Mijn vader

Mijn vader heeft keuzes gemaakt waarmee hij mij beschadigd heeft. Hij was er zich niet van bewust en uiteindelijk heeft hij het ook bij het juiste eind gehad: ik ben sterk genoeg gebleken. Ik red mijzelf wel!



Ons gezin: vader, moeder, mijn zus en ik.

Mijn zus ontwikkelde een gedrag dat lijkt op borderline. (Bij mijn weten nooit gediagnosticeerd...dus ik ben voorzichtig!)

Veel korte relaties, korte vriendschappen en tig werkgevers waarbij het de eerste maanden fantastisch is en die na een tijd door ruzie uit elkaar knallen. En dat is altijd de schuld van de tegenpartij. Thuis heel vaak ruzies waarbij door haar gedreigd werd met zelfmoord, weglopen, verwijten dat ik werd voorgetrokken, enzovoort.

Daarna? Ze kwam weer terug...geen excuses..het werd bedekt met "de mantel der liefde" (ze bedoelde het allemaal niet zo kwaad, volgens mijn ouders....ze was nou eenmaal zo)

Ik verzette me daar heel erg tegen, vond het niet terecht dat ze zich zomaar op die manier kon gedragen. Als ik te lang boos op haar bleef, werd IK door mijn vader verantwoordelijk gehouden voor de vervelende sfeer in ons gezin.

Hij trok mijn moeder daar enigzins in mee, hoewel mijn zus altijd wel gevoeld heeft dat dit niet van harte was en dat mijn moeder het ook voor een deel met mij eens was.

En ik?

Ik was het brave kind waar niemand last van had. Tot ik ouder werd..... relaties lopen mis en uiteindelijk belandde ik in een relatie met een narcist. Toen ging ik zoeken.

Ik weigerde nog langer om over me heen te laten lopen door mijn zus en verbrak met haar het contact.

Mijn vader zat huilend bij mij. IK deed mijn moeder heel veel verdriet met deze houding. IK moest niet zo moeilijk doen en rancuneus...



Ik realiseerde stukje bij beetje dat mijn vader mijn zus ten koste van mij in bescherming had genomen. Het was dus niet vreemd dat ik onbewust altijd iemand had gezocht die MIJ nu eindelijk eens in bescherming zou nemen.

Tijdens therapie ontdekte ik echter nog iets mooiers: ik ben sterk genoeg om mezelf dat te geven wat ik altijd zocht, eerst bij mijn vader en daarna in relaties: bevestiging dat ik het waard ben om rekening mee te houden!

Het is bij mij met een omweg gegaan, maar mijn vader had het goed gezien: ik ben sterk!

Nee, ik verwijt het mijn vader niet meer. Dat heeft natuurlijk wel tijd nodig gehad. In het begin probeerde ik uit te leggen wat het voor mij had betekend. Ik was daar al wel voorzichtig mee omdat ik wel snapte dat hij het niet verkeerd bedoeld had. Zij zijn ook op leeftijd en toen werd er ook niet gepraat met elkaar over zulke dingen.

Hij besefte niet wat de impact voor mij was geweest.

De pogingen om ze dat duidelijk te maken heb ik op een gegeven moment gestaakt. Ik was steeds op zoek naar erkenning: "jij bent het waard om rekening mee te houden!"

Toen ik dat vanuit volle overtuiging tegen MEZELF kon zeggen, had ik daar een ander niet meer voor nodig.

Met dank aan mijn therapeut

Sorry...er was nog een vraag: het contact met mijn ouders is nu goed. Zij hebben het geaccepteerd dat ik alleen het hoognodige zeg tegen mijn zus en er geen trek in heb om me als een deurmat te laten behandelen. Door niemand..ook niet door mijn zus. Nooit meer!

Vooral mijn moeder begrijpt dit ondertussen heel goed.

Ik heb dus alleen contact met mijn zus als ik haar toevallig zie bij mijn ouders.

Het komt nog regelmatig voor dat ze heel vreemd reageert. (ineens woest omdat mijn moeder in haar ogen meer met mij praat dan met haar bijvoorbeeld)

Mijn moeder moet op eieren lopen om te voorkomen dat zij zich achtergesteld voelt. (Dat betekent een giftige nare opmerking) Dat vind ik heel sneu voor mijn moeder, maar ik kan daar niets aan veranderen. Het is haar kind, die vergeef je veel.