Psyche
alle pijlers
Mezelf accepteren
donderdag 8 november 2007 om 11:26
Hai,
vervelend dat je je zo voelt, maar je bent volgens mij goed op weg door er op deze manier aan te werken.
Ik heb een aantal tips voor je, waarvan ik natuurlijk niet weet of het ook daadwerkelijk iets voor je is.
Ten eerste; bespreek je angst hem kwijt te raken met je vriend. Accepteer zijn verhaal ook en twijfel daar niet meer aan. Als hij je vertelt dat hij van je houdt en er niet over piekert je te verlaten voor een andere vrouw, geloof hem dan ook, vertrouw hem en laat het daarbij. Dan heb je al één ding minder om te piekeren.
Tweede is die paniekaanvallen. Waarschijnlijk zullen ze minder worden en uiteindelijk verdwijnen als je vortert met je therapie en weer steviger in je schoenen staat. Wellicht ben je ook extra vermoeid en zul je rust moeten nemen. Onzekerheid en vermoeidheid zijn een prima basis voor paniekstoornissen, dus knoop in je oren dat je je er sterkter tegen kunt verweren als je uitgerust bent en naarmate je terapie zijn werk gaat doen.
Het derde is je verleden. Verwerk, en leg naast je neer. Als je kunt accepteren dat je ouders gedaan hebben wat ze hebben gedaan uit onwetendheid, onmacht of liefde dan is het makkelijker dat te accepteren en het daarna als een gegeven te beschouwen. Niet er meer tegen vecten, niet meer gefrustereerd blijven en niet meer verdrietig over zijn. Het is zo; jij werkt nu aan de gevolgen en je zult daar ook weer uitkomen. HGet verleden is het verleden, je kunt daar niets meer aan vernaderen. Alleen de toekomst; die ligt in jouw hand.
Sterkte.
vervelend dat je je zo voelt, maar je bent volgens mij goed op weg door er op deze manier aan te werken.
Ik heb een aantal tips voor je, waarvan ik natuurlijk niet weet of het ook daadwerkelijk iets voor je is.
Ten eerste; bespreek je angst hem kwijt te raken met je vriend. Accepteer zijn verhaal ook en twijfel daar niet meer aan. Als hij je vertelt dat hij van je houdt en er niet over piekert je te verlaten voor een andere vrouw, geloof hem dan ook, vertrouw hem en laat het daarbij. Dan heb je al één ding minder om te piekeren.
Tweede is die paniekaanvallen. Waarschijnlijk zullen ze minder worden en uiteindelijk verdwijnen als je vortert met je therapie en weer steviger in je schoenen staat. Wellicht ben je ook extra vermoeid en zul je rust moeten nemen. Onzekerheid en vermoeidheid zijn een prima basis voor paniekstoornissen, dus knoop in je oren dat je je er sterkter tegen kunt verweren als je uitgerust bent en naarmate je terapie zijn werk gaat doen.
Het derde is je verleden. Verwerk, en leg naast je neer. Als je kunt accepteren dat je ouders gedaan hebben wat ze hebben gedaan uit onwetendheid, onmacht of liefde dan is het makkelijker dat te accepteren en het daarna als een gegeven te beschouwen. Niet er meer tegen vecten, niet meer gefrustereerd blijven en niet meer verdrietig over zijn. Het is zo; jij werkt nu aan de gevolgen en je zult daar ook weer uitkomen. HGet verleden is het verleden, je kunt daar niets meer aan vernaderen. Alleen de toekomst; die ligt in jouw hand.
Sterkte.
vrijdag 9 november 2007 om 21:33
Frustratie is niet het juiste woord. Verbazing.
Ik snap dat niet. stort je je hart uit, geeft er iemand een serieus antwoord (ik ben er echt voor gaan zitten he....) en dan ...poef! weg.
Nou ja, laat ook maar. Ik ga me er niet druk om maken. Hoop dat ze zichzelf helemaal gevonden heeft en ons dus niet meer nodig heeft.
Ik snap dat niet. stort je je hart uit, geeft er iemand een serieus antwoord (ik ben er echt voor gaan zitten he....) en dan ...poef! weg.
Nou ja, laat ook maar. Ik ga me er niet druk om maken. Hoop dat ze zichzelf helemaal gevonden heeft en ons dus niet meer nodig heeft.
