Psyche
alle pijlers
Mijn broer, mijn moeder en ik
zaterdag 22 augustus 2009 om 21:20
Ik heb even een andere nickname aangemaakt, anders ben ik wel erg herkenbaar...
Mijn broer en ik hebben weinig tot geen contact, we zien elkaar misschien 1 keer per jaar bij mijn moeder.
We hebben geen onenigheid met elkaar maar door het leeftijdsverschil en de houding van mijn moeder heeft dat er voor gezorgd dat er verder weinig tot geen contact is..
Nu heeft de zoon van mijn broer de diagnose pdd-nos gekregen, en mijn 2 kinderen hebben die diagnose dus al een tijdje.. Mijn moeder heeft dat toen ook aan mijn broer verteld, waarop mijn broer mij de 'schuld' geeft want; het is erfelijk en hij denkt dat ik ook trekjes van pdd-nos heb, omdat ik geen gesprek met hem aanga, als we elkaar een keer zien..
Wat hij niet weet is dat mijn moeder mij zo vreselijk claimt en dominant is, dat als ik hem zie (waar zij altijd bij is) ik helemaal dicht sla, omdat ze heel erg aan het opletten is wat ik zeg, wat ik aan heb, en of mijn haar wel goed zit..
Eigenlijk wil ik hem eens de waarheid vertellen, over mijn moeder en mij..
Zal ik hem gewoon een keer bellen en hem eens uitleggen hoe alles in elkaar steekt of zal ik het laten gaan?
Wat vinden jullie?
Mijn broer en ik hebben weinig tot geen contact, we zien elkaar misschien 1 keer per jaar bij mijn moeder.
We hebben geen onenigheid met elkaar maar door het leeftijdsverschil en de houding van mijn moeder heeft dat er voor gezorgd dat er verder weinig tot geen contact is..
Nu heeft de zoon van mijn broer de diagnose pdd-nos gekregen, en mijn 2 kinderen hebben die diagnose dus al een tijdje.. Mijn moeder heeft dat toen ook aan mijn broer verteld, waarop mijn broer mij de 'schuld' geeft want; het is erfelijk en hij denkt dat ik ook trekjes van pdd-nos heb, omdat ik geen gesprek met hem aanga, als we elkaar een keer zien..
Wat hij niet weet is dat mijn moeder mij zo vreselijk claimt en dominant is, dat als ik hem zie (waar zij altijd bij is) ik helemaal dicht sla, omdat ze heel erg aan het opletten is wat ik zeg, wat ik aan heb, en of mijn haar wel goed zit..
Eigenlijk wil ik hem eens de waarheid vertellen, over mijn moeder en mij..
Zal ik hem gewoon een keer bellen en hem eens uitleggen hoe alles in elkaar steekt of zal ik het laten gaan?
Wat vinden jullie?
zaterdag 22 augustus 2009 om 21:36
Ik zou als ik jou was een brief sturen naar je broer en jouw verhaal doen. Is wat "veiliger" dan dat je belt en zo kun je in een x jouw kant van het verhaal laten horen!
Verder zou je eens een goed gesprek met je moeder aan moeten gaan. Het moet haar duidelijk worden gemaakt dat je een volwassen vrouw bent met twee kinderen en heel goed weet wat het beste voor jou is! Bespreek met haar hoe je je voelt en dat je een normaal contact met je broer mist. Doen hoor, want familie is belangrijk voor iederen! Succes!
Verder zou je eens een goed gesprek met je moeder aan moeten gaan. Het moet haar duidelijk worden gemaakt dat je een volwassen vrouw bent met twee kinderen en heel goed weet wat het beste voor jou is! Bespreek met haar hoe je je voelt en dat je een normaal contact met je broer mist. Doen hoor, want familie is belangrijk voor iederen! Succes!
zaterdag 22 augustus 2009 om 21:48
Erheen gaan, dat durf ik helemaal niet, tenminste niet nu, ben veel te bang voor een afwijzing...
Sla denk ik ook helemaal dicht, we zijn zo verwijderd van elkaar en hebben nooit ergens over gepraat, niet toen mijn moeder ernstig ziek was, daarna ging scheiden, en ik geen contact meer wilde met mijn vader, terwijl hij er wel nog heen ging..En eigenlijk ben ik ook heel boos op hem, omdat hij mij en mijn moeder links liet liggen (op haar verjaardag en met kerst na dan) in moeilijke tijden..
Sla denk ik ook helemaal dicht, we zijn zo verwijderd van elkaar en hebben nooit ergens over gepraat, niet toen mijn moeder ernstig ziek was, daarna ging scheiden, en ik geen contact meer wilde met mijn vader, terwijl hij er wel nog heen ging..En eigenlijk ben ik ook heel boos op hem, omdat hij mij en mijn moeder links liet liggen (op haar verjaardag en met kerst na dan) in moeilijke tijden..
zaterdag 22 augustus 2009 om 21:54
Mijn moeder wil eigenlijk alles bepalen voor mij, en dat lukt haar nu niet meer, want ik heb mijn eigen leven, toen ik zei dat ik mijn broer wel even zou bellen om uit te leggen hoe het zit dat ik volgens hem de schuldige ben ivm de problematiek van zijn zoon, werd ze heel kwaad..
Ik denk zelf dat ze het contact met mijn broers (ik heb er twee)zoveel mogelijk probeerd tegen te houden is omdat ze wel weet dat ze fout zit..
Ik denk zelf dat ze het contact met mijn broers (ik heb er twee)zoveel mogelijk probeerd tegen te houden is omdat ze wel weet dat ze fout zit..
zaterdag 22 augustus 2009 om 21:55
Ik zou ook een brief schrijven denk ik. Dan kan je veel beter nadenken over wat en hoe je dat wil vertellen. In een gesprek is het afwachten hoe het verloopt en als dat dan niet gaat zoals je van te voren bedacht had, kan het soms heel moeilijk zijn om nog te reageren of aan alles wat je wilde zeggen toe te komen. Ook krijgt je broer dan de ruimte om te reageren, in een rechtstreeks gesprek wordt hij overvallen en kan zijn reactie ook heel anders zijn dan hij eigenlijk wil.
Overigens is het wel vreemd dat hij jou de "schuld" geeft van de PDD-NOS van zijn kind. Ja, het is erfelijk, maar jij bent toch niet degene die jou genen heeft doorgegeven aan zijn kind?
Sterkte en succes
Overigens is het wel vreemd dat hij jou de "schuld" geeft van de PDD-NOS van zijn kind. Ja, het is erfelijk, maar jij bent toch niet degene die jou genen heeft doorgegeven aan zijn kind?
Sterkte en succes
zaterdag 22 augustus 2009 om 22:05
Weet je, die brief he, dan staat het op papier, ik weet niet hoe hij reageert en als hij daarmee naar mijn moeder gaat, kan ik gaan emigreren, als hij een vraag over mij heeft vraagt hij dat aan mijn moeder, en die is nou niet echt eerlijk, ze speelt ons een beetje uit tegen over elkaar..
En dat hij mij de schuld geeft over de pdd-nos, het kan, het is erfelijk, maar ik weet van wie mijn kinderen het hebben en dat ben ik niet.. En het maakt ook niks uit van wie ze het hebben, maar mijn moeder schaamt zich ervoor en geeft mijn man de schuld, en mijn broer is nog zoekende, hij heeft het net gehoord.
En dat hij mij de schuld geeft over de pdd-nos, het kan, het is erfelijk, maar ik weet van wie mijn kinderen het hebben en dat ben ik niet.. En het maakt ook niks uit van wie ze het hebben, maar mijn moeder schaamt zich ervoor en geeft mijn man de schuld, en mijn broer is nog zoekende, hij heeft het net gehoord.
zondag 23 augustus 2009 om 00:13
quote:press_play schreef op 22 augustus 2009 @ 22:30:
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is en niet iets wat je zomaar doorbreekt na heel wat jaren, maar hoelang laat jij je leven nog domineren door je moeder?
Als ik mijn grens aangeef, gaat ze er gewoon overheen met kwetsende, aanvallende opmerkingen, die mij absoluut geen goed doen, ik kan niet tegen haar op, ze heeft kritiek op alles wat ik doe, en iedereen doet het beter dan mij, daarom vertel ik haar zo weinig mogelijk, als ik dan een keer mijn mond opentrek en ze kan niet 'winnen' dan hangt ze op met de mededeling; 'het zal wel', of een doodse stilte.. En toch hebben we samen een moeilijke tijd doorgemaakt, en hebben we niet altijd ellende, maar ze moet me wel laten weten dat ik het niet goed doe.. verkeerde man, foute opvoeding vande kinderen tov mijn broers.. en zelf vind ze dat ik niet assertief genoeg ben, en kom niet voor mezelf op..
Nu ben ik redelijk volwassen, en raakt me dat niet zo meer allemaal, maar toch wil ik dit soort dingen niet graag horen.
Maar veranderen doet ze niet meer, dus accepteer ik het maar...
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is en niet iets wat je zomaar doorbreekt na heel wat jaren, maar hoelang laat jij je leven nog domineren door je moeder?
Als ik mijn grens aangeef, gaat ze er gewoon overheen met kwetsende, aanvallende opmerkingen, die mij absoluut geen goed doen, ik kan niet tegen haar op, ze heeft kritiek op alles wat ik doe, en iedereen doet het beter dan mij, daarom vertel ik haar zo weinig mogelijk, als ik dan een keer mijn mond opentrek en ze kan niet 'winnen' dan hangt ze op met de mededeling; 'het zal wel', of een doodse stilte.. En toch hebben we samen een moeilijke tijd doorgemaakt, en hebben we niet altijd ellende, maar ze moet me wel laten weten dat ik het niet goed doe.. verkeerde man, foute opvoeding vande kinderen tov mijn broers.. en zelf vind ze dat ik niet assertief genoeg ben, en kom niet voor mezelf op..
Nu ben ik redelijk volwassen, en raakt me dat niet zo meer allemaal, maar toch wil ik dit soort dingen niet graag horen.
Maar veranderen doet ze niet meer, dus accepteer ik het maar...
zondag 23 augustus 2009 om 07:54
Nicky, het lijkt bijna op mijn verhaal...
Gelukkig heb ik wel een broer die nuchter over bepaalde dingen denkt en die ik op een gegeven moment durfde te bellen om de situatie uit te leggen.
Mijn broer is niet dom en geloofde mij wel. Hij was blij met mijn kant van het verhaal. Snel na het telefoongesprek hebben we een afspraak gemaakt en alles goed uitgepraat. Door de telefoon is dat toch moeilijker.
Ik ben zo blij dat ik die stap heb kunnen zetten. Nooit geen spijt van gehad.
Sterkte
Gelukkig heb ik wel een broer die nuchter over bepaalde dingen denkt en die ik op een gegeven moment durfde te bellen om de situatie uit te leggen.
Mijn broer is niet dom en geloofde mij wel. Hij was blij met mijn kant van het verhaal. Snel na het telefoongesprek hebben we een afspraak gemaakt en alles goed uitgepraat. Door de telefoon is dat toch moeilijker.
Ik ben zo blij dat ik die stap heb kunnen zetten. Nooit geen spijt van gehad.
Sterkte
zondag 23 augustus 2009 om 08:14
Hoi Nicky,
Die brief kun je toch prima schrijven, wat is er mis mee om te schrijven dat je je bij je moeder niet op je gemak voelt etc.
Mocht je moeder het lezen, nou dan leest ze het. Als ze vervelend gaat doen zegt dat genoeg. Namelijk dat ze geen geschikt persoon is om mee om te gaan.
Je bent al lang en breed volwassen. Je hoeft geen contact met haar te hebben.Bovendien, misschien is je broer heel leuk. Je voelt je nu in de steek gelaten omdat hij geen contact op nam met jou en je moeder. Nou waarschijnlijk is hij met zijn moeder niet zo blij.
Stel je voor je broer is leuk en je moeder niet. Met wie van de twee wil je dan contact.
Klinkt misschien hard maar zo'n moeder zou ik spontaan inruilen.
Veel succes.
Die brief kun je toch prima schrijven, wat is er mis mee om te schrijven dat je je bij je moeder niet op je gemak voelt etc.
Mocht je moeder het lezen, nou dan leest ze het. Als ze vervelend gaat doen zegt dat genoeg. Namelijk dat ze geen geschikt persoon is om mee om te gaan.
Je bent al lang en breed volwassen. Je hoeft geen contact met haar te hebben.Bovendien, misschien is je broer heel leuk. Je voelt je nu in de steek gelaten omdat hij geen contact op nam met jou en je moeder. Nou waarschijnlijk is hij met zijn moeder niet zo blij.
Stel je voor je broer is leuk en je moeder niet. Met wie van de twee wil je dan contact.
Klinkt misschien hard maar zo'n moeder zou ik spontaan inruilen.
Veel succes.
zondag 23 augustus 2009 om 08:17
quote:Nicky35 schreef op 23 augustus 2009 @ 00:13:
[...]
Als ik mijn grens aangeef, gaat ze er gewoon overheen met kwetsende, aanvallende opmerkingen, die mij absoluut geen goed doen, ik kan niet tegen haar op, ze heeft kritiek op alles wat ik doe, en iedereen doet het beter dan mij, daarom vertel ik haar zo weinig mogelijk, als ik dan een keer mijn mond opentrek en ze kan niet 'winnen' dan hangt ze op met de mededeling; 'het zal wel', of een doodse stilte.. En toch hebben we samen een moeilijke tijd doorgemaakt, en hebben we niet altijd ellende, maar ze moet me wel laten weten dat ik het niet goed doe.. verkeerde man, foute opvoeding vande kinderen tov mijn broers.. en zelf vind ze dat ik niet assertief genoeg ben, en kom niet voor mezelf op..
Nu ben ik redelijk volwassen, en raakt me dat niet zo meer allemaal, maar toch wil ik dit soort dingen niet graag horen.
Maar veranderen doet ze niet meer, dus accepteer ik het maar...Vind je haar gedrag ook niet een klein beetje heel absurd?
[...]
Als ik mijn grens aangeef, gaat ze er gewoon overheen met kwetsende, aanvallende opmerkingen, die mij absoluut geen goed doen, ik kan niet tegen haar op, ze heeft kritiek op alles wat ik doe, en iedereen doet het beter dan mij, daarom vertel ik haar zo weinig mogelijk, als ik dan een keer mijn mond opentrek en ze kan niet 'winnen' dan hangt ze op met de mededeling; 'het zal wel', of een doodse stilte.. En toch hebben we samen een moeilijke tijd doorgemaakt, en hebben we niet altijd ellende, maar ze moet me wel laten weten dat ik het niet goed doe.. verkeerde man, foute opvoeding vande kinderen tov mijn broers.. en zelf vind ze dat ik niet assertief genoeg ben, en kom niet voor mezelf op..
Nu ben ik redelijk volwassen, en raakt me dat niet zo meer allemaal, maar toch wil ik dit soort dingen niet graag horen.
Maar veranderen doet ze niet meer, dus accepteer ik het maar...Vind je haar gedrag ook niet een klein beetje heel absurd?
zondag 23 augustus 2009 om 11:42
Alsof iemand iets kan doen aan, of schuld heeft aan een erfelijkheidsverhaal (bovendien, waar gáát het over). Het lijkt op een stok zoeken om de hond maar te kunnen slaan.
Zelf denk ik dat een brief het beste is. Dan kun je op jouw gemak de dingen verwoorden zoals jij ze voelt. En misschien kun je daarna een afspraak maken met je broer en hem die brief voorlezen?
Zelf denk ik dat een brief het beste is. Dan kun je op jouw gemak de dingen verwoorden zoals jij ze voelt. En misschien kun je daarna een afspraak maken met je broer en hem die brief voorlezen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 23 augustus 2009 om 13:01
quote:Nicky35 schreef op 22 augustus 2009 @ 22:05:
Weet je, die brief he, dan staat het op papier, ik weet niet hoe hij reageert en als hij daarmee naar mijn moeder gaat, kan ik gaan emigreren, als hij een vraag over mij heeft vraagt hij dat aan mijn moeder, en die is nou niet echt eerlijk, ze speelt ons een beetje uit tegen over elkaar..
Ja, dat kan ik me voorstellen. Toch twijfel ik of het echt wat uit zou maken. Als je een gesprek aangaat met hem en hij vertelt aan haar door wat je daarin zei, zal ze er waarschijnlijk ook niet goed op reageren? De moeilijkste stap in het geheel lijkt me het niks aantrekken van je moeder...
Weet je, die brief he, dan staat het op papier, ik weet niet hoe hij reageert en als hij daarmee naar mijn moeder gaat, kan ik gaan emigreren, als hij een vraag over mij heeft vraagt hij dat aan mijn moeder, en die is nou niet echt eerlijk, ze speelt ons een beetje uit tegen over elkaar..
Ja, dat kan ik me voorstellen. Toch twijfel ik of het echt wat uit zou maken. Als je een gesprek aangaat met hem en hij vertelt aan haar door wat je daarin zei, zal ze er waarschijnlijk ook niet goed op reageren? De moeilijkste stap in het geheel lijkt me het niks aantrekken van je moeder...
zondag 23 augustus 2009 om 14:01
quote:Espy schreef op 23 augustus 2009 @ 13:01:
[...]
De moeilijkste stap in het geheel lijkt me het niks aantrekken van je moeder...En tegelijk lijkt me dit ook de meest noodzakelijke stap op dit moment. Gewoon doen wat je moet doen meid! Je loopt uit alle macht ruzie te ontwijken en dat werkt op de lange termijn toch niet. Dan maar een keer heftige discussie met je moeder maar dan heb jij je best gedaan richting je broer.
[...]
De moeilijkste stap in het geheel lijkt me het niks aantrekken van je moeder...En tegelijk lijkt me dit ook de meest noodzakelijke stap op dit moment. Gewoon doen wat je moet doen meid! Je loopt uit alle macht ruzie te ontwijken en dat werkt op de lange termijn toch niet. Dan maar een keer heftige discussie met je moeder maar dan heb jij je best gedaan richting je broer.
zondag 23 augustus 2009 om 15:36
Hoi Nicky,
Ik herken veel in je verhaal bij mijn vriend en zijn zusje. Hun verhoudingen zijn een beetje hetzelfde als die van jou en je broer. Ook zij hebben weinig tot geen contact, en zien elkaar alleen op 1 of 2 keer per jaar bij zijn moeder. Een normaal gesprek met elkaar voeren gaat niet. Meestal standaard praatjes van hoe gaat het en hoe gaat het op je werk. Dat was het en meer is er niet. Contact met elkaar loopt verder ook altijd via hun moeder, bv uitnodiging verjaardag e.d.
Hun moeder gedraagt zich tegenover mijn vriend hoe jouw moeder zich tegenover jou gedraagt. Dus altijd veel kritiek hebben op verschillende dingen. Ik heb het idee dat zij lang niet zoveel kritiek op zijn zusje heeft. Helaas heeft zijn zusje haar gedrag overgenomen, dus heeft zij, die paar keer dat ze mijn vriend ziet, vaak alleen maar kritiek en commentaar op haar broer.
Ik denk dat hun moeder hier een grote rol in heeft gespeeld. Ik zie het ook zo, dat zij haar kinderen tegenover elkaar geeft uitgespeeld. Misschien mag ik dat niet zeggen, maar toen ik het door jou uitgeschreven zag, dacht ik meteen hetzelfde over de situatie mijn vriend en zijn zusje en moeder.
Ik vind het zelf heel goed dat jij het hierover wilt hebben met je broer. Het zal hem vast goed doen te weten dat jullie gedrag naar elkaar toe eigenlijk veroorzaakt is/wordt door jullie moeder. En niet door onwil e.d. van jullie zelf. Ik zou het zelf heel erg fijn vinden als het zusje van mijn vriend dit naar hem toe zou doen. Dat zou mijn vriend zeer zeker goed doen.
Ik heb nog wel een vraag aan je. Is dit altijd al zo geweest? Ik heb bij mijn vriend het idee dat de verhouding met zijn zusje ongelijk is geworden in de puberteit.
Ik herken veel in je verhaal bij mijn vriend en zijn zusje. Hun verhoudingen zijn een beetje hetzelfde als die van jou en je broer. Ook zij hebben weinig tot geen contact, en zien elkaar alleen op 1 of 2 keer per jaar bij zijn moeder. Een normaal gesprek met elkaar voeren gaat niet. Meestal standaard praatjes van hoe gaat het en hoe gaat het op je werk. Dat was het en meer is er niet. Contact met elkaar loopt verder ook altijd via hun moeder, bv uitnodiging verjaardag e.d.
Hun moeder gedraagt zich tegenover mijn vriend hoe jouw moeder zich tegenover jou gedraagt. Dus altijd veel kritiek hebben op verschillende dingen. Ik heb het idee dat zij lang niet zoveel kritiek op zijn zusje heeft. Helaas heeft zijn zusje haar gedrag overgenomen, dus heeft zij, die paar keer dat ze mijn vriend ziet, vaak alleen maar kritiek en commentaar op haar broer.
Ik denk dat hun moeder hier een grote rol in heeft gespeeld. Ik zie het ook zo, dat zij haar kinderen tegenover elkaar geeft uitgespeeld. Misschien mag ik dat niet zeggen, maar toen ik het door jou uitgeschreven zag, dacht ik meteen hetzelfde over de situatie mijn vriend en zijn zusje en moeder.
Ik vind het zelf heel goed dat jij het hierover wilt hebben met je broer. Het zal hem vast goed doen te weten dat jullie gedrag naar elkaar toe eigenlijk veroorzaakt is/wordt door jullie moeder. En niet door onwil e.d. van jullie zelf. Ik zou het zelf heel erg fijn vinden als het zusje van mijn vriend dit naar hem toe zou doen. Dat zou mijn vriend zeer zeker goed doen.
Ik heb nog wel een vraag aan je. Is dit altijd al zo geweest? Ik heb bij mijn vriend het idee dat de verhouding met zijn zusje ongelijk is geworden in de puberteit.
