Psyche
alle pijlers
Mijn vader is overleden
woensdag 12 augustus 2009 om 21:38
Hoi allemaal,
ik plaats dit bericht omdat ik gewoon even van me af moet kletsen. Morgen is het precies een half jaar geleden dat mijn vader, uiteindelijk nog heel plotseling, aan kanker is overleden. Ik heb het hier nog heel erg moeilijk mee en vraag me af wanneer het weer een stukje beter zal gaan. Ik mis hem elke dag en met allerlei juist hele kleine gebeurtenissen. Mijn dochtertje van bijna 2 "ziet" opa regelmatig. Dat is heel fijn, maar ook heel moeilijk. Ik wil zo graag ook iets van zijn aanwezigheid merken. Al ben ik ook heel nuchter en weet niet wat ik hier allemaal precies van moet denken. Heeft iemand hier ervaring mee??
Groetjes
ik plaats dit bericht omdat ik gewoon even van me af moet kletsen. Morgen is het precies een half jaar geleden dat mijn vader, uiteindelijk nog heel plotseling, aan kanker is overleden. Ik heb het hier nog heel erg moeilijk mee en vraag me af wanneer het weer een stukje beter zal gaan. Ik mis hem elke dag en met allerlei juist hele kleine gebeurtenissen. Mijn dochtertje van bijna 2 "ziet" opa regelmatig. Dat is heel fijn, maar ook heel moeilijk. Ik wil zo graag ook iets van zijn aanwezigheid merken. Al ben ik ook heel nuchter en weet niet wat ik hier allemaal precies van moet denken. Heeft iemand hier ervaring mee??
Groetjes
woensdag 12 augustus 2009 om 21:49
Ten eerste; nog gecondoleerd, ook al is het relatief lang geleden om dat te zeggen misschien.
Zelf geen ervaring ermee, wel 2 familieleden die hier ervaring mee hebben. Mijn nichtje (is nog maar jong) maar ook mijn oom.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook altijd nogal cynisch tegenover stond, maar sinds ik weet dat mijn oom ook deze "gave" heeft, kan ik hem gewoon niet niet geloven.. Snap je?
Zelf geen ervaring ermee, wel 2 familieleden die hier ervaring mee hebben. Mijn nichtje (is nog maar jong) maar ook mijn oom.. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook altijd nogal cynisch tegenover stond, maar sinds ik weet dat mijn oom ook deze "gave" heeft, kan ik hem gewoon niet niet geloven.. Snap je?
woensdag 12 augustus 2009 om 21:50
Gecondoleerd. Een half jaar geleden is nog maar heel kort. Het missen van een ouder is verschrikkelijk. Het kan zomaar ineens heel heftig opkomen door iets op een moment dat je het helemaal niet verwacht.
Ik heb de aanwezigheid van mijn moeder heel sterk gevoeld vlak na haar overlijden. Dat is op een gegeven moment weggegaan. Heel soms nog heb ik het gevoel dat als ik me om zou draaien ze achter me zou staan. Ik heb ook veel levensechte dromen over haar gehad. De mooiste waarin ze me feliciteerde met mijn zwangerschap. Maar ook die dromen zijn alweer een jaar of 3 geleden. En ik mis het.
Ik zou je dochter gewoon haar gang laten gaan. Als zij opa ziet dan is dat toch prima. Als zij er over wil praten is dat goed, maar als ze dat niet wil is dat ook goed.
Ik wil je nog veel sterkte wensen.
Ik heb de aanwezigheid van mijn moeder heel sterk gevoeld vlak na haar overlijden. Dat is op een gegeven moment weggegaan. Heel soms nog heb ik het gevoel dat als ik me om zou draaien ze achter me zou staan. Ik heb ook veel levensechte dromen over haar gehad. De mooiste waarin ze me feliciteerde met mijn zwangerschap. Maar ook die dromen zijn alweer een jaar of 3 geleden. En ik mis het.
Ik zou je dochter gewoon haar gang laten gaan. Als zij opa ziet dan is dat toch prima. Als zij er over wil praten is dat goed, maar als ze dat niet wil is dat ook goed.
Ik wil je nog veel sterkte wensen.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:56
Bossa gecondoleerd. Niemand kan jou vertellen wanneer het draaglijk gaat worden. In mijn geval werd het op een gegeven moment draaglijk (mijn vader is 12 jaar geleden overleden). Hoe ik er toen mee omging: veel huilen, het verdriet voelen, de verslagenheid toelaten. Pas veel later toen ik daar aan toe was begon ik met hem te 'praten'. Ik ben een vrij nuchter persoon hoewel ik in meer geloof dan wat ik kan zien, horen, proeven en ruiken maar het heeft me geholpen de liefde die ik voor hem voel te uiten, naar hem toe in mijn gedachten. Ik kreeg geen antwoord terug (als dat wel zo was zou ik me te pletter schrikken).
Het is heel zwaar waar je nu doorheen gaat en ik wil je heel veel sterkte wensen. Klinkt zo cliche maar doe wat bij jou past om zijn dood te verwerken maar maak je jezelf niet gek als je nog niet de juiste manier hebt gevonden.
Het is heel zwaar waar je nu doorheen gaat en ik wil je heel veel sterkte wensen. Klinkt zo cliche maar doe wat bij jou past om zijn dood te verwerken maar maak je jezelf niet gek als je nog niet de juiste manier hebt gevonden.
woensdag 12 augustus 2009 om 21:58
Dank jullie wel voor jullie snelle en lieve berichtjes!!
Reisa, wat een prachtige droom tijdens je zwangerschap! Wauw!! Ik heb ook dromen over mijn vader, maar dat zijn juist de meest vreselijk dromen waarin hij heel hard met zijn hoofd op de grond klapt, of dat hij afscheid van zichzelf neemt bij zijn eigen kist.. Ik ben er een dag overstuur van als ik zoiets heb gedroomd, tis allemaal zo levensecht. En dat te bedenken dat ik dat wel minimaal 1 keer per week droom.. maakt het niet veel leuker. Hoe lang duurde het bij jou, na het overlijden van je moeder voordat je je weer een beetje beter ging voelen?
Reisa, wat een prachtige droom tijdens je zwangerschap! Wauw!! Ik heb ook dromen over mijn vader, maar dat zijn juist de meest vreselijk dromen waarin hij heel hard met zijn hoofd op de grond klapt, of dat hij afscheid van zichzelf neemt bij zijn eigen kist.. Ik ben er een dag overstuur van als ik zoiets heb gedroomd, tis allemaal zo levensecht. En dat te bedenken dat ik dat wel minimaal 1 keer per week droom.. maakt het niet veel leuker. Hoe lang duurde het bij jou, na het overlijden van je moeder voordat je je weer een beetje beter ging voelen?
woensdag 12 augustus 2009 om 22:08
Wat is nou een half jaar, da's toch bijna niets?
Gecondoleerd met het overlijden van je vader.
Mijn mama overleed dik een jaar geleden, ook aan kanker. Ook erg plotseling.
Het eerste jaar was ik aan het einde van de week helemaal stuk. Op donderdagavond was het dan standaard brullen. Maar nu gaat het een stuk beter moet ik zeggen. Op de een of andere manier went het ofzo.
Wat mij ook erg hielp was schrijven in het topic rouwverwerking met allemaal mensen die snappen wat je bedoelt.
Heel veel sterkte!
Gecondoleerd met het overlijden van je vader.
Mijn mama overleed dik een jaar geleden, ook aan kanker. Ook erg plotseling.
Het eerste jaar was ik aan het einde van de week helemaal stuk. Op donderdagavond was het dan standaard brullen. Maar nu gaat het een stuk beter moet ik zeggen. Op de een of andere manier went het ofzo.
Wat mij ook erg hielp was schrijven in het topic rouwverwerking met allemaal mensen die snappen wat je bedoelt.
Heel veel sterkte!
woensdag 12 augustus 2009 om 22:09
Hoelang het duurde voor ik me weer een beetje beter voelde? Tja, heel moeilijk om te zeggen. Mijn moeder is totaal onverwacht overleden. En een week na de crematie had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Een achtbaan van emoties dus. Eerst ging het echt heel slecht met me. Maar na een maand of 3 veel beter. Tot mijn dochter geboren werd. Toen heb ik een hele heftige pnd gekregen, volgens de huisarts ook door alles wat in korte tijd gebeurde. Met medicijnen was dat gelukkig snel onder controle en na een paar maanden kon ik toen echt verder.
Overigens waren niet al mijn dromen zo mooi hoor. In heel veel dromen kregen we steeds vreselijke ruzie, omdat mijn moeder er ineens was en dus niet dood was. Soms was zelfs mijn zus daarvan op de hoogte! (In mijn droom dan he) Dan voelde ik me zo belazerd dat we ruzie kregen. Dit heeft nog wel een tijd geduurd. Ik durf niet te zeggen hoe lang.
'Grappig' vind ik dat je de aanwezigheid van je vader zegt niet te voelen, die dromen waren voor mij een deel van die aanwezigheid. Het is maar welke naam je er aan geeft. Ik zou veel overhebben voor nog eens zo'n ruzie droom.
Overigens waren niet al mijn dromen zo mooi hoor. In heel veel dromen kregen we steeds vreselijke ruzie, omdat mijn moeder er ineens was en dus niet dood was. Soms was zelfs mijn zus daarvan op de hoogte! (In mijn droom dan he) Dan voelde ik me zo belazerd dat we ruzie kregen. Dit heeft nog wel een tijd geduurd. Ik durf niet te zeggen hoe lang.
'Grappig' vind ik dat je de aanwezigheid van je vader zegt niet te voelen, die dromen waren voor mij een deel van die aanwezigheid. Het is maar welke naam je er aan geeft. Ik zou veel overhebben voor nog eens zo'n ruzie droom.
woensdag 12 augustus 2009 om 22:20
Hoi lieve Bossa,
Mijn vader is nu een jaar en een paar maanden geleden overleden, plotseling. Wat ik nu kan zeggen, is dat het leven voor mij na ongeveer een jaar weer een beetje 'normaal' begon te voelen, en dat ik er minder mee bezig ben. Eerst de hele dag. Maar het verdriet wordt niet minder, juist nu ik weer nieuwe dingen aan het doen ben, mis ik hem erger dan ooit. En dan komt er weer een nieuw soort verdriet: dat ik hem niet kan laten zien waar ik mee bezig ben, want hij zou het te gek vinden en me helpen. Dus verdrietig blijft het, alhoewel je ook steeds weer wat meer kunt genieten van gewone dingen, het wordt wel iets lichter. Dus ik denk dat het voor jou nog even duurt, de eerste zware fase, en laat het ook gewoon gaan. Het gaat stukje bij beetje steeds beter. En je dochtertje... ik heb maandenlang 's avonds in bed om me heen liggen kijken in de hoop dat mijn vader zou verschijnen. Dat gebeurde (natuurlijk) niet. En ook dromen, nare en 'gewone', maar ook in mijn dromen besef ik altijd dat ie dood is. Dat vind ik soms jammer! Ik zou graag een soort spiritueel teken krijgen, maar ik ben tegenwoordig veel minder 'zweverig' geworden. Ik geloof er niet meer in dat mensen geesten zien. Dood is dood, en weg is weg. Als er iets bijzonders gebeurt als we doodgaan, zien we dat straks vanzelf wel!
Praat er gewoon over met je dochtertje, vraag maar wat ze ziet, waarschijnlijk is dit haar manier van verwerken, en wie weet ziet ze hem echt. Misschien kan ze hem een vraag stellen?
Hou je taai.
Mijn vader is nu een jaar en een paar maanden geleden overleden, plotseling. Wat ik nu kan zeggen, is dat het leven voor mij na ongeveer een jaar weer een beetje 'normaal' begon te voelen, en dat ik er minder mee bezig ben. Eerst de hele dag. Maar het verdriet wordt niet minder, juist nu ik weer nieuwe dingen aan het doen ben, mis ik hem erger dan ooit. En dan komt er weer een nieuw soort verdriet: dat ik hem niet kan laten zien waar ik mee bezig ben, want hij zou het te gek vinden en me helpen. Dus verdrietig blijft het, alhoewel je ook steeds weer wat meer kunt genieten van gewone dingen, het wordt wel iets lichter. Dus ik denk dat het voor jou nog even duurt, de eerste zware fase, en laat het ook gewoon gaan. Het gaat stukje bij beetje steeds beter. En je dochtertje... ik heb maandenlang 's avonds in bed om me heen liggen kijken in de hoop dat mijn vader zou verschijnen. Dat gebeurde (natuurlijk) niet. En ook dromen, nare en 'gewone', maar ook in mijn dromen besef ik altijd dat ie dood is. Dat vind ik soms jammer! Ik zou graag een soort spiritueel teken krijgen, maar ik ben tegenwoordig veel minder 'zweverig' geworden. Ik geloof er niet meer in dat mensen geesten zien. Dood is dood, en weg is weg. Als er iets bijzonders gebeurt als we doodgaan, zien we dat straks vanzelf wel!
Praat er gewoon over met je dochtertje, vraag maar wat ze ziet, waarschijnlijk is dit haar manier van verwerken, en wie weet ziet ze hem echt. Misschien kan ze hem een vraag stellen?
Hou je taai.
vrijdag 14 augustus 2009 om 16:21
Hallo... gecondoleerd... ik moet er echt niet aan denken! moeilijk....
Ervaring met het paranormale heb ik niet echt, wilde ook heel graag contact met mijn overleden beste vriendin, maar dat heb ik nooit gehad. Men zegt (mensen die into die wereld zijn) dat dat komt doordat zij zelfmoord gepleegd heeft en dat het normaal wel kan. Ik weet het niet hoor, maar ik sluit niks uit.
1 ding kan ik je wel zeggen: Niet naar Derek Ogilvie gaan alsjeblieft.....
Dat is echt een oplichter.
Ik hoop dat je je rust vind hierin... sterkte!
Ervaring met het paranormale heb ik niet echt, wilde ook heel graag contact met mijn overleden beste vriendin, maar dat heb ik nooit gehad. Men zegt (mensen die into die wereld zijn) dat dat komt doordat zij zelfmoord gepleegd heeft en dat het normaal wel kan. Ik weet het niet hoor, maar ik sluit niks uit.
1 ding kan ik je wel zeggen: Niet naar Derek Ogilvie gaan alsjeblieft.....
Dat is echt een oplichter.
Ik hoop dat je je rust vind hierin... sterkte!
zaterdag 15 augustus 2009 om 11:52
Lieve Bossa, gaat ie weer een beetje? Zit je in een grote down? Ik kan je beloven, het wordt echt echt echt beter, al kan het lang duren. Niet wanhopen, proberen rustig te accepteren zoals het is. Of probeer iemand in je vrienden/kennissenkring te vinden die ook een overleden ouder heeft, die begrijpt je en daar kun je beter mee praten.
Sterkte en laat nog even wat horen, als het lukt!
Sterkte en laat nog even wat horen, als het lukt!
zaterdag 15 augustus 2009 om 14:03
Mijn vader overleed vorig jaar na een lang ziekbed nadat hij vijf jaar daarvoor een zware beroerte had gekregen. Hoe lang duurt het voordat je je weer echt goed voelt? Geen idee. Het gaat bij mij best een hele tijd goed, totdat ik weer van die momenten krijg dat ik besef wat ik ben kwijt geraakt. Dingen die ik hem niet meer kan laten zien waarvan ik weet dat ie het leuk zou vinden. Op dat soort momenten heb ik het er heel zwaar mee. Ik praat wel veel over mijn vader, maar mijn verdriet (en dus de tranen) houd ik toch meestal voor mezelf. Ik droom ook wel eens over mijn vader, maar als hij in een droom voorkomt is het meestal op de achtergrond. Hij zegt niks tegen me als ie het wel doet, kan ik hem vreemd genoeg nooit verstaan. In oktober laat ik een tattoo ter nagedachtenis van hem zetten. Twee engelenvleugels met zijn initialen. Ik heb gewoon behoefte aan iets dat altijd bij me is. Zo is hij hopelijk mijn engel op mijn schouder. Als je dochter jouw vader ziet, dan is het misschien wel zo. Kinderen schijnen meer open te staan voor zulke dingen. Misschien is het fantasie, maar als het verder geen problemen geeft dan is het toch prima zo?
zondag 16 augustus 2009 om 23:31
Hoi Bossa
een ouder verliezen is gewoon rot. En dat verdriet kost tijd, zoveel tijd als jij nodig hebt. Mijn moeder overleed vorig jaar plotseling. Geen afscheid dus net als 6 jaar daarvoor bij mijn vader.
Mijn zoontje (toen bijna 5) was en is een steun voor mij. Als ik moest huilen kwam hij me troosten en tijdens de crematie hield hij mijn hand vast, ook tijdens mijn speech.
Nu 1 1/2 jaar later gaat het beter. Niet meer zo vaak verdrietig, al kan het er door muziek of een herinnering wel zo weer opeens komen. Maar dat is toch ook niet erg.
Mijn zoontje vroeg of we oma haar foto niet weg moesten halen uit de kamer, zodat ik niet meer zoveel aan haar dacht. Slim bedacht, maar dat wil ik niet.
Kortom het verdriet slijt, maar het gaat langzaam.
Mijn zoontje heeft ook wel eens gezegd dat hij haar zag, maar dat kon ik niet serieus nemen. Maar haar nabijheid heb ik wel lang gevoeld. En dat was een soort troost ook al weet ik rationeel dat het niet klopte.
sterkte en een knuffel van mij
een ouder verliezen is gewoon rot. En dat verdriet kost tijd, zoveel tijd als jij nodig hebt. Mijn moeder overleed vorig jaar plotseling. Geen afscheid dus net als 6 jaar daarvoor bij mijn vader.
Mijn zoontje (toen bijna 5) was en is een steun voor mij. Als ik moest huilen kwam hij me troosten en tijdens de crematie hield hij mijn hand vast, ook tijdens mijn speech.
Nu 1 1/2 jaar later gaat het beter. Niet meer zo vaak verdrietig, al kan het er door muziek of een herinnering wel zo weer opeens komen. Maar dat is toch ook niet erg.
Mijn zoontje vroeg of we oma haar foto niet weg moesten halen uit de kamer, zodat ik niet meer zoveel aan haar dacht. Slim bedacht, maar dat wil ik niet.
Kortom het verdriet slijt, maar het gaat langzaam.
Mijn zoontje heeft ook wel eens gezegd dat hij haar zag, maar dat kon ik niet serieus nemen. Maar haar nabijheid heb ik wel lang gevoeld. En dat was een soort troost ook al weet ik rationeel dat het niet klopte.
sterkte en een knuffel van mij
dinsdag 18 augustus 2009 om 23:13
Lieve juffrouwjannie,
ja zit best in een grote dip. heb het gevoel steeds meer dat ik vast loop in mijn verdriet en heb dan het idee dat ik geen kant op kan. Mijn emoties worden steeds sterker en raak bij het minste al van slag af. Zijn laatst bij mijn schoonouders geweest en mijn dochter zei tegen die opa: 'opa asjebah' (alsjeblieft). Ik stond op het punt om in te storten toen ik me bedacht dat ze dat nooit meer tegen mijn vader zal zeggen. en alleen al bij het schrijven van dit staan de tranen weer in mijn ogen. Ik merk dat ik af en toe de wanhoop een beetje nabij ben. Maar ja, daar moet ik blijkbaar doorheen voordat ik me weer beter ga voelen. Iedereen schrijft dat dit zo is, dus dat moet ik maar geloven, al is het erg onwerkelijk.. Ik heb me opgegeven voor een fotocursus die ik eigenlijk samen met mijn vader zou gaan doen. Maar het ging allemaal zo snel dat dit er niet meer van gekomen is. Vind het vreselijk moeilijk, maar heb besloten het toch maar te gaan doen, moet misschien ook weer nieuwe dingen gaan uitproberen. Tis echt overleven, meer niet.
Anderen: bedankt voor jullie lieve berichtjes en een dikke knuffel terug!!
ja zit best in een grote dip. heb het gevoel steeds meer dat ik vast loop in mijn verdriet en heb dan het idee dat ik geen kant op kan. Mijn emoties worden steeds sterker en raak bij het minste al van slag af. Zijn laatst bij mijn schoonouders geweest en mijn dochter zei tegen die opa: 'opa asjebah' (alsjeblieft). Ik stond op het punt om in te storten toen ik me bedacht dat ze dat nooit meer tegen mijn vader zal zeggen. en alleen al bij het schrijven van dit staan de tranen weer in mijn ogen. Ik merk dat ik af en toe de wanhoop een beetje nabij ben. Maar ja, daar moet ik blijkbaar doorheen voordat ik me weer beter ga voelen. Iedereen schrijft dat dit zo is, dus dat moet ik maar geloven, al is het erg onwerkelijk.. Ik heb me opgegeven voor een fotocursus die ik eigenlijk samen met mijn vader zou gaan doen. Maar het ging allemaal zo snel dat dit er niet meer van gekomen is. Vind het vreselijk moeilijk, maar heb besloten het toch maar te gaan doen, moet misschien ook weer nieuwe dingen gaan uitproberen. Tis echt overleven, meer niet.
Anderen: bedankt voor jullie lieve berichtjes en een dikke knuffel terug!!
woensdag 19 augustus 2009 om 21:51
Bossa, wat goed dat je toch die fotocursus gaat doen. Moeilijk hoor. Zo ga je toch echt verder, ook al voelt het zo nog niet.
Het heeft bij mij ook lang geduurd hoor. Na een tijdje kon ik me voorbereiden op moeilijke momenten. Maar de onverwachte momenten waren het moeilijkst. Een collega die totaal onverwacht vroeg hoe het nu met me was. Als ik daar niet op voorbereid was en bezig was met mijn werk dan barstte ik na 6 maanden zo weer in tranen uit.
En ik vind het na 4 jaar nog moeilijk hoor dat mijn schoonmoeder oma is en mijn moeder niet. Nou ja, mijn dochters kennen mijn moeder van foto's en weten dat dat ook een oma is die dood is. Ze weten ook dat ik daar verdrietig om ben en dat ik haar mis, omdat dat mijn mama was. Maar zovaak komt dat niet ter sprake. En ik kan er nog steeds boos en verdrietig om worden als er iets gebeurt waarvan ik weet dat mijn moeder het prachtig zou vinden. Het missen blijft. De scherpe randjes gaan van pijn af na een tijd.
Geef jezelf de ruimte om te rouwen, op een moment dat het jouw uitkomt. 's Avonds bijv. en probeer de rest van de dag zo goed mogelijk verder te gaan met je bezigheden.
Ik heb wel eens het volgende gelezen over rouwen. Rouwen is te vergelijken met het lopen door een gang met glazen deuren. Je weet niet wanneer de volgende deur komt. Soms staan ze heel dicht op elkaar, soms ver uit elkaar. Omdat ze van glas zijn kan je ze niet zien en loop je er keihard tegen aan.
Het heeft bij mij ook lang geduurd hoor. Na een tijdje kon ik me voorbereiden op moeilijke momenten. Maar de onverwachte momenten waren het moeilijkst. Een collega die totaal onverwacht vroeg hoe het nu met me was. Als ik daar niet op voorbereid was en bezig was met mijn werk dan barstte ik na 6 maanden zo weer in tranen uit.
En ik vind het na 4 jaar nog moeilijk hoor dat mijn schoonmoeder oma is en mijn moeder niet. Nou ja, mijn dochters kennen mijn moeder van foto's en weten dat dat ook een oma is die dood is. Ze weten ook dat ik daar verdrietig om ben en dat ik haar mis, omdat dat mijn mama was. Maar zovaak komt dat niet ter sprake. En ik kan er nog steeds boos en verdrietig om worden als er iets gebeurt waarvan ik weet dat mijn moeder het prachtig zou vinden. Het missen blijft. De scherpe randjes gaan van pijn af na een tijd.
Geef jezelf de ruimte om te rouwen, op een moment dat het jouw uitkomt. 's Avonds bijv. en probeer de rest van de dag zo goed mogelijk verder te gaan met je bezigheden.
Ik heb wel eens het volgende gelezen over rouwen. Rouwen is te vergelijken met het lopen door een gang met glazen deuren. Je weet niet wanneer de volgende deur komt. Soms staan ze heel dicht op elkaar, soms ver uit elkaar. Omdat ze van glas zijn kan je ze niet zien en loop je er keihard tegen aan.
woensdag 2 september 2009 om 19:33
Sorry tijdje afwezig wegens een flinke keelonsteking... M'n weerstand laat me nu ook al in de steek, helaas...
Marion,
tis inderdaad erg herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochter is eind deze maand jarig en wordt dan twee. Zie er nu al vreselijk tegenop. Dan komt haar andere opa en daar doet ze dan heel gezellig mee. Ik ben ook blij voor haar dat ze nog een andere opa heeft, maar voor mij is het bijna te confronterend. Ik ga er niet meer naartoe omdat ik het gewoon niet trek, omdat ik dan geconfronteerd wordt met alles wat mijn vader niet meer met haar kan doen. soms ben k ook gewoon stikjaloers en zou ik willen dat mijn schoonvader was overleden ipv mijn eigen vader, erg he?? durf dat ook niet tegen mijn vriend te zeggen..
Ook juist de kleine dingen doen zeer. als ik bedenk waar mijn vader allemaal niet meer bij zal zijn. Ik ben gisteren voor het eerst naar de fotocursus gegaan waar ik met mijn paps naar toe zou gaan. Pfff, was een grote stap en vond het erg moeilijk, maar ja, is denk ik ook goed om het wel te doen. Maar heb opdrachtjes meegekregen voor de volgende keer en dan ben ik weer in tranen omdat ik dat niet samen met hem kan doen. Ook alle dingen die mijn dochtertje doet voor het eerst,m doet bij mij telkens zeer; dat zal hij niet meer zien. hij zal niet zien hoe ze opgroeit en kan niet meer trots op haar zijn. Dat doet mij bijna nog meer verdriet als het gemis van mezelf om hem... goed bij mij gaan de tranen nu ook weer over mijn wangen, dus stop er weer even mee.
veel liefs
bossa
Marion,
tis inderdaad erg herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochter is eind deze maand jarig en wordt dan twee. Zie er nu al vreselijk tegenop. Dan komt haar andere opa en daar doet ze dan heel gezellig mee. Ik ben ook blij voor haar dat ze nog een andere opa heeft, maar voor mij is het bijna te confronterend. Ik ga er niet meer naartoe omdat ik het gewoon niet trek, omdat ik dan geconfronteerd wordt met alles wat mijn vader niet meer met haar kan doen. soms ben k ook gewoon stikjaloers en zou ik willen dat mijn schoonvader was overleden ipv mijn eigen vader, erg he?? durf dat ook niet tegen mijn vriend te zeggen..
Ook juist de kleine dingen doen zeer. als ik bedenk waar mijn vader allemaal niet meer bij zal zijn. Ik ben gisteren voor het eerst naar de fotocursus gegaan waar ik met mijn paps naar toe zou gaan. Pfff, was een grote stap en vond het erg moeilijk, maar ja, is denk ik ook goed om het wel te doen. Maar heb opdrachtjes meegekregen voor de volgende keer en dan ben ik weer in tranen omdat ik dat niet samen met hem kan doen. Ook alle dingen die mijn dochtertje doet voor het eerst,m doet bij mij telkens zeer; dat zal hij niet meer zien. hij zal niet zien hoe ze opgroeit en kan niet meer trots op haar zijn. Dat doet mij bijna nog meer verdriet als het gemis van mezelf om hem... goed bij mij gaan de tranen nu ook weer over mijn wangen, dus stop er weer even mee.
veel liefs
bossa
donderdag 3 september 2009 om 12:33
Het is nu ongeveer 9 maanden geleden dat mijn vader overleed nog geen 3 maanden nadat kanker werd geconstateerd.
In het begin ging het aardig goed met de emoties. Er was natuurlijk ook veel te regelen en te doen (vader woonde alleen, dus spullen opruimen en verdelen en huis leeghalen), daarna kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis (2 dagen voor zijn overlijden gekocht).
Nadat de verhuizing ongeveer 4 maanden na mijn vaders overlijden kwam hij 'snachts een keer op bezoek. Toen hebben we afscheid genomen en sindsdien heb ik mijn vader niet meer gezien of gevoeld. Iedere dag ben ik nog met hem bezig en sommige dagen gaat het beter dan anderen. Huilen doe ik niet zo vaak meer om hem, maar je wil zo graag nog een keer contact hebben. Het is een beetje alsof hij op vakantie is gegaan, maar het thuiskomen duurt langer dan gepland.
Maar goed, het eerste jaar heb je ook zoveel dingen die voor het eerst zijn. Sinterklaas, kerst, verjaardagen enz. Het verdriet zal denk ik blijven, maar de lijflijke pijn die je voelt zal minder worden.
Zelf heb ik geen kinderen, maar van mijn broers en zus begrijp ik dat de kinderen er opeens zomaar over kunnen beginnen. Zij laten ze gewoon gaan en praten er met de kinderen over alsof het normaal. Kinderen voelen en zien het immers anders. Het is voor kinderen moeilijk te begrijpen dat jij pappa of mamma ook nog een pappa en/ of mamma hebt. Dat begrijpen ze niet zo goed en daardoor is het voor hen ook minder beladen lijkt wel.
Sterkte in elk geval.
In het begin ging het aardig goed met de emoties. Er was natuurlijk ook veel te regelen en te doen (vader woonde alleen, dus spullen opruimen en verdelen en huis leeghalen), daarna kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis (2 dagen voor zijn overlijden gekocht).
Nadat de verhuizing ongeveer 4 maanden na mijn vaders overlijden kwam hij 'snachts een keer op bezoek. Toen hebben we afscheid genomen en sindsdien heb ik mijn vader niet meer gezien of gevoeld. Iedere dag ben ik nog met hem bezig en sommige dagen gaat het beter dan anderen. Huilen doe ik niet zo vaak meer om hem, maar je wil zo graag nog een keer contact hebben. Het is een beetje alsof hij op vakantie is gegaan, maar het thuiskomen duurt langer dan gepland.
Maar goed, het eerste jaar heb je ook zoveel dingen die voor het eerst zijn. Sinterklaas, kerst, verjaardagen enz. Het verdriet zal denk ik blijven, maar de lijflijke pijn die je voelt zal minder worden.
Zelf heb ik geen kinderen, maar van mijn broers en zus begrijp ik dat de kinderen er opeens zomaar over kunnen beginnen. Zij laten ze gewoon gaan en praten er met de kinderen over alsof het normaal. Kinderen voelen en zien het immers anders. Het is voor kinderen moeilijk te begrijpen dat jij pappa of mamma ook nog een pappa en/ of mamma hebt. Dat begrijpen ze niet zo goed en daardoor is het voor hen ook minder beladen lijkt wel.
Sterkte in elk geval.
