Psyche
alle pijlers
Mijn verhaal
vrijdag 6 oktober 2017 om 12:59
Hallo,
Ik ben 28, nog student, en wilde graag even mijn verhaal kwijt.
Ik lijdt nog best onder mijn verleden. Soms weet ik niet waarom ik nog leef, maar ik houdt de moed erin, bijna altijd, ondanks veel ellende uit het verleden.
Ik wil het graag kwijt, en ben een nieuw verhaal ingeslagen, nu met tranen in mijn ogen. Ik wil uit die slachtofferrol stappen, en hieronder staat waarom ik mij nu zo voel.
Ik ben nu zo'n 16 keer verhuisd in mijn leven. Ik heb 20 jaar zware depressie gehad. Mijn ouders zijn hun hele leven ziek geweest, en ik kom uit een arm gezin.
Mij is heel vroeger nog meer overkomen, maar daar ben ik al overheen gestapt.
Ik ben alleen opgegroeid, ik heb nog geen vriendin (nog niet), ik heb ondertussen in twee landen gewoond, en ga vrijwel altijd alleen door het leven.
Ik ben best knap, lang, vriendelijk, leuke glimlach, kan best leuk babbelen, ik spreek 4 talen bijna vloeiend, ik heb jarenlang, ondanks armoede, vrijwilligerswerk gedaan, en geloof raar genoeg nog steeds in de goedheid van anderen.
Ik ben twee keer in elkaar geramd, de tweede keer moest ik Röntgenfoto's laten maken en vrijwel niemand op mijn college die daar begrip voor had.
Ik heb (nog steeds) een vervelende vorm van Tourette's.
Ik weet vaak niet hoe ik met social media moet omgaan, en het doet vaak pijn om Facebook te gebruiken, daar ik vaak gepest ben, ook online, terwijl iedereen het gebruikt.
Het land waar we naartoe waren ge-emigreerd was heel hard en koud voor mij, en omdat ik geen alcohol dronk, was het eigenlijk onmogelijk om te integreren.
Ik hoop nog altijd op een baan met talen, maar veel komt er niet altijd van, daar ik een eerste generatie student ben zonder al te veel sociale steun.
Dat ik al 28 ben doet vaak pijn, omdat ik soms nog best achterloop.
Er is niets mis met mij, ik heb alleen vrij weinig tot geen stabiliteit in mijn leven gehad, veel traumas en paniekaanvallen.
Mijn ouders zijn vrij ziek, en daar maak ik mij veel zorgen om.
Ik heb wel een broer, maar die is een stuk jonger en die help ik om op eigen benen te staan.
Ik ben vaak verdwaald in mijn leven, en vooral social media geven mij het gevoel dat ik bijna nooit ergens bijhoor. Met het weinige geld dat ik heb is het ook vrij lastig om uit te gaan en lol te hebben, ook omdat alcohol mij onmiddelijk depressief maakt.
Ik wil een vriendin, maar heb als 28-jarige geen intieme ervaring gehad en voel mij hierdoor .. tja .. een beetje minderwaardig. Mijn leven zat zo vol met ellende, en nu begin ik hier, in een nieuw land op Erasmus, met een prachtig geschilderde schone lij, met veel lol en humor en lekker eten en zo, want mens durf te leven
Tja, dat is mijn grootste opgave: hoe opnieuw te beginnen, voor het eerst van mijn leven ervan te genieten zonder depressie, zonder pijn en met ervaringen die ik nooit zal willen vergeten.
Het is moeilijk, maar ik leef maar één keer. Als je alles hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, zou je er best een Oscar genomineerde Cannes film van kunnen maken, met tragedie en ineens, jawel, geluk.
Ik ben 28, nog student, en wilde graag even mijn verhaal kwijt.
Ik lijdt nog best onder mijn verleden. Soms weet ik niet waarom ik nog leef, maar ik houdt de moed erin, bijna altijd, ondanks veel ellende uit het verleden.
Ik wil het graag kwijt, en ben een nieuw verhaal ingeslagen, nu met tranen in mijn ogen. Ik wil uit die slachtofferrol stappen, en hieronder staat waarom ik mij nu zo voel.
Ik ben nu zo'n 16 keer verhuisd in mijn leven. Ik heb 20 jaar zware depressie gehad. Mijn ouders zijn hun hele leven ziek geweest, en ik kom uit een arm gezin.
Mij is heel vroeger nog meer overkomen, maar daar ben ik al overheen gestapt.
Ik ben alleen opgegroeid, ik heb nog geen vriendin (nog niet), ik heb ondertussen in twee landen gewoond, en ga vrijwel altijd alleen door het leven.
Ik ben best knap, lang, vriendelijk, leuke glimlach, kan best leuk babbelen, ik spreek 4 talen bijna vloeiend, ik heb jarenlang, ondanks armoede, vrijwilligerswerk gedaan, en geloof raar genoeg nog steeds in de goedheid van anderen.
Ik ben twee keer in elkaar geramd, de tweede keer moest ik Röntgenfoto's laten maken en vrijwel niemand op mijn college die daar begrip voor had.
Ik heb (nog steeds) een vervelende vorm van Tourette's.
Ik weet vaak niet hoe ik met social media moet omgaan, en het doet vaak pijn om Facebook te gebruiken, daar ik vaak gepest ben, ook online, terwijl iedereen het gebruikt.
Het land waar we naartoe waren ge-emigreerd was heel hard en koud voor mij, en omdat ik geen alcohol dronk, was het eigenlijk onmogelijk om te integreren.
Ik hoop nog altijd op een baan met talen, maar veel komt er niet altijd van, daar ik een eerste generatie student ben zonder al te veel sociale steun.
Dat ik al 28 ben doet vaak pijn, omdat ik soms nog best achterloop.
Er is niets mis met mij, ik heb alleen vrij weinig tot geen stabiliteit in mijn leven gehad, veel traumas en paniekaanvallen.
Mijn ouders zijn vrij ziek, en daar maak ik mij veel zorgen om.
Ik heb wel een broer, maar die is een stuk jonger en die help ik om op eigen benen te staan.
Ik ben vaak verdwaald in mijn leven, en vooral social media geven mij het gevoel dat ik bijna nooit ergens bijhoor. Met het weinige geld dat ik heb is het ook vrij lastig om uit te gaan en lol te hebben, ook omdat alcohol mij onmiddelijk depressief maakt.
Ik wil een vriendin, maar heb als 28-jarige geen intieme ervaring gehad en voel mij hierdoor .. tja .. een beetje minderwaardig. Mijn leven zat zo vol met ellende, en nu begin ik hier, in een nieuw land op Erasmus, met een prachtig geschilderde schone lij, met veel lol en humor en lekker eten en zo, want mens durf te leven
Tja, dat is mijn grootste opgave: hoe opnieuw te beginnen, voor het eerst van mijn leven ervan te genieten zonder depressie, zonder pijn en met ervaringen die ik nooit zal willen vergeten.
Het is moeilijk, maar ik leef maar één keer. Als je alles hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, zou je er best een Oscar genomineerde Cannes film van kunnen maken, met tragedie en ineens, jawel, geluk.
vrijdag 6 oktober 2017 om 13:12
Veel succes met je studie, in Rotterdam (Erasmus).
Ik hoop voor je dat je opnieuw kunt beginnen, maar met jouw verhaal kun je natuurlijk niet de lei leegvegen, en doen alsof alles koek en ei is. Dan loop je zeker vast. Mensen voelen namelijk best veel van elkaar aan, ook al zijn het onbekenden.
Dat mensen zich bot gedragen betekent niet dat ze niet voelen dat je veel hebt meegemaakt.
Zoek wat begeleiding, te beginnen bij de decaan en speel daar geen mooi weer.
Een mens krijgt telkens nieuwe kansen, maar je kunt niet uitwissen wat je hebt meegemaakt.
Ik hoop voor je dat je opnieuw kunt beginnen, maar met jouw verhaal kun je natuurlijk niet de lei leegvegen, en doen alsof alles koek en ei is. Dan loop je zeker vast. Mensen voelen namelijk best veel van elkaar aan, ook al zijn het onbekenden.
Dat mensen zich bot gedragen betekent niet dat ze niet voelen dat je veel hebt meegemaakt.
Zoek wat begeleiding, te beginnen bij de decaan en speel daar geen mooi weer.
Een mens krijgt telkens nieuwe kansen, maar je kunt niet uitwissen wat je hebt meegemaakt.
nounou
vrijdag 6 oktober 2017 om 13:14
Hey moedbovendebergen,
Je nickname geeft al aan dat je een doorzetter bent en nog steeds de moed opbrengt door de gaan. Dat vind ik erg knap!
Hoewel je ellendige dingen hebt meegemaakt en het gevoel hebt achter te lopen, heb je je gevoel voor humor wel nog behouden. Ook ben je in staat naar de toekomst te kijken. Dat zijn al twee hele sterke punten die je vast zullen helpen uiteindelijk alles op orde te hebben. Ondanks je slechte basis en gebrek aan stabiliteit, geloof je nog steeds in het leven en denk je aardig over jezelf.
Je zegt verder dat je achterloopt op leeftijdsgenoten. Dat is misschien waar wanneer je naar het 'standaard paadje' kijkt, maar wanneer je kijkt naar jouw unieke levenspad, dan weet en kan je wel dingen die je leeftijdsgenoten misschien (nog) niet kunnen. Zo spreekt uit je verhaal veel veerkracht, zeg je vier talen vloeiend te kunnen spreken, heb je in het buitenland gewoond en heb je door die vele verhuizingen vast meer flexibiliteit dan een gemiddeld persoon. 28 is nog erg jong! Stel je voor dat je 90 wordt, dan heb je nog zo ontzettend veel jaren om achterstand in te halen!
Ik wens je heel veel moed en kracht toe met het beginnen aan een nieuwe fase. Maar je komt er wel!!!
Je nickname geeft al aan dat je een doorzetter bent en nog steeds de moed opbrengt door de gaan. Dat vind ik erg knap!
Hoewel je ellendige dingen hebt meegemaakt en het gevoel hebt achter te lopen, heb je je gevoel voor humor wel nog behouden. Ook ben je in staat naar de toekomst te kijken. Dat zijn al twee hele sterke punten die je vast zullen helpen uiteindelijk alles op orde te hebben. Ondanks je slechte basis en gebrek aan stabiliteit, geloof je nog steeds in het leven en denk je aardig over jezelf.
Je zegt verder dat je achterloopt op leeftijdsgenoten. Dat is misschien waar wanneer je naar het 'standaard paadje' kijkt, maar wanneer je kijkt naar jouw unieke levenspad, dan weet en kan je wel dingen die je leeftijdsgenoten misschien (nog) niet kunnen. Zo spreekt uit je verhaal veel veerkracht, zeg je vier talen vloeiend te kunnen spreken, heb je in het buitenland gewoond en heb je door die vele verhuizingen vast meer flexibiliteit dan een gemiddeld persoon. 28 is nog erg jong! Stel je voor dat je 90 wordt, dan heb je nog zo ontzettend veel jaren om achterstand in te halen!
Ik wens je heel veel moed en kracht toe met het beginnen aan een nieuwe fase. Maar je komt er wel!!!
vrijdag 6 oktober 2017 om 13:25
