetten. Als ik de kracht naar buiten toe gebruik werkt het uiteindelijk ook tegen mijzelf.
Het vechten wil ik zo graag stoppen, ik wil kunnen uitademen. Dat lijkt nergens te kunnen of te mogen.
Ik heb financiele problemen waardoor ik echt geen geld heb voor een sportclub of iets dergelijks en de gemeente waar ik woon heeft geen participatiefonds meer (alleen voor kinderen). Het buurthuis is voor mij ook geen optie. Het buurthuis is al jarenlang niet meer de ontmoetingsplaats voor de buurt, maar is geworden tot een commercieel cursusbureau.
Kortom het is voor mij nu ontzettend moeilijk om mijzelf staande te houden. Maar het enige dat ik kan is doorgaan. Wachten op de volgende dag. Want deze dag brengt mij niks.
donderdag 24 september 2009 om 14:03
Jeetjemina JoJootje, heftig verhaal!
Vrienden krijgen is ook best lastig vind ik, paradoxaal genoeg vooral als je daar net erg behoefte aan hebt. Ik denk dat je echt wel vrienden kunt vinden maar dat gaat meestal meer 'vanzelf' als je lekker in je vel zit (sorry, wil je niet ontmoedigen maar zo gaat dat vaak bij mij). Lastig hoor.
Vraag me naar aanleiding van je verhaal af of je in de reguliere hulpverlening zit of niet. Mijn problemen waren van een heel andere aard (en heftigheid) maar ik heb me zelf nooit erg thuis gevoeld bij de gewone psychologen en veel meer gehad aan alternatief therapeuten die vooral een soort coachende functie hadden om me te begeleiden. Als je een beetje aanvullende verzekering hebt moet je in ieder geval wel een paar keer naar zo iemand toe kunnen. Wel belangrijk om iemand te vinden die je ook vertrouwd.
Hoop dat je snel weer op de blijere weg komt, het komt vast goed. ALs je nu zo sterk bent, moet je nagaan hoe je dan bent als je je goed voelt! (en je mag je nu best goed voelen, heb je dat alvast)
Vrienden krijgen is ook best lastig vind ik, paradoxaal genoeg vooral als je daar net erg behoefte aan hebt. Ik denk dat je echt wel vrienden kunt vinden maar dat gaat meestal meer 'vanzelf' als je lekker in je vel zit (sorry, wil je niet ontmoedigen maar zo gaat dat vaak bij mij). Lastig hoor.
Vraag me naar aanleiding van je verhaal af of je in de reguliere hulpverlening zit of niet. Mijn problemen waren van een heel andere aard (en heftigheid) maar ik heb me zelf nooit erg thuis gevoeld bij de gewone psychologen en veel meer gehad aan alternatief therapeuten die vooral een soort coachende functie hadden om me te begeleiden. Als je een beetje aanvullende verzekering hebt moet je in ieder geval wel een paar keer naar zo iemand toe kunnen. Wel belangrijk om iemand te vinden die je ook vertrouwd.
Hoop dat je snel weer op de blijere weg komt, het komt vast goed. ALs je nu zo sterk bent, moet je nagaan hoe je dan bent als je je goed voelt! (en je mag je nu best goed voelen, heb je dat alvast)
