Psyche
alle pijlers
Mijn moeder
maandag 21 augustus 2017 om 21:11
Ik heb vandaag weer eens woorden met mijn moeder gehad. En nu, na het zoveelste kleine conflict tussen ons ben ik gewoon echt boos en verdrietig.
Omdat ik weet dat ik zelf ook niet gemakkelijk kan zijn, vraag ik jullie mening, en misschien tips hoe ik hier mee om kan gaan.
Het zit namelijk zo, mijn moeder en ik hebben een redelijke band. Ik voel me alleen heel vaak en heel snel in de steek gelaten door haar.
Ik ben inmiddels 34 dus volwassenen, alleen zijn er de afgelopen jaren, en met name het afgelopen half jaar dingen gebeurd die "oude wonden" open hebben gemaakt.
Omdat het te veel is om allemaal op te schrijven, probeer ik er een beknopte versie van te maken.
Ik ben nogal gevoelig van aard, altijd al geweest. Mijn moeder is meer van het type niet zeiken maar doorgaan.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 10 was, en dat werd helaas een echte vechtscheiding, waar mijn broertje en ik de dupe van werden.
Mijn moeder was een nieuwe relatie begonnen tijdens het huwelijk van mijn ouders, dus m'n pa was op z'n zachts gezegd not amused. Mijn moeder was verliefd, en zag niet dat ik midden in de ellende van mijn ouders stond.
Die kwaadheid van mijn vader, en dat nergens mee bemoeien van mijn moeder heeft bijna 8 jaar geduurd.
Omdat ik er zo vroeg al alleen voor stond (in mijn verdriet) ben ik me gaan afzetten tegen mijn ouders. Ik ben een paar keer het huis uitgezet toen ik 17 jaar was, en uiteindelijk ben ik door mijn problemen met mezelf in therapie gegaan.
Vanaf dat moment ging het thuis wat beter. Echter, de boosheid die ik had naar mijn ouders bleef wel. Ik gaf vooral hen de schuld van mijn paniekaanvallen en fobieën waar ik toentertijd last van had.
Uiteindelijk ben ik op m'n 29ste nogmaals in therapie gegaan, niet voor m'n ouders maar echt omdat ik tegen heel veel dingen aan liep.
Deze therapie heeft me erg geholpen, en de onverwerkte emoties heb ik toen aardig een plekje weten te geven, althans dat dacht ik.
In de tijd van de therapie woonde ik samen al ruim 5 jaar, ik was gewoon zelfstandig en had mijn moeder niet meer nodig als toen ik een kind was natuurlijk.
3,5 jaar geleden ging mijn relatie plots uit, ik heb me toen uitermate rot gevoeld, omdat het ook niet op zo'n leuke manier uit was gegaan (hij had een ander).
Vanaf dat punt ging eigenlijk ook ineens alles mis leek wel. Ik raakte mijn huis door mijn ex kwijt, had veel problemen met mijzelf en kon nergens mijn ei kwijt had ik het idee.
Een jaar geleden besloot ik opnieuw in een soort van therapie te gaan, dit keer meer om mijn zelfbeeld te verbeteren, en ik ging medicijnen slikken tegen mijn ADD (dit was al veel eerder gediagnosticeerd, alleen weigerde ik altijd medicijnen). Door de medicatie ging er een wereld voor me open, en merkte ik hoe erg impulsief en chaotisch ik eigenlijk altijd geleefd had.
Ik heb veel meegemaakt in die periode na de breuk met mijn ex, alles vertellen is veel te veel. Feit was alleen wel dat mijn ouders nergens te bekennen waren. Ze wisten wel dat het niet goed ging, maar eens langs komen of vragen hoe het ging gebeurde zelden.
Omdat de medicatie mij goed hielp, ik inmiddels 34 geworden was, vond ik dat ik het maar moest accepteren dat zij zo zijn, en ik nou eenmaal anders ben.
So far so good, totdat ik plotseling in maart de diagnose baarmoederhalskanker kreeg. Ineens kwam er een hele onzekere periode aan, en had ik de hulp nodig van mensen uit mijn omgeving.
Mijn moeder was heel betrokken, en ik had het idee dat ondanks de heftige situatie, mijn moeder en ik ineens een echte band hadden gekregen.
Mijn moeder is alleen niet zo emotioneel als ik, en ik heb achteraf het idee dat ik vooral haar er doorheen heb moeten slepen. Zij heeft dit ook wel beaamt, en zei dat ze trots op me was hoe sterk ik me gehouden heb.
Gelukkig kreeg ik "alleen een operatie", weliswaar een zware operatie met gevolgen zoals lymfoedeem, maar het had veel erger gekund natuurlijk.
Toch ben ik na de operatie, en het verlossende woord van de patholoog dat ik schoon was, behoorlijk ingestort.
Het was me gewoon echt te veel geworden, bovendien ben ik onwijs bang geweest ten tijden van de onderzoeken. Ik wist in het begin totaal niet waar ik aan toe was, en hoe erg het was.
Ik heb zo nu en dan emotionele steun gezocht bij mijn moeder, die dit op haar beurt dat moment wel redelijk gaf. Probleem is alleen, dat zodra ik aangeef dat ik me k*t voel, ze meteen een tijd niks laat horen.
Ook toen ik in het ziekenhuis lag is er iets gebeurd wat me steekt.
De dag na de operatie was ik zo vreselijk emotioneel, en mijn vriend was op dat moment niet aanwezig, mijn moeder wel. Ik lag ook in een andere stad omdat de operatie in een UMC werd gedaan. Ik had ook enorm veel pijn, de operatie had ruim 7 uur geduurd namelijk.
Ik vroeg toen of ze bij me wou blijven slapen die dag, en dit weigerden zij toen omdat ze in haar eigen bed wou slapen.
Ik snap echt wel dat ik volwassenen ben, en ik niet meer de steun wil en kan verwachten die ik had als klein meisje.
Alleen is het nou heel gek dat ik me zo verdrietig voel dat ze me toen heeft afgewezen?
Ook als ik er met haar over praat, zoals daarstraks toevallig, wordt ze weer boos en gaat ze zich verdedigen.
Ze doet alsof ze veel empathie heeft, maar ze bekijkt alles vanuit haar eigen standpunt en behoefte. In mijn ogen is dat niet meer dan projectie.
Ze is er dus wel voor me, maar ook weer zo ver weg, lastig uit te leggen omdat het een gevoel is.
Kortom, stel ik me nu vreselijk aan?
Ik weet dat ik oud en wijs genoeg ben, maar dit was voor mij toch een ongewone situatie, of heb ik te hoge verwachtingen?
Erover praten heeft weinig zin, ze schiet vooral in de verdediging.
Ik twijfel vreselijk aan mezelf hierdoor, meer vanwege mijn leeftijd dan de feitelijke situatie overigens.
Ik hoop op wat tips hoe hiermee om te gaan.
Liefs Bianca
Omdat ik weet dat ik zelf ook niet gemakkelijk kan zijn, vraag ik jullie mening, en misschien tips hoe ik hier mee om kan gaan.
Het zit namelijk zo, mijn moeder en ik hebben een redelijke band. Ik voel me alleen heel vaak en heel snel in de steek gelaten door haar.
Ik ben inmiddels 34 dus volwassenen, alleen zijn er de afgelopen jaren, en met name het afgelopen half jaar dingen gebeurd die "oude wonden" open hebben gemaakt.
Omdat het te veel is om allemaal op te schrijven, probeer ik er een beknopte versie van te maken.
Ik ben nogal gevoelig van aard, altijd al geweest. Mijn moeder is meer van het type niet zeiken maar doorgaan.
Mijn ouders gingen scheiden toen ik 10 was, en dat werd helaas een echte vechtscheiding, waar mijn broertje en ik de dupe van werden.
Mijn moeder was een nieuwe relatie begonnen tijdens het huwelijk van mijn ouders, dus m'n pa was op z'n zachts gezegd not amused. Mijn moeder was verliefd, en zag niet dat ik midden in de ellende van mijn ouders stond.
Die kwaadheid van mijn vader, en dat nergens mee bemoeien van mijn moeder heeft bijna 8 jaar geduurd.
Omdat ik er zo vroeg al alleen voor stond (in mijn verdriet) ben ik me gaan afzetten tegen mijn ouders. Ik ben een paar keer het huis uitgezet toen ik 17 jaar was, en uiteindelijk ben ik door mijn problemen met mezelf in therapie gegaan.
Vanaf dat moment ging het thuis wat beter. Echter, de boosheid die ik had naar mijn ouders bleef wel. Ik gaf vooral hen de schuld van mijn paniekaanvallen en fobieën waar ik toentertijd last van had.
Uiteindelijk ben ik op m'n 29ste nogmaals in therapie gegaan, niet voor m'n ouders maar echt omdat ik tegen heel veel dingen aan liep.
Deze therapie heeft me erg geholpen, en de onverwerkte emoties heb ik toen aardig een plekje weten te geven, althans dat dacht ik.
In de tijd van de therapie woonde ik samen al ruim 5 jaar, ik was gewoon zelfstandig en had mijn moeder niet meer nodig als toen ik een kind was natuurlijk.
3,5 jaar geleden ging mijn relatie plots uit, ik heb me toen uitermate rot gevoeld, omdat het ook niet op zo'n leuke manier uit was gegaan (hij had een ander).
Vanaf dat punt ging eigenlijk ook ineens alles mis leek wel. Ik raakte mijn huis door mijn ex kwijt, had veel problemen met mijzelf en kon nergens mijn ei kwijt had ik het idee.
Een jaar geleden besloot ik opnieuw in een soort van therapie te gaan, dit keer meer om mijn zelfbeeld te verbeteren, en ik ging medicijnen slikken tegen mijn ADD (dit was al veel eerder gediagnosticeerd, alleen weigerde ik altijd medicijnen). Door de medicatie ging er een wereld voor me open, en merkte ik hoe erg impulsief en chaotisch ik eigenlijk altijd geleefd had.
Ik heb veel meegemaakt in die periode na de breuk met mijn ex, alles vertellen is veel te veel. Feit was alleen wel dat mijn ouders nergens te bekennen waren. Ze wisten wel dat het niet goed ging, maar eens langs komen of vragen hoe het ging gebeurde zelden.
Omdat de medicatie mij goed hielp, ik inmiddels 34 geworden was, vond ik dat ik het maar moest accepteren dat zij zo zijn, en ik nou eenmaal anders ben.
So far so good, totdat ik plotseling in maart de diagnose baarmoederhalskanker kreeg. Ineens kwam er een hele onzekere periode aan, en had ik de hulp nodig van mensen uit mijn omgeving.
Mijn moeder was heel betrokken, en ik had het idee dat ondanks de heftige situatie, mijn moeder en ik ineens een echte band hadden gekregen.
Mijn moeder is alleen niet zo emotioneel als ik, en ik heb achteraf het idee dat ik vooral haar er doorheen heb moeten slepen. Zij heeft dit ook wel beaamt, en zei dat ze trots op me was hoe sterk ik me gehouden heb.
Gelukkig kreeg ik "alleen een operatie", weliswaar een zware operatie met gevolgen zoals lymfoedeem, maar het had veel erger gekund natuurlijk.
Toch ben ik na de operatie, en het verlossende woord van de patholoog dat ik schoon was, behoorlijk ingestort.
Het was me gewoon echt te veel geworden, bovendien ben ik onwijs bang geweest ten tijden van de onderzoeken. Ik wist in het begin totaal niet waar ik aan toe was, en hoe erg het was.
Ik heb zo nu en dan emotionele steun gezocht bij mijn moeder, die dit op haar beurt dat moment wel redelijk gaf. Probleem is alleen, dat zodra ik aangeef dat ik me k*t voel, ze meteen een tijd niks laat horen.
Ook toen ik in het ziekenhuis lag is er iets gebeurd wat me steekt.
De dag na de operatie was ik zo vreselijk emotioneel, en mijn vriend was op dat moment niet aanwezig, mijn moeder wel. Ik lag ook in een andere stad omdat de operatie in een UMC werd gedaan. Ik had ook enorm veel pijn, de operatie had ruim 7 uur geduurd namelijk.
Ik vroeg toen of ze bij me wou blijven slapen die dag, en dit weigerden zij toen omdat ze in haar eigen bed wou slapen.
Ik snap echt wel dat ik volwassenen ben, en ik niet meer de steun wil en kan verwachten die ik had als klein meisje.
Alleen is het nou heel gek dat ik me zo verdrietig voel dat ze me toen heeft afgewezen?
Ook als ik er met haar over praat, zoals daarstraks toevallig, wordt ze weer boos en gaat ze zich verdedigen.
Ze doet alsof ze veel empathie heeft, maar ze bekijkt alles vanuit haar eigen standpunt en behoefte. In mijn ogen is dat niet meer dan projectie.
Ze is er dus wel voor me, maar ook weer zo ver weg, lastig uit te leggen omdat het een gevoel is.
Kortom, stel ik me nu vreselijk aan?
Ik weet dat ik oud en wijs genoeg ben, maar dit was voor mij toch een ongewone situatie, of heb ik te hoge verwachtingen?
Erover praten heeft weinig zin, ze schiet vooral in de verdediging.
Ik twijfel vreselijk aan mezelf hierdoor, meer vanwege mijn leeftijd dan de feitelijke situatie overigens.
Ik hoop op wat tips hoe hiermee om te gaan.
Liefs Bianca
maandag 21 augustus 2017 om 21:15
maandag 21 augustus 2017 om 22:13
[quote=Jufjoke post_id=27454381 time=1503342958 user_id=349006]
Oh to, je stelt je helemaal niet aan. Maar ik denk wel dat je je verwachtingen moet gaan bijstellen. Als dat lukt, kun je zoveel beter loslaten, echt waar. Je blijft dingen verwachten die waarschijnlijk gewoon niet in haar zitten. Laat het los en het zal jullie band zeker ten goede komen.
Sterkte.
Mogelijk kun je hulp inschakelen. Iemand met wie je over je teleurstellingen en verdriet kan praten. En keer omgaan met je moeder die niet aan jou verwachtingen kan voldoen
Oh to, je stelt je helemaal niet aan. Maar ik denk wel dat je je verwachtingen moet gaan bijstellen. Als dat lukt, kun je zoveel beter loslaten, echt waar. Je blijft dingen verwachten die waarschijnlijk gewoon niet in haar zitten. Laat het los en het zal jullie band zeker ten goede komen.
Sterkte.
Mogelijk kun je hulp inschakelen. Iemand met wie je over je teleurstellingen en verdriet kan praten. En keer omgaan met je moeder die niet aan jou verwachtingen kan voldoen
maandag 21 augustus 2017 om 22:19
Bedoel je dat je graag wilde dat je moeder in het ziekenhuis bij je bleef slapen? Of bij jou thuis?
Jou moeder is niet de moeder die jij graag zou willen hebben. Ik denk niet dat ze zal veranderen, dus ik denk ook dat jij je verwachtingen moet bijstellen.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, je kan met je therapeut bespreken hoe je dat kan doen.
Sterkte
Jou moeder is niet de moeder die jij graag zou willen hebben. Ik denk niet dat ze zal veranderen, dus ik denk ook dat jij je verwachtingen moet bijstellen.
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, je kan met je therapeut bespreken hoe je dat kan doen.
Sterkte
maandag 21 augustus 2017 om 22:44
[quote=Zebra123 post_id=27454821 time=1503346786 user_id=254039]
Bedoel je dat je graag wilde dat je moeder in het ziekenhuis bij je bleef slapen? Of bij jou thuis?
Bij mij in het ziekenhuis. Ik moest daar 5 dagen blijven na m'n operatie namelijk.
Ik denk dat jullie gelijk hebben, en ik idd m'n verwachtingen moet gaan bijstellen.
Dat is niet makkelijk idd. Ik heb weleens gedacht om dan maar te breken als ik me elke keer teleurgesteld voel, maar dat zou ik ook weer niet willen.
Ik ga het zeker bespreken met m'n therapeut, hopen dat ik mijn verwachtingspatroon kan bijstellen.
Thx voor jullie lieve reacties
Bedoel je dat je graag wilde dat je moeder in het ziekenhuis bij je bleef slapen? Of bij jou thuis?
Bij mij in het ziekenhuis. Ik moest daar 5 dagen blijven na m'n operatie namelijk.
Ik denk dat jullie gelijk hebben, en ik idd m'n verwachtingen moet gaan bijstellen.
Dat is niet makkelijk idd. Ik heb weleens gedacht om dan maar te breken als ik me elke keer teleurgesteld voel, maar dat zou ik ook weer niet willen.
Ik ga het zeker bespreken met m'n therapeut, hopen dat ik mijn verwachtingspatroon kan bijstellen.
Thx voor jullie lieve reacties
