Psyche
alle pijlers
Mentaal niet lekker
donderdag 13 februari 2020 om 06:14
Hoi allen,
Even van me afschrijven. Ik zit ontzettend met mezelf in de knoop en ik kan mijn vinger er niet op leggen. Het lijkt wel met de dag slechter te gaan met mijn mentale staat. Ik ben momenteel aan het afstuderen en ik moet van mezelf doorzetten ondanks dat ik op mijn tandvlees loop. Mijn draagvlak/kracht is weg, alles wat ik doe doe ik met mijn laatste reserves. Ik wil mijn bed niet meer uit, laat staan het huis uit. Eten hoeft van mij eigenlijk ook niet meer en ik haal nergens meer plezier uit.. ja slapen. Dat vind ik dan wel fijn en daar kan ik ook hele dagen mee vullen. Zodra ik de deur uitstap krijg ik paniekaanval 1 van de dag. Ik doe natuurlijk net alsof er niets aan de hand is omdat ik mij schaam voor mijn klachten. Ik weet ook niet waarom ik mij schaam.
Wie herkent zichzelf hierin en heeft (simpele) tips om de dagen wat beter door te komen?
Alvast bedankt!
Even van me afschrijven. Ik zit ontzettend met mezelf in de knoop en ik kan mijn vinger er niet op leggen. Het lijkt wel met de dag slechter te gaan met mijn mentale staat. Ik ben momenteel aan het afstuderen en ik moet van mezelf doorzetten ondanks dat ik op mijn tandvlees loop. Mijn draagvlak/kracht is weg, alles wat ik doe doe ik met mijn laatste reserves. Ik wil mijn bed niet meer uit, laat staan het huis uit. Eten hoeft van mij eigenlijk ook niet meer en ik haal nergens meer plezier uit.. ja slapen. Dat vind ik dan wel fijn en daar kan ik ook hele dagen mee vullen. Zodra ik de deur uitstap krijg ik paniekaanval 1 van de dag. Ik doe natuurlijk net alsof er niets aan de hand is omdat ik mij schaam voor mijn klachten. Ik weet ook niet waarom ik mij schaam.
Wie herkent zichzelf hierin en heeft (simpele) tips om de dagen wat beter door te komen?
Alvast bedankt!
donderdag 13 februari 2020 om 06:28
Burnout. Zo doorgaan en je bent straks helemaal gesloopt. Let alsjeblieft op jezelf. Je kunt bijna niet meer. Nog even en je kunt helemaal niet meer en dan zit je voor een hele tijd in de shit en doe je dit jaar zeker geen examen en misschien daarna ook niet meer. Je moet van jezelf? Jij bent nu de allerslechtste raadgever voor jezelf.
Wat lilalinda zegt. Blijf op tot de huisarts open is en bel voor een afspraak voor vandaag. Als je het niet voor jezelf doet doe het dan voor mij en velen die hierna zullen posten.
Sterkte.
Wat lilalinda zegt. Blijf op tot de huisarts open is en bel voor een afspraak voor vandaag. Als je het niet voor jezelf doet doe het dan voor mij en velen die hierna zullen posten.
Sterkte.
donderdag 13 februari 2020 om 06:33
Ik weet dat ik verkeerd bezig ben. Ik vertel mensen vaak maar de helft van het verhaal omdat ik niet wil dat mensen mij een aansteller vinden wat natuurlijk onzin is dat ik dat denk. Ik zou mij dan ook mega schuldig voelen tegenover mijn collega’s die er iedere dag het beste van proberen te maken met mij. Ik moet zoveel van mezelf en iedere keer als ik ergens aan begin lijkt het alsof ik het niet kan afmaken. Dat frustreert enorm, 2 jaar geleden kon ik dat nog wel. Nu heb ik gewoon nergens zin meer in en voelt het net alsof ik mezelf als een dood paard overal heen sleep. De drempel om de huisarts te bellen is voor mij ontzettend hoog.hijdie schreef: ↑13-02-2020 06:28Burnout. Zo doorgaan en je bent straks helemaal gesloopt. Let alsjeblieft op jezelf. Je kunt bijna niet meer. Nog even en je kunt helemaal niet meer en dan zit je voor een hele tijd in de shit en doe je dit jaar zeker geen examen en misschien daarna ook niet meer. Je moet van jezelf? Jij bent nu de allerslechtste raadgever voor jezelf.
Wat lilalinda zegt. Blijf op tot de huisarts open is en bel voor een afspraak voor vandaag. Als je het niet voor jezelf doet doe het dan voor mij en velen die hierna zullen posten.
Sterkte.
donderdag 13 februari 2020 om 06:42
Het is niet gek dat de drempel om je huisarts te bellen hoog is, maar vedenk je dat hoe langer je roofbouw pleegt op jezelf hoe langer het herstel duurt en hoe moeilijker het wordt.
Hoeveel hebben je collega's aan je, als je straks twee jaar thuis zit, omdat je nog veel verder te ver bent gegaan dan je nu al doet?
Als je doorgaat zoals je nu doet zul je niet herstellen, maar wordt het alleen maar erger. Je kunt namelijk niet herstellen als je het zelfde gedrag blijft vertonen dat je op dit punt heeft gebracht.
En ja ik snap je schaamte. Niet omdat het nodig is, maar omdat we in een maatschappij leven die veel druk op ons legt, waarbij wij er zelf ook nog een paar stapels extra op moeten leggen. Want we moeten doorgaan en alles moet perfect. Er krijgen niet voor niets zoveel mensen een burnout tegenwoordig. Ze kunnen die druk niet meer aan.
Dus doe het jezelf, en je omgeving niet aan, als dat tweede een betere stok achter de deur is. En bel vandaag nog de huisarts.
Hoeveel hebben je collega's aan je, als je straks twee jaar thuis zit, omdat je nog veel verder te ver bent gegaan dan je nu al doet?
Als je doorgaat zoals je nu doet zul je niet herstellen, maar wordt het alleen maar erger. Je kunt namelijk niet herstellen als je het zelfde gedrag blijft vertonen dat je op dit punt heeft gebracht.
En ja ik snap je schaamte. Niet omdat het nodig is, maar omdat we in een maatschappij leven die veel druk op ons legt, waarbij wij er zelf ook nog een paar stapels extra op moeten leggen. Want we moeten doorgaan en alles moet perfect. Er krijgen niet voor niets zoveel mensen een burnout tegenwoordig. Ze kunnen die druk niet meer aan.
Dus doe het jezelf, en je omgeving niet aan, als dat tweede een betere stok achter de deur is. En bel vandaag nog de huisarts.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 13 februari 2020 om 07:42
naar de huisarts, laat deze oordelen of dat jij je aanstelt of dat er daadwerkelijk wat aan de hand is.
je kop in het zand steken, of in jouw geval, je kop onder het dekbed stoppen, is natuurlijk niet de oplossing. Prima, om een keer een weekend bij te slapen, maar wat je hier schrijft is geen gezond gedrag.
Zolang jij anderen en jezelf voor de gek blijft houden dat je alles nog onder controle hebt ga je niet oplossing vinden.
Wees een groot mens, en erken dat het zo niet verder gaat en dat je hulp nodig hebt.
je kop in het zand steken, of in jouw geval, je kop onder het dekbed stoppen, is natuurlijk niet de oplossing. Prima, om een keer een weekend bij te slapen, maar wat je hier schrijft is geen gezond gedrag.
Zolang jij anderen en jezelf voor de gek blijft houden dat je alles nog onder controle hebt ga je niet oplossing vinden.
Wees een groot mens, en erken dat het zo niet verder gaat en dat je hulp nodig hebt.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 13 februari 2020 om 08:00
Ik word emotioneel van je bericht. Je hebt ook gelijk. Ikzelf en de mensen om mij heen leggen mij zoveel druk op en ik kan het niet waarmaken. Ik kan niet leveren wat mensen van me willen wat een gevoel van falen met zich meebrengt. Vervolgens praat ik mezelf dan weer een complex aan.lollypopje schreef: ↑13-02-2020 06:42Het is niet gek dat de drempel om je huisarts te bellen hoog is, maar vedenk je dat hoe langer je roofbouw pleegt op jezelf hoe langer het herstel duurt en hoe moeilijker het wordt.
Hoeveel hebben je collega's aan je, als je straks twee jaar thuis zit, omdat je nog veel verder te ver bent gegaan dan je nu al doet?
Als je doorgaat zoals je nu doet zul je niet herstellen, maar wordt het alleen maar erger. Je kunt namelijk niet herstellen als je het zelfde gedrag blijft vertonen dat je op dit punt heeft gebracht.
En ja ik snap je schaamte. Niet omdat het nodig is, maar omdat we in een maatschappij leven die veel druk op ons legt, waarbij wij er zelf ook nog een paar stapels extra op moeten leggen. Want we moeten doorgaan en alles moet perfect. Er krijgen niet voor niets zoveel mensen een burnout tegenwoordig. Ze kunnen die druk niet meer aan.
Dus doe het jezelf, en je omgeving niet aan, als dat tweede een betere stok achter de deur is. En bel vandaag nog de huisarts.
donderdag 13 februari 2020 om 08:04
Ik zit in tweestrijd. Ik weet heel goed dat er iets misgaat in m’n hoofd en lichaam, maar het lijkt net alsof er een stem tegen me schreeuwt die zegt dat ik door moet gaan en mezelf niet teleur mag stellen. Ik stel mezelf nu al teleur maar ik- en mijn normaal gesproken realistische stem lijken het niet te winnen van mijn andere kant. Ik vind het heel eng om alleen hulp te zoeken dus het is inderdaad wel zaak dat ik iemand ga inschakelen die eventueel mee wil.hamerhaai schreef: ↑13-02-2020 07:42naar de huisarts, laat deze oordelen of dat jij je aanstelt of dat er daadwerkelijk wat aan de hand is.
je kop in het zand steken, of in jouw geval, je kop onder het dekbed stoppen, is natuurlijk niet de oplossing. Prima, om een keer een weekend bij te slapen, maar wat je hier schrijft is geen gezond gedrag.
Zolang jij anderen en jezelf voor de gek blijft houden dat je alles nog onder controle hebt ga je niet oplossing vinden.
Wees een groot mens, en erken dat het zo niet verder gaat en dat je hulp nodig hebt.
donderdag 13 februari 2020 om 08:12
Het gaat echter niet alleen om die druk en daar niet aan kunnen voldoen. Wat je nu moet beseffen is dat hoe langer je doorgaat hoe groter de druk wordt en hoe moeilijker het juist wordt om aan je eigen verwachtingen te voldoen. Als jij jezelf en je collega's niet wilt teleurstellen dan moet je juist nu hulp zoeken, want hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt.Rosebloom schreef: ↑13-02-2020 08:00Ik word emotioneel van je bericht. Je hebt ook gelijk. Ikzelf en de mensen om mij heen leggen mij zoveel druk op en ik kan het niet waarmaken. Ik kan niet leveren wat mensen van me willen wat een gevoel van falen met zich meebrengt. Vervolgens praat ik mezelf dan weer een complex aan.
En weet je wat vaak zo bijzonder is aan collega's? Je zult ze juist niet teleurstellen. Goede en waardevolle collega's zullen het begrijpen als het niet gaat en je steunen. En doen ze dat niet? Dan zijn het simpelweg geen goede collega's en zijn ze jouw moeite en energie en alle druk die je op jezelf legt toch niet waard.
Dus pak je telefoon en bel nu de huisarts en hang pas op als je een afspraak hebt.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
donderdag 13 februari 2020 om 08:25
Rosebloom schreef: ↑13-02-2020 08:04Ik zit in tweestrijd. Ik weet heel goed dat er iets misgaat in m’n hoofd en lichaam, maar het lijkt net alsof er een stem tegen me schreeuwt die zegt dat ik door moet gaan en mezelf niet teleur mag stellen. Ik stel mezelf nu al teleur maar ik- en mijn normaal gesproken realistische stem lijken het niet te winnen van mijn andere kant. Ik vind het heel eng om alleen hulp te zoeken dus het is inderdaad wel zaak dat ik iemand ga inschakelen die eventueel mee wil.
Je stelt jezelf NOOIT teleur wanneer je grenzen aangeeft, en zegt dat je het alleen niet redt.
Waar komt het idiote idee vandaan dat je het altijd helemaal alleen moet oplossen? Geloof je echt dat mensen als Steve Jobs, Mark Rutte, Greta Thunberg, Kikki Bertens, etc het allemaal alleen doen?
Denk je echt dat jij zo bijzonder bent dat jij op jouw leeftijd alle wijheid in pacht hebt om het allemaal alleen op te lossen?
Laat de controle los. Hoe eerder je zorgt dat je mensen om je heen heb die meer verstand hebben of ervaring hebben om jou te helpen met je problemen, hoe eerder je het weer op de rit hebt. Hoe langer je wacht, hoe groter het probleem wordt.
"Vroeger" was ons sociaal netwerk wat groter. Dan had je gesprekken met de dominee of pastoor wanneer het even niet zo lekker ging, of met de kapper, de oude wijze tante of oom. We werden meer door de gemeenschap opgevoed en beschremt. Dat is allemaal weggevallen. Nu hebben we daar coaches, huisarts, psychologen, etc voor.
Hulp vragen én accepteren is geen teken van zwakte. Laat vooral zien dat jij je verantwoordelijkheid neemt en daar waar het nodig is, hulp inroept.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 13 februari 2020 om 11:59
Rosebloom schreef: ↑13-02-2020 06:14Ik ben momenteel aan het afstuderen en ik moet van mezelf doorzetten ondanks dat ik op mijn tandvlees loop. Mijn draagvlak/kracht is weg, alles wat ik doe doe ik met mijn laatste reserves.
Wie herkent zichzelf hierin en heeft (simpele) tips om de dagen wat beter door te komen?
Ja, heel herkenbaar. Mijn tip: STOP NU en doe vooral niet zoals ik. Weet je wat ik gedaan heb? Dat wat jij van plan bent, namelijk doorgaan omdat je zó graag wil en ook vindt dat het moet. Weet je wat het resultaat was en vooral is? Dat ik destijds uiteindelijk in een zware depressie en burn out terecht gekomen ben, maar het ergste is dat ik er nooit meer helemaal van hersteld ben. De kans dat het nog over gaat bij mij acht ik nihil, het is inmiddels al bijna tien jaar geleden namelijk. Ik kan me nauwelijks concentreren, ben overgevoelig voor prikkels (loop vaak met oordoppen), slaap nog steeds niet goed, kan niet meer werken en kan me sowieso nauwelijks zelfstandig staande houden.
Het loopt niet voor iedereen zo af maar de meesten houden er volgens mij wel een grotere gevoeligheid voor herhaling aan over, lagere belastbaarheid, minder goed herstelvermogen. Bij mij waren onderliggende problemen mede de oorzaak van het vastlopen en nu ook mede de oorzaak voor de huidige klachten. Maar ik wist destijds niet van die onderliggende problemen, die kwamen pas na het uitvallen aan het licht. Ik wist wel dat ik 'anders' was maar wist niet waar dat aan lag en ik kon en wilde het niet accepteren, ik was altijd maar aan het vechten om mee te komen, om net als anderen te zijn. Tel daar een zware studie en een ongelofelijk doorzettingsvermogen bij op en je hebt het recept voor mijn bovenstaande verhaal.
Ik heb ongelofelijke spijt dat ik zo slecht naar mezelf geluisterd heb. Het slijt langzaam, de pijn en het verdriet, maar dankzij mezelf en mijn eigen acties heb ik nu dagelijks te maken met de enorme gevolgen. De zeer voelbare beperkingen die ik zelf veroorzaakt heb.
Wat had ik graag gewild dat iemand me bij de hand genomen had en had gezegd dat ik goed ben zoals ik ben, dat ik naar mezelf mag luisteren, niet hoef te vechten om mee te kunnen, de rust mag nemen om uit te zoeken wat er aan de hand is, niet net zoveel hoef te kunnen als een ander en vooral mag stoppen met mijn ongelofelijk onverstandige plan om 'gewoon' door te bikkelen.
Aan jou de keuze maar ik hoop van harte dat je mijn verhaal tot je door laat dringen. Dat je tot je door laat dringen dat de kans groot is dat je niet alleen tijdelijk vast gaat lopen maar jezelf ook echt schade toe brengt die niet meer herstelt. Waar je dus de rest van je leven last van gaat houden. Lees het alsjeblieft een paar keer.
En nu zit ik met tranen in mijn ogen omdat ik dit zó graag zelf gelezen had destijds. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Jij hebt in elk geval een streepje voor op mij want jij hebt dit topic geopend voor hulp. Ik hoop dat je er ook echt iets mee doet.
donderdag 13 februari 2020 om 13:32
Ik sta buiten te huilen terwijl ik je comment voor de 8e keer lees. Je bent doorgedrongen en ik heb de huisarts gebeld. Dankjewel. Sterkte ook voor jou.Torvi schreef: ↑13-02-2020 11:59Ja, heel herkenbaar. Mijn tip: STOP NU en doe vooral niet zoals ik. Weet je wat ik gedaan heb? Dat wat jij van plan bent, namelijk doorgaan omdat je zó graag wil en ook vindt dat het moet. Weet je wat het resultaat was en vooral is? Dat ik destijds uiteindelijk in een zware depressie en burn out terecht gekomen ben, maar het ergste is dat ik er nooit meer helemaal van hersteld ben. De kans dat het nog over gaat bij mij acht ik nihil, het is inmiddels al bijna tien jaar geleden namelijk. Ik kan me nauwelijks concentreren, ben overgevoelig voor prikkels (loop vaak met oordoppen), slaap nog steeds niet goed, kan niet meer werken en kan me sowieso nauwelijks zelfstandig staande houden.
Het loopt niet voor iedereen zo af maar de meesten houden er volgens mij wel een grotere gevoeligheid voor herhaling aan over, lagere belastbaarheid, minder goed herstelvermogen. Bij mij waren onderliggende problemen mede de oorzaak van het vastlopen en nu ook mede de oorzaak voor de huidige klachten. Maar ik wist destijds niet van die onderliggende problemen, die kwamen pas na het uitvallen aan het licht. Ik wist wel dat ik 'anders' was maar wist niet waar dat aan lag en ik kon en wilde het niet accepteren, ik was altijd maar aan het vechten om mee te komen, om net als anderen te zijn. Tel daar een zware studie en een ongelofelijk doorzettingsvermogen bij op en je hebt het recept voor mijn bovenstaande verhaal.
Ik heb ongelofelijke spijt dat ik zo slecht naar mezelf geluisterd heb. Het slijt langzaam, de pijn en het verdriet, maar dankzij mezelf en mijn eigen acties heb ik nu dagelijks te maken met de enorme gevolgen. De zeer voelbare beperkingen die ik zelf veroorzaakt heb.
Wat had ik graag gewild dat iemand me bij de hand genomen had en had gezegd dat ik goed ben zoals ik ben, dat ik naar mezelf mag luisteren, niet hoef te vechten om mee te kunnen, de rust mag nemen om uit te zoeken wat er aan de hand is, niet net zoveel hoef te kunnen als een ander en vooral mag stoppen met mijn ongelofelijk onverstandige plan om 'gewoon' door te bikkelen.
Aan jou de keuze maar ik hoop van harte dat je mijn verhaal tot je door laat dringen. Dat je tot je door laat dringen dat de kans groot is dat je niet alleen tijdelijk vast gaat lopen maar jezelf ook echt schade toe brengt die niet meer herstelt. Waar je dus de rest van je leven last van gaat houden. Lees het alsjeblieft een paar keer.
En nu zit ik met tranen in mijn ogen omdat ik dit zó graag zelf gelezen had destijds. Kon ik de tijd maar terugdraaien. Jij hebt in elk geval een streepje voor op mij want jij hebt dit topic geopend voor hulp. Ik hoop dat je er ook echt iets mee doet.
donderdag 13 februari 2020 om 13:49
Heel goed.
Mocht de huisarts het net zo alarmerend vinden als wij en jijzelf maar er is geen directe hulp/plek bij de GGZ, vraag dan op wat hulp van de praktijkondersteuner GGZ.
Die is gratis, is ketenzorg en geen eigen risico.
Vaak net wat minder lange wachtlijst en is er om te praten maar ook om je handvatten en tips te geven, dagelijkse routines te bekijken en aan te passen en kan na een aantal weken al doorgeven of je meer hulp moet en gerichter advies geven over wat voor soort hulp dan gewenst is.
Sterkte, en gaan he?
Mocht de huisarts het net zo alarmerend vinden als wij en jijzelf maar er is geen directe hulp/plek bij de GGZ, vraag dan op wat hulp van de praktijkondersteuner GGZ.
Die is gratis, is ketenzorg en geen eigen risico.
Vaak net wat minder lange wachtlijst en is er om te praten maar ook om je handvatten en tips te geven, dagelijkse routines te bekijken en aan te passen en kan na een aantal weken al doorgeven of je meer hulp moet en gerichter advies geven over wat voor soort hulp dan gewenst is.
Sterkte, en gaan he?
donderdag 13 februari 2020 om 15:25
donderdag 13 februari 2020 om 22:24
Hoe moeilijk ik het ook vindt, ik heb mij ziek gemeld. Om te janken vond ik het, maar mede dankzij dit topic en de huisarts ben ik tot de conclusie gekomen dat ik mezelf alleen maar verneder door stoer te blijven doen.
donderdag 13 februari 2020 om 22:43
En weet je hoe ontzettend stoer dit eigenlijk is? Dat je over je angst en onzekerheid bent heen gestapt en dit toch hebt gedaan? Echt, daar mag he trots op zijn. Dat is super stoer.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
vrijdag 14 februari 2020 om 03:18
. Zoals ik al zei, jij bent nu niet de beste raadgever voor jezelf, dat komt wel weer!)
