Mijn hormonen maken me een monster.

Dag allemaal, ik ben een vrouw van bijna 44, 21 jaar samen met mijn partner, geen kinderen. Nooit aan de pil geweest.

Mijn menstruatie begin vrij laat, ik was bijna 15 toen ik voor de eerste keer ongesteld werd. Hierna volgden jaren van een zeer onregelmatige menstruatiecyclus. Vaak maar 4 keer per jaar, dit zit in de familie. In het begin had ik met name last van lichamelijke klachten, behoorlijke buikkrampen en dergelijke. Na mijn 25e ebde dit weg. Mijn menstruaties waren nog steeds onregelmatig maar wel regelmatiger dan voorheen, ongeveer 8 keer per jaar.

Na mijn 35e ongeveer begon mijn cyclus heel regelmatig te worden, zo regelmatig dat ik letterlijk kon aftellen tot wanneer het zou beginnen. Een cyclus van 30 dagen. Hierbij begin helaas ook behoorlijke pms. Waar ik nooit meer noemenswaardige lichamelijke klachten had, werd ik ineens heel emotioneel. Huilen, verdrietig of juist chagrijnig. Duidelijk merkbaar maar het was nog vol te houden. Helaas werd dit steeds een beetje erger naarmate de jaren verstreken.

Mijn libido werd -10 en dat is het nog steeds. Mijn partner is gelukkig heel begripvol op dat vlak, zeker nadat ik heb gedreigd het hele zaakje weg te halen met de snoeischaar. Dit was half grappig maar ook echt half serieus. Ik zou dit nooit daadwerkelijk doen (tenminste, dat hoop ik) maar ik moet er gewoon echt helemaal niks meer van hebben.

Inmiddels is het allemaal echt heel erg, zo erg dat het mijn normale functioneren in de weg begint te staan. Ik voel mijn ovulatie, dan krijg ik of honger, of juist een afkeer van eten, dit verschilt per maand. Ik word extreem onredelijk, ik voel me intens verdrietig vanbinnen, mijn lontje is totaal weg, waar ik vroeger nog een "adem in, adem uit" moment kon inlassen is het nu gelijk reactie. Vorige week deed een auto voor mij heel erg debiel (ik was op de fiets), hij bleef maar ineens stoppen de hele tijd, om niks. Ik was het zo zat dat ik naast hem ben gaan fietsen en hem heb uitgescholden voor achterlijke kutmongool. Normaal zou ik echt niet doen maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen om te zuchten. Bij het minste geringste flip ik uit de pan. Mijn partner kan ik amper nog om me heen verdragen. Wat voorheen een simpele irritatie was is nu zo groot dat ik ga schelden, een stomp ga uitdelen en daarna hysterisch huilend in een hyperventilatie schiet. Zo zwaar overdreven maar ik kan het oprecht niet helpen. Ik wil zo niet zijn. Door omstandigheden die hier niets mee te maken hebben deed de mogelijkheid zich voor voor partner om langere tijd grotendeels elders te verblijven en ik heb hem gevraagd hier gebruik van te maken. Als ik alleen ben dan hoef ik me in elk geval niet elke keer te irriteren of bang te zijn. Zelf word ik namelijk ook knettergek van hoe ik me voel. Ik krijg verder ook maar weinig gedaan, alles is teveel. Een was in de droger voelt als het moeten beklimmen van een hoge berg. Soms zit ik een uur wezenloos voor me uit te staren, denkend aan wat ik moet doen, zonder het dus te doen. Voorheen zou ik zijn opgesprongen en huppakee!

Wanneer ik een dag of 2, 3 ongesteld ben geworden dan word het gevoel iets minder. Niet volledig weg maar wel dusdanig dat ik mijn ding kan doen. Maar ja, dan komt die ovulatie weer en dan beginnen we weer.

Lichamelijk heb ik eigenlijk geen klachten die erger zijn in deze periode. Enkel heel moe, ik kan wel 12 uren slapen en dan nog moe zijn en nachtelijk zweten. Dat is heel erg, zeiknat beddengoed en nachthemd.

Wat moet ik hier nou mee? De huisarts weet niet wat het is, neemt het ook niet heel serieus en raad me een ssri aan of de pil. Heel stom want beide mag ik niet. De pil niet ivm het feit dat er veel trombose in de familie voorkomt en ik ben boven de veertig en ik rook (wil heel graag stoppen maar het lukt niet) en de ssri mag ik niet in combinatie met pijnstillers die ik vaak moet nemen voor een andere aandoening die pijn veroorzaakt.

Dus ja, wat moet ik? Ik weet het namelijk even niet meer zo goed. Het is zo ontzettend heftig en zo ben ik helemaal niet. Ik ben juist een hele vredelievende people pleaser van mezelf.

Heeft iemand misschien tips, of herkenning?

Lorrelies schreef: ↑

11-04-2025 13:21

Wat je moet? Emotie regulatie therapie. Ben je nou helemaal belazerd!
Dat zou een man eens moeten doen.
En als de huisarts de pil adviseert je laten uitleggen dat er ook pillen zijn met maar een hormoon (progestageen) die geen verhoogde kans geven.

Het is niet zo dat ik iedereen op z'n gezicht sta te timmeren hoor. Ik heb mijn partner een harde stomp op zijn arm gegeven toen hij me mateloos irriteerde. Dat is ook op geen enkele manier goed te praten en wanneer hij me een stomp terug zou hebben gegeven dan was dat ook prima geweest. Heb dit later zelfs tegen hem gezegd. uiteraard doet hij dit niet en is hij een hele potige kerel die wel tegen een stootje kan maar het moet niet erger worden. Ik heb normaal gesproken ook totaal geen moeite om mijn emoties te regulieren, als in mijn handen thuis te houden. Maar wanneer de hormonen zo erg zijn dan zijn er kennelijk toch uitzonderingen. Ik ben hier zelf ook enorm van geschrokken en daarom ben ik nu druk bezig met het zoeken naar hulp.

stokbootje schreef: ↑

11-04-2025 14:41

Ik zou zeker ook zsm therapie starten, als je het zelf kunt betalen dan direct die route nemen voor nu. Want dit klinkt echt niet goed. En voordat je iets hebt gevonden dat werkt aan hormoontherapie of antidepressiva, ben je wellicht een tijd verder. Ik denk dat je serieuze kans loopt om heel veel kapot te maken in die tussentijd, en dat je daarom direct actie moet ondernemen daar waar het kan. Die twee voorbeelden van in het verkeer en je partner slaan.. dat zou heel binnenkort helemaal uit de hand kunnen lopen. Je partner zou in zijn recht staan als hij de stekker eruit trekt, je bent een gevaar voor jezelf maar ook voor hem.

Je hormonen spelen vast mee, maar er zit ook iets in je dat uitvergroot wordt door de hormonen denk ik. Daarom zou ik zeker therapie volgens als ik jou was.
Ik herken dat ook van mezelf. Vlak voor mijn menstruatie zijn mijn depressieve en angst-symptomen veel erger, dan kan ik echt om vrijwel niets helemaal down worden of overprikkeld. Maar dat is pas zo sinds ik dus een onderliggende depressie en burnout heb, daarvoor was ik niet tiptop voor mijn menstruatie maar ging het wel oke.

Echt, niet wachten. Agressie is een grote rode vlag naar jezelf.

Dat klopt wel, de laatste jaren zijn best heftig geweest op verschillende vlakken. In verband met herkenning wil ik daar niet te veel over uitweiden maar ik heb daardoor inderdaad veel frustraties. Ook angsten door iets dat ik als traumatisch heb ervaren. Ik ben daarmee al eerder naar een psycholoog geweest maar ik heb dit moeten staken omdat ik niet de rust had om eraan te werken door alle ruis in de privésfeer. De aandacht lag bij anderen zeg maar. Dit zal zeker meespelen en ik sta inmiddels ook weer op de wachtlijst.

Echt een gevaar ben ik niet, tenminste, zo zie ik dat niet. Mijn partner is gelukkig wel begripvol en ik zie hem niet hierom de stekker eruit trekken. Al begrijp ik jouw punt hoor. Ik heb hem ook altijd gesteund, was ook verre van leuk, dus ik neem aan dat hij nu ook mij zal steunen.

WaterGirl schreef: ↑

11-04-2025 14:14

Lang leven het monster die de menopauze heeft. Hormonen kunnen echt een bitch zijn.

Wees eerlijk naar je partner en omgeving. Mensen, soms ben ik rete onredelijk, dat wil ik niet zijn, maar het overkomt me. Laat me op dat moment even met rust, ga niet in discussie, ik heb behoefte aan .......

Maak een afspraak met iemand die echt verstand heeft van de overgang. En nee, de huisarts weet hier vaak niet zo veel aan. Alleen wat er in de leerboekjes staat, en dat si zeer sumier. Mannen en jonge vrouwen hebben de kennis niet. Oudere vrouwelijke huisartsen stapt dit veel beter. Dit geldt ook voor gynaecologen

Care for women, verloskundige (met de specialisatie overgang), etc kunnen je waarschijnlijk beter op weg helpen naar een oplossing. Zijn het hormonen, en zo ja, wat heb je dan nodig als ondersteuning. Iets wat specifieker is dan een lichtepil.

Realiseer je, je bent echt niet uniek! En geloof je, wanneer je hormonen uitgefeest zijn en je lichaam hebben verlaten, dan wordt het leven weer een stuk leuker en makkelijker.

Ik ben ook eerlijk, naar mijn partner maar ook naar directe familie en anderen waarmee ik veel mee te maken heb. Er is begrip maar ik word soms wel moe van alle adviezen, zoals "ik zou gewoon een afspraak maken om je baarmoeder eruit te laten halen als je er zoveel last van hebt" Dan denk ik, serieus? Dat doen ze niet zomaar hoor.

Ik weet dat ik niet uniek ben, gelukkig ook maar maar want het is toch geruststellend dat ik niet de enige ben. Ik ga even kijken waar ik terecht zou kunnen. Mijn praktijk heeft geen vrouwelijke huisartsen, dus dan een gynaecoloog misschien..

Catalina schreef: ↑

11-04-2025 12:30

Ik begin een verdenking te krijgen van een stagiaire die vrouwen aan het praten wil krijgen over hun cyclus/ hormonen met al dit soort topics de laatste dagen...

Maar zo niet: even je neiging tot people pleasen uitzetten als je bij de huisarts bent en laten zien wat de hormonen met je doen (ipv dit in het verkeer uitleven) en geen genoegen nemen met je af laten schepen.

Nee, helaas ben ik geen journalist of stagiair die informatie wil ontfutselen. Was het maar waar eigenlijk.

Yakuzakiko schreef: ↑

11-04-2025 11:17

Misschien zit een deel van je probleem ook in het 'hele vredelievende peoplepleaser' zijn. Waarom zou je dat in godsnaam zijn? Daar zou ik ook razend van worden op den duur. En misschien eens over hormoontherapie beginnen bij de huisarts?

Ik weet het niet, ik ben iemand die anderen altijd graag wil helpen, wil zorgen dat anderen gelukkig en blij zijn. Hoe kinderlijk dit misschien ook klinkt. Mijn beste vriendin is soms heel boos op me omdat ze niet snapt dat ik bepaalde dingen pik van mensen. Ik weet zelf ook niet goed hoe dat komt. Het is niet dat ik niet assertief ben maar naar mensen die ik liefheb neem ik teveel. Dat zit ook in de familie. Mijn moeder en zusje zijn net zo. gek genoeg kan ik me daar bij mijn moeder soms best aan storen, dat ze zo kruipt voor bepaalde mensen ten koste van zichzelf soms. Ik moet daar ook iets mee en daar ben ik nu ook mee bezig. Het is alleen erg veel allemaal nu, of in elk geval zo voelt het, als heel veel.