Psyche
alle pijlers
Mijn mentale problemen
woensdag 29 maart 2017 om 20:36
Hallo allemaal!
Ik heb advies nodig over mijn mentale problemen. Nu zo'n vier en een half jaar geleden, ben ik mijn vader verloren. Ik was elf jaar, hoorde er nooit iemand over praten en dacht dat ik er niet over mocht spreken, aangezien diegene toch overleden was. Al mijn verdriet en problemen hield ik voor mijzelf, totdat dat teveel werd. Eigenlijk net zoals een emmer die volloopt en uiteindelijk overstroomt.
Het duurde een jaar voordat mijn lichaam het niet meer aankon. Ik zat in het begin van het tweede jaar van de middelbare school. Ik verloor mijn concentratie, zag de vrolijke dingen niet meer in het leven en miste mijn vader steeds meer. Ik wist niet wat dit voor gevoel was, ik voelde mij alleen en achtergelaten, aangezien ik enkel twaalf/dertien jaar oud was. Na veel moeite vertelde ik deze problemen aan mijn moeder, die had gezegd dat ik beter hulp kon gaan zoeken. Samen zijn wij naar de huisarts gegaan om zo een psycholoog in de buurt te vinden, waar ik op korte termijn terecht kon. Het hielp. Althans dat dacht ik.
Ik heb er ruim een jaar gelopen, toen ik had besloten dat het beter ging. Het ging niet goed, maar ik dacht dat ik nu wel zelf verder kon. Achteraf gezien vind ik dit een hele domme beslissing, maar ik heb gedaan wat goed voelde toen. Het ging ruim een jaar goed. Mijn cijfers gingen omhoog, ik zat lekker in mijn vel. Tot een aantal maanden geleden. Alles zakt langzaam weer in elkaar en ik wil niet op hetzelfde punt belanden als toen. Ik heb het een tijdje aangekeken, om te kijken of de situatie nog zou veranderen naarmate ik leuke en afleidende dingen zou gaan doen, maar ik merkte dat de situatie steeds slechter werd. Na het verzamelen van veel moed, heb ik het opnieuw aan mijn moeder verteld. Na uren gehuild te hebben en een gesprek te hebben gehad met zowel mijn moeder als mijn zus, waren zij tot de conclusie gekomen dat het beter was als ik opnieuw ging zoeken naar psychologische hulp. Ik wil alleen gewoon niet terug naar die tijd.
Vergelijk het met een put, een diepe put waarin je bent gevallen. Door de jaren heen ben ik in kleine stapjes de put uit geklommen, maar door deze situatie heb ik het gevoel alsof deze vier en een half jaar tijd voor niets zijn geweest en ik de gehele afstand die ik heb afgelegd in de afgelopen jaren, weer naar beneden zak.
Ook is mijn zelfvertrouwen heel erg gedaald in de afgelopen jaren en zodra iemand vraagt om iets wat ik mooi of leuk vind aan mijzelf, kan ik met niets reageren. Ik zie niets positiefs meer in mijzelf.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben nu op zoek naar een andere psycholoog, maar ik doe dit niet met heel veel zin. Ik ben bang dat de gedachtes die ik nu heb, om er bijvoorbeeld gewoon een einde aan te maken, blijven. Of dat mijn negatieve zelfbeeld blijft, hoe hard ik er ook aan probeer te werken.
Heeft iemand tips/ervaring die diegene met mij wilt delen?
Ik heb advies nodig over mijn mentale problemen. Nu zo'n vier en een half jaar geleden, ben ik mijn vader verloren. Ik was elf jaar, hoorde er nooit iemand over praten en dacht dat ik er niet over mocht spreken, aangezien diegene toch overleden was. Al mijn verdriet en problemen hield ik voor mijzelf, totdat dat teveel werd. Eigenlijk net zoals een emmer die volloopt en uiteindelijk overstroomt.
Het duurde een jaar voordat mijn lichaam het niet meer aankon. Ik zat in het begin van het tweede jaar van de middelbare school. Ik verloor mijn concentratie, zag de vrolijke dingen niet meer in het leven en miste mijn vader steeds meer. Ik wist niet wat dit voor gevoel was, ik voelde mij alleen en achtergelaten, aangezien ik enkel twaalf/dertien jaar oud was. Na veel moeite vertelde ik deze problemen aan mijn moeder, die had gezegd dat ik beter hulp kon gaan zoeken. Samen zijn wij naar de huisarts gegaan om zo een psycholoog in de buurt te vinden, waar ik op korte termijn terecht kon. Het hielp. Althans dat dacht ik.
Ik heb er ruim een jaar gelopen, toen ik had besloten dat het beter ging. Het ging niet goed, maar ik dacht dat ik nu wel zelf verder kon. Achteraf gezien vind ik dit een hele domme beslissing, maar ik heb gedaan wat goed voelde toen. Het ging ruim een jaar goed. Mijn cijfers gingen omhoog, ik zat lekker in mijn vel. Tot een aantal maanden geleden. Alles zakt langzaam weer in elkaar en ik wil niet op hetzelfde punt belanden als toen. Ik heb het een tijdje aangekeken, om te kijken of de situatie nog zou veranderen naarmate ik leuke en afleidende dingen zou gaan doen, maar ik merkte dat de situatie steeds slechter werd. Na het verzamelen van veel moed, heb ik het opnieuw aan mijn moeder verteld. Na uren gehuild te hebben en een gesprek te hebben gehad met zowel mijn moeder als mijn zus, waren zij tot de conclusie gekomen dat het beter was als ik opnieuw ging zoeken naar psychologische hulp. Ik wil alleen gewoon niet terug naar die tijd.
Vergelijk het met een put, een diepe put waarin je bent gevallen. Door de jaren heen ben ik in kleine stapjes de put uit geklommen, maar door deze situatie heb ik het gevoel alsof deze vier en een half jaar tijd voor niets zijn geweest en ik de gehele afstand die ik heb afgelegd in de afgelopen jaren, weer naar beneden zak.
Ook is mijn zelfvertrouwen heel erg gedaald in de afgelopen jaren en zodra iemand vraagt om iets wat ik mooi of leuk vind aan mijzelf, kan ik met niets reageren. Ik zie niets positiefs meer in mijzelf.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben nu op zoek naar een andere psycholoog, maar ik doe dit niet met heel veel zin. Ik ben bang dat de gedachtes die ik nu heb, om er bijvoorbeeld gewoon een einde aan te maken, blijven. Of dat mijn negatieve zelfbeeld blijft, hoe hard ik er ook aan probeer te werken.
Heeft iemand tips/ervaring die diegene met mij wilt delen?
woensdag 29 maart 2017 om 20:42
woensdag 29 maart 2017 om 20:42
woensdag 29 maart 2017 om 20:47
Lieverd, het is het allersterkste wat je kunt doen: erkennen dat dit groter is dan je zelf aan kunt. En dat je een coach nodig hebt om deze hobbel weer te kunnen nemen zodat je weer verder kunt.
Je hebt ontdekt dat je weer terug valt en bent er nu op tijd bij. Dat is mega sterk! Daar mag je trots op zijn!
Ik hoop dat je een fijne psycholoog vind. Sterkte!
Je hebt ontdekt dat je weer terug valt en bent er nu op tijd bij. Dat is mega sterk! Daar mag je trots op zijn!
Ik hoop dat je een fijne psycholoog vind. Sterkte!
woensdag 29 maart 2017 om 20:48
Jee TO wat enorm naar dat je je vader bent verloren zo jong.
Ik snap best dat je bang bent dat je weer verder af gaat zakken weer maar de vraag is of dat ook het geval is. Dat jaar dat je hulp hebt gehad heb je ook van alles geleerd he?! Dat is niet zomaar weg, ook al voelt het nu wel zo.
Naast dat je bezig bent met het verlies van je vader ben je ook bezig om te zoeken naar wie ben ik, en wat wil ik en wat kan ik. Dat hoort ook bij de levensfase waar je in zit. En das niet echt de makkelijkste fase in je leven. Dus snap dat het heftig is voor je.
Als ik jou was zou ik een psycholoog zoeken waar je je goed voelt en desnoods in de tussentijd met de POH ( praktijkondersteuner van de huisarts) gaan praten. Een beetje steun kan je vast gebruiken.
Toevallig ken ik wel een aantal mensen die net zo als jij zo diep in de put hebben gezeten en er toch weer uitgekomen zijn. Maar in je uppie is dat gewoon te zwaar, ga voor de hulp. Je hoeft niet in je eentje te blijven worstelen!
Ik snap best dat je bang bent dat je weer verder af gaat zakken weer maar de vraag is of dat ook het geval is. Dat jaar dat je hulp hebt gehad heb je ook van alles geleerd he?! Dat is niet zomaar weg, ook al voelt het nu wel zo.
Naast dat je bezig bent met het verlies van je vader ben je ook bezig om te zoeken naar wie ben ik, en wat wil ik en wat kan ik. Dat hoort ook bij de levensfase waar je in zit. En das niet echt de makkelijkste fase in je leven. Dus snap dat het heftig is voor je.
Als ik jou was zou ik een psycholoog zoeken waar je je goed voelt en desnoods in de tussentijd met de POH ( praktijkondersteuner van de huisarts) gaan praten. Een beetje steun kan je vast gebruiken.
Toevallig ken ik wel een aantal mensen die net zo als jij zo diep in de put hebben gezeten en er toch weer uitgekomen zijn. Maar in je uppie is dat gewoon te zwaar, ga voor de hulp. Je hoeft niet in je eentje te blijven worstelen!
woensdag 29 maart 2017 om 20:51
quote:Moon-Alisa schreef op 29 maart 2017 @ 20:42:
Ik denk niet dat je weer terug bij af bent. Je komt heel volwassen over in hoe je schrijft. Zie het eerder als een tijdelijke stap terug.
Soms is het 10 stappen vooruit, 5 terug en weer 8 vooruit. Goed juist als je hulp zoekt.
Veel sterkte.Ja, heel veel mensen in mijn omgeving zeggen inderdaad dat ik best volwassen ben geworden door deze hele situatie, in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten.
Verder heel erg bedankt!
Ik denk niet dat je weer terug bij af bent. Je komt heel volwassen over in hoe je schrijft. Zie het eerder als een tijdelijke stap terug.
Soms is het 10 stappen vooruit, 5 terug en weer 8 vooruit. Goed juist als je hulp zoekt.
Veel sterkte.Ja, heel veel mensen in mijn omgeving zeggen inderdaad dat ik best volwassen ben geworden door deze hele situatie, in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten.
Verder heel erg bedankt!
woensdag 29 maart 2017 om 20:54
quote:Doreia schreef op 29 maart 2017 @ 20:47:
Lieverd, het is het allersterkste wat je kunt doen: erkennen dat dit groter is dan je zelf aan kunt. En dat je een coach nodig hebt om deze hobbel weer te kunnen nemen zodat je weer verder kunt.
Je hebt ontdekt dat je weer terug valt en bent er nu op tijd bij. Dat is mega sterk! Daar mag je trots op zijn!
Ik hoop dat je een fijne psycholoog vind. Sterkte!Heel erg bedankt! Ik ben op dit moment niet trots op mezelf, maar ik weet dat als ik in de toekomst op mijzelf terugkijk, ik heel trots zal zijn!
Lieverd, het is het allersterkste wat je kunt doen: erkennen dat dit groter is dan je zelf aan kunt. En dat je een coach nodig hebt om deze hobbel weer te kunnen nemen zodat je weer verder kunt.
Je hebt ontdekt dat je weer terug valt en bent er nu op tijd bij. Dat is mega sterk! Daar mag je trots op zijn!
Ik hoop dat je een fijne psycholoog vind. Sterkte!Heel erg bedankt! Ik ben op dit moment niet trots op mezelf, maar ik weet dat als ik in de toekomst op mijzelf terugkijk, ik heel trots zal zijn!
woensdag 29 maart 2017 om 20:59
quote:Nicotientje schreef op 29 maart 2017 @ 20:48:
Jee TO wat enorm naar dat je je vader bent verloren zo jong.
Ik snap best dat je bang bent dat je weer verder af gaat zakken weer maar de vraag is of dat ook het geval is. Dat jaar dat je hulp hebt gehad heb je ook van alles geleerd he?! Dat is niet zomaar weg, ook al voelt het nu wel zo.
Naast dat je bezig bent met het verlies van je vader ben je ook bezig om te zoeken naar wie ben ik, en wat wil ik en wat kan ik. Dat hoort ook bij de levensfase waar je in zit. En das niet echt de makkelijkste fase in je leven. Dus snap dat het heftig is voor je.
Als ik jou was zou ik een psycholoog zoeken waar je je goed voelt en desnoods in de tussentijd met de POH ( praktijkondersteuner van de huisarts) gaan praten. Een beetje steun kan je vast gebruiken.
Toevallig ken ik wel een aantal mensen die net zo als jij zo diep in de put hebben gezeten en er toch weer uitgekomen zijn. Maar in je uppie is dat gewoon te zwaar, ga voor de hulp. Je hoeft niet in je eentje te blijven worstelen!
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren.
Jee TO wat enorm naar dat je je vader bent verloren zo jong.
Ik snap best dat je bang bent dat je weer verder af gaat zakken weer maar de vraag is of dat ook het geval is. Dat jaar dat je hulp hebt gehad heb je ook van alles geleerd he?! Dat is niet zomaar weg, ook al voelt het nu wel zo.
Naast dat je bezig bent met het verlies van je vader ben je ook bezig om te zoeken naar wie ben ik, en wat wil ik en wat kan ik. Dat hoort ook bij de levensfase waar je in zit. En das niet echt de makkelijkste fase in je leven. Dus snap dat het heftig is voor je.
Als ik jou was zou ik een psycholoog zoeken waar je je goed voelt en desnoods in de tussentijd met de POH ( praktijkondersteuner van de huisarts) gaan praten. Een beetje steun kan je vast gebruiken.
Toevallig ken ik wel een aantal mensen die net zo als jij zo diep in de put hebben gezeten en er toch weer uitgekomen zijn. Maar in je uppie is dat gewoon te zwaar, ga voor de hulp. Je hoeft niet in je eentje te blijven worstelen!
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren.
woensdag 29 maart 2017 om 21:03
quote:sojin schreef op 29 maart 2017 @ 20:59:
[...]
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren. Iedereen kan wel es een beetje hulp gebruiken he?!
[...]
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren. Iedereen kan wel es een beetje hulp gebruiken he?!
woensdag 29 maart 2017 om 21:03
quote:sojin schreef op 29 maart 2017 @ 20:59:
[...]
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren.
Je kan het wel aan, alleen heb je weer even iemand nodig om je weer goed op de juiste weg te zetten. Om je weer door te laten stappen in je leven. Het is niet fout, het is een enorme gebeurtenis die mensen die veel ouder dan jij zijn al helemaal uit balans doet slaan.
Kijk ernaar als dat je nu weer even terug gaat voor een APK keuring, voor een onderhoudsbeurt. Om weer even alles af te stoffen, te oliën, te smeren en op te poetsen. Dan kun je daarna weer een hele tijd vooruit.
[...]
Super bedankt voor deze lieve reactie! Ik dacht inderdaad dat ik het allemaal wel aankon, maar hieruit blijkt dat dat totaal niet zo is haha! Maar ik bekijk het maar van de positieve kant: van fouten kun je leren.
Je kan het wel aan, alleen heb je weer even iemand nodig om je weer goed op de juiste weg te zetten. Om je weer door te laten stappen in je leven. Het is niet fout, het is een enorme gebeurtenis die mensen die veel ouder dan jij zijn al helemaal uit balans doet slaan.
Kijk ernaar als dat je nu weer even terug gaat voor een APK keuring, voor een onderhoudsbeurt. Om weer even alles af te stoffen, te oliën, te smeren en op te poetsen. Dan kun je daarna weer een hele tijd vooruit.
woensdag 29 maart 2017 om 21:23
woensdag 29 maart 2017 om 21:24
Allereerst wil ik zeggen dat je ik je heel verstandig vind overkomen en ik mij herken in je verhaal. Ik had op jonge leeftijd ook een van mijn ouders verloren en vooral in de eerste paar jaren van het middelbare school ontstonden er problemen. Ik zat niet lekker in mijn vel en miste een tweede ouder, iemand die mij kon steunen omdat ik het bij de ander niet genoeg kon vinden. of op een ongewone manier omgingen met het verlies. Ik ben toen ook naar de huisarts gestapt voor een doorverwijzing naar een psycholoog en daar heb ik toen veel aan gehad.
Uiteindelijk is het jarenlang goed gegaan en nu heb ik ook een geestelijke terugval die deels ook te maken heeft met het verlies van een dierbare. Wederom heb ik contact opgenomen met een psycholoog en ben ik weer hard op weg om beter te worden. Het leven bestaat uit stapjes vooruit en soms een stap achteruit, maar als je op ten duur gaat terugkijken waar je 5 jaar geleden stond en nu kan je lachen en trots zijn op wat je allemaal hebt bereikt. Ik hoop dat je snel weer terecht kunt bij een goede psycholoog en dat het snel weer beter gaat. Je zal vast en zeker vooruit gaan, daar heb ik alle vertrouwen in.
Uiteindelijk is het jarenlang goed gegaan en nu heb ik ook een geestelijke terugval die deels ook te maken heeft met het verlies van een dierbare. Wederom heb ik contact opgenomen met een psycholoog en ben ik weer hard op weg om beter te worden. Het leven bestaat uit stapjes vooruit en soms een stap achteruit, maar als je op ten duur gaat terugkijken waar je 5 jaar geleden stond en nu kan je lachen en trots zijn op wat je allemaal hebt bereikt. Ik hoop dat je snel weer terecht kunt bij een goede psycholoog en dat het snel weer beter gaat. Je zal vast en zeker vooruit gaan, daar heb ik alle vertrouwen in.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
