Psyche
alle pijlers
Mijn mamma gaat dood
woensdag 22 november 2017 om 22:26
Je weet dat je ouders ooit doodgaan. Zo ergens als ze 100 zijn. Of toch tenminste 80. Ver in de toekomst. Abstract. Een vaag concept van eindigheid. Van "ooit". Niet van nu, nee, dat niet.
Totdat het bericht komt. Kanker. Een zeer vervelende variant. Nog onbekend of er uitzaaiingen zijn, maar ook zonder uitzaaiingen is het vooruitzicht slecht. Verdriet, onmacht, een rollercoaster aan emoties. Wachten. Een extra scan. Nieuwe uitslagen. Uitgezaaid.
Praten over zaken als palliatieve sedatie, euthanasie, hoe werkt dat allemaal. Het waren abstracte begrippen, nu gaat het over je moeder en haar wensen daarin en ideeën erbij.
Bestraling kan de kwaliteit verhogen. Misschien een beetje tijd rekken. Chemo? Die optie is er misschien, om de uitzaaiingen wat te remmen, maar zijn de bijwerkingen het waard? Eerst de bestraling, daarna verder praten.
Het bizarre gevoel van een soortement van blijdschap, omdat de prognose als alles 'een beetje ok' loopt een half jaar is, in plaats van twee maanden. In het meest positieve en gunstige geval zélfs een maand of 9. Dat je zulk nieuws als enigszins positief beschouwd is natuurlijk volslagen bizar, maar het gebeurt. Zo wordt "goed nieuws", of althans minder slecht nieuws, wel heel relatief.
Ratio en emotie spreken elkaar enorm tegen. Of zijn volledig in lijn. Emoties gaan alle kanten op. Verdriet. Zóveel verdriet. Machteloosheid. Boos. Vermoeidheid. Oh zo moe. En je moet door. De zon gaat op. De zon gaat onder. Alles is hetzelfde en niets is hetzelfde.
Mijn moeder gaat dood! DOOD! Veel te vroeg. Veel te jong. Zo oneerlijk. Hoe bereid je je daar for fucks sake op voor?
Totdat het bericht komt. Kanker. Een zeer vervelende variant. Nog onbekend of er uitzaaiingen zijn, maar ook zonder uitzaaiingen is het vooruitzicht slecht. Verdriet, onmacht, een rollercoaster aan emoties. Wachten. Een extra scan. Nieuwe uitslagen. Uitgezaaid.
Praten over zaken als palliatieve sedatie, euthanasie, hoe werkt dat allemaal. Het waren abstracte begrippen, nu gaat het over je moeder en haar wensen daarin en ideeën erbij.
Bestraling kan de kwaliteit verhogen. Misschien een beetje tijd rekken. Chemo? Die optie is er misschien, om de uitzaaiingen wat te remmen, maar zijn de bijwerkingen het waard? Eerst de bestraling, daarna verder praten.
Het bizarre gevoel van een soortement van blijdschap, omdat de prognose als alles 'een beetje ok' loopt een half jaar is, in plaats van twee maanden. In het meest positieve en gunstige geval zélfs een maand of 9. Dat je zulk nieuws als enigszins positief beschouwd is natuurlijk volslagen bizar, maar het gebeurt. Zo wordt "goed nieuws", of althans minder slecht nieuws, wel heel relatief.
Ratio en emotie spreken elkaar enorm tegen. Of zijn volledig in lijn. Emoties gaan alle kanten op. Verdriet. Zóveel verdriet. Machteloosheid. Boos. Vermoeidheid. Oh zo moe. En je moet door. De zon gaat op. De zon gaat onder. Alles is hetzelfde en niets is hetzelfde.
Mijn moeder gaat dood! DOOD! Veel te vroeg. Veel te jong. Zo oneerlijk. Hoe bereid je je daar for fucks sake op voor?
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
woensdag 22 november 2017 om 22:31
Mijn hart breekt als ik dit lees. Ik ben zelf moeder en het verdriet van je kind is niet met een pen te beschrijven soms.
Ik zou je een knuffel willen geven en zeggen dat het allemaal goed komt. Maar dat gaat niet. Niet omdat ik je niet ken...maar niet alles is op te lossen.
Ik geloof wél dat je je ooit beter gaat voelen. Ik heb geen magic words. Sorry...
Ik zou je een knuffel willen geven en zeggen dat het allemaal goed komt. Maar dat gaat niet. Niet omdat ik je niet ken...maar niet alles is op te lossen.
Ik geloof wél dat je je ooit beter gaat voelen. Ik heb geen magic words. Sorry...
woensdag 22 november 2017 om 22:44
Hier helaas in hetzelfde schuitje, alleen betreft het mijn vader. En verschil is dat we al langer (nu14 mnd) weten dat hij niet meer beter wordt. Net vorige week gehoord dat ook de palliatieve behandelingen geen effect meer hebben. Dus het einde komt nu echt in zicht. De emoties die je beschrijft zijn herkenbaar. En hoe je je voorbereidt op het feit dat een ouder -veel te vroeg- dood gaat? Geen idee... Mij is het nog niet gelukt.
woensdag 22 november 2017 om 22:45
Door door veel met elkaar op te trekken, veel te praten over alles, niets uitgezonderd en zo de band nog meer te versterken, laat je langzaam maar zeker los en is het goed.
Ik kan je niet sterk genoeg op het hart drukken om ervoor te zorgen dat alles besproken is, dat is de uitweg voor jullie beide.
Ik wens je een zeer liefdevolle tijd samen.
Ik kan je niet sterk genoeg op het hart drukken om ervoor te zorgen dat alles besproken is, dat is de uitweg voor jullie beide.
Ik wens je een zeer liefdevolle tijd samen.
woensdag 22 november 2017 om 22:46
Dit!ouwewijsneus schreef: ↑22-11-2017 22:29Uit ervaring:
probeer zoveel mogelijk samen met moeder te genieten van de tijd die nog rest.
ga gesprekken over de dood niet uit de weg, hoe zwaar dan ook.
veel sterkte!
Sterkte to, ik weet hoe het voelt.
woensdag 22 november 2017 om 23:07
Allereerst
Goed dat de dingen bij de naam genoemd kunnen worden en dat jullie je realiseren dat er zaken besproken en geregeld moeten worden. Er komt veel op je (jullie) af. Stel geen dingen uit.
Ik heb dit vorig jaar met mijn moeder meegemaakt. Zij heeft destijds de keuze gemaakt om niet voor levensverlengende behandelingen te gaan.
We hebben de eerste weken alle praktische zaken geregeld.
Daarna heeft ze heel veel bezoek ontvangen. Aan de ene kant fijn voor haar, aan de andere kant erg vermoeiend. Tip: als het de spuigaten uitloopt stel dan bezoektijden in, en handhaaf die. Probeer een ritme te vinden. Zorg voor privétijd met je moeder.
Geniet van elkaar en van de kleine dingen. Maak er een feestje van. Hoe je dat doet, is aan jullie. Best mogelijk dat je een boel ongevraagde adviezen krijgt van familie, vrienden en kennissen. Goedbedoeld, maar je hoeft er niets mee te doen. Het draait om je moeder, en om jullie als gezin.
Mijn moeder heeft er veel aan gehad om haar levensverhaal tegen verschillende mensen (buitenstaanders) te vertellen. Zo kon ze op die manier haar leven archiveren. Alles met een lach en een traan.
Voor ons was de naderende dood onwerkelijk, we hebben heel wat avonden zitten filosoferen, op een luchtige manier. Het heeft ons heel nabij gebracht. Het was een bijzonder proces en op de laatste avond (ik wist niet dat het de laatste avond zou zijn, zij voelde het achteraf gezien aankomen), hebben we alles nog naar elkaar uitgesproken. Dat was heel erg fijn.
Ik wens jullie heel veel kracht, liefde, gezondheid (niet cynisch bedoeld, ziek zijn kost kracht, zieken verzorgen ook) en een warme, waardige periode.
Goed dat de dingen bij de naam genoemd kunnen worden en dat jullie je realiseren dat er zaken besproken en geregeld moeten worden. Er komt veel op je (jullie) af. Stel geen dingen uit.
Ik heb dit vorig jaar met mijn moeder meegemaakt. Zij heeft destijds de keuze gemaakt om niet voor levensverlengende behandelingen te gaan.
We hebben de eerste weken alle praktische zaken geregeld.
Daarna heeft ze heel veel bezoek ontvangen. Aan de ene kant fijn voor haar, aan de andere kant erg vermoeiend. Tip: als het de spuigaten uitloopt stel dan bezoektijden in, en handhaaf die. Probeer een ritme te vinden. Zorg voor privétijd met je moeder.
Geniet van elkaar en van de kleine dingen. Maak er een feestje van. Hoe je dat doet, is aan jullie. Best mogelijk dat je een boel ongevraagde adviezen krijgt van familie, vrienden en kennissen. Goedbedoeld, maar je hoeft er niets mee te doen. Het draait om je moeder, en om jullie als gezin.
Mijn moeder heeft er veel aan gehad om haar levensverhaal tegen verschillende mensen (buitenstaanders) te vertellen. Zo kon ze op die manier haar leven archiveren. Alles met een lach en een traan.
Voor ons was de naderende dood onwerkelijk, we hebben heel wat avonden zitten filosoferen, op een luchtige manier. Het heeft ons heel nabij gebracht. Het was een bijzonder proces en op de laatste avond (ik wist niet dat het de laatste avond zou zijn, zij voelde het achteraf gezien aankomen), hebben we alles nog naar elkaar uitgesproken. Dat was heel erg fijn.
Ik wens jullie heel veel kracht, liefde, gezondheid (niet cynisch bedoeld, ziek zijn kost kracht, zieken verzorgen ook) en een warme, waardige periode.
woensdag 22 november 2017 om 23:14
Uit ervaring, heel veel tijd met elkaar doorbrengen, praten, leuke dingen doen, wandelingen samen, foto's maken, uitstapjes zolang t nog kan, samen de uitvaart plannen zodat t echt helemaal naar haar wens gaat zijn. En vergeet de praktische dingen niet zoals haar wachtwoorden e.d. Het blijft mega kut maar zelf heb ik baat bij mijn verwerking doordat ik vorig jaar volledig aan mijn vader (en dus ook moeder) gewijd heb.
donderdag 23 november 2017 om 00:05
Ik heb mijn eigen leven on hold gezet. Heb buiten de zorg voor mijn dochter (toen 4 maanden) eigenlijk niks anders gedaan dan bij mijn moeder (54) zijn. Gelukkig maar, want 5 weken na de diagnose hebben we haar moeten begraven.
Toen we dachten dat er weer ruimte kwam voor ons eigen leven (februari) werd mijn vader (51) ziek. Diagnose: uitgezaaide kanker, geen behandeling mogelijk. Op dinsdag kregen we de diagnose, op vrijdag kwam hij thuis en op zondag is hij overleden.
Van mijn moeder heb ik het afscheid beter kunnen verwerken. Zij was al eerder ziek geweest, we hebben toen al veel dingen besproken en haar laatste weken zijn geleidelijk gegaan (steeds meer morfine dus steeds minder mijn mama). Als het dan toch moest, dan was het goed zo. De ziekte van mijn vader heeft ons overvallen en was vooral een enorme stroomversnelling.
In een jaar een kind krijgen, allebei je ouders begraven en twee keer verhuizen (waaronder de dag voordat mijn vader stierf). Het is te veel geweest en het begint eigenlijk nu pas door te dringen... Wij hopen op een rustig jaar komend jaar.
Heel veel sterkte TO! Luister maar jezelf, ben zoveel mogelijk bij elkaar maar durf ook af en toe afstand te nemen. Ik kon bijvoorbeeld emoties van anderen (bezoek) slecht hebben (steeds die eerste heftige emoties terwijl ik soms al verder was, ook tussen overlijden en uitvaart) en heb daar dus ook vaak afstand van genoemen. Sociaal? Vast niet. Maar wel nodig...
Wat ons als kinderen heeft gered was de 24uurs thuiszorg. Daardoor kon ik gewoon dochter zijn en voor mijn ouders zorgen als ik het wílde zonder me verplicht te voelen. Dat gaf zoveel lucht en ruimte en heeft ons denk ik een hoop schuldgevoel bespaard!
Toen we dachten dat er weer ruimte kwam voor ons eigen leven (februari) werd mijn vader (51) ziek. Diagnose: uitgezaaide kanker, geen behandeling mogelijk. Op dinsdag kregen we de diagnose, op vrijdag kwam hij thuis en op zondag is hij overleden.
Van mijn moeder heb ik het afscheid beter kunnen verwerken. Zij was al eerder ziek geweest, we hebben toen al veel dingen besproken en haar laatste weken zijn geleidelijk gegaan (steeds meer morfine dus steeds minder mijn mama). Als het dan toch moest, dan was het goed zo. De ziekte van mijn vader heeft ons overvallen en was vooral een enorme stroomversnelling.
In een jaar een kind krijgen, allebei je ouders begraven en twee keer verhuizen (waaronder de dag voordat mijn vader stierf). Het is te veel geweest en het begint eigenlijk nu pas door te dringen... Wij hopen op een rustig jaar komend jaar.
Heel veel sterkte TO! Luister maar jezelf, ben zoveel mogelijk bij elkaar maar durf ook af en toe afstand te nemen. Ik kon bijvoorbeeld emoties van anderen (bezoek) slecht hebben (steeds die eerste heftige emoties terwijl ik soms al verder was, ook tussen overlijden en uitvaart) en heb daar dus ook vaak afstand van genoemen. Sociaal? Vast niet. Maar wel nodig...
Wat ons als kinderen heeft gered was de 24uurs thuiszorg. Daardoor kon ik gewoon dochter zijn en voor mijn ouders zorgen als ik het wílde zonder me verplicht te voelen. Dat gaf zoveel lucht en ruimte en heeft ons denk ik een hoop schuldgevoel bespaard!
donderdag 23 november 2017 om 07:12
donderdag 23 november 2017 om 08:43
Dank jullie wel voor de lieve reacties...
Mijn moeder is nu nog vrij 'goed', ze ligt niet op bed, kan stukken wandelen, etc. Ik ben er natuurlijk een stuk vaker dan eerder al hadden we sowieso al een goed en regelmatig contact. Ik zou met kerst en oud & nieuw weg zijn maar heb die vakantie inderdaad uiteraard geannuleerd. Dan kunnen we die dagen ook nog één keer samen doorbrengen.
Gsleutel, wat een heftig verhaal.. en zo zijn er meer heftige verhalen hier
Oakes, mijn moeder wil heel duidelijk vooral kiezen voor kwaliteitverhogende behandeling, ze wil niet ten koste van alles elke strohalm aangrijpen. Daarom is ook nog niet bekend of ze met de chemo gaat starten, die beslissing komt later. Ik kan het me inderdaad voorstellen als ze daar niet voor zou willen kiezen. Ze is ook heel duidelijk in haar bezoekkeuzes (die zijn op het moment beperkt) en geeft dus gelukkig wel vrij duidelijk aan wat ze wil.
Ik vind het wel herkenbaar dat het je ergens ook wat dichter bij elkaar brengt, maar jeetje, we stonden al dicht genoeg bij elkaar en het is gewoon zoveel te vroeg
Jij ook een dikke knuffel.
Becomingme, mensen zeggen inderdaad dat het 'goed' komt, dat je verder leert gaan, het een plek leert geven, maar dat zijn voor mij nu allemaal veel te grote termen Ik zou namelijk niet weten hoe, al weet ik rationeel inderdaad heus wel dat het leven doorgaat...
Ik ben wel aan het werk, ook omdat ik helaas door een reorganisatie een tijd in de WW heb gezeten en sinds een paar maanden als uitzendkracht aan de slag ben met de mindere rechten van dien. En omdat mijn moeder ook wel graag wil dat ik 'gewoon' doorga met mijn leven. En omdat ik merk dat het afleiding is, en de hele dag in een hoekje op de bank zitten uiteraard ook niets verandert. Maar zwaar en vermoeiend is het wel...
Mijn moeder is nu nog vrij 'goed', ze ligt niet op bed, kan stukken wandelen, etc. Ik ben er natuurlijk een stuk vaker dan eerder al hadden we sowieso al een goed en regelmatig contact. Ik zou met kerst en oud & nieuw weg zijn maar heb die vakantie inderdaad uiteraard geannuleerd. Dan kunnen we die dagen ook nog één keer samen doorbrengen.
Gsleutel, wat een heftig verhaal.. en zo zijn er meer heftige verhalen hier
Oakes, mijn moeder wil heel duidelijk vooral kiezen voor kwaliteitverhogende behandeling, ze wil niet ten koste van alles elke strohalm aangrijpen. Daarom is ook nog niet bekend of ze met de chemo gaat starten, die beslissing komt later. Ik kan het me inderdaad voorstellen als ze daar niet voor zou willen kiezen. Ze is ook heel duidelijk in haar bezoekkeuzes (die zijn op het moment beperkt) en geeft dus gelukkig wel vrij duidelijk aan wat ze wil.
Ik vind het wel herkenbaar dat het je ergens ook wat dichter bij elkaar brengt, maar jeetje, we stonden al dicht genoeg bij elkaar en het is gewoon zoveel te vroeg
Jij ook een dikke knuffel. Becomingme, mensen zeggen inderdaad dat het 'goed' komt, dat je verder leert gaan, het een plek leert geven, maar dat zijn voor mij nu allemaal veel te grote termen
Ik zou namelijk niet weten hoe, al weet ik rationeel inderdaad heus wel dat het leven doorgaat...Ik ben wel aan het werk, ook omdat ik helaas door een reorganisatie een tijd in de WW heb gezeten en sinds een paar maanden als uitzendkracht aan de slag ben met de mindere rechten van dien. En omdat mijn moeder ook wel graag wil dat ik 'gewoon' doorga met mijn leven. En omdat ik merk dat het afleiding is, en de hele dag in een hoekje op de bank zitten uiteraard ook niets verandert. Maar zwaar en vermoeiend is het wel...
There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky, and you ask: "What if I fall?" Oh but my darling, what if you fly? - Erin Hanson
donderdag 23 november 2017 om 08:50
Als uitzendkracht gewoon dikke vinger hoor! Dan wordt je na je contract toch als afval afgedankt. De tijd met je moeder kun je nooit meer overdoen en als je tijd hebt verspild aan werk die je ook met je ma had kunnen hebben, sla je je naderhand vast voor je kop.
Voor mijn vader was chemo absoluut kwaliteit verhogend, ook al was bij hem ook bekend dat hij nooit beter kon worden. Maar dankzij chemo hebben we nog een goed half jaar gehad, want uitzaaiingen trokken in eerste instantie weg, waarin m'n vader en ik vrijwel elke dag 5-7 km gingen wandelen. We hebben diverse uitstapjes gedaan en hij kon nog genieten van lekker eten.
Voor mijn vader was chemo absoluut kwaliteit verhogend, ook al was bij hem ook bekend dat hij nooit beter kon worden. Maar dankzij chemo hebben we nog een goed half jaar gehad, want uitzaaiingen trokken in eerste instantie weg, waarin m'n vader en ik vrijwel elke dag 5-7 km gingen wandelen. We hebben diverse uitstapjes gedaan en hij kon nog genieten van lekker eten.
donderdag 23 november 2017 om 11:11
Gamayun, je moeder klinkt als een sterke vrouw. En jij ook.
Ieder maakt hierin eigen keuzes, er is geen goed of fout, wat betreft het al dan niet kiezen voor behandelingen.
De zorg en het geregel is erg zwaar, naast het emotionele gedeelte. Net als RB hebben wij de praktische kant op een gegeven moment uit handen gegeven.
Heb je misschien wel recht op zorgverlof? https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverlof
Dat betekent volgens mij niet dat je letterlijk moet zorgen, maar dat je er gewoon kunt zijn voor je moeder (en jezelf).
Het leven gaat inderdaad door, maar nu even niet.
Wat RB zegt, even dikke vinger naar 'de rest'.
Ieder maakt hierin eigen keuzes, er is geen goed of fout, wat betreft het al dan niet kiezen voor behandelingen.
De zorg en het geregel is erg zwaar, naast het emotionele gedeelte. Net als RB hebben wij de praktische kant op een gegeven moment uit handen gegeven.
Heb je misschien wel recht op zorgverlof? https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverlof
Dat betekent volgens mij niet dat je letterlijk moet zorgen, maar dat je er gewoon kunt zijn voor je moeder (en jezelf).
Het leven gaat inderdaad door, maar nu even niet.
Wat RB zegt, even dikke vinger naar 'de rest'.
donderdag 23 november 2017 om 11:18
Zorgverlof had ik geen recht op, maar ik ben gewoon zelf de ziektewet in gegaan.
Mijn vader gunde mij ook dat ik mijn eigen ding mocht doen, maar mijn eigen ding was dus mijn leven on hold zetten en alle qualitytime pakken die er nog te pakken viel. Ik denk dat dat bij mijn verwerking echt enorm geholpen heeft. Geen 'had ik maars'!
Mijn vader gunde mij ook dat ik mijn eigen ding mocht doen, maar mijn eigen ding was dus mijn leven on hold zetten en alle qualitytime pakken die er nog te pakken viel. Ik denk dat dat bij mijn verwerking echt enorm geholpen heeft. Geen 'had ik maars'!
donderdag 23 november 2017 om 11:32
Bij ons was de prognose bizar slecht van 4 maanden naar 33% kans een engel op d'r schouder en hoe weet niemand, maar het liep na een intense periode goed af.
We hebben brieven geschreven (mijn moeder, zusje en ik) over wat er gebeurde en in ons omging, vroegen d`r recepten en antwoorden op vragen die we misschien ooit in de toekomst wilden weten. alles bundelden we in een map. Foto`s, uitjes die nog mogelijk waren, mooie anekdotes alles hebben we opgeschreven.
Heel veel sterkte in deze moeilijke en emotionele tijd. Oh en hoe hard ook, bij ons wende het idee dat ze er straks niet meer was en toen konden we genieten van de mooie momenten zonder teveel emoties.
Een dikke knuffel voor jou
We hebben brieven geschreven (mijn moeder, zusje en ik) over wat er gebeurde en in ons omging, vroegen d`r recepten en antwoorden op vragen die we misschien ooit in de toekomst wilden weten. alles bundelden we in een map. Foto`s, uitjes die nog mogelijk waren, mooie anekdotes alles hebben we opgeschreven.
Heel veel sterkte in deze moeilijke en emotionele tijd. Oh en hoe hard ook, bij ons wende het idee dat ze er straks niet meer was en toen konden we genieten van de mooie momenten zonder teveel emoties.
Een dikke knuffel voor jou
donderdag 23 november 2017 om 11:33
Ja, en super dat dat kon, RB.redbulletje schreef: ↑23-11-2017 11:18Zorgverlof had ik geen recht op, maar ik ben gewoon zelf de ziektewet in gegaan.
Mijn vader gunde mij ook dat ik mijn eigen ding mocht doen, maar mijn eigen ding was dus mijn leven on hold zetten en alle qualitytime pakken die er nog te pakken viel. Ik denk dat dat bij mijn verwerking echt enorm geholpen heeft. Geen 'had ik maars'!
De enige 'had ik maar' die ik heb was dat ik haar achteraf meer geknuffeld zou hebben. Maar we waren niet zo knuffelig en ze zag er zo broos uit, dat ik dacht dat het haar pijn zou doen.
Trouwens, RB, hielp de CBD olie?
donderdag 23 november 2017 om 11:42
Ja, dat is zo.redbulletje schreef: ↑23-11-2017 11:37Nee die hielp helaas niet maar door alles aan te grijpen (zoals ook bijv kurkuma) hebben we (ik!) wel t gevoel echt al het mogelijke gedaan te hebben.
Wij hadden ook supplementen e.d. om vooral haar conditie op pijl te houden.
Moeder at altijd heel gezond, maar heeft dat het laatste half jaar losgelaten. Om in ieder geval nog iets te kunnen eten, is ze gaan eten wat ze écht lekker vond. Dat was ook een feestje.
Excuus als dit eventueel topicvervuiling is.
