Mijn vader is overleden

Hallo allemaal,



Dit is de eerste keer dat ik een bericht plaats op het forum en het is vrij persoonlijk, zoals de titel misschien al een beetje verklapt. Ik hoop vooral reacties te krijgen die een vsoortgelijke situatie mee hebben gemaakt.



Mijn vader is in oktober 2014 overleden. Begin 2014 werd mijn vader ziek, hij moest veel hoestten en dat ging maar niet over. Na 2 verschillende antibiotica kuren besloot de dokter dat het tijd werd om foto's te maken van de longen. Al vrij snel werd de uitslag bekend dat er iets op de foto te zien was. Het eerste wat ik dacht: dit is niet goed. Kanker.

Helaas bleek het kanker te zijn. Na nog een aantal scans bleek dat wat in de longen zat al het uitgezaaide deel was van de lymfeklieren. Ook was het al uitgezaaid naar de maag en lever. Een grote klap in het gezicht zoals je je misschien kunt voorstellen, maar de arts gaf aan dat het nog te behandelen was met een kans van 75% op genezing, vrij positief dus. Mijn vader was op dat moment 57 jaar, een lange man die rond de 100 kilo woog.



Zodra die slechte uitslag bekend was kom je in een soort van achtbaan terecht. Alles ging heel snel. Voor wij (mijn hele familie) het wisten had mijn vader al zijn eerste chemo achter de rug. Hij moest extra lang ter observatie daar blijven, omdat hij ook problemen had aan zijn hart. Hij heeft volgens mij vier dagen daar gelegen en mocht toen eindelijk naar huis om te herstellen van de eerste chemo. Een moment weet ik nog zo goed. Mijn vader zat op zijn bed in het ziekenhuis en ik zou weer naar huis gaan. Hij was echt niks meer van die grote sterke man die altijd mijn vader was, maar echt een hoopje ellende. En ik zag echt aan alles dat hij dit niet wilde. Heel dubbel uiteraard, want ik wilde dat hij beter werd.



Voordat mijn vader de tweede chemo aanging, kwam er ontzettend slecht nieuws. Mijn vader besloot om niet meer verder te gaan met de chemo. Dit betekende dus dat hij zou komen te overlijden door de kanker. Ik heb toen ontzettend veel gehuild, maar op de een of andere manier begreep ik hem, omdat ik wist dat hij al jaren niet goed in zijn vel zat (depressief). Iedereen was ontzettend verdrietig, behalve mijn vader. Er was echt een last van zijn schouder af gevallen. Toen ook bij de dokter en de behandelde arts bekend was dat mijn vader niet verder wilde met de behandeling hebben ook zij nog geprobeerd hem om te praten, net als ik, mijn zus, mijn moeder en tante. Maar het mocht niet baten. Als mijn vader eenmaal iets had besloten dan blijft hij daar ook bij, helaas ook in dit geval. Dankzij verschillende medicatie heeft mijn vader nog ongeveer 2 vrij goede maanden gehad, minder pijn, beter eten en slapen wat ontzettend fijn was. Ook had de arts verteld dat er een punt zou komen waardoor het ineens 360 graden om zou draaien.

Dat was ongeveer 1 week voor hij zou overlijden.



Mijn vader lag steeds meer op bed, at steeds minder en was steeds meer in zichzelf echt ontzettend moeilijk. En toen kwam de dag dat hij overleed. Het was bijzonder dat zijn gezin en zijn enige zus en zwager erbij waren. Hierdoor hebben wij allemaal afscheid kunnen nemen, maar toch was tijd te kort ondanks dat we al maanden wisten dat deze dag eraan kwam. Op dat moment was ik bijna 22 jaar. En na al die tijd denk ik nog steeds van 'had ik maar dit gezegd', of 'had ik maar dat gezegd/gedaan.'



Nu ben ik 2,5 jaar verder en over een paar weken zou mijn vader 60 jaar worden. Weer een lastig moment.

Ik mis hem echt elke dag eigenlijk. Ondanks dat ik onze band niet heel hecht zou noemen, onze band was bijzonder. Ik weet ook hoe trots hij op mij was, maar toch is het ontzettend moeilijk om te weten dat je vader echt voor zichzelf koos.

Ik vind het bijvoorbeeld heel moeilijk dat hij niet weet dat ik mijn diploma heb gehaald, dat ik nu samenwoon met mijn vriend en dus ons huis nooit heeft gezien. En wellicht ga ik ooit trouwen of krijg ik kind(eren), dat zal hij nooit meemaken.



Als er mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt, dan ben ik erg benieuwd naar jullie verhaal. Wellicht dat we door een stukje herkenning zoiets lastig wat meer een plekje kunnen geven.

quote:Oudblond schreef op 19 maart 2017 @ 17:06:

Ik herken het gevoel, het gemis en de gedachten. Mijn vader overleed 30 jaar geleden. Ook aan kanker. En hem zien vechten en zien 'afzien' was heel zwaar. De eerste vorm van leukemie heeft hij overleefd. Maar tijdens zijn herstel kreeg hij een andere vorm en toen was hij nog te zwak om weer behandeld te worden.

Ik was nog geen 20. En nog steeds bij speciale gelegenheden word ik verdrietig dat hij dit niet weet. Ik heb oudere zussen en ben ook wel eens 'jaloers' geweest dat zij wel een 'volwassen' relatie met onze vader meegemaakt hebben.Ja dat jaloerse herken ik ook wel.. Mijn zus is namelijk 4 jaar ouder, dus die was wel al afgestudeerd en in haar eerste huis gaan wonen en had inderdaad ook al die volwassenere relatie..

quote:lemoos2 schreef op 19 maart 2017 @ 17:08:

Mijn vader is begin 2015 overleden. Heel plotseling. De middag ervoor had ik nog zo'n "Ja pa, ik weet het nu wel" gesprek en een paar uur later was hij dood. Niet ziek of wat dan ook. Ik was al 35 maar ik heb nog steeds dat 'had ik maar dit gedaan/had ik nog maar dat gezegd'.

Ik denk ook nog dagelijks aan mijn pa. Ik rijd in het autootje dat hij als pensionado voor mij heeft uitgezocht (vond hij leuk, alle reviews uitspitten, showrooms langsgaan, proefritten maken. Ik heb daar een hekel aan)



Ik kan mij heel goed voorstellen dat het heel moeilijk is om bepaalde mijlpalen te bereiken en dat hij dat niet meer kan zien (als je net als ik niet gelovig bent). Ik vind troost in het feit dat hij letterlijk een deel van mij is, waar ik ga zeul ik mijn overleden familie toch een stukje met mij mee. Klinkt raar maar ik kan het niet beter omschrijven.



Als het plotseling is, kun je ook nog eens geen afscheid nemen. Ik ben in dat op zich blij dat ik wel afscheid heb kunnen nemen.

Inderdaad een goede omschrijving. Soms lijk ik ook echt zo erg op m'n vader en het lijkt met de jaren ook steeds meer te worden. Heeft ook weer iets moois, denk dat het ook voor de rest van mijn familie mooi is om te zien dat bepaalde dingen van mijn vader in mij en m'n zus te herkennen zijn.

quote:daenerys79 schreef op 19 maart 2017 @ 17:10:

Een hele dikke knuffel

Mijn moeder is iets meer dan 3 jaar geleden overleden, ook aan longkanker. Er is best een lange tijd overheen gegaan vanaf dat we wisten dat ze ziek was (en er ook niets meer aan te doen was) tot haar overlijden. Ze heeft gelukkig mijn dochtertje 3 jaar meegemaakt en daar ben ik dankbaar voor. maar het blijft een rotgevoel dat ze mijn 2e dochter niet kent, niet bij mijn trouwen was etc. maar ik troost me maar met de gedachte dat ze ergens is waar ze het beter heeft en wellicht ook alles ziet wat hier gebeurt. klinkt misschien een beetje zweverig maar op de een of andere manier helpt het me toch. ondanks dat ik normaal helemaal niet zweverig ben.



Ik ben eigenlijk ook totaal niet zweverig, maar sinds mijn vader is overleden heb ik toch ook het idee dat hij er toch bij is. En ik hoop ook dat hij op een beter plek is en hou mij vast bij de gedachte dat hij vooral rust heeft gevonden.

Lijkt me ook lastig dat je moeder wel je eerste dochter heeft gekend, maar niet je tweede dochter. En ook niet bij de trouwerij lijkt me heel lastig. Ik denk daar dus ook echt over na van als ik ooit ga trouwen, dan geeft mijn vader mij niet weg, geen vader-dochter dans.. daardoor heb ik soms ook dat ik denk 'dat trouwen hoeft niet van mij'..