Psyche
alle pijlers
mensen los kunnen laten
dinsdag 28 september 2021 om 14:31
Hoi,
Ik merk dat ik vanuit mijn PS heel erg veel last heb van verlatingsangst, maar nog meer ervan dat ik mensen heel moeilijk los kan laten in mijn leven.
Ik heb het dan niet over overlijden, maar meer als relaties stuk lopen (of bijv vriendschappen) of een contactbreuk bijv.
Ik kan mensen wel met rust laten, dus daar zit het hem niet in. Maar ik merk vooral veel intern verdriet; Hoe kan iets zo mooi beginnen en zo slecht eindigen? Dadelijk zie of spreek ik diegene nooit meer in mijn leven?
Ik heb er veel moeite mee om iets af te kunnen sluiten of afscheid te nemen van mensen. Dit veroorzaakt veel verdriet en pijn bij mij, terwijl ik verstandelijk weet dat er gewoonweg mensen komen en gaan in het leven.
Is dit voor iemand herkenbaar? hoe gaan jullie hiermee om? tips?
Ik merk dat ik vanuit mijn PS heel erg veel last heb van verlatingsangst, maar nog meer ervan dat ik mensen heel moeilijk los kan laten in mijn leven.
Ik heb het dan niet over overlijden, maar meer als relaties stuk lopen (of bijv vriendschappen) of een contactbreuk bijv.
Ik kan mensen wel met rust laten, dus daar zit het hem niet in. Maar ik merk vooral veel intern verdriet; Hoe kan iets zo mooi beginnen en zo slecht eindigen? Dadelijk zie of spreek ik diegene nooit meer in mijn leven?
Ik heb er veel moeite mee om iets af te kunnen sluiten of afscheid te nemen van mensen. Dit veroorzaakt veel verdriet en pijn bij mij, terwijl ik verstandelijk weet dat er gewoonweg mensen komen en gaan in het leven.
Is dit voor iemand herkenbaar? hoe gaan jullie hiermee om? tips?
dinsdag 28 september 2021 om 14:41
Goed dat je therapie volgt en medicatie hebt.
Welke tips en trucs heb je tijdens therapie gekregen?
Heb je een dagstructuur en daginvulling? Veel (fysiek) bezig zijn, kan sowieso goede afleiding bieden, ook al heb je eigenlijk geen zin daarin. Je hoofd heeft dan veel minder gelegenheid om angstig te zijn of je zorgen te maken.
Welke tips en trucs heb je tijdens therapie gekregen?
Heb je een dagstructuur en daginvulling? Veel (fysiek) bezig zijn, kan sowieso goede afleiding bieden, ook al heb je eigenlijk geen zin daarin. Je hoofd heeft dan veel minder gelegenheid om angstig te zijn of je zorgen te maken.
dinsdag 28 september 2021 om 14:42
Persoonlijkheidsstoornis
dinsdag 28 september 2021 om 15:25
Verdriet als een relatie stukloopt is normaal. Je verliest iets, en daar rouw je om.
Als die rouw heel lang duurt, of buitenproportioneel is ten opzichte van de relatie, dan is dat wel moeilijk ja.
Hoe merk je dat je niet los kan laten? Zijn het gedachten, dingen die je je afvraagt? Is het heftige emotie die niet afvlakt of waar je geen raad mee weet? Escaleer je naar negatieve gedachten over jezelf en alle relaties?
Misschien kan je beginnen met proberen waar te nemen wat je precies voelt, en daar woorden aan geven. Schrijf het op, teken het, help jezelf om de vinger te leggen op wat je voelt en denkt. Dan heb je een handvat om, met hulp van je therapeut, te kijken of er een manier is om om te gaan met die gedachten en gevoelens.
En wat SaraSara zegt, zoek ook afleiding, ga actief bezig, zorg dat niet al je energie en aandacht gaat naar wat er van binnen gebeurt.
Als die rouw heel lang duurt, of buitenproportioneel is ten opzichte van de relatie, dan is dat wel moeilijk ja.
Hoe merk je dat je niet los kan laten? Zijn het gedachten, dingen die je je afvraagt? Is het heftige emotie die niet afvlakt of waar je geen raad mee weet? Escaleer je naar negatieve gedachten over jezelf en alle relaties?
Misschien kan je beginnen met proberen waar te nemen wat je precies voelt, en daar woorden aan geven. Schrijf het op, teken het, help jezelf om de vinger te leggen op wat je voelt en denkt. Dan heb je een handvat om, met hulp van je therapeut, te kijken of er een manier is om om te gaan met die gedachten en gevoelens.
En wat SaraSara zegt, zoek ook afleiding, ga actief bezig, zorg dat niet al je energie en aandacht gaat naar wat er van binnen gebeurt.
What a nuanced anxiety
dinsdag 28 september 2021 om 16:08
Wat ik me afvraag of wat er in mijn hoofd omgaat:tyche schreef: ↑28-09-2021 15:25Verdriet als een relatie stukloopt is normaal. Je verliest iets, en daar rouw je om.
Als die rouw heel lang duurt, of buitenproportioneel is ten opzichte van de relatie, dan is dat wel moeilijk ja.
Hoe merk je dat je niet los kan laten? Zijn het gedachten, dingen die je je afvraagt? Is het heftige emotie die niet afvlakt of waar je geen raad mee weet? Escaleer je naar negatieve gedachten over jezelf en alle relaties?
Misschien kan je beginnen met proberen waar te nemen wat je precies voelt, en daar woorden aan geven. Schrijf het op, teken het, help jezelf om de vinger te leggen op wat je voelt en denkt. Dan heb je een handvat om, met hulp van je therapeut, te kijken of er een manier is om om te gaan met die gedachten en gevoelens.
En wat SaraSara zegt, zoek ook afleiding, ga actief bezig, zorg dat niet al je energie en aandacht gaat naar wat er van binnen gebeurt.
Als ik ..... anders gedaan had dan hadden we nu nog contact en was hij waarschijnlijk niet boos geweest
Alleen maar wat als.... vragen. Als ik iets anders had aangepakt dan was er nog contact.
Alleen maar schuldgevoelens etc. en kosten wat het kost het willen lijmen (of het nu mijn fout is of niet, als de ander een fout gemaakt heeft dan ben ik alsnog diegene die het wilt lijmen omdat ik geen afscheid kan nemen van mensen).
Ik merk dat ik erg destructief wordt van zulke gedachten en dat dit een herhaaldelijk patroon is.
dinsdag 28 september 2021 om 17:13
Herkenbaar. Ik heb autisme, maar in mijn hoofd kan ik bepaalde mensen en dingen van vroeger ook slecht loslaten. Zoals voorbije vriendschappen. Mijn jeugdvriendschappen zijn verwaterd. Uit elkaar gegroeid. Iedereen kreeg een vaste relatie en de meesten hebben nu ook kinderen. Zelf snap ik weinig van verliefdheid en relaties. Heb nooit een serieuze gehad. Geen kinderwens. Vaak denk ik terug aan de tijd dat iedereen waar ik mee optrok nog vrijgezel was en we het gewoon leuk hadden met elkaar. Daarna heb ik weinig nieuwe vriendschappen kunnen opbouwen. Met heel veel mensen heb ik weinig raakvlakken. Het kost me ook meer moeite om ze in stand te houden.
Met mijn vader heb ik sinds de scheiding van mijn ouders geen goed contact meer. Hij stortte zich volledig op zijn nieuwe vrouw en was niet meer bereid tot vader-dochtermomenten. Ik red me goed zonder hem, maar denk nog vaak: We hadden het vroeger goed samen. Hoe heeft dit zo kunnen gebeuren?
Met mijn vader heb ik sinds de scheiding van mijn ouders geen goed contact meer. Hij stortte zich volledig op zijn nieuwe vrouw en was niet meer bereid tot vader-dochtermomenten. Ik red me goed zonder hem, maar denk nog vaak: We hadden het vroeger goed samen. Hoe heeft dit zo kunnen gebeuren?
dinsdag 28 september 2021 om 22:12
Wel herkenbaar.
Bij mij zijn er ook veel vriendschappen stuk gelopen.
Ook doordat ik ondermeer moeilijk met bepaalde veranderingen, spanningen en irritaties kon omgaan. En daardoor ook lastige situaties erg kon vermijden.
Dergelijke confrontaties heb ik altijd erg moeilijk gevonden.
Het kan mij erg benauwen en beklemmen.
Naast autisme (ASS), heb ik ook nog kenmerken van OPS (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
Bij mij zijn er ook veel vriendschappen stuk gelopen.
Ook doordat ik ondermeer moeilijk met bepaalde veranderingen, spanningen en irritaties kon omgaan. En daardoor ook lastige situaties erg kon vermijden.
Dergelijke confrontaties heb ik altijd erg moeilijk gevonden.
Het kan mij erg benauwen en beklemmen.
Naast autisme (ASS), heb ik ook nog kenmerken van OPS (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
woensdag 29 september 2021 om 07:39
Omdat je in het begin heel erg je best doet om de ander te bevallen. Je wil dat hij van je houdt. Daardoor lijk je voor hem een ideale partner en zal hij enthousiast over je zijn.Hoe kan iets zo mooi beginnen en zo slecht eindigen?
Bovendien denk je dan nog dat hij je helemaal begrijpt, het altijd met je eens is, vrijgevig is en je nooit tegenspreekt, geen porno kijkt en aan geen ander meisje behoefte heeft. En dan ineens kom ter een smet op: de eerste ruzie, en daardoor ben je minder ontspannen: je dacht dat je hem goed kende maar kennelijk valt hij tegen.
En zo gaat het langzaam kapot. Door de realiteit. Je kan ook niet altijd blijven dromen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 12 oktober 2021 om 23:56
Wat bedoel je met “als ik anders gedaan had, dan hadden we nu nog contact...”? Tenzij het hier niet gaat om iets fundamenteels als vreemdgaan. Dan snap ik deze gedachtegang niet zo goed. Als je gewoon jezelf was en altijd bent dan heb je nadien ook niet zulke gedachten of gewichtige vragen die je jezelf stelt. Immers, je bent dan gewoon jezelf geweest. En met jezelf zijn kun je ook niks fout doen.Wobbeltje schreef: ↑28-09-2021 16:08Wat ik me afvraag of wat er in mijn hoofd omgaat:
Als ik ..... anders gedaan had dan hadden we nu nog contact en was hij waarschijnlijk niet boos geweest
Alleen maar wat als.... vragen. Als ik iets anders had aangepakt dan was er nog contact.
Alleen maar schuldgevoelens etc. en kosten wat het kost het willen lijmen (of het nu mijn fout is of niet, als de ander een fout gemaakt heeft dan ben ik alsnog diegene die het wilt lijmen omdat ik geen afscheid kan nemen van mensen).
Ik merk dat ik erg destructief wordt van zulke gedachten en dat dit een herhaaldelijk patroon is.
woensdag 13 oktober 2021 om 17:17
Zulke gedachten van "als.. dan.." heb ik mezelf een verbod op gegeven.
Denken lost niets op. Is vaak een manier om niet echt te hoeven voelen, wat de bron is van je verlatingsangst.
Het zit hem niet in wat de ander doet, wat jij deed. Dat zijn de gedachten van een kind dat controle probeert te houden. Als je dat kan loslaten en echt kan rouwen met wat er echt is, een diepere pijn, dan ga je vorderingen maken.
En: het probleem is vaak niet dat je niet zou kunnen loslaten, maar dat je niet wil loslaten. En dan is nog de vraag, wil je echt deze persoon niet loslaten, of wil je jouw beeld van deze persoon, en hoe het allemaal had kunnen zijn, niet loslaten. Als je het ziet als willen, kan je bewust de keuze maken om iets/iemand los te laten zodra jij er aan toe bent. En zolang je dat niet bent, is het ook ok.
Denken lost niets op. Is vaak een manier om niet echt te hoeven voelen, wat de bron is van je verlatingsangst.
Het zit hem niet in wat de ander doet, wat jij deed. Dat zijn de gedachten van een kind dat controle probeert te houden. Als je dat kan loslaten en echt kan rouwen met wat er echt is, een diepere pijn, dan ga je vorderingen maken.
En: het probleem is vaak niet dat je niet zou kunnen loslaten, maar dat je niet wil loslaten. En dan is nog de vraag, wil je echt deze persoon niet loslaten, of wil je jouw beeld van deze persoon, en hoe het allemaal had kunnen zijn, niet loslaten. Als je het ziet als willen, kan je bewust de keuze maken om iets/iemand los te laten zodra jij er aan toe bent. En zolang je dat niet bent, is het ook ok.
