Psyche
alle pijlers
mijn moeder is overleden en mn vader is psychies niet in ord
woensdag 2 januari 2008 om 15:51
hallo allemaal,
ik ben net nieuw dus moet nog even uitzoeken hoe het werkt.. maar ik wil graag even mn verhaal kwijt ik heb wel dislektie dus excusses voorals het onduidelijk is.. maar herkent iemand zich hierin of hebben jullie tips graag.
Ik ben een meisje van 20 jaar en heb nog een zus van 23 Bij mijn moeder werd bosrtkanker geconstanteerd op 2 mei 1994 ze werd bestraald en kreeg chemo en al die dingen niets hielp het was al doorgedrongen in haar botten 2 mei 1995 precies een jaar nadat het werd ontdekt is ze overleden ik was toen bijna 8 en mijn zus werd een week later 11.
dan krijgen we mn vader hij psychies niet in orde hij heeft meerdere ziektes waaronder borderline narcisme en hij is manisch.. mijn vader was altijd in de kroeg en er is kinderbescherming bij gehaald we hebben zelfs een tijdje bij mn tante gewoond (zus van mn moeder) zelfs als ik dit schrijf moet ik huilen want de pijn zit te diep.
toen waren we eindelijk weer terug bij mn vader toen heeft ie een heel potje slaappillen met drank samen ingeslikt. en nog net optijd mn tante gebeld dat ie dat gedaan had en dat ze op ons moest passen. ze heeft gelijk een ambulance en de politie gebeld die hebben toen de deur open gemaakt. ik werd wakker gemaakt door mn tante wakker gemaakt met de mededeling dat papa een beetje ziek was en toen ik benden was stond de politie daar om ons naar mn tante te brengen.
dat heeft ook een klap achtergelaten ik schrok er zo van de politie.
mijn vader is toen opgenomen in het ziekenhuis op de paasafdeling. toen woonde we weer een maand bij mn tante.
daarna gingen we terug naar mn vader. hij had een vrouw leren kennen daar woonde we op een geven moment zowat bij in toen ging dat mis toen was hij weer depri. toen leerde hij DE BOZE STIEFMOEDER KENNEN. hij kreeg een relatie met die vrouw we gingen bij haar in wonen en daarna samenwonen in een groter huis. zij had ook kinderen een dochter die nog thuis woonde die net tussen mij en mn zus inzat in het begin leuk en aardig tot op een geven moment mn zus het huis uit is gegaan toen ze 15 was is ze weer naar mn tante gegaan omdat ze geestelijk gewoon mishandeld werd door die moeder en die dochter. we mochten geen fotos van mn moeder hebben op onze kamer of waar dan ook en over haar praten ook niet.na volgens mij 6 jaar zijn ze gescheiden toen heeft mn vader weer zelfmoordpogingen gedaan ik was toen 16-17 en altijd als ik benden kwam om naar school te gaan (het was mijn examen jaar) was ik bang voor het afscheidsbriefje
het lag er namelijk zo vaak en altijd met angst mn vader zn deur opene maken en dat je hem dan aantreft naakt op de grond met pillen. tot op een x de tel ging om 5 uur snachts en mn zus en ik met trillende handen opnamen dat er door de andere kant van de telefoon gezegd werd dat we met de politie spraken en dat onze vader een heel ernstig auto ongeluk had veroorzaakt hij was 3 x over de kop gevolgen onze auto was totall loss maar mijn vader had alleen een schrammetje op zn vinger hij had namelijk weer veel pillen met drank op dan verslapt je lichaam. hij is toen opgenomen in een echte psychiatrie voor een lang weekend.
de dag erna had ik mn 2e tentamen.
een tijdje laterdag voor mn examen week is hij snachts gaan fietsen met slaap pillen op hij is bewusteloos geraakt midden op straat. en door de politie opgehaald.
toen is hij weer thuis gebracht ik ben naar mn tante gegaan samen met mn zus.
mijn vader heeft nog heel vaak zelfmoordneigingen gehad ik woon sinds een jaar op mezelf en ik begin te merken dat ik echt helemaal op ben ik ben verschrikkelijk moe en ik heb geen zin om met mensen af te spreken ik heb eigenlijk helemaal niemand die op me let wat ik doe ik weet niet wie ik ben wat ik ben. ik zit momenteel ik een wajong uitkering en ik zit in een schulsanering
ik loop bij het riagg en ze weten niet wat ik precies mankeer ze denken iets met borderline doordat ik zoveel dingen heb meegemaakt. ik ben al 6x bij het riagg geweest ik heb het steeds afgekapt omdat ik d8 dat het geen nut had ik probeer nu braaf te gaan ik ga ook wel maar voel me ALLEEN echt zo alleen.
ik heb het heel moeilijk met mezelf ook ik voel me kort om zwaar kut! En ik baal ervan dat ik zo weing herinneringen heb aan mn moeder
ik denk elke dag aan mijn moeder ik mis haar verschrikkelijk erg vooral omdat ik bijna niets meer weet van haar juist de nare dingen dat ik bijv het beeld dat ze net overleden was en op bed lag en dat ik perongeluk zonder nadenken de kamer inliep staat voorgoed op mijn netvlies. ik heb het heel moeilijk met haar dood ik voel me alleen in de steek gelaten ben bang snachts heb last van verlatings angst vaak wil ik niet meer verder leven en wil ik stoppen ik heb dan nog wel dat ik denk ik kan mn famillie het niet aandoen en ik zou het ook niet kunnen. maar dat gevoel ik kan er geen kant mee op
Ik voel me gewoon een beetje hopeloos
groetjes
ik ben net nieuw dus moet nog even uitzoeken hoe het werkt.. maar ik wil graag even mn verhaal kwijt ik heb wel dislektie dus excusses voorals het onduidelijk is.. maar herkent iemand zich hierin of hebben jullie tips graag.
Ik ben een meisje van 20 jaar en heb nog een zus van 23 Bij mijn moeder werd bosrtkanker geconstanteerd op 2 mei 1994 ze werd bestraald en kreeg chemo en al die dingen niets hielp het was al doorgedrongen in haar botten 2 mei 1995 precies een jaar nadat het werd ontdekt is ze overleden ik was toen bijna 8 en mijn zus werd een week later 11.
dan krijgen we mn vader hij psychies niet in orde hij heeft meerdere ziektes waaronder borderline narcisme en hij is manisch.. mijn vader was altijd in de kroeg en er is kinderbescherming bij gehaald we hebben zelfs een tijdje bij mn tante gewoond (zus van mn moeder) zelfs als ik dit schrijf moet ik huilen want de pijn zit te diep.
toen waren we eindelijk weer terug bij mn vader toen heeft ie een heel potje slaappillen met drank samen ingeslikt. en nog net optijd mn tante gebeld dat ie dat gedaan had en dat ze op ons moest passen. ze heeft gelijk een ambulance en de politie gebeld die hebben toen de deur open gemaakt. ik werd wakker gemaakt door mn tante wakker gemaakt met de mededeling dat papa een beetje ziek was en toen ik benden was stond de politie daar om ons naar mn tante te brengen.
dat heeft ook een klap achtergelaten ik schrok er zo van de politie.
mijn vader is toen opgenomen in het ziekenhuis op de paasafdeling. toen woonde we weer een maand bij mn tante.
daarna gingen we terug naar mn vader. hij had een vrouw leren kennen daar woonde we op een geven moment zowat bij in toen ging dat mis toen was hij weer depri. toen leerde hij DE BOZE STIEFMOEDER KENNEN. hij kreeg een relatie met die vrouw we gingen bij haar in wonen en daarna samenwonen in een groter huis. zij had ook kinderen een dochter die nog thuis woonde die net tussen mij en mn zus inzat in het begin leuk en aardig tot op een geven moment mn zus het huis uit is gegaan toen ze 15 was is ze weer naar mn tante gegaan omdat ze geestelijk gewoon mishandeld werd door die moeder en die dochter. we mochten geen fotos van mn moeder hebben op onze kamer of waar dan ook en over haar praten ook niet.na volgens mij 6 jaar zijn ze gescheiden toen heeft mn vader weer zelfmoordpogingen gedaan ik was toen 16-17 en altijd als ik benden kwam om naar school te gaan (het was mijn examen jaar) was ik bang voor het afscheidsbriefje
het lag er namelijk zo vaak en altijd met angst mn vader zn deur opene maken en dat je hem dan aantreft naakt op de grond met pillen. tot op een x de tel ging om 5 uur snachts en mn zus en ik met trillende handen opnamen dat er door de andere kant van de telefoon gezegd werd dat we met de politie spraken en dat onze vader een heel ernstig auto ongeluk had veroorzaakt hij was 3 x over de kop gevolgen onze auto was totall loss maar mijn vader had alleen een schrammetje op zn vinger hij had namelijk weer veel pillen met drank op dan verslapt je lichaam. hij is toen opgenomen in een echte psychiatrie voor een lang weekend.
de dag erna had ik mn 2e tentamen.
een tijdje laterdag voor mn examen week is hij snachts gaan fietsen met slaap pillen op hij is bewusteloos geraakt midden op straat. en door de politie opgehaald.
toen is hij weer thuis gebracht ik ben naar mn tante gegaan samen met mn zus.
mijn vader heeft nog heel vaak zelfmoordneigingen gehad ik woon sinds een jaar op mezelf en ik begin te merken dat ik echt helemaal op ben ik ben verschrikkelijk moe en ik heb geen zin om met mensen af te spreken ik heb eigenlijk helemaal niemand die op me let wat ik doe ik weet niet wie ik ben wat ik ben. ik zit momenteel ik een wajong uitkering en ik zit in een schulsanering
ik loop bij het riagg en ze weten niet wat ik precies mankeer ze denken iets met borderline doordat ik zoveel dingen heb meegemaakt. ik ben al 6x bij het riagg geweest ik heb het steeds afgekapt omdat ik d8 dat het geen nut had ik probeer nu braaf te gaan ik ga ook wel maar voel me ALLEEN echt zo alleen.
ik heb het heel moeilijk met mezelf ook ik voel me kort om zwaar kut! En ik baal ervan dat ik zo weing herinneringen heb aan mn moeder
ik denk elke dag aan mijn moeder ik mis haar verschrikkelijk erg vooral omdat ik bijna niets meer weet van haar juist de nare dingen dat ik bijv het beeld dat ze net overleden was en op bed lag en dat ik perongeluk zonder nadenken de kamer inliep staat voorgoed op mijn netvlies. ik heb het heel moeilijk met haar dood ik voel me alleen in de steek gelaten ben bang snachts heb last van verlatings angst vaak wil ik niet meer verder leven en wil ik stoppen ik heb dan nog wel dat ik denk ik kan mn famillie het niet aandoen en ik zou het ook niet kunnen. maar dat gevoel ik kan er geen kant mee op
Ik voel me gewoon een beetje hopeloos
groetjes
woensdag 2 januari 2008 om 16:21
Ik weet niet wat ik moet zeggen!!! Het is heel heftig. we zijn even oud, dat maakt het even extra moelijk en hard voor mij, omdat ik sorry dat ik het zeg een goed leven heb, waar ik ook echt heel dankbaar voor ben.
Goed dat je naar het riagg gaat, hou dit vol, het is goed om over de dingen te praten, het lucht p en uiteindelijk kan je het hopelijk een plekje geven.
Misschien kan je eens naar je tante gaan om daar te vragen hoe je moeder was enz.
En om jezelf te leren kennen, probeer een lijst te maken met de goede dingen die je hebt, met de dingen die je leuk vind, die je graag wilt doen en of wilt bereiken!!!
En je bent niet hopeloos, je bent waardevol, alleen moet je dat nog even gaan in zien en zo voelen![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Praat over je gevoelens. Ga leuke dingen doen met mensen, dat is zo belangrijk. ik weet het ook, nadat ik depresief ben geweest, ik wilde ook niks doen enz, maar toen ik dat wel ging doen, bedacht ik me dat ik dat eigenlijk veel eerder had moeten doen!
Sterkte meid!!
Heel veel liefs Mariska
Goed dat je naar het riagg gaat, hou dit vol, het is goed om over de dingen te praten, het lucht p en uiteindelijk kan je het hopelijk een plekje geven.
Misschien kan je eens naar je tante gaan om daar te vragen hoe je moeder was enz.
En om jezelf te leren kennen, probeer een lijst te maken met de goede dingen die je hebt, met de dingen die je leuk vind, die je graag wilt doen en of wilt bereiken!!!
En je bent niet hopeloos, je bent waardevol, alleen moet je dat nog even gaan in zien en zo voelen
Praat over je gevoelens. Ga leuke dingen doen met mensen, dat is zo belangrijk. ik weet het ook, nadat ik depresief ben geweest, ik wilde ook niks doen enz, maar toen ik dat wel ging doen, bedacht ik me dat ik dat eigenlijk veel eerder had moeten doen!
Sterkte meid!!
Heel veel liefs Mariska
woensdag 2 januari 2008 om 16:24
En over het bang zijn 's nachts, dat kan ik me voorstellen, doe alles op slot, en houd een lichtje in je slaapkamer aan, zodat het niet heeeel donker is. Of vraag of iemand bij je wilt slapen voor een tijdje, je zus of vriendin of nicht, weet ik het!!!
Het komt echt allemaal goed, het zonnetje zal op een dag ook bij jouw stralen, je moet er alleen wat aan doen en dat is moeilijk!!!
Je kan het en je bent het waard!!!
Het komt echt allemaal goed, het zonnetje zal op een dag ook bij jouw stralen, je moet er alleen wat aan doen en dat is moeilijk!!!
Je kan het en je bent het waard!!!
woensdag 2 januari 2008 om 16:27
Ook hier een reactie, want zag dat je pcies tussen twee redelijk onzintopics van mij had gepost. Onzin topics omdat het niet echt 'grote' problemen zijn. Ik ben echter blij dat ik me nu weer over deze dingetjes druk kan maken.. Een deel van jouw keugd komt overeen met mijn herinneringen. Ik ben momenteel 30 en alweer een hele tijd uit het dal. Hou jezelf vooral voor dat je heel wat waard bent en je moet echt aan jezelf blijven werken. De tip om de goede dingen van je moeder te bespreken met je tante is denk ik erg goed.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen.
woensdag 9 januari 2008 om 14:59
Hoi Nies,
Wat een verhaal zeg. Vreselijk dat je al vanaf kindsafaan ten eerste je moeder verliest die je zo hard nodig hebt en daarbij iedere keer je vader op moet vangen die psychisch niet in orde is. Je hebt niet of nauwelijks kind kunnen zijn en je hebt altijd in angst gezeten of je je vader zou verliezen.
Logisch dat je je nu moe bent, en jij je ontzettend alleen voelt.
Goed van je dat je toch weer naar het RIAGG gaat. Inderdaad niet opgeven! Het klinkt misschien heel onwerkelijk wat ik nu zeg maar ik spreek uit ervaring. Ooit komt er een dag dat het beter met je gaat en dat je de zonnige kant van het leven weer ziet. Je bent het waard. Het gevoel van eenzaamheid, je hopeloos voelen gaat straks voorbij als jij via de hulpverlening stukken van je leven gaat verwerken. Dan zul je merken dat je heel af en toe toch van (kleine) dingen kunt gaan genieten.
Ik vind het heel knap van je dat je je staande hebt weten te houden. Probeer er veel over te praten. En als dat niet lukt probeer je verhaal, je gevoelens dan op te schrijven. Hier is al een goed begin..... hou het niet binnen.
Sterkte,
Audrey
Wat een verhaal zeg. Vreselijk dat je al vanaf kindsafaan ten eerste je moeder verliest die je zo hard nodig hebt en daarbij iedere keer je vader op moet vangen die psychisch niet in orde is. Je hebt niet of nauwelijks kind kunnen zijn en je hebt altijd in angst gezeten of je je vader zou verliezen.
Logisch dat je je nu moe bent, en jij je ontzettend alleen voelt.
Goed van je dat je toch weer naar het RIAGG gaat. Inderdaad niet opgeven! Het klinkt misschien heel onwerkelijk wat ik nu zeg maar ik spreek uit ervaring. Ooit komt er een dag dat het beter met je gaat en dat je de zonnige kant van het leven weer ziet. Je bent het waard. Het gevoel van eenzaamheid, je hopeloos voelen gaat straks voorbij als jij via de hulpverlening stukken van je leven gaat verwerken. Dan zul je merken dat je heel af en toe toch van (kleine) dingen kunt gaan genieten.
Ik vind het heel knap van je dat je je staande hebt weten te houden. Probeer er veel over te praten. En als dat niet lukt probeer je verhaal, je gevoelens dan op te schrijven. Hier is al een goed begin..... hou het niet binnen.
Sterkte,
Audrey
dinsdag 15 januari 2008 om 20:04
Heftig verhaal mijn vriendin heeft ook een moeder met bordeline dus ik herken heel veel en bij haar is het nog een stuk erger ze slaat ook gaat ook dreigen met zelfmoord zuipt ook veel en vreet er pillen bij ze jat bij andere mensen en ze wil niet opgenomen worden maar ze zit nu voorlopig ff vast bij haar instantie (weet niet hoe ik dat anders moet noemen) omdat ze zit te wachten op een huis want haar man heeft eindelijk besloten van haar te scheiden.Maar goed er zijn zoveel dingen gebeurt en ik zal je er niet mee lastig vallen.
Dus meid blijf bij het riag en als blijkt dat je bordeline hebt zorg voor goede begleiding en dat krijg je niet bij het riag hoop dat je dan wordt door verwezen.Want je kan er nu nog iets aan doen.Trust me been there seen that hoe ver het kan gaan en dat is echt niet leuk.
Dus meid blijf bij het riag en als blijkt dat je bordeline hebt zorg voor goede begleiding en dat krijg je niet bij het riag hoop dat je dan wordt door verwezen.Want je kan er nu nog iets aan doen.Trust me been there seen that hoe ver het kan gaan en dat is echt niet leuk.
woensdag 16 januari 2008 om 21:46
Nies, je verhaal lijkt wel wat op het mijne, ook wat je vader betreft.
Was een topic een tijdje geleden:
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
Was een topic een tijdje geleden:
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
voor jou!
