Mid 30's en onrustig

Of eigenlijk ben ik altijd al onrustig (of ondernemend, nieuwsgierig, actief etc) geweest, maar misschien raakt het nu wat meer aan de oppervlakte vanwege mijn leeftijd. En ik wil er graag over schrijven.
Sinds ik vijfendertig ben geworden zit ik sowieso te dubben met het vraagstuk 'kinderen'. Hierover heb ik me al eerder geuit op dit forum. Zoiets is niet ineens 'opgelost' en het blijft me dan ook best bezighouden. Maar er is meer. Ik ben een controlefreak. Ik hou van mijn baan (hoek van recht) en kan daar mijn kwaliteiten en plezier in kwijt. Hoe hectisch het ook kan zijn, ik ben er dol op. Het bezig zijn, dingen moeten regelen, voel me er fijn bij. Thuis stil op de bank zitten, daar ben ik niet goed in. Als dierbaren problemen hebben en me om hulp vragen, dan doe ik dat met liefde en stort ik me daarop in mijn vrije tijd (tot op zekere hoogte en dat is niet constant aan de hand).
Op zich prima allemaal, maar toch kan ik me weleens afvragen hoe anderen dat doen: tot rust komen? Ik ben laatst een paar dagen er tussenuit gegaan bewust alleen, maar merkte dat het zelfs toen niet goed lukte. Veel bezig met thuisfront en zelfs mijn werk miste ik.
Ik zou eens willen sparren hier met mensen die het herkennen. Die een leven leiden die momenteel nog erg in het teken van carrière staat maar waar andere onderwerpen ook de kop opsteken. Mensen vragen toch weleens hoe je leven er over vijf jaar uitziet? Nou, ik heb werkelijk geen idee. En ergens voelt dat goed, maar ook onzeker en wat verward. Mijn vriend vindt dat ik maar doorga, maar deels voel ik me daar ook fijn bij. Niet eens om iets te vermijden, maar wel voor een voldaan gevoel en iets kunnen betekenen mischien?

Lil0u schreef: ↑

15-04-2018 11:30

Mij hielp het om na te denken over de lange termijn. Zag ik mezelf en mijn man over 10 jaar met een paar kinderen aan de eettafel zitten en op vakantie gaan, of nog steeds samen? En over 20 jaar? Zou ik dan liever betrokken zijn bij mijn volwassen wordende kinderen, of nog steeds alleen zijn met man en alleen gefocust op mijn carrière?

En als 60'er, misschien wel oma en met een liefdevolle familie om me heen, of nog steeds alleen?

Vaak denken mensen na over die eerste jaren van zwangerschap en baby's en hoe dat te combineren valt met de huidige levensstijl, maar het krijgen van kinderen omvat veel meer dan dat.

Dit gaf voor mij de doorslag.

In wat je nu schrijft kan ik me dan weer beter vinden. Zoals ik al eerder schreef is mijn situatie al wel zo dat ik (deels) de zorg voor een kind op me heb. De dochter van mijn man woont grotendeels bij ons. Ik heb dus zeker wel een idee, al is het niet bloedeigen. En dat is ook wellicht een beetje de crux: nu weten wat we hebben en bij 'uitbreiding' verandert dat weer van alles. Ook voor mijn 'pluskind'. Het krijgen van kinderen houdt inderdaad veel meer in dat het gewoon te doen. En ik maak mijn keuzes graag heel bewust.