Psyche
alle pijlers
Mijn leven
woensdag 21 mei 2008 om 10:41
Wat doe je als je het leven dat je leidt niet meer ziet zitten? Als je vast zit in verantwoordelijkheden en patronen waar je niet uit lijkt te komen? Niet uit durft te komen? Omdat je bang bent voor wat anderen van je zullen vinden, bang dat je niet voldoet aan de verwachtingen die mensen van je hebben, bang voor de teleurstelling op hun gezichten, bang voor de grote leegte die wacht zonder het hebben van de beslommeringen in je oude vertrouwde leventje waar je zo makkelijk in kon wegvluchten? Precies datgene dat je de afgelopen jaren zo met volle overtuiging gedaan hebt? Maar nu niet meer op kunt brengen?
Ben ik dan bang voor het hebben van een leeg leven zonder uitdaging? Maar wat is dan precies die uitdaging? Ligt die niet juist gelegen in het afleggen van patronen en gedrag? En gewoon kijken wat er dan gebeurt? Houdt het hebben van moed niet juist in vertrouwen te hebben op een goede afloop? Juist als je die veranderingen die zo nodig zijn op dat ene moment toelaat? Of beter nog: zelf de eerste stap zet op weg naar die verandering? Zelfverzekerd en zonder twijfel? Zonder enig schuldgevoel naar de mensen om je heen? Of is dat slechts een utopie en niet weggelegd voor een meisje van 22 dat niet weet welke kant ze op moet in het leven?
Wat doe je als je het leven dat je tot voor kort nog zo vol overgave geleefd hebt gewoonweg niet meer kunt opbrengen? En niet die ene eerste stap durft te zetten op weg naar verandering? Waardoor je muurvast blijft zitten in je oude vertrouwde leventje dat eigenlijk allang niet meer voldoet. Niet de gewoontes en patronen durft af te gooien, niet al die verantwoordelijkheden van je af durft te laten glijden die je ooit zelf gecreëerd hebt. Uit angst dat de wereld stopt met draaien als jij die oude vertrouwde taken niet meer uitvoert. Schuldgevoel over verwachtingen waar je niet meer aan kan voldoen. Angst voor de leegte die je tegemoet gaat als je de ene fase stopt zonder de nieuwe al begonnen te zijn. De confrontatie met datgene waar je al die jaren nu juist voor bent weggelopen.
Terwijl je slechts weet: het zit er niet meer in…
Ben ik dan bang voor het hebben van een leeg leven zonder uitdaging? Maar wat is dan precies die uitdaging? Ligt die niet juist gelegen in het afleggen van patronen en gedrag? En gewoon kijken wat er dan gebeurt? Houdt het hebben van moed niet juist in vertrouwen te hebben op een goede afloop? Juist als je die veranderingen die zo nodig zijn op dat ene moment toelaat? Of beter nog: zelf de eerste stap zet op weg naar die verandering? Zelfverzekerd en zonder twijfel? Zonder enig schuldgevoel naar de mensen om je heen? Of is dat slechts een utopie en niet weggelegd voor een meisje van 22 dat niet weet welke kant ze op moet in het leven?
Wat doe je als je het leven dat je tot voor kort nog zo vol overgave geleefd hebt gewoonweg niet meer kunt opbrengen? En niet die ene eerste stap durft te zetten op weg naar verandering? Waardoor je muurvast blijft zitten in je oude vertrouwde leventje dat eigenlijk allang niet meer voldoet. Niet de gewoontes en patronen durft af te gooien, niet al die verantwoordelijkheden van je af durft te laten glijden die je ooit zelf gecreëerd hebt. Uit angst dat de wereld stopt met draaien als jij die oude vertrouwde taken niet meer uitvoert. Schuldgevoel over verwachtingen waar je niet meer aan kan voldoen. Angst voor de leegte die je tegemoet gaat als je de ene fase stopt zonder de nieuwe al begonnen te zijn. De confrontatie met datgene waar je al die jaren nu juist voor bent weggelopen.
Terwijl je slechts weet: het zit er niet meer in…
woensdag 21 mei 2008 om 10:59
En probeer je te denken in mogelijkheden ipv beperkingen... En de overkoepelende keuze maken; ga ik mijn leven rigoreus omgooien? Of ga ik alles in kleine stapjes doen?
Een tip voor nu (voor de kleine stapjes); je lijkt het overzicht kwijt te zijn. Probeer dat terug te krijgen, voor mij werkt het als ik dingen heel simpel op papier zet.
Schrijf onder elkaar op: Wat wil ik? Wat voel ik? Wat wil ik? En vul dit in korte steekwoorden, zonder te denken aan beperkingen of gevoelens van anderen, eerlijk naar jezelf toe op.
Haal daaruit welke kant je opwil en deel dat op in kleine doelen die je voor jezelf wil bereiken. Bekijk wat op redelijk korte termijn realiseerbaar is, en zo verder. Begin met het makkelijkste en zo verder.
Je kan dit ook doen in een gesprek met een goede vriendin bvb, die kijken vaak wat nuchterder, reëeler en met meer mogelijkheden.
En als je een grote stap wil nemen... Je bent 22, baalt van wat er nu is en weet niet waarheen. Ga een tijdje helemaal alleen weg! Een weekje in je eentje op vakantie kan al heel verhelderend zijn, maar je kan natuurlijk ook een half jaar of langer gewoon weg gaan. Dan leer je opnieuw wie je nou eigenlijk bent en waar je heen wil met je leven.
Een tip voor nu (voor de kleine stapjes); je lijkt het overzicht kwijt te zijn. Probeer dat terug te krijgen, voor mij werkt het als ik dingen heel simpel op papier zet.
Schrijf onder elkaar op: Wat wil ik? Wat voel ik? Wat wil ik? En vul dit in korte steekwoorden, zonder te denken aan beperkingen of gevoelens van anderen, eerlijk naar jezelf toe op.
Haal daaruit welke kant je opwil en deel dat op in kleine doelen die je voor jezelf wil bereiken. Bekijk wat op redelijk korte termijn realiseerbaar is, en zo verder. Begin met het makkelijkste en zo verder.
Je kan dit ook doen in een gesprek met een goede vriendin bvb, die kijken vaak wat nuchterder, reëeler en met meer mogelijkheden.
En als je een grote stap wil nemen... Je bent 22, baalt van wat er nu is en weet niet waarheen. Ga een tijdje helemaal alleen weg! Een weekje in je eentje op vakantie kan al heel verhelderend zijn, maar je kan natuurlijk ook een half jaar of langer gewoon weg gaan. Dan leer je opnieuw wie je nou eigenlijk bent en waar je heen wil met je leven.
woensdag 21 mei 2008 om 11:04
En je bent nog superjong. Misschien voel je je al oud, maar dat ben je niet!! Toen ik 22 was had ik ook het gevoel dat ik allerlei verantwoordelijkheden had, maar dat was helemaal niet zo! Nu ben ik 27 en zie ik 22 alweer als jong en heb ik er spijt van dat ik toen bepaalde stappen niet heb gezet (toen ik nog geen hypotheek had enzo).
Nu kun je juist nog alle kanten op!
Wat of wie houdt je tegen?
Nu kun je juist nog alle kanten op!
Wat of wie houdt je tegen?
woensdag 21 mei 2008 om 11:46
je zult zelf de stap mogen zetten voor verandering...kan ook met goede hulp.
Maar dat kan nooit zonder twijfel en zelfverzekerd. Veranderingen maken je eerst wankel...
De antwoorden zitten allemaal in jezelf...maar nogmaals misschien is dat handig om het samen met iemand anders op een rijtje te zetten.
succes!
woensdag 21 mei 2008 om 12:15
Inderdaad, wat is precies het probleem.
Als je nu eens begint met die hele vage wordenbrei los te laten en concreet te kijken naar wat er speelt en wat je wilt veranderen.
Zelfverzekerd zijn en zonder enige twijfel en schuldgevoel door het leven gaan? Dat is wat hoog gegrepen!
Maar je bent pas 22, er valt nog heel wat te leren en te groeien. Mogelijkheden genoeg.
Als je nu eens begint met die hele vage wordenbrei los te laten en concreet te kijken naar wat er speelt en wat je wilt veranderen.
Zelfverzekerd zijn en zonder enige twijfel en schuldgevoel door het leven gaan? Dat is wat hoog gegrepen!
Maar je bent pas 22, er valt nog heel wat te leren en te groeien. Mogelijkheden genoeg.
woensdag 21 mei 2008 om 12:23
Het is een vrij onbegrijpelijk verhaal wat overal over kan gaan. Ik gok op je studie en het leven eromheen, maar het kan ook best gaan over werk, een relatie of wat dan ook.
Als je je afvraagt of het mogelijk is patronen te veranderen dan is het antwoord "ja". Maar niet als je zelf al eindigt met dat je weet "het zit er niet meer in".
Wat zit waar niet meer in? Wat is nu eigenlijk het probleem? En heb je het hier nu verkapt over zelfmoord?
woensdag 21 mei 2008 om 12:57
Poeh, ik word er plaatsvervangend gedeprimeerd van. Als het goed is heb je nog zo'n 60 jaar. Dus dat het er niet in zit lijkt mij sterk. Iig volop tijd.
Je maakt geen keuzes voor veranderingen zonder angst. Dus idd, dat vereist wat moed. Maar wat heb je te verliezen? Wat is het ergste wat je kan overkomen? Ik vermoed dat het wel meevalt.
Daarnaast: neem jezelf niet te serieus. Het is vaak zo zwaar als je het zelf maakt. Soms zijn de dingen kut maar dat betekent niet dat je terplekke je humor en lichtheid moet verliezen. Je serieusheid is geen bewijs van de ernst van de zaken. Ik heb juist persoonlijk het idee dat hoe erger het echt is, hoe meer je het met humor benadert. Anders ga je er terplekke aan onderdoor. Dus waar je ernstig over doet, valt misschien best mee.
En idd, wat is de aanleiding van deze post? Wat wil je dat je niet doet?
Je maakt geen keuzes voor veranderingen zonder angst. Dus idd, dat vereist wat moed. Maar wat heb je te verliezen? Wat is het ergste wat je kan overkomen? Ik vermoed dat het wel meevalt.
Daarnaast: neem jezelf niet te serieus. Het is vaak zo zwaar als je het zelf maakt. Soms zijn de dingen kut maar dat betekent niet dat je terplekke je humor en lichtheid moet verliezen. Je serieusheid is geen bewijs van de ernst van de zaken. Ik heb juist persoonlijk het idee dat hoe erger het echt is, hoe meer je het met humor benadert. Anders ga je er terplekke aan onderdoor. Dus waar je ernstig over doet, valt misschien best mee.
En idd, wat is de aanleiding van deze post? Wat wil je dat je niet doet?
maandag 2 juni 2008 om 15:58
dit heet gewoon volwassen worden, als ik het zo eens lees.
en ja volwassen worden, gaat niet zomaar.
wat dat betreft hebben vlinders t makkelijker, die zijn als ze uit hun coconnetje komen vergeten dat ze daar als rups in gegaan zijn.
jij neemt nog veel van je oude leven mee, sommige dingen kun je gebruiken, andere niet.
en wat betreft die verwachtingspatronen van anderen, laat die zich maar aan jou aanpassen. Als zij dat niet willen, waarom zzou jij dan wel moeten willen
en ja volwassen worden, gaat niet zomaar.
wat dat betreft hebben vlinders t makkelijker, die zijn als ze uit hun coconnetje komen vergeten dat ze daar als rups in gegaan zijn.
jij neemt nog veel van je oude leven mee, sommige dingen kun je gebruiken, andere niet.
en wat betreft die verwachtingspatronen van anderen, laat die zich maar aan jou aanpassen. Als zij dat niet willen, waarom zzou jij dan wel moeten willen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
maandag 2 juni 2008 om 16:13
maandag 2 juni 2008 om 16:23
Ja, wat een nutteloze kaa uu tee opmerking, Miss Chicken.
TO, als ik jou was (wat ik niet ben) zou ik proberen hulp te zoeken om je verwarde gedachten te ordenen. Dus misschien een docent(?), collega, vriend, of eventueel iemand van wie je wat meer afstand hebt, kennis van je ouders ofzo, of gewoon de huisarts. Probeer je gedachtenbrei duidelijk te maken aan een ander en kijk dan samen wat precies het probleem is.
Sterkte meid, het komt vast wel weer goed. Je bent nog haske jong en het is helemaal niet raar om dan even de rest van je leven als een enorme berg voor je te zien.
TO, als ik jou was (wat ik niet ben) zou ik proberen hulp te zoeken om je verwarde gedachten te ordenen. Dus misschien een docent(?), collega, vriend, of eventueel iemand van wie je wat meer afstand hebt, kennis van je ouders ofzo, of gewoon de huisarts. Probeer je gedachtenbrei duidelijk te maken aan een ander en kijk dan samen wat precies het probleem is.
Sterkte meid, het komt vast wel weer goed. Je bent nog haske jong en het is helemaal niet raar om dan even de rest van je leven als een enorme berg voor je te zien.
maandag 2 juni 2008 om 16:46
Echt, ik zit pas net op t viva forum en schrik soms van de ontzettend botte/ongeinteresseerde opmerkingen die worden gemaakt! En dit slaat wel alles: de pil van drion? Als je je kennelijk irriteert aan verhalen die worden gepost ga je toch lekker iets anders doen? Ik kan me hier echt heel boos om maken! Volgens mij is dit forum vooral bedoelt om elkaar te steunen/tips te geven en ook leuke info met elkaar uit te wisselen, niet door elkaar de grond in te trappen met lullige (en ook nog is zeer on-intelligente) opmerkingen!!!
@Mylife: ik ben benieuwd wat je doet. Studeer je, werk je? Heb je een relatie? Kinderen? Ik herken je gevoel heel sterk (ben zelf 25) denk dat het idd veel te maken heeft met volwassen worden. Dit is een moeilijke fase denk ik, waar je idd soms best hulp bij kan gebruiken door bv een psycholoog te bezoeken? Een onafhankelijk iemand die de dingen met je op een rijtje kan zetten. Dit werkt bij mij iig erg verhelderend. Sterkte!!
@Mylife: ik ben benieuwd wat je doet. Studeer je, werk je? Heb je een relatie? Kinderen? Ik herken je gevoel heel sterk (ben zelf 25) denk dat het idd veel te maken heeft met volwassen worden. Dit is een moeilijke fase denk ik, waar je idd soms best hulp bij kan gebruiken door bv een psycholoog te bezoeken? Een onafhankelijk iemand die de dingen met je op een rijtje kan zetten. Dit werkt bij mij iig erg verhelderend. Sterkte!!
maandag 2 juni 2008 om 17:21
Het lijkt erop dat je een behoorlijke rugzak met je meedraagt en ik herken het ook wel. Life can be a bitch, maar het kan ook zo mooi zijn. Wat ik leer is loslaten. Accepteer je angst en onthoud dat schuld niet bestaat, dat is door anderen bedacht, dus geef ook anderen niet de schuld van jouw situatie. Klinkt cliche, hè, ik weet het, maar je kunt je er alleen bewust van worden als je het voelt. Ik heb er 30 jaar over gedaan om rust te vinden en ik feliciteer mezelf daarmee. Hoop dat je je ook ooit beter gaat worden, maar het vergt, tijd, training, bloed, zweet en tranen. En alleen als je wilt, met slachtoffer zijn van de omstandigheden en jezelf pissig en wanhopig maken kom je er zeker niet. Dus ga erop uit, zoek hulp, een goede leraar of wat dan ook, laat je inspireren.
maandag 2 juni 2008 om 23:17
Is vandaag de dag dat meiden van begin 20 massaal aan het twijfelen slaan? (Er worden ineens zoveel topics hierover geopend...)
Nou ja, dat zegt dus ook al wel dat het best normaal is. Ik heb het, bij mezelf en in mijn omgeving, ook gezien. Geen idee wat er bij jou precies speelt, want daar is je verhaal inderdaad te vaag voor, maar het is een leeftijd waarop er vaak een hoop veranderd, de overgang naar het 'volwassen' leven. En dat is lastig. Je moet keuzes maken, je hebt misschien het idee dat je je wat meer vast moet leggen. Vrijheden, maar ook zekerheden opgeven. En dat wil je ook wel, maar hoe dan? En wat dan?
Misschien helpt het om wat te relativeren. Een keuze die je nu maakt, is niet voor altijd. Het mag ook een foute keuze zijn. Dan maak je daarna weer een andere keuze.
Dit soort processen is nooit zonder twijfel of onzekerheid. Zeker als het om grote zaken gaat, is het onmogelijk om alle consequenties te overzien. Maar dat hoeft ook niet. Heb er vertrouwen in dat het linksom of rechtsom wel goed komt. Je kunt stil blijven staan, en vertwijfeld blijven kijken welke kant je op moet. Je kunt ook gaan lopen. Gewoon, één stap tegelijk. Misschien struikel je wel. Maar dan kun je altijd weer opstaan. Je bent niet perfect. Niemand trouwens.
En zoals mijn oma altijd zei: de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
Nou ja, dat zegt dus ook al wel dat het best normaal is. Ik heb het, bij mezelf en in mijn omgeving, ook gezien. Geen idee wat er bij jou precies speelt, want daar is je verhaal inderdaad te vaag voor, maar het is een leeftijd waarop er vaak een hoop veranderd, de overgang naar het 'volwassen' leven. En dat is lastig. Je moet keuzes maken, je hebt misschien het idee dat je je wat meer vast moet leggen. Vrijheden, maar ook zekerheden opgeven. En dat wil je ook wel, maar hoe dan? En wat dan?
Misschien helpt het om wat te relativeren. Een keuze die je nu maakt, is niet voor altijd. Het mag ook een foute keuze zijn. Dan maak je daarna weer een andere keuze.
Dit soort processen is nooit zonder twijfel of onzekerheid. Zeker als het om grote zaken gaat, is het onmogelijk om alle consequenties te overzien. Maar dat hoeft ook niet. Heb er vertrouwen in dat het linksom of rechtsom wel goed komt. Je kunt stil blijven staan, en vertwijfeld blijven kijken welke kant je op moet. Je kunt ook gaan lopen. Gewoon, één stap tegelijk. Misschien struikel je wel. Maar dan kun je altijd weer opstaan. Je bent niet perfect. Niemand trouwens.
En zoals mijn oma altijd zei: de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest.
-
dinsdag 3 juni 2008 om 01:09
Toen ik begon met lezen van de OP dacht ik dit ook. Ik was verbaasd toen ik las dat TO pas 22 is. En daarom weet ik ook eigenlijk niet wat voor advies te geven en snap ik ook niet precies wat het probleem is. Je stukje is een beetje vaag TO en erg algemeen. Misschien kun je wat specifieker aangeven wat je dwars zit? Waar vind je nou precies dat je in vast zit?
Naar mijn idee is 22 juist een leeftijd waarbij veranderingen horen. Je bent op die leefijd je weg nog aan het zoeken, je leven nog aan het indelen. Je kunt de boel nog omgooien (want het voelt misschien alsof je nu veel verantwoordelijkheden hebt, maar dat valt meestal nog wel mee als je het vergelijkt met iemand die al wat ouder is).
Maar als ik het goed begrijp, ben je eigenlijk bang om het roer om te gooien. Je zou het wel willen, maar durft niet. Klopt dat?
