Psyche
alle pijlers
Mijn mama gaat dood en ik voel niks
zaterdag 6 januari 2024 om 15:33
Normaal ben ik een stille meelezer, maar nu zit ik zelf met iets dat ik graag wil bespreken.
Mijn moeder weet sinds oktober dat ze kanker heeft, non-Hodgkin graad 4.
In het begin was haar oncoloog nog optimistisch en zei dat ze kans had op genezing.
Wij (mijn zus en ik) hadden na het zien van haar PET-CT scan al meteen onze bedenkingen omdat het enorm uitgebreid was.
Daarbij was onze moeder al behoorlijk verzwakt en heel veel afgevallen omdat ze bijna niks meer at.
Lang verhaal kort, er is één chemo gegeven en sindsdien is ze alleen maar meer achteruit gegaan.
Ze ligt al 10 weken in het ziekenhuis en krijgt sondevoeding omdat ze is gestopt met eten.
Ze heeft allerlei ontstekingen en knapt niet op.
Deze week is dan ook de beslissing gemaakt door de artsen dat verdere behandeling niet meer mogelijk is.
Mijn moeder staat nu op de wachtlijst voor het hospice en gaat dus sterven.
En ik, ik voel er zó weinig bij dat ik mij afvraag of dat wel normaal is.
Misschien is het omdat wij dit weken geleden al aan zagen komen.
Toen heb ik wel even hard gehuild, maar dat was maar één keer.
Mijn vader en zus zijn heel erg verdrietig en ik vind het natuurlijk vreselijk om ze zo te zien, maar ik voel geen verdriet.
Het is niet dat ik niet van mijn moeder houd, want dat doe ik echt wel, maar waarom ben ik dan niet verdrietig?
Misschien komt het nog als ze er echt niet meer is?
Is er iemand die hier ervaring mee heeft en mij kan vertellen of het wel normaal is dat ik me zo voel?
Mijn moeder weet sinds oktober dat ze kanker heeft, non-Hodgkin graad 4.
In het begin was haar oncoloog nog optimistisch en zei dat ze kans had op genezing.
Wij (mijn zus en ik) hadden na het zien van haar PET-CT scan al meteen onze bedenkingen omdat het enorm uitgebreid was.
Daarbij was onze moeder al behoorlijk verzwakt en heel veel afgevallen omdat ze bijna niks meer at.
Lang verhaal kort, er is één chemo gegeven en sindsdien is ze alleen maar meer achteruit gegaan.
Ze ligt al 10 weken in het ziekenhuis en krijgt sondevoeding omdat ze is gestopt met eten.
Ze heeft allerlei ontstekingen en knapt niet op.
Deze week is dan ook de beslissing gemaakt door de artsen dat verdere behandeling niet meer mogelijk is.
Mijn moeder staat nu op de wachtlijst voor het hospice en gaat dus sterven.
En ik, ik voel er zó weinig bij dat ik mij afvraag of dat wel normaal is.
Misschien is het omdat wij dit weken geleden al aan zagen komen.
Toen heb ik wel even hard gehuild, maar dat was maar één keer.
Mijn vader en zus zijn heel erg verdrietig en ik vind het natuurlijk vreselijk om ze zo te zien, maar ik voel geen verdriet.
Het is niet dat ik niet van mijn moeder houd, want dat doe ik echt wel, maar waarom ben ik dan niet verdrietig?
Misschien komt het nog als ze er echt niet meer is?
Is er iemand die hier ervaring mee heeft en mij kan vertellen of het wel normaal is dat ik me zo voel?
zaterdag 6 januari 2024 om 15:37
Ik denk dat je in een soort shock bent geraakt. Het verdriet en het gemis kan pas jaren later komen. Ik heb dit ook meegemaakt, met beide ouders. Huilen kon ik niet, ik bleef ook gewoon aan het werk.
Maar ik mis ze wel degelijk heel erg.
Rond hun overlijden voelde ik niets. Ik denk dat ik het niet aankon en dat ik daarom in een soort dissociatieve toestand belandde.
Maar ik mis ze wel degelijk heel erg.
Rond hun overlijden voelde ik niets. Ik denk dat ik het niet aankon en dat ik daarom in een soort dissociatieve toestand belandde.
zaterdag 6 januari 2024 om 15:40
Ach lieverd, wat naar allemaal! Mag ik vragen hoe oud je bent en hoe oud je moeder is? Aan je verhaal te horen is ze nog niet heel oud? (correct me if I'm wrong)
Ik denk dat je weinig voelt omdat het te groot is, te heftig. Het is dan een soort zelfbescherming om weinig te voelen, omdat je helemaal niet meer zou functioneren als je het allemaal in 1 keer zou voelen. Het is echt normaal, ik herken het ook wel van mezelf. Heb in dezelfde situatie gezeten met mijn moeder, en een paar jaar later ook mijn vader. Toen ze ziek waren moest ik voor ze zorgen en had ik ook kleine kinderen dus ik had er helemaal niet de ruimte voor, zo'n groot verdriet. Het rouwproces kwam echt in delen en heeft daarna zeker 4 jaar geduurd..
Heel veel sterkte!
Ik denk dat je weinig voelt omdat het te groot is, te heftig. Het is dan een soort zelfbescherming om weinig te voelen, omdat je helemaal niet meer zou functioneren als je het allemaal in 1 keer zou voelen. Het is echt normaal, ik herken het ook wel van mezelf. Heb in dezelfde situatie gezeten met mijn moeder, en een paar jaar later ook mijn vader. Toen ze ziek waren moest ik voor ze zorgen en had ik ook kleine kinderen dus ik had er helemaal niet de ruimte voor, zo'n groot verdriet. Het rouwproces kwam echt in delen en heeft daarna zeker 4 jaar geduurd..
Heel veel sterkte!
zaterdag 6 januari 2024 om 15:44
Lieve stippelbeestje, wat een vreselijke werkelijkheid waar je nu in zit. Voel je vooral niet schuldig over wat je wel of niet voelt. Afgelopen zomer is mijn moeder ook overleden. Er zat 7 weken tussen diagnose en sterven. Ze is ook in hospice gestorven. Zelf onderging ik op dat moment nog behandelingen voor mijn eigen kanker. Ik hield zielsveel van mijn moeder. Maar voelen? Nee dat kon ik niet. Ik was aan het regelen en doen. Ik zorgde voor haar en was er voor mijn familie. Ik troostte anderen. Zorgde voor mijn jonge kinderen. En ik voelde zelf niets. Na de uitvaart kwam dag al wat meer. Maar ik moest nog steeds veel regelen, want mijn moeder was alleen dus alles kwam op mij. Pas nadat haar huis en spullen weg waren kwam ern ruimte voor mijn verdriet.
Weet je, iedereen doet het op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout in deze situatie.
Dikke knuffel
Weet je, iedereen doet het op zijn eigen manier. Er is geen goed of fout in deze situatie.
Dikke knuffel
zaterdag 6 januari 2024 om 15:47
Shock hoeft niet. Gewoon nuchter zijn kan ook. Ik heb samen met mijn broer met intensieve mantelzorg in 4 maanden onze vader naar zijn overlijden begeleid, thuis, en de zorg voor onze dementerende moeder gehad.
Het was intensief, mooi om te doen en erg zwaar.
Maar verdriet om zijn komend overlijden heb ik niet gehad, en daarna ook niet. En ik had zeker geen hekel aan mijn vader of zo.
Alleen tijdens de uitvaart was het ff lastig maar daar maken ze het er ook naar met al dat gedoe.
We zijn nu 5 jaar verder, en nee geen verdriet gehad. Soms even zo van, Ach dit had hij leuk gevonden of wat jammer dat hij dit niet meer ziet.
Ik mis hem ook niet.
Dus er kan van alles in deze periode, en alles is goed. Ga je niet raar voelen dat je het anders voelt.
Heel vervelend vond ik het dat veel mensen zeiden: ja dat komt nog wel, dat verdriet, je moet er door heen, bla bla.
Alsof je niet spoort als je geen verdriet hebt. Die man was oud, had een goed leven gehad en nu was het klaar. Dan is het toch goed?
Het was intensief, mooi om te doen en erg zwaar.
Maar verdriet om zijn komend overlijden heb ik niet gehad, en daarna ook niet. En ik had zeker geen hekel aan mijn vader of zo.
Alleen tijdens de uitvaart was het ff lastig maar daar maken ze het er ook naar met al dat gedoe.
We zijn nu 5 jaar verder, en nee geen verdriet gehad. Soms even zo van, Ach dit had hij leuk gevonden of wat jammer dat hij dit niet meer ziet.
Ik mis hem ook niet.
Dus er kan van alles in deze periode, en alles is goed. Ga je niet raar voelen dat je het anders voelt.
Heel vervelend vond ik het dat veel mensen zeiden: ja dat komt nog wel, dat verdriet, je moet er door heen, bla bla.
Alsof je niet spoort als je geen verdriet hebt. Die man was oud, had een goed leven gehad en nu was het klaar. Dan is het toch goed?
zaterdag 6 januari 2024 om 15:48
Ik heb zelf geen ervaring van bijv. ouders in deze situatie.
Wel werk ik als verpleegkundige en ben ik betrokken bij situaties zoals die van jou moeder en de situatie waar jij als dochter in zit.
Ik wil je dus vooral zeggen dat wat jij voelt (of juist niet voelt op dit moment) heel normaal is! Dat wat jou vader en je zus voelen en beleven voelt misschien 'normaler' want zij ervaren en beleven het verdriet op dit moment juist wel heel erg.
Dat neemt niet weg dat verdriet, rouw, de weg naar de dood toe en de weg na de dood voor iedereen heel verschillend is, en alles is goed en normaal.
Het kan zijn dat jou reactie nu het niet voelen is, en dat het bij jou pas komt als alles achter de rug is, of ineens binnenkomt op een voor jullie bijzondere dag of moment, niemand weet wanneer jou moment van voelen komt.
De beleving van verdriet en rouw maakt in elk geval echt niet dat je niet of minder van je moeder houd!
Ik wens je heel erg veel sterkte de komende tijd!
Wel werk ik als verpleegkundige en ben ik betrokken bij situaties zoals die van jou moeder en de situatie waar jij als dochter in zit.
Ik wil je dus vooral zeggen dat wat jij voelt (of juist niet voelt op dit moment) heel normaal is! Dat wat jou vader en je zus voelen en beleven voelt misschien 'normaler' want zij ervaren en beleven het verdriet op dit moment juist wel heel erg.
Dat neemt niet weg dat verdriet, rouw, de weg naar de dood toe en de weg na de dood voor iedereen heel verschillend is, en alles is goed en normaal.
Het kan zijn dat jou reactie nu het niet voelen is, en dat het bij jou pas komt als alles achter de rug is, of ineens binnenkomt op een voor jullie bijzondere dag of moment, niemand weet wanneer jou moment van voelen komt.
De beleving van verdriet en rouw maakt in elk geval echt niet dat je niet of minder van je moeder houd!
Ik wens je heel erg veel sterkte de komende tijd!
zaterdag 6 januari 2024 om 15:50
Voel je vooral niet schuldig. Het zegt niks over je liefde. Het kan zoals de anderen schrijven heel goed zijn dat je dit stukje van jezelf hebt uitgeschakeld. Dat kunnen mensen heel goed. Het kan zelfs zo zijn dat dit pas jaren later omhoog komt. Of dat het in etappes komt. Of dat een andere aanleiding (bijv. een scheiding) ineens alle sluizen openzet en je niet begrijpt waarom er ineens zo'n enorm verdriet is.
Ik gun je dat laatste overigens niet. Maar dan nog, je hebt het niet altijd voor het uitkiezen hoe je rouwen doormaakt.
Veel sterkte iig. Ik hoop dat je nog mooie herinneringen kunt maken en daar niet ook uitgeschakeld bent in 'voelen'. Dan zit je echt meer in een dissociatieve staat zoals Lieneke uitlegt.
Ik gun je dat laatste overigens niet. Maar dan nog, je hebt het niet altijd voor het uitkiezen hoe je rouwen doormaakt.
Veel sterkte iig. Ik hoop dat je nog mooie herinneringen kunt maken en daar niet ook uitgeschakeld bent in 'voelen'. Dan zit je echt meer in een dissociatieve staat zoals Lieneke uitlegt.
zaterdag 6 januari 2024 om 15:51
zaterdag 6 januari 2024 om 15:57
Zo lang jij goed voor jezelf zorgt is alles okay. Bij sommige mensen komt de klap meteen, bij anderen gaande her proces, bij een andere groep achteraf en sommige mensen zijn of zo stabiel of zo vermijden dat het nooit tot een verwerkingsproces komt.
Ik lees dat je moeder naar een hospice zal gaan zo gauw er plaats is.
Er zijn daar veel mensen zowel professioneel als vrijwilliger die inzicht hebben in het afscheidsproces als in verwerking.
Stel de vragen die je hebt: ook deze.
Ik wens je veel sterkte...
P.s. ik voelde in zo'n zelfde proces vooral zorgen voor en niet mijn eigen emotie. Ik stond echt in de overlevingsstand. Zou dat bij jou ook zo kunnen zijn?
Ik lees dat je moeder naar een hospice zal gaan zo gauw er plaats is.
Er zijn daar veel mensen zowel professioneel als vrijwilliger die inzicht hebben in het afscheidsproces als in verwerking.
Stel de vragen die je hebt: ook deze.
Ik wens je veel sterkte...
P.s. ik voelde in zo'n zelfde proces vooral zorgen voor en niet mijn eigen emotie. Ik stond echt in de overlevingsstand. Zou dat bij jou ook zo kunnen zijn?
debuurvrouw wijzigde dit bericht op 06-01-2024 15:59
Reden: Ps toegevoegd
Reden: Ps toegevoegd
13.49% gewijzigd
zaterdag 6 januari 2024 om 16:21
Mwah. Jij gaat uit van een heel oud iemand, zoals jouw vader. Ik kan me voorstellen dat je dan ook wel wat berusting van voelen, zo van: hij heeft een mooi leven gehad. Uit het verhaal van TO kan ik dat niet opmaken eerlijk gezegd, moeder heeft non hodgkin dus ik denk niet dat ze 90 is ofzo..
zaterdag 6 januari 2024 om 16:24
Dit herken ik heel erg. Mijn vader is 2 jaar geleden overleden na een relatief kort ziekbed. Ik had geen geweldige band met hem en vond het ziekteproces zwaar omdat ik ook vaak niet op een lijn zat met fqmilie over de invulling van de zorg. Ik heb wel gehuild maar met name rond de diagnose. Met zijn overlijden nauwelijks en nu mis ik hem soms wel, maar vaak idd in de kleine dingen.ambra schreef: ↑06-01-2024 15:47Shock hoeft niet. Gewoon nuchter zijn kan ook. Ik heb samen met mijn broer met intensieve mantelzorg in 4 maanden onze vader naar zijn overlijden begeleid, thuis, en de zorg voor onze dementerende moeder gehad.
Het was intensief, mooi om te doen en erg zwaar.
Maar verdriet om zijn komend overlijden heb ik niet gehad, en daarna ook niet. En ik had zeker geen hekel aan mijn vader of zo.
Alleen tijdens de uitvaart was het ff lastig maar daar maken ze het er ook naar met al dat gedoe.
We zijn nu 5 jaar verder, en nee geen verdriet gehad. Soms even zo van, Ach dit had hij leuk gevonden of wat jammer dat hij dit niet meer ziet.
Ik mis hem ook niet.
Dus er kan van alles in deze periode, en alles is goed. Ga je niet raar voelen dat je het anders voelt.
Heel vervelend vond ik het dat veel mensen zeiden: ja dat komt nog wel, dat verdriet, je moet er door heen, bla bla.
Alsof je niet spoort als je geen verdriet hebt. Die man was oud, had een goed leven gehad en nu was het klaar. Dan is het toch goed?
Vond het ide heel laastig dat mensen tegen me zeiden dat ik mn gevoelens wegdrukte en dat het nog wel zou komen… je kan dat niet invullen voor iemand anders.
Ik hoop dat je mooi afscheid van je moeder kan nemen TO. Sterkte!
zaterdag 6 januari 2024 om 17:44
yourlocalhero schreef: ↑06-01-2024 16:43Als ik je loep denk ik dat of je al jaren terug afscheid hebt genomen, of jezelf/je psyche in bescherming gaat?
Hoe dan ook, je gevoel is absoluut niet abnormaal, iedereen reageert anders op situaties.
Sterkte hoe dan ook!
Dat is ook goed mogelijk. Ik weet niet in hoeverre je al gerouwd hebt om de moeder die je nooit gehad hebt? Als je dat al gedaan hebt is het misschien straks zelfs wel een grote opluchting, omdat je hierdoor geen moeilijke keuze hebt hoeven maken. Als je dat nog niet gedaan hebt verwacht ik dat dat nog wel gaat komen, omdat met haar dood het heel definitief wordt dat je nooit de moeder zult hebben waar je behoefte aan had.
zaterdag 6 januari 2024 om 19:51
Iedereen reageert op z’n eigen manier, daarin is geen goed of fout dus twijfel daar alsjeblieft niet aan.
Ik voel in dit soort situaties ook vaak weinig. Bij mij komt dit omdat ik heel erg het gevoel altijd heb ik het te ‘’moeten”. Dan lukt het mij niet. Die verwachtingen. Zoals bijvoorbeeld bij een begrafenis, iedereen is dan ‘verplicht’ verdrietig. Ik kan dat op zulke momenten niet, omdat ik dan het idee heb dat het dan op dat moment ook moet. Verdriet voel ik op andere momenten.
Wellicht geeft dit je nog een ander inzicht!
Ik voel in dit soort situaties ook vaak weinig. Bij mij komt dit omdat ik heel erg het gevoel altijd heb ik het te ‘’moeten”. Dan lukt het mij niet. Die verwachtingen. Zoals bijvoorbeeld bij een begrafenis, iedereen is dan ‘verplicht’ verdrietig. Ik kan dat op zulke momenten niet, omdat ik dan het idee heb dat het dan op dat moment ook moet. Verdriet voel ik op andere momenten.
Wellicht geeft dit je nog een ander inzicht!
zaterdag 6 januari 2024 om 20:21
Dit. Vooral niet luisteren naar mensen die roepen “dat de schok en het verdriet nog wel komen”. Het is jouw proces en alles is goed, het gaat zoals het gaat.
Doe samen wat goed voelt deze laatste periode. Hopelijk is de verhuizing naar hospice snel zodat jullie daar nog wat mooie momenten kunnen maken.
Sterkte.
zaterdag 6 januari 2024 om 22:35
Rouw is complex: het bestaat uit allerlei emoties en gevoelens die al dan niet tegelijk opkomen en weer verdwijnen en weer terugkomen. Toen mijn vader overleed had ik momenten van intens verdriet en pijn en daarna voelde ik ineens weer niks of was ik vrolijk of gelukkig.
Er was geen touw aan vast te knopen en ik begon me wel af te vragen of mijn emoties wel 'normaal' waren. Maar hoe meer ik aan dat touw ging trekken om mijn gevoelens te ontwaren en rationaliseren ('zijn ze normaal of niet?'), hoe meer het in de knoop raakte. Op een gegeven moment heb ik dat touw dus maar laten vallen en dat maakte het juist makkelijker.
Echt alles is oké: wel of geen emoties; allerlei verschillende emoties; tegelijkertijd, opeenvolgend, terugkerend. Het is jóuw reactie op (aankomend) verlies en die is goed zoals ie is.
Sterkte bij wat er ook op je afkomt.
Er was geen touw aan vast te knopen en ik begon me wel af te vragen of mijn emoties wel 'normaal' waren. Maar hoe meer ik aan dat touw ging trekken om mijn gevoelens te ontwaren en rationaliseren ('zijn ze normaal of niet?'), hoe meer het in de knoop raakte. Op een gegeven moment heb ik dat touw dus maar laten vallen en dat maakte het juist makkelijker.
Echt alles is oké: wel of geen emoties; allerlei verschillende emoties; tegelijkertijd, opeenvolgend, terugkerend. Het is jóuw reactie op (aankomend) verlies en die is goed zoals ie is.
Sterkte bij wat er ook op je afkomt.
zaterdag 6 januari 2024 om 23:02
Zo, daar ben ik weer.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties en waardevolle inzichten.
Stientje, mijn moeder is pas 70, helemaal nog niet zo heel oud dus, en ik ben zelf 46.
Moumou, wat vreselijk ook voor jou.
Ik heb zelf ook kanker gehad, drie jaar geleden en vind het daarom vooral heel confronterend wat er nu met mijn moeder gebeurd.
Dat waar ik zelf zo bang voor ben overkomt haar nu en dat is heel naar om te zien.
Daarbij komt mijn eigen controle er ook weer aan volgende week wat mij alleen maar banger maakt.
Gelukkig is de uitslag van mijn bloedonderzoek goed zag ik vandaag en dat voelt heel dubbel.
Gaat het nu goed met je?
Renate, dankjewel voor jou professionele kijk hierop!
Het is fijn om te lezen dat het niet zo uitzonderlijk is dat ik nu niet zoveel voel.
Yourlocalhero, wat jij schrijft klopt ook wel denk ik.
De band met mijn moeder is nooit heel warm geweest, al moet ik zeggen dat we het laatste jaar wel iets meer naar elkaar toe gegroeid zijn.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel geleerd en ben daardoor ook in gaan zien dat mijn moeder ook maar gevormd is door haar jeugd.
Zij heeft het voor haar mogelijkheden zo goed mogelijk gedaan en ik ben blij dat ik dat nog op tijd mocht gaat zien.
S-groot, ik heb inmiddels alles inderdaad een plekje kunnen geven en heb haar zelfs kunnen vergeven.
Rouwen om wat nooit geweest was heb ik ook zeker gedaan en het zou goed kunnen dat ik daarom nu zo weinig voel.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties en waardevolle inzichten.
Stientje, mijn moeder is pas 70, helemaal nog niet zo heel oud dus, en ik ben zelf 46.
Moumou, wat vreselijk ook voor jou.
Ik heb zelf ook kanker gehad, drie jaar geleden en vind het daarom vooral heel confronterend wat er nu met mijn moeder gebeurd.
Dat waar ik zelf zo bang voor ben overkomt haar nu en dat is heel naar om te zien.
Daarbij komt mijn eigen controle er ook weer aan volgende week wat mij alleen maar banger maakt.
Gelukkig is de uitslag van mijn bloedonderzoek goed zag ik vandaag en dat voelt heel dubbel.
Gaat het nu goed met je?
Renate, dankjewel voor jou professionele kijk hierop!
Het is fijn om te lezen dat het niet zo uitzonderlijk is dat ik nu niet zoveel voel.
Yourlocalhero, wat jij schrijft klopt ook wel denk ik.
De band met mijn moeder is nooit heel warm geweest, al moet ik zeggen dat we het laatste jaar wel iets meer naar elkaar toe gegroeid zijn.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel geleerd en ben daardoor ook in gaan zien dat mijn moeder ook maar gevormd is door haar jeugd.
Zij heeft het voor haar mogelijkheden zo goed mogelijk gedaan en ik ben blij dat ik dat nog op tijd mocht gaat zien.
S-groot, ik heb inmiddels alles inderdaad een plekje kunnen geven en heb haar zelfs kunnen vergeven.
Rouwen om wat nooit geweest was heb ik ook zeker gedaan en het zou goed kunnen dat ik daarom nu zo weinig voel.
zaterdag 6 januari 2024 om 23:22
Hier wel wat ervaring, nooit helemaal vergelijkbaar maar toch. Ik ben ook niet in diepe rouw gestort na het overlijden van mijn moeder (nog een stukje jonger dan die van jou). Met het grote verschil dat ze al lang ziek was en dat we het einde hebben zien aankomen over een paar maanden tijd. Maar mijn reactie en mijn beleving was anders dan die van mijn zus en daar voelde ik me zo schuldig en slecht over. Ik ben er over gaan praten en lezen en kwam tot de simpele conclusie: rouw is voor ieder mens anders en mijn ‘manier’ (het is niet bewust, dus of het een manier is?) is niet verkeerd. Het is wat het is en dat is okee. En dat wil ik ook aan jou meegeven; alles wat je voelt (ook al is dat niks!) is ok. En wat komt, dat komt en zo niet is het ook goed.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
