Mezelf kwijt

Lees de laatste tijd wel eens posts op dit forum en merk dat ik het fijn vind om verhalen van anderen te lezen en heb daardoor behoefte om zelf ook te delen, dus hierbij mijn verhaal.

De afgelopen 3 jaar zijn heel bijzonder geweest, met hoogtepunten en helaas de laatste 2 jaar ook veel dieptepunten. Begin 2014 kreeg ik een burn out met zware paniekaanvallen, en vanaf dat moment lijkt mn leven te zijn veranderd. In eerste instantie op een goede manier: een tijd heel rustig aan doen, reflecteren, werken aan mezelf en veel steun van vrienden, kennissen en familie. Die periode voor mezelf heeft me langzaamaan er bovenop geholpen, maar heeft ook veel moeite gekost. Ik waardeerde de rust die ik in mezelf en het leven vond, genoot op een gegeven moment zelfs van een levensritme waarin mijn eigen geluk en vrienden en familie om me heen centraal stonden (ipv werk, druk sociaal leven, steeds nieuwe dingen ondernemen, presteren). Tegelijkertijd merkte ik dat iedereen om me heen wel verder ging (trouwen, kinderen, carrière maken, reizen) en is mijn "vuurtje" en passie en energie voor dit soort dingen verdwenen. Aansluiting daarbij bij anderen, begon ik steeds meer te verliezen. Daarnaast leek het of mensen met smart op mijn oude persoon zaten te wachten, en toen dat niet terugkwam zijn sociale contacten doodgebloed of verbroken. Op werk ging het daardoor ook niet meer goed. (Daarnaast ook conflicten door mn ziekte periode met een aantal belangrijke vrienden en familie, dus die ben ik daardoor ook kwijt).
Wellicht heeft het ouder worden an sich er mee te maken, maar ik merk dat niks meer vanzelf sprekend is of organisch gaat. Vriendschappen niet meer, werk niet meer, mn sporten en andere hobbies niet. De dagelijkse struggle om geen spanning te ervaren en te kunnen genieten is zo groot dat het wel lijkt of het mn vermogen weghaalt om echt te leven. Spontaniteit is weg. Daarnaast mis ik vriendenschap en echte verbondenheid, en voel me dus eigenlijk heel eenzaam. Nu veel vriendschappen ook daadwerkelijk verbroken zijn, drukt dat ook zwaar op mn zelfvertrouwen. Ergens zit er een gevoel dat het aan mij ligt: door de persoon die ik ben (geworden), wat mijn eigen verantwoordelijkheid en keuze is. Ik heb zeker dingen veranderd (ben verhuisd, andere baan) maar het heeft mijn zin in het leven en mn verbondenheid met anderen niet teruggebracht. Sterker nog, anderen nemen heel bewust afstand (zoeken geen contact, bellen of appen niet terug). Ook merk ik dat ik helemaal niet meer opensta voor een relatie (behoefte is echt nul).

Door dit alles zit ik de laatste 2 jaar best vast. Als ik naar mn leven kijk, bestaat het uit werken, wandelen met de hond en dingen in en rond huis doen. Op vakantie ga ik niet, als ik vrij heb ben ik vooral op zoek naar rust in mn hoofd. Soms vraag ik me af hoe ik van een energieke, zelfverzekerde, gezonde, sociale en goed uitziende 30e naar een eenzame, onzekere, ongewenste, passieloze 33 jarige ben gegaan. (Niet om op te scheppen, maar ik had t allemaal best goed voor elkaar en was sociaal gezien ook een gewild persoon, nu dus niet meer)

Mensen zeggen wel eens dat ik eerst weer van mezelf moet houden. Blijkbaar heb ik toch ook liefde en bevestiging van anderen nodig, dat heeft me er destijds namelijk bovenop geholpen. Nu voelt het of deze liefde er alleen was omdat ik ziek was, en niet om mij als persoon. Doet best pijn. Daarnaast kan ik liefde en intimiteit in een relatie niet voelen en geven...

Herkent iemand dit? Zie ik dingen over t hoofd / op een verkeerde manier? Benieuwd naar jullie ervaringen en ideeen

Fee-de-Goede schreef: ↑

30-09-2017 23:38

Blijkbaar had je het dus niet goed voor elkaar. Je tikt zelf over de druk die jij jezelf oplegde toen al. Klinkt hard.

Ik zou, ipv dit instand houden met een soort slachtoffergedrag, leren kijken naar wat je wel hebt en dat doen door op zoek te gaan naar een verse therapeut.

Een die je gaat leren je eigen grenzen te kennen en hoe je je minder aantrekt van wat anderen van je vinden. Meer waardering uit jezelf dan uit status en hoe mensen je zouden zien.

Dat is te doen als je dat echt wil. En veel vrienden, drukte en mooie baan en van alles hebben en moeten is niet gewoon voor veel mensen niet meer haalbaar, zeker als je niet stevig in je schoenen staat en leert schijt hebben aan bepaalde dingen.

Dank je Fee. Wat bedoel je met ".... is gewoon voor veel mensen niet meer haalbaar"? Geldt dat dan voor alle mensen, mensen van bepaalde leeftijd, mensen die burn out hebben gehad?

Grenzen stellen is idd wat ik in mn therapie destijds oa leerde, en vond dat ik dat toen wel goed deed. Maar ik zag de toegevoegde waarde er niet meer van in toen al die mensen wegliepen / wegbleven uit mn leven. Leek wel alsof grenzen stellen mensen weg joeg. Idd, Mss had ik het dan toch niet zo goed voor elkaar. Waren bepaalde mensen om een verkeerde reden in mn leven....? Heb al doorverwijzing voor nieuwe therapeut in mn nieuwe woonplaats, hopelijk vind ik deze week een goede therapeut. Want vind het wel lastig om te kijken naar wat ik wel heb. Ja, als ik naar mensen buiten Nederland kijk heb ik het veel beter. En tegelijkertijd zie ik bij mijn Peers om mij heen dat ze meer doen en kunnen. dan vind ik dat wel lastig, ook gezien waar ik vandaan kom. Feit dat mensen afstand hebben genomen, lijkt dit ook alleen maar te bevestigen dat ik minder heb te bieden.

blueeyes*3 schreef: ↑

30-09-2017 23:43

Jij zegt: het gaat niet organisch meer. Ik denk: jij verwacht dat alles weer teruggaat naar het oude.

In de periode dat jij ziek was, draaide de vriendschap waarschijnlijk (onbewust) erg om jou en om jouw ziekte. Het nadeel daarvan is dat het een vriendschap uit balans kan brengen. Gevolg daarvan is weer dat mensen na jouw ziekte, nu jij beter bent, min of meer (onbewust) verwachten dat de balans nu naar hen toe uitslaat. Dus dat jij investeert in de relatie met hen, interesse toont in hen.

Daarnaast denk ik dat jij nog niet helemaal beter bent. Wellicht is het goed om (weer) contact te zoeken met een psycholoog. Een stukje zelfbeeld nog aanpakken, ziekte-acceptatie... dat zou je best een eind verder kunnen helpen.

Ja ik denk zelf ook dat ik nog niet beter ben, en nu ik verhuisd ben ga ik op zoek naar een nieuwe therapeut hier. Heb de doorverwijzing al gekregen van HA.

Zelf vond ik idd ook dat mijn ziek zijn de vriendschappen uit balans trok, het was meer een helper - hulpbenodigde relatie dan vriendschap, omdat ik ook weinig leuks kon doen. Niet heel gelijkwaardig. Ben er daarom extra scherp op geweest juist interesse in anderen te (blijven) tonen: vroeg veel hoe het met anderen ging en wat ze allemaal deden (ben altijd iemand geweest die veel interesse in een ander heeft en dat graag vraagt en hoort, en leuke dingen om te horen haalde me ook wat uit het ziek zijn en alle therapie achtige dingen). Op gegeven moment werd daar niet meer op gereageerd (bijv via app) en in gesprekken was t soms dan wel eenzijdig omdat ik natuurlijk zelf weinig had om te delen. Een goede vriendin heeft aangegeven dat ze het ook lastig vond mij op gegeven moment weer als vriendin te gaan zien en niet als zielige zieke patiënt. Daar is het niet meer mee goed gekomen.

Met organisch bedoel ik eigenlijk dat alles moeite kost en niet spontaan verloopt. En ik weet niet of dat komt doordat ik zelf minder energie heb en stuk minder doe, of doordat je rond deze leeftijd sowieso minder spontane dingen meemaakt (herkennen anderen dat?)

foeksia72 schreef: ↑

30-09-2017 23:42

Je geeft aan dat je verbondenheid mist. Van de andere kant geef je aan dat je vooral op zoek bent naar rust in je hoofd. Zou het kunnen dat je nog geen vriendschappen 'aan' kan?
Daarnaast is het heel natuurlijk dat als er een crisis is, waardoor je als persoon verandert, dat dan vrienschapppen wegvallen. Je doet en reageert niet meer hetzelfde.

Doe je naast het wandelen en je werk nog iets anders, iets wat je leuk vindt? Zo nee,, kun je iets bedenken? En kun en wil je daarin nieuwe mensen opzoeken?

Ja, nieuwe vriendschappen kan ik sowieso niet aan want dat vraagt om investeren, maar ik ben vooral nog bezig mezelf overeind te houden hahaha. Dus denk dat je daar een goed punt hebt. En fijn dat je aangeeft een crisis situatie er toe kan leiden dat vriendschappen veranderen, dat geeft toch beetje gevoel dat het niet alleen aan mij ligt.

Probeer nu weer leuke dingen op te pakken, zoals voor een stichting wat doen, wil beginnen met een teamsport (normaal doe ik eigenlijk alleen solosporten). Vind t wel spannend en ook best lastig omdat ik ook erg behoefte heb aan rust. Nu ik dit type, bedenk ik me dat ik nog helemaal niet zo hersteld ben

Bedankt allemaal! Goede ideeen en adviezen om naar te kijken en van daaruit verder te gaan. Ik hoopte dat er ook nog mensen waren die zouden zeggen: dit hoort gewoon bij volwassen worden en bepaalde levensfase. Maar zal toch meer de burn out zijn dan.

yesss schreef: ↑

06-10-2017 08:01

Dit is voor mij heel herkenbaar....
Ook wat betreft het vuurtje wat uit is.
Ik heb ook een burnout gehad en ik heb een betere periode gehad en de hoop dat het allemaal goed zou komen, maar ik merk dat het weer bergafwaarts gaat.
Ook mijn wereldje is klein, maar heb eigenlijk geen energie om daar iets aan te veranderen.

Ik werk parttime en dat slokt al mijn energie op. Sporten is wat ik het liefste doe, maar ook dat schiet er de laatste tijd steeds vaker bij in, ook door slecht slapen en piekeren.
Ik hoor ook al een tijdje niks meer van vrienden, en heel eerlijk gezegd vond ik dat in de eerste instantie helemaal niet erg, ben sommige mensen ook gewoon ontgroeid, dus ook daarin stond ik positief, ik dacht ik wil ook opnieuw beginnen.
Nieuwe mensen leren kennen (die meer bij me passen) beginnen aan nieuwe baan en ik heb echt wel leuke collega's en op de sportschool leuke contacten, maar buiten dat niet.

Het duurt voor mijn gevoel te lang.
Het gaat ook allemaal moeizaam.
Ik wil heel graag een rijk leven, in de zin van, leuke dingen doen, op vakantie, ooit weer een relatie, maar het lijkt allemaal zo ver van mijn bed.
Maar misschien wil ik ook te snel...

Ik heb zelf nu wel een lijst gemaakt van dingen die ik leuk vind om te doen en die ga ik stap voor stap ook doen, ik weet dat ik zelf weer een stap moet zetten om uit deze cirkel te komen. Misschien is dat voor jou ook een idee?

Je bent in ieder geval niet de enige

He Yesss, ik vind dit heel fijn om te lezen, stukje herkenning waar andere reacties me meer het gevoel geven dat het aan mij ligt: ik wil ergens bij horen, ik val onder de categorie mensen die minder goed met prikkels om kan gaan, ik verwacht dingen die niet reëel zijn. Terwijl ik van mezelf weet waar ik gelukkig van wordt los van anderen, dat ik genoeg dingen heb gedaan om te weten dat mijn energie niet altijd laag is geweest en mijn verwachtingen en dromen niet irreeel, en dat ik niet in een hokje of groepje wil passen maar juist graag een diversiteit aan mensen om me heen heb/had (sterker nog, het kost soms meer energie om niet door anderen meegezogen te worden in de kliekjesvorming).

De manier waarop jij een rijk leven omschrijft is precies wat ik bedoel: een vrij gevoel dat je kan doen wat je wilt en leuk vindt (naast natuurlijk ook sommige "moetjes"), beleven en genieten met andere mensen, reizen, jezelf ontwikkelen etc etc. Gewoon open kunnen staan en onbevangen kunnen zijn voor dingen, zonder te moeten denken "ik moet op tijd naar bed" of zonder te merken dat als je een keer iets nieuws doet dat je niet meteen de dag erna erg moe bent (en dan bedoel ik niet als een 16 jarige tot 5 uur stappen, maar gewoon een avondje wat eten met mensen, of naar een voorstelling zonder helemaal gaar te zijn).

Door lack aan energie voelt het dat ik die vrijheid niet heb en moeilijk kan creëren, en omdat ik net als jij na een periode van herstel weer terugviel, heeft dat ook veel invloed op mn (zelf)vertrouwen dat het wel goed komt. En idd, ben ik dan te ongeduldig? Of doe ik niet genoeg mijn best....? Nu zit ik in de fase van: ik doe niet genoeg mijn best, maar eigenlijk helpt me dat niet. Want daarmee leg ik druk op mezelf en bereik ik juist het tegenover gestelde. Hoe ga jij daar mee om?

Een lijstje met dingen maken die ik leuk vind om te doen vind ik een hele goeie! Heb ik altijd gehad, een soort bucketlist haha. Hoe combineer je dingen van dat lijstje met werk? Ik vind dat best lastig namelijk.

Dank je voor het delen van je verhaal, dat helpt mij veel