Psyche
alle pijlers
Mensen die dood gaan
woensdag 13 maart 2019 om 13:18
lieve mensen,
Ik weet het wel, mensen die dood gaan, het is de natuur, het hoort bij het leven, het is toeval, pech, etc etc. Maar de laatste paar jaar overlijden er steeds jonge mensen in mijn omgeving. Mensen van mijn leeftijd (begin 40) of jonger. Vrienden, familie, kennissen. Terwijl oude mensen maar blijven leven en leven. Niet dat zij er wat aan kunnen doen natuurlijk...
Ik zat gisteren weer bij een uitvaart gewoon te trillen van woede. Weer een goede vriend, een jonge vader, een goed mens. Weer iemand die nog vol was van levenslust en plannen. Een grote vergissing van de cosmos.
Het is de 6e jonge persoon in mijn directe omgeving binnen nog geen 3 jaar. Ik heb de officiele statistieken niet aan mijn kant, maar het lijkt wel een epidemie.
Ik ben eigenlijk gewoon boos op het leven zelf. De willekeur en het zinloze geweld waarmee jonge mensen weggerukt worden uit hun leven. Wie is de volgende, vraag ik me steeds af. Misschien ben ik dat wel zelf, of mijn man, mijn beste vriendin, mijn broer, mijn zus, wie weet.
Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik uberhaupt leef. Dankbaar dat ik en mijn man gezond zijn, en voor alles wat we hebben. Ik heb alles goed geregeld voor de zekerheid.
Maar het geeft me geen rust.
Wat moet ik met mijn boosheid? Ik ben geen boosaardig persoon. Maar ik koester mijn woede ook. Want anders moet ik berusten en accepteren, en dat kan ik niet. Liever boos zijn dan berusten in deze onzin...
Ik weet het wel, mensen die dood gaan, het is de natuur, het hoort bij het leven, het is toeval, pech, etc etc. Maar de laatste paar jaar overlijden er steeds jonge mensen in mijn omgeving. Mensen van mijn leeftijd (begin 40) of jonger. Vrienden, familie, kennissen. Terwijl oude mensen maar blijven leven en leven. Niet dat zij er wat aan kunnen doen natuurlijk...
Ik zat gisteren weer bij een uitvaart gewoon te trillen van woede. Weer een goede vriend, een jonge vader, een goed mens. Weer iemand die nog vol was van levenslust en plannen. Een grote vergissing van de cosmos.
Het is de 6e jonge persoon in mijn directe omgeving binnen nog geen 3 jaar. Ik heb de officiele statistieken niet aan mijn kant, maar het lijkt wel een epidemie.
Ik ben eigenlijk gewoon boos op het leven zelf. De willekeur en het zinloze geweld waarmee jonge mensen weggerukt worden uit hun leven. Wie is de volgende, vraag ik me steeds af. Misschien ben ik dat wel zelf, of mijn man, mijn beste vriendin, mijn broer, mijn zus, wie weet.
Ik ben elke dag weer dankbaar dat ik uberhaupt leef. Dankbaar dat ik en mijn man gezond zijn, en voor alles wat we hebben. Ik heb alles goed geregeld voor de zekerheid.
Maar het geeft me geen rust.
Wat moet ik met mijn boosheid? Ik ben geen boosaardig persoon. Maar ik koester mijn woede ook. Want anders moet ik berusten en accepteren, en dat kan ik niet. Liever boos zijn dan berusten in deze onzin...
woensdag 13 maart 2019 om 15:31
Mijn moeder is meer dan 10 jaar geleden overleden op 42 jarige leeftijd. En ik kan nog steeds wel eens boos worden. Als ik haar leeftijdsgenoten trotse oma zie spelen. Of hun kleinkinderen juist zie verwaarlozen zoals mijn vader. Ze wilde zó graag ooit oma worden, maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik heb meerdere mensen op redelijk vroege leeftijd verloren. En voor mijn gevoel is het ook altijd wachten totdat de volgende dood of ziek word en de ellende weer begint.
woensdag 13 maart 2019 om 15:33
Dank je. Misschien moet ik hier wat mee.
anoniem_64020a4616e26 wijzigde dit bericht op 13-03-2019 15:38
0.16% gewijzigd
woensdag 13 maart 2019 om 15:38
Owlette schreef: ↑13-03-2019 15:31Mijn moeder is meer dan 10 jaar geleden overleden op 42 jarige leeftijd. En ik kan nog steeds wel eens boos worden. Als ik haar leeftijdsgenoten trotse oma zie spelen. Of hun kleinkinderen juist zie verwaarlozen zoals mijn vader. Ze wilde zó graag ooit oma worden, maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik heb meerdere mensen op redelijk vroege leeftijd verloren. En voor mijn gevoel is het ook altijd wachten totdat de volgende dood of ziek word en de ellende weer begint.
Wat heftig voor jou Owlette!
Mijn ouders en schoonouders leven gelukkig nog. Ik ben er dankbaar voor, omdat dat bij veel mensen niet meer zo is.
woensdag 13 maart 2019 om 15:49
Ja, het geeft wel mooi weer hoe ik er naar kijk. We komen immers allemaal aan de beurt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 13 maart 2019 om 16:28
Ja. Maar het lijkt toch alsof je een verantwoordelijke zoekt die je boosheid verdient en op wie je je concreet kunt uiten, zodat je niet in het luchtledige machteloos boos hoeft te zijn. Klopt dat?
Het leven is helaas niet eerlijk of oneerlijk. Het is en gebeurt gewoon en dat verandert niet. Rechtvaardigheid gaat hierbij niet op. Maar als je zo worstelt met uiting geven aan je emoties daaromtrent lijkt een professional om mee te praten, die je kan helpen 'ordenen', me wel heel fijn en raadzaam. Veel sterkte!
woensdag 13 maart 2019 om 17:10
En ken jij die mensen dan ook? Mijn schoonouders hebben die verhalen ook altijd. Maar dat gaat dan over mensen die behoren tot de kring verre vage kennissen.
woensdag 13 maart 2019 om 19:56
Het vreemde is dat ik altijd vond dat ik tegenslagen en verliezen zo goed kon accepteren. Dat geldt voor mijn eigen leven, als ook het overlijden van naasten incl. mijn broer.
Ineens lijkt het of de koek op is, ik kan er niet meer aan. Misschien is er teveel gebeurd.
Boosheid is wellicht ook het juiste woord niet, eerder ongeloof? Ik kan het niet goed verwoorden. Sorry.
Ineens lijkt het of de koek op is, ik kan er niet meer aan. Misschien is er teveel gebeurd.
Boosheid is wellicht ook het juiste woord niet, eerder ongeloof? Ik kan het niet goed verwoorden. Sorry.
donderdag 14 maart 2019 om 08:36
Er is nog iets dat ik doe wanneer een van mijn geliefden overlijd, heb ik in mijn eerste bericht niet gezegd, maar misschien helpt het. Voor ieder persoon van wie ik afscheid moet nemen schrijf ik een gedicht, dit lees ik dan voor op de begrafenis/crematie.
Het steunt niet alleen mij maar ook anderen, omdat ieder gedicht een persoonlijke ode is. Die gedichten bewaar ik in een album met een foto en geef een kopie aan de naastbestaande. Af en toe kijk ik dan in dit 'gedenk' boekje, en ja, soms moet ik dan vreselijk janken, maar dat lucht ook op. Dit schreef ik voor mijn beste vriendin.
Als liefde…
Als liefde een huis is, dan was dat jouw huis.
Waar de gezelligheid geen tijd kende en waar iedereen welkom was
Als liefde lekker eten is, dan was het in jouw keuken.
Waar jij met de pollepel zwaaide en wij aan tafel schoven om te genieten.
Als liefde een moeder is, dan was jij die moeder.
Want jouw toewijding en grenzeloze geduld was prachtig om te zien.
Als liefde een huwelijk is, dan was dat jullie huwelijk.
Waarin je kon zien dat echte liefde betekend dat je er altijd voor elkaar bent.
Als liefde schoonheid is, dan was jij die schoonheid.
Met je gulle lach en schitterende ogen was jij de zon en de sterren.
Als liefde een naam had, dan was dat jouw naam.
Een liefde die Ramona heet.
Ik denk nog iedere dag aan haar, maar nu met een glimlach, omdat ik mij vereerd voel haar te hebben mogen kennen.
Het steunt niet alleen mij maar ook anderen, omdat ieder gedicht een persoonlijke ode is. Die gedichten bewaar ik in een album met een foto en geef een kopie aan de naastbestaande. Af en toe kijk ik dan in dit 'gedenk' boekje, en ja, soms moet ik dan vreselijk janken, maar dat lucht ook op. Dit schreef ik voor mijn beste vriendin.
Als liefde…
Als liefde een huis is, dan was dat jouw huis.
Waar de gezelligheid geen tijd kende en waar iedereen welkom was
Als liefde lekker eten is, dan was het in jouw keuken.
Waar jij met de pollepel zwaaide en wij aan tafel schoven om te genieten.
Als liefde een moeder is, dan was jij die moeder.
Want jouw toewijding en grenzeloze geduld was prachtig om te zien.
Als liefde een huwelijk is, dan was dat jullie huwelijk.
Waarin je kon zien dat echte liefde betekend dat je er altijd voor elkaar bent.
Als liefde schoonheid is, dan was jij die schoonheid.
Met je gulle lach en schitterende ogen was jij de zon en de sterren.
Als liefde een naam had, dan was dat jouw naam.
Een liefde die Ramona heet.
Ik denk nog iedere dag aan haar, maar nu met een glimlach, omdat ik mij vereerd voel haar te hebben mogen kennen.
Liefde is een werkwoord
donderdag 14 maart 2019 om 09:28
Zoiets speelt natuurlijk altijd mee. Het ene verlies is ook lastiger dan het andere. Niet alleen om de persoon zelf, jouw relatie ermee en de omstandigheden, maar ook als het gaat hoe je op dat moment in je vel zit.Woppepol schreef: ↑13-03-2019 19:56Het vreemde is dat ik altijd vond dat ik tegenslagen en verliezen zo goed kon accepteren. Dat geldt voor mijn eigen leven, als ook het overlijden van naasten incl. mijn broer.
Ineens lijkt het of de koek op is, ik kan er niet meer aan. Misschien is er teveel gebeurd.
Boosheid is wellicht ook het juiste woord niet, eerder ongeloof? Ik kan het niet goed verwoorden. Sorry.
Je zei dat je misschien wel bang was om met het verdriet om te moeten gaan. Als er zoveel gebeurd is of nog steeds gebeurd, is dat niet makkelijk. Want eigenlijk moet je vaak gewoon dóór. Voor verdriet is gewoon vaak weinig ruimte. Maar TO, neem die ruimte. Daar heb je recht op, opkroppen maakt het vaak alleen maar erger/lastiger.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
vrijdag 15 maart 2019 om 21:50
Zo mooi Kazuko! Ik lees echt de liefde voor je vriendin en ook haar karakter er in.
Ik vind het ook een mooi ritueel dat je gecreeerd hebt. Het zet me aan het denken, misschien moet ik ook zoiets doen. Iets langer stilstaan bij diegene, dan alleen een paar dagen rond het overlijden.
Dank je hier voor.
Ik vind het ook een mooi ritueel dat je gecreeerd hebt. Het zet me aan het denken, misschien moet ik ook zoiets doen. Iets langer stilstaan bij diegene, dan alleen een paar dagen rond het overlijden.
Dank je hier voor.
vrijdag 15 maart 2019 om 23:12
dianaf schreef: ↑14-03-2019 09:28Je zei dat je misschien wel bang was om met het verdriet om te moeten gaan. Als er zoveel gebeurd is of nog steeds gebeurd, is dat niet makkelijk. Want eigenlijk moet je vaak gewoon dóór. Voor verdriet is gewoon vaak weinig ruimte. Maar TO, neem die ruimte. Daar heb je recht op, opkroppen maakt het vaak alleen maar erger/lastiger.
Ik weet het, ik denk er veel over na deze dagen. Dank je.
vrijdag 15 maart 2019 om 23:58
Woppepol, ik ben blij dat mijn bericht je aansprak.
En weet je, al die mensen die ik heb verloren liggen in mijn hart en ziel en ik denk vaak aan ze, dus zijn ze altijd in de 'buurt'.
Ik voel sommige van hen echt om me heen, en ik ben helemaal niet zo van het geloven in geesten, maar ik kan er niet omheen dat ik hun aanwezigheid voel.
en dat zij mij steunen op de een of andere manier.
En er zijn er een paar, zoals Ramona die ik ieder jaar een verjaardag kaart stuur, klinkt maf, maar ik zet alleen hun voornaam op de envelope en doe ze op de brievenbus, waar ze belanden weet ik niet, maar naar mijn gevoel maak ik een soort van contact. Het zijn kleine rituelen, die mij helpen in mijn rouw process.
Net als mijn gedichten boekje. Zoek een manier om jezelf beter te laten voelen, maakt niet uit hoe. Big hug van mij meis.
En weet je, al die mensen die ik heb verloren liggen in mijn hart en ziel en ik denk vaak aan ze, dus zijn ze altijd in de 'buurt'.
Ik voel sommige van hen echt om me heen, en ik ben helemaal niet zo van het geloven in geesten, maar ik kan er niet omheen dat ik hun aanwezigheid voel.
en dat zij mij steunen op de een of andere manier.
En er zijn er een paar, zoals Ramona die ik ieder jaar een verjaardag kaart stuur, klinkt maf, maar ik zet alleen hun voornaam op de envelope en doe ze op de brievenbus, waar ze belanden weet ik niet, maar naar mijn gevoel maak ik een soort van contact. Het zijn kleine rituelen, die mij helpen in mijn rouw process.
Net als mijn gedichten boekje. Zoek een manier om jezelf beter te laten voelen, maakt niet uit hoe. Big hug van mij meis.
Liefde is een werkwoord
