Mijn leven is niet leuk!

Ja, ik kan ook niet zeggen dat het me leuk in de oren klinkt. Knuffel iig!



Dan komt onvermijdelijk de dooddoener: wees blij met wat je wel hebt! Daar zou ik ook best agressief van worden, maar er zit een kern van waarheid in. Hoe is je relatie? Aangezien jullie kinderen wilden krijgen, neem ik aan dat jullie blij met elkaar zijn? Dat is in ieder geval heel fijn.



Hoe gaat het nu met therapieen? Heb je erg veel pijn van de botziekte (neem aan van wel)? Kans op behandeling in het buitenland? Je inlezen in deze ziekte, wat "alternatievere" therapieen aankaarten?



Kan iemand je helpen (ik ken de faciliteiten niet in NL) met de fouten van het UWV? Heb je daar bewijzen van?



Misschien helpt het een overzicht te maken van wat er moet gebeuren. Of van je afschrijven, desnoods in zo'n lullig fluffy dagboekiets van de Xenos.



Sterkte man.



(Sorry, ik ben echt een vrij grote raspessimist, al noem ik het liever "realist" )

Ja, het zonnetje gaat weer schijnen.

Nee, dat gebeurd niet vanzelf.



Ten eerste: Het is verschrikkelijk klote wat jou allemaal is gebeurd.



Maar: Ben je gestopt met therapie omdat je klaar was?

Zo niet... ga terug, maak het af en doe er echt iets mee.

Schuldsanering duurt drie jaar? Dat is klote, maar te overzien. Bedenk dat je dan weer een nieuwe start kan maken.

Het is verschrikkelijk nieuws dat jullie geen kinderen kunnen krijgen. Probeer dit nieuws tot je door te laten dringen en langzaam te verwerken.



Kun je lichamelijk helemaal geen werk meer doen? Dit vraag ik puur omdat het vervelend is als je de hele dag thuis zit, niet goed voor je psyche zeg maar.

Hier trouwens een ras-optimist

Het van je afschrijven is trouwens een goede tip, of een overzicht maken inderdaad. Dat kan echt helpen om alles op een rijtje te krijgen.

Zijn er ook nog dingen in het leven waar je dankbaar en blij over bent?



Bv dat je een liefdevolle partner hebt?

En geen kinderen zelf kunnen verwekken betekent nog niet dat je andere kinderen niet gelukkig kunt maken. In Nederland zijn duizenden pleegkinderen op zoek naar een fijn gezin.



Balen dat al je ziektes je zijn overkomen. Da's verschrikkelijk. Dat is mij duidelijk.



Mijn tip is: maak je druk om het geluk van een ander, dan wordt te leven vanzelf weer leuk(er).



Sterkte!

Ik denk dat je de tijd moet nemen om te verwerken wat je níet hebt en dat je toekomst anders wordt dan je denkt, desnoods met hulp, en daarna moet gaan kijken wat je wél kunt, wat je wél fijn vindt, hoe je je toekomst wél goed en zinvol en fijn kunt invullen.

Dat van die pleegkinderen in misschien een beetje een dooddoener als je bedenkt dat ze nog geen week geleden te horen kreeg dat ze geen kinderen kan krijgen. Die pijn gaat daar never nooit niet mee weg natuurlijk.

En ik zou eerder willen stellen dat deze periode van je leven niet leuk is, he tkan wel weer leuk worden, maar dat heb je zelf in de hand. Dat het nu niet leuk is, dat is duidelijk, maar dat het nooit meer leuk kan worden, dat is natuurlijk niet waar.

Klaarblijkelijk heb je wel een man die je leuk vindt, en die jóu leuk vindt. Dat neemt andere pijn niet weg, maar geniet er tenminste van

quote:Petrokia schreef op 27 januari 2009 @ 15:55:

En geen kinderen zelf kunnen verwekken betekent nog niet dat je andere kinderen niet gelukkig kunt maken. In Nederland zijn duizenden pleegkinderen op zoek naar een fijn gezin.

Ze zitten in de schuldsanering dus hebben ze niet eens geld genoeg om in hun eigen behoeften te kunnen voorzien, laat staan voor 'n opgroeiend kind.

Buiten dat zou ze er door haar chronische gezondheidsklachten wellicht niet eens toe in staat zijn.

Maeijken, hoezo werd je gekker van je therapie dan je al was?



Misschien iets anders gaan proberen dan? Cognitieve therapie?

Kort, want kan elk moment weggeroepen worden;



Maeijken, later kom ik op meer terug maar heel praktisch qua werk.



OK, dat zit er niet in maar heb je al eens gedacht aan vrijwilligerswerk? Dat is er ook in vormen die rekening kunnen houden met beperkingen, moeheid en zelfs onvoorspelbare inzet. Zelf doe ik bijv. een hoop vanuit mijn bed, via computer en telefoon. Het stukje buitenhuis is flexibel en/of over te nemen door collega's (hebben we samen voor gekozen, dus geen schuldgevoel nodig ).



Het kan tijd vergen en even leren 'buiten het hokje denken', maar zolang als je kunt forummen kun je nog ietsjes. Als jij daar behoefte aan hebt, kun je dat ook inzetten in een dergelijke hoek. Nee, het is geen werk, maar kan wel enorm veel voldoening brengen.



Oh moet weg, later meer!

Ik ben niet zo goed in het geven van praktische adviezen maar ik wil je wel graag een dikke geven.

Ik was inderdaad aan het denken richting vrijwilligerswerk. Misschien een maatjesproject ofzo?

Een ontspannend dagje weg hoeft niet per sé veel geld te kosten. Gebruik je fantasie, ga naar familie/kennissen in een ander dorp/stad en kijk daar eens rond met de ogen van een 'toerist', kijk in de huis-aan-huis bladen voor gratis lezingen, musea, concerten.



Cursussen in buurthuizen hebben vaak een speciale regeling voor mensen in de schuldsanering/lage inkomens. Informeer daar wat de mogelijkheden zijn.



En kijk eens op gratisoptehalen.nl, wie weet doet iemand zijn hobbyspullen weg, of doe daar zelf een oproepje.

Je hebt er maar 30 kg af kunnen krijgen met dat maagbandje zeg je. Wat als je je er nu op gaat richten om de rest ook af te vallen? Dat kan je zelfvertrouwen beslist een boost geven, en het kost niks, spaart zelfs geld uit.

Hehe, ben ik eindelijk weer. Maeijken; niet meteen alle beren op de weg tellen. Vrijwilligerswerk doen zal waarschijnlijk geen probleem vormen, mits je een ontheffing hebt van sollicitatieplicht én vrijwilligerswerk gaat doen dat de eventuele kans op reïntegratie niet negatief beïnvloedt. Dit zijn standaard regels voor zowel WAO, WIA, WAjong, WWB etc. Nu ga ik er vanuit dat je geen uitkering hebt, maar ook andere instanties zijn niet helemaal zot. De Stadsbank zal waarschijnlijk eenzelfde stel regels hanteren; werken waar ze het mogelijk achten, daarbuiten is vrijwilligerswerk accoord mits het aan de gestelde regels voldoet. Wel heb je goede kans dat als dat nog niet gebeurd is, er eerst een keuring aan vooraf zal gaan om te bepalen in welke mate je arbeidsongeschikt bent. Qua Stadsbank durf ik het niet zo 1-2-3 te zeggen wie ze daarvoor zullen gebruiken, maar voor de WWB bijv. gaat dit via een door de gemeente ingehuurde indicator, veelal GGD of CIZ. Zie je al beren op de weg? Niet doen. Er zijn busladingen vol mensen die volgens het UWV fulltime zouden kunnen werken, die voor de WWB vrijgesteld worden van sollicitatieplicht omdat ze dan vervolgens wel volledig arbeidsongeschikt worden geacht.



Niet te veel beren zien, gewoon tot actiepunt bombarderen. Mogelijkheden verkennen, de benodigde instanties hierover aanspreken en het balletje aan het rollen brengen en houden.



Weet je, het leven is of lijkt soms een bitch. Omstandigheden, daar kunnen we lang niet altijd iets aan veranderen. Je mag daar ook best 'negatieve' emoties bij hebben en die uiten. Wegstoppen is ook niet gezond. Alleen, vervolgens heb je grofweg 2 keuzes in eenzelfde situatie;

- erkennen dat het kl*te is, maar besluiten er het beste van te maken

- blijven hangen hoe kl*te het allemaal is, hoe oneerlijk, waarom, kan niet meer, mag niet meer.



Die laatste, daar wordt zelfs de meest obsessieve positieveling op de lange duur goed down van. Het maakt het leven er zeker niet leuker noch makkelijker op.



De eerste daarentegen laat de deur open om dezelfde situatie minder zwaar en drukkend te ervaren. Om toch mogelijkheden te zien en die te grijpen om ook 'positieve' emoties te ervaren etc.



Je beseft zelf al dat je negatief denkt en dat het je niet echt verder helpt. Een pure optimist zul je waarschijnlijk nooit worden maar je kunt wel meer richting het midden komen. Lukt je dat zelf niet, schroom dan niet om hulp in te schakelen. Cognitieve gedragstherapie (is in een op een setting) kan bijv. goed helpen om jouw valkuilen in gedachten te herkennen, erkennen en om te buigen en vervangen door gedachten waar je beter op vaart.



Neem nu de tips die Himalaya gaf qua dingen doen buitenshuis. Je veegt het een beetje weg als onbelangrijk en niet tot het grote geheel horend. Natuurlijk hoort het er wel bij! Het is een punt waarop je merkt dat je het niet optimaal voor jouw behoefte hebt ingevuld. Dat geeft je dus sowieso al geen positieve energie, wellicht zelfs wel negatieve. Ga daar mee aan de slag, bewust. Vul het anders in, ga heel bewust leuke betaalbare dingen buitenshuis doen. Elk mens heeft leuke dingen nodig, jij ook. Niet alleen om het moment zelf, maar ook omdat het de batterij weer oplaadt en je wat meer veerkracht kunt opbouwen om een minder moment met minder kleerscheuren door te komen.



Ga voor jezelf na wát er niet leuk is aan jouw leven. En wordt dan heel praktisch. Wat kun je (wellicht) wel veranderen en wat niet? Er is een heel mooi gezegde; "geef me de kracht om te veranderen wat ik niet kan accepteren, en de kracht om te accepteren wat ik niet kan veranderen". Maak dat jouw motto in dit alles. Sommige dingen in het leven moeten we accepteren zoals bijv. gezondheidsproblemen waar je geen invloed op uit kunt oefenen. Al het andere; stuk voor stuk tackelen. Alleen jij weet wat jij niet leuk vindt. Alleen jij weet wat je wel leuk vindt en nodig hebt. Alleen jij kan dat uiteindelijk in een haalbare vorm gieten, anderen kunnen slechts ideëen aandragen. Heel cru gezegd; alleen jij kunt jouw leven leuker maken.



Klinkt je misschien zwart-wit in de oren? Alsof we alles in het leven kunnen maken en breken? Nee, dat zeker niet. We kunnen daarentegen wel een hele grote rol spelen in hoe we met dingen in ons leven omgaan en hoe we dat ervaren. Staat dat gelijk aan nooit pijn, verdriet, of 'negatieve' emoties? Nee. Ook die heeft een mens en heeft ruimte nodig om geuit te worden. Het kan echter wel een echte invloed spelen op hóe je uiteindelijk dingen beleefd.



Als afsluiter van dit lange epistel zal ik een voorbeeld geven. Ik ben zelf enorm boos, verdrietig en noem het maar op geweest toen mijn gezondheid mij een 'stunt' leverde, zoals ik dat noem. Ik zag de hele boel instorten. Mensen zouden mij anders zien, anders behandelen, ik zou nog minder kunnen en mijn passie van reizen kon ik nu wel definitief opgeven. Ik heb mezelf behoorlijk in de weg gezeten. En toen de knoop doorgehakt, hier had ik ook geen zin in de komende tig jaren. Dus hup, al het verdriet en pijn die er zat bewust de revue laten passeren om er vanaf te zijn en aan de slag. Reizen was belangrijk, dus links of rechtsom moest dat gebeuren. Dat is ook gebeurd overigens. Het is weer anders dan voor dit alles, er zijn meer beperkende factoren maar dat is altijd nog vele malen beter dan niet meer reizen. Ja, ik kan ook minder en er zijn genoeg mensen die -imho- domweg me nu anders behandelen. En weet je? Jammer dan! Dat kan ik niet veranderen, wel wat ik haal uit de dingen waar ik wel invloed op heb. Nog altijd dezelfde situatie maar met een stuk meer levenslol dan wanneer ik vast wat blijven zitten in 'kan niet/ja maar'.