Psyche
alle pijlers
mijn dochter heeft een eetprobleem, help.
donderdag 22 januari 2009 om 20:55
mijn dochter is sinds een half jaar uit huis ,en woont alleen.
sinds een paar maanden is ze 8 kilo afgevallen ,en word
haar doen en laten overheerst door extreem bewegen en
calorieen tellen.
ze heeft geen rust meer in haar hoofd zegt ze .
inmiddels woont ze tijdelijk weer thuis en praat ze eens in de
2 weken met een psychisch verpleegkundige.
naar mijn idee gaat het beter met haar sinds ze weer thuis
woont.
dat geeft ze zelf gelukkig ook aan , alleen begrijpt ze niet dat
ik er geen hot item van wil maken.
en natuurlijk maak ik me heel veel zorgen om haar , maar ik denk
dat het niet verstandig is , om te doen alsof ze een vreselijke ziekte heeft .
ik probeer zo normaal mogelijk met haar om te gaan .
en heel subtiel te proberen haar wat meer te laten eten , zonder dat ik haar teveel op haar huid zit.
mijn moeder gevoel zegt me dat dit het beste is , en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik het goed doe.
misschien zijn er moeders met tips of suggesties?
sinds een paar maanden is ze 8 kilo afgevallen ,en word
haar doen en laten overheerst door extreem bewegen en
calorieen tellen.
ze heeft geen rust meer in haar hoofd zegt ze .
inmiddels woont ze tijdelijk weer thuis en praat ze eens in de
2 weken met een psychisch verpleegkundige.
naar mijn idee gaat het beter met haar sinds ze weer thuis
woont.
dat geeft ze zelf gelukkig ook aan , alleen begrijpt ze niet dat
ik er geen hot item van wil maken.
en natuurlijk maak ik me heel veel zorgen om haar , maar ik denk
dat het niet verstandig is , om te doen alsof ze een vreselijke ziekte heeft .
ik probeer zo normaal mogelijk met haar om te gaan .
en heel subtiel te proberen haar wat meer te laten eten , zonder dat ik haar teveel op haar huid zit.
mijn moeder gevoel zegt me dat dit het beste is , en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik het goed doe.
misschien zijn er moeders met tips of suggesties?
donderdag 22 januari 2009 om 21:41
Hallo Anouk,
Ik heb zelf al van kinds af aan een ES, wat voor mij heel belangrijk was... begrip, ik wilde heel graag praten, maar niemand vroeg wat, zodat ik erg eenzaam was in mijn strijd. Een luisterend oor en begrip is een heel belangrijk stuk om weer grip te krijgen en therapie natuurlijk. (f)
Ik heb zelf al van kinds af aan een ES, wat voor mij heel belangrijk was... begrip, ik wilde heel graag praten, maar niemand vroeg wat, zodat ik erg eenzaam was in mijn strijd. Een luisterend oor en begrip is een heel belangrijk stuk om weer grip te krijgen en therapie natuurlijk. (f)
Pluk de dag!
donderdag 22 januari 2009 om 22:24
mmm.. je moet niet ontkennen dat ze een es heeft. helemaal als ze zelf aangeeft dat ze niet begrijpt dat je er geen hot item van wil maken. Voor haar is het een periode 9en waarschijnlijk nu nog) erg bepalend geweest. het was iets waar ze controle over had. Praat er dus wel met haar over.. en daar bedoel ik mee, nodig haar uit om er wel over te praten, maak het bespreekbaar. Probeer samen met haar te achterhalen wat er aan ten grondslag lag dat ze er zo mee bezig is gegaan. Was het onzekerheid, faalangst, was de stap om zelfstandig te gaan wonen te groot, speelde het al langer? Vertel haar dat als zij het fijn vind, je er ook op dat gebied voor haar wilt zijn. Misschien staat ze je toe om eens te informeren bij haar therapeute hoe je haar het betse terzijde kunt staan?
Zelf een es "gehad" (het gaat al vele jaren erg goed howel het blijft sluimeren..) en zoals fluweeltje ook zegt is er weinig begrip en kan het heel eenzaam zijn als niemand er met je over praat terwijl men moet zien dat je (er aan)lijdt..)
Zelf een es "gehad" (het gaat al vele jaren erg goed howel het blijft sluimeren..) en zoals fluweeltje ook zegt is er weinig begrip en kan het heel eenzaam zijn als niemand er met je over praat terwijl men moet zien dat je (er aan)lijdt..)
donderdag 22 januari 2009 om 22:32
Misschien heel hard wat ik nu schrijf, maar ik schrijf uit ervaring met iemand die heel dicht bij me staat: het is ook een manier van aandacht vragen. Een fysieke uiting van je innerlijke problemen. Ze staat al onder begeleiding van de psychiatrisch verpleegkundige, dus voor jou meer de taak om haar de juiste aandacht te geven. Namelijk aandacht voor haar persoon, acceptatie, haar zelfvertrouwen stimuleren en niet te veel nadruk leggen op het eten zelf daar is ze al genoeg mee bezig.
Ik denk dat je al het juiste doet en niet meer kunt doen.
Toevallig zag ik net een aflevering van het mooiste meisje van de klas (met jaap jongbloed van de tros) en daar werd het echt heel mooi uitgelegd, misschien dat je er wat aan hebt om die aflevering eens te bekijken.
Ik denk dat je al het juiste doet en niet meer kunt doen.
Toevallig zag ik net een aflevering van het mooiste meisje van de klas (met jaap jongbloed van de tros) en daar werd het echt heel mooi uitgelegd, misschien dat je er wat aan hebt om die aflevering eens te bekijken.
For I may not have all the answers, I wouldn\'t want it any other way.
zaterdag 24 januari 2009 om 13:32
@anouk45: hoe oud is je dochter? Je verhaal doet mij enigszins denken aan het verhaal van een vriendin van mij; zij ging op zichzelf wonen toen ze nog niet eens 18 was om een opleiding te volgen in een andere stad. Zij was er toen nog niet aan toe en zij heeft dan ook anorexia gekregen. Het was bij haar niet eens dat zij af wilde vallen maar het niet eten was voor haar een uiting van haar gevoel.
Ik kan je helaas niet helpen met tips hoe je hier het beste mee om kan gaan; ik ben zelf ook altijd een voorstander van er niet een te groot issue van maken (zo zijn mijn ouders altijd met mij omgegaan als ik problemen had) maar wel gewoon duidelijk maken dat je er voor haar bent en dat je haar steunt. Dat hoeft niet altijd in de vorm van gesprekken, maar kan ook in de vorm van een cadeautje als zij bijvoorbeeld weer wat aan is gekomen of als zij zich al weer wat beter voelt, of misschien een behandeling bij de schoonheidsspecialiste of een dag naar een beautyfarm zodat zij ook op een andere manier met haar lichaam en uiterlijk omgaat (het helpt mij altijd erg goed om mijzelf te verwennen als ik mij eens wat minder voel)
Heel veel sterkte!
Ik kan je helaas niet helpen met tips hoe je hier het beste mee om kan gaan; ik ben zelf ook altijd een voorstander van er niet een te groot issue van maken (zo zijn mijn ouders altijd met mij omgegaan als ik problemen had) maar wel gewoon duidelijk maken dat je er voor haar bent en dat je haar steunt. Dat hoeft niet altijd in de vorm van gesprekken, maar kan ook in de vorm van een cadeautje als zij bijvoorbeeld weer wat aan is gekomen of als zij zich al weer wat beter voelt, of misschien een behandeling bij de schoonheidsspecialiste of een dag naar een beautyfarm zodat zij ook op een andere manier met haar lichaam en uiterlijk omgaat (het helpt mij altijd erg goed om mijzelf te verwennen als ik mij eens wat minder voel)
Heel veel sterkte!
zaterdag 24 januari 2009 om 23:25
hoi kikkerjet,
mijn dochter word in mei 24 .
sinds een paar dagen ben ik erachter dat ze ook erg depressief is,en erg inzichzelf is gekeerd.
ik kan haar erg moeilijk bereiken, en dat terwijl wij 2
altijd heel erg close waren.
ik loop momenteel op mijn tenen , om maar niets verkeerd
te doen.
en ik wil haar zo graag begrijpen , maar ik snap het niet.
ze ziet er goed uit , heeft leuke vriendinnen , een hbo opleiding gedaan en een leuke baan.
ik maak me met de dag meer zorgen om haar.
mijn dochter word in mei 24 .
sinds een paar dagen ben ik erachter dat ze ook erg depressief is,en erg inzichzelf is gekeerd.
ik kan haar erg moeilijk bereiken, en dat terwijl wij 2
altijd heel erg close waren.
ik loop momenteel op mijn tenen , om maar niets verkeerd
te doen.
en ik wil haar zo graag begrijpen , maar ik snap het niet.
ze ziet er goed uit , heeft leuke vriendinnen , een hbo opleiding gedaan en een leuke baan.
ik maak me met de dag meer zorgen om haar.
zondag 25 januari 2009 om 00:18
Anouk: een hele dikke knuffel van mij. Wat een moeilijke situatie zeg! Is het niet mogelijk om een soort van begeleiding te krijgen voor jezelf om hier mee om te gaan? Wellicht via de psychisch verpleegkundige van je dochter? Het is natuurlijk absoluut niet goed voor je dat je het gevoel hebt dat je op je tenen moet lopen, dat je zo'n gevoel van machteloosheid hebt.
Gelukkig heb ik zelf nooit een depressie meegemaakt (wel in mijn omgeving) maar ik weet wel dat je dan niet meer de goede dingen van je leven kunt zien die je dochter, zoals je beschrijft, wel heeft. Ik heb vandaag een topic gelezen van Hiltje op Psyche, zij beschrijft op een hele nuchtere en open manier over haar gevoelens en hoe zij een depressie ervaart. Misschien zou je dat kunnen lezen?
Oh, ik zou graag willen dat ik je op de een of andere manier kunt helpen maar ik weet het ook niet.
Krijgt jouw dochter ook medicatie van de psychisch verpleegkundige? Zo nee, dan is het wellicht een idee om naar de huisarts te gaan. Sowieso vind ik 1 keer in de twee weken een gesprek vrij weinig, kan dit niet wat vaker plaatsvinden?
Gelukkig heb ik zelf nooit een depressie meegemaakt (wel in mijn omgeving) maar ik weet wel dat je dan niet meer de goede dingen van je leven kunt zien die je dochter, zoals je beschrijft, wel heeft. Ik heb vandaag een topic gelezen van Hiltje op Psyche, zij beschrijft op een hele nuchtere en open manier over haar gevoelens en hoe zij een depressie ervaart. Misschien zou je dat kunnen lezen?
Oh, ik zou graag willen dat ik je op de een of andere manier kunt helpen maar ik weet het ook niet.
Krijgt jouw dochter ook medicatie van de psychisch verpleegkundige? Zo nee, dan is het wellicht een idee om naar de huisarts te gaan. Sowieso vind ik 1 keer in de twee weken een gesprek vrij weinig, kan dit niet wat vaker plaatsvinden?
vrijdag 30 januari 2009 om 12:36
Vaak is een eetstoornis een symptoom van iets anders wat er speelt. Het gevoel controle ergens over te willen hebben, aandacht etc. Als jouw dochter de behoefte heeft er een hot item van te maken denk ik dat je het best kan vragen hoe het nou gaat, hoe het op kamers wonen voor haar is, kijken wat er speelt in haar leven waarom ze deze eetproblematiek heeft, wat er achter ligt. Op zich vind ik het normaliserende wat je doet wel goed, kijk alleen wel naar de eventueel achterliggende problemen. succes en sterkte!
woensdag 4 februari 2009 om 14:02
quote:MissKaatje schreef op 29 januari 2009 @ 13:15:
Anouk, hoe gaat het?
Het gaat helemaal niet.
vanmorgen na een alarmerend smsje van mijn dochter , geprobeerd haar hulpverlener te spreken.
niet mogelijk dus ivm haar privecy.
ongelovelijk! ik hoef niks van haar te weten , maar wil weten hoe ik mijn! kind kan helpen.
morgen heeft ze weer een afspraak , en ik hoop dat ik met haar
mee mag.
ze is depressief, moe , uitgeput en al 2 maanden niet meer ongesteld geweest.
zoveel verschillende emoties die ik nu voel, maar het ergste is de onmacht die ik voel.
Anouk.
Anouk, hoe gaat het?
Het gaat helemaal niet.
vanmorgen na een alarmerend smsje van mijn dochter , geprobeerd haar hulpverlener te spreken.
niet mogelijk dus ivm haar privecy.
ongelovelijk! ik hoef niks van haar te weten , maar wil weten hoe ik mijn! kind kan helpen.
morgen heeft ze weer een afspraak , en ik hoop dat ik met haar
mee mag.
ze is depressief, moe , uitgeput en al 2 maanden niet meer ongesteld geweest.
zoveel verschillende emoties die ik nu voel, maar het ergste is de onmacht die ik voel.
Anouk.
