Psyche
alle pijlers
Mijn verhaal
donderdag 3 mei 2018 om 17:52
Het begin
Na een avond uiteten met de band stap ik voldaan op de brommer op weg naar huis. Het volgende dat ik me herinner is dat ik op het daghospitaal van Mondriaan ben. Wat is er gebeurt, waarom ben ik hier en hoe kom ik hier terecht? Sandra heeft de antwoorden voor me. Blijkbaar ben ik vanuit het etentje naar Ilse thuis gereden, die niet thuis was, en ben in bed gaan liggen. Vervolgens heb ik Sandra gebeld in paniek dat ik niet wist waar ik was en dat ik achtervolgd werd. Zij heeft me foto’s laten maken en herkende het huis van Ilse. Samen met Fluffy is ze me daar komen halen en heeft ze me bij haar in bed gelegd. Echter was ik zodanig in de war dat ze een paar uur later de crisisdienst heeft gebeld. Na 3 keer bellen zijn deze langs gekomen. Ik heb medicatie gekregen waar de angst minder van zou worden en waarvan ik wel zou kunnen slapen en dan zouden we de dag erna verder moeten kijken. Na een uurtje ben ik eindelijk in slaap gevallen, maar de dag erna werd ik weer verward wakker. In de middag heeft Sandra toch weer contact opgenomen met de crisisdienst en deze zijn weer langs gekomen. Wederom medicatie gekregen en ik moest me maandagochtend om 9 uur melden bij Mondriaan. Dit hele weekend is voor mij een black-out en weet dit alleen van vertellen.
Maandagochtend kreeg ik een pb-er toegewezen, Elke. Samen maakte we een planning van het therapie-aanbod van het daghospitaal. De dag startte altijd met gezamenlijk ontbijt, daarna een therapie onderdeel. Dit kon zijn sport, tuin en kas, houtbewerking, koken, creatief, wandelen of sociale vaardigheden. Vervolgens gezamenlijk samen warm eten en erna weer een therapie onderdeel en dan zat de dag erop. Dan ging ik naar Sandra waar ik de drie maanden heb gewoond tijdens mijn tijd bij het daghospitaal. Ik kon op dat moment niet goed voor mezelf zorgen. Ik was met momenten nog in de waan dat ik achtervolgd werd en dat er mensen waren die mij en de mensen om mij heen wilde vermoorden. Eigenlijk ging het steeds slechter met me. De stemmen in mijn hoofd waren zeer aanwezig en dominant, ik zag mensen in de muren en kon niemand aankijken want het leek alsof gezichten gesmolten waren. Het werd steeds moeilijker om mijn dagstructuur en dag-nachtritme te behouden. Na 3 maanden en 2 weken werd ik in een deeltijd groep geplaatst. Dit omdat je maar 3 maanden daghospitaal mag doen en er nergens anders plek was. Ik probeerde me te focussen op de deeltijd en de voetbal. Echter automuleerde ik veel en had continu suicidegedachten. Na 3 weken deeltijd samen met de psychiater besloten om tot opname over te gaan. De stemmen waren 24/7 aanwezig en waren erg agressief. het automutileren werd steeds heftiger en frequenter en de zelfmoordgedachten werden steeds reëler. Ik zou voor 2 weken naar de paaz in het mumc gaan.
De opname
Er zat een spannende tijd aan te komen. Tas ingepakt en op naar het mumc. Bij het intakegesprek ging het al mis. Ik mocht Jimmy niet zijn, ik moest maar normaal doen want dat zat alleen maar in mijn hoofd. Ze zouden me hoe dan ook met mijn volledige meisjesnaam aanspreken en met mevrouw. Dit werd op een niet zo vriendelijke, harde manier duidelijke gemaakt. Toen ik eenmaal mijn kamer aangewezen kreeg, voelde ik me zo ellendig en niet op mijn plekje dat ik mijn spullen weer heb gepakt en ben vertrokken. Hoe kunnen ze me op een plek helpen als ik niet eens mezelf mag en kan zijn?!
Vanuit het mumc ben ik naar Reni gegaan. Dit was mijn voetbaltrainer op dat moment en hij bood aan dat ik even daar kon blijven om bij te komen van de stress en samen te kijken naar de hulp die ik nodig had. Ik was elke dag op het voetbalveld te vinden voor afleiding en had veel gesprekken met Reni, Sandra en de psychiater. Na 2 weken volgde er een spoedopname in het Zuyderland ziekenhuis in Sittard. De situatie thuis was niet te doen en ik had echt meer begeleiding nodig. In het Zuyderland kreeg ik veel dagstructuur. 8 uur opstaan, ontbijt, dagbesteding, gesprekken, afstellen van de medicatie, lunch, avondeten etc. Ik mocht blijven voetballen en Fluffy kwam me voor elke training, wedstrijd en toernooi halen. Hier haalde ik veel voldoening uit en zorgde ervoor dat ik de week doorkwam. Samen met de goede medicatie werd ik langzaamaan weer een beetje stabieler. Ik kreeg antidepressiva, topiromaat voor de nachtmerries en herbelevingen, seroquel en promethazine voor wat rust in mijn hoofd en tegen de stemmen. Na 2 weken kwam er een plekje vrij op een afdeling binnen Mondriaan en werd ik overgeplaatst naar de open afdeling kc 1.1. Deze afdeling is speciaal voor mensen met een depressie. Ze dachten toen nog dat ik “gewoon” een depressie had.
Ik werd goed ontvangen op kc 1.1. Het was een fijn opname gesprek. Karin, mijn pb-er was heel open en vriendelijk en stelde me op mijn gemak. Het was zeker even wennen. In het begin had ik uitgang 0. Dat wil zeggen dat ik niet van de afdeling af mocht. Ze wilde eerst dat ik een beetje stabieler werd. Ik ging al snel over naar uitgang 1, onder begeleiding van de afdeling af. Na 4 weken zat ik op uitgang 5 en mocht ik gaan en staan waar ik wilde zolang het in overleg ging. Ik had elke week gesprekken met de psychiater, Cindy die traumaverwerkingstherapie deed, Marie-Cecile die emotieregulatie therapie deed en elke dag gesprekken met de verpleegkundige. Hierdoor werd ook duidelijk dat ik niet “gewoon” een depressie had, maar dat er meer aan de hand was. Echter werden mijn klachten alleen maar erger. Dit is te wijten aan de traumatherapie. Hierdoor werden allerlei emoties losgemaakt waarvan ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan en werd het automutileren nog heftiger. Dit gebeurde dagelijks tot meerdere malen per dag, waarvan het bijna altijd nodig was om te hechten. Ook werden de stemmen erger en agressiever. Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik het niet meer aan kon en nog maar 1 uitweg zag en deed ik een suïcidepoging. Hierdoor werd er besloten dat ik naar de gesloten afdeling moest en werd diezelfde dag nog overgeplaatst naar de hic binnen Mondriaan.
Deze overplaatsing vond ik echt heel erg. Ik verbleef al 4 maanden op kc 1.1. en had er ondertussen ook vrienden gemaakt. Ik kon het goed vinden met Kim. We haalden altijd grapjes uit en konden de afdeling goed op z’n kop zetten. Mensen voor de gek houden, de camera swaffelen of avondtripjes naar de mc Donalds kwamen regelmatig voorbij.
Op de hic kon ik niet wennen. Het was er heel rumoerig en druk. Ik had gelukkig wel een fijne grote kamer met eigen badkamer. Ik was altijd op mijn kamer aan het knutselen, tenzij ik buiten aan het roken was. Er gebeurde de raarste dingen. Mensen rookte alles wat aan bomen groeide en voor een paar sigaretten kon je er alles kopen. Het was een hele gekke gewaarwording. Gelukkig ben ik er maar een week geweest. Toen mocht ik weer terug naar kc 1.1. de open afdeling. Echter ging het nog steeds niet echt beter dus er moest iets gaan veranderen. De psychiater kwam met kib, kliniek intensieve behandeling in Eindhoven. Toen ging het ineens heel snel. Op vrijdag kwam ze met het idee, op maandag had ik intake met de behandelaar van het kib en op woensdag werd ik overgeplaatst. Nog even afscheid nemen van kc 1.1 en Eefje en Michelle die op het einde mijn pb-ers waren en die veel voor me gedaan hadden.
Op naar Eindhoven.
Dit traject duurt normaal 5 maanden waarbij je om de 8 weken een behandelplanbespreking hebt. Ik heb er uiteindelijk 9 maanden gezeten. De behandelplanbesprekingen werden onder de patiënten omschreven als de slachtbank. Dit omdat je jezelf moest verdedigen en zelf met ideeën moest komen hoe je zelf denk hulp nodig te hebben. Je werd besproken in het team van therapeuten waar je zelf bij zat en dit kon soms best confronterend zijn. Je programma moest je ook zelf invullen. Je kon het zo druk of rustig maken als dat je zelf wilde. Het lag dus aan jezelf hoeveel therapie je wilde en hoe hard je aan de slag wilde met jezelf. Ik had 2 therapieën op een dag. Ik had muziektherapie bij Teun, creatieve therapie bij Lucas, zingevingsgroep, motivatiegroep, gesprekken met de psychotherapeut Debbie, gesprekken met de behandelaar Gaston, gesprekken met de geestelijk verzorgster Lisa, systeemgesprekken met m’n moeder en gesprekken met de verpleegkundigen. Ook hebben we samen een signaleringsplan gemaakt. Ik heb alles geprobeerd wat ze op het programma hadden maar aan bovenstaande therapieën had ik het meest. Het grootste gedeelte van de behandeling vond op de afdeling plaatst door middel van contact met de groepsgenoten en de verpleegkundigen. Het was een hele onrustige groep. Automutilatie, separatie en suïcide kwam dagelijks aan bod. Uiteindelijk leer je hier wel mee om gaan maar dit maakt, zeker in het begin, indruk op je.
We hebben ook leuke tijden gehad. Juist doordat er veel op een afdeling gebeurt ben je ook nauw met elkaar betrokken en ontstaan er bijzondere relaties. Je probeert elkaar toch te helpen en elkaar door een crisis heen te trekken. Samen leuke dingen doen hoort er ook bij zoals samen bij het haardvuur zitten, darten of naar de Efteling gaan.
Ook hebben ze hier mijn medicatie aangepast. De topiromaat is opgehoogd naar 200 mg, de seroquel naar 800 mg, de promethazine naar 100 mg, invega naar 9 mg, temazepam naar 20 mg en door de bijwerkingen kreeg ik ook akineton 2 maal daags. Wat ik vooral bij het kib geleerd heb is waar bepaalde gevoelens vandaan komen en dat deze gevoelens er mogen zijn. Leren ventileren over dingen die er echt toe doen. Ik heb mezelf beter leren kennen en durf meer mezelf te zijn. Hierdoor heb ik ook mijn grenzen beter leren kennen en ben ik gaan oefenen met het aangeven van grenzen. Ook heb ik dingen verwerkt en een plekje gegeven. De automutilatie is minder frequent, ik heb geleerd om hierover in contact te gaan en om alternatieven in te zetten. Bijvoorbeeld afleiding zoeken. Op het kib viel niet veel meer te leren dus tijd om te onderzoeken wat de volgende stap gaat zijn. Terug naar Maastricht sowieso maar waar en wanneer? Na verschillende opties bekeken te hebben is de beste optie de Hage. Ik moest nog 3 weken wachten op een plekje maar dan uiteindelijk toch inpakken, afscheid nemen, auto inladen en op naar Maastricht.
De Hage
Aangekomen op de Hage hebben we eerst een opname gesprek gehad. Ze zijn heel vriendelijk en open. Ik kreeg alle tijd om te wennen en mijn plekje te vinden. Ook hier werken ze met een soort van behandelplanbesprekingen, zag gesprekken. Deze zijn om de 6 tot 8 weken. Hierin wordt gekeken waar je staat, of je je doelen behaald hebt of mee bezig bent en wat je volgende doelen gaan zijn. Het was een moeilijke start maar beetje bij beetje vond ik mijn draai en werd ik langzaamaan war stabieler. Toen ging het al snel de goede kant op. Het gaat met vallen en opstaan. Ondertussen werk ik 2 dagdelen op de kinderboerderij in de heeg en heb ik dagbesteding met tuin en kas, houtbewerking, de module op weg naar verandering en hebben we elke week een weekbespreking in het huisje. Hier wordt besproken wie wanneer wat kookt en worden de corveetaken verdeeld. Ook is er ruimte om dingen te bespreken die wel of niet goed gaan. De band met mijn pb-ers Jill en Ingeborg is goed. Ze zijn open en eerlijk en zijn er voor me. Ook geven ze me een schop onder m’n kont als dat nodig is. Dit heb ik soms even nodig. De andere verpleegkundigen zijn ook fijn. Het is een fijne plek om te zijn.
Mijn voortgang februari 2018
Ik heb net mijn 4e zag gehad. Het gaat de goede kant op. Nogmaals herstel gaat met vallen en opstaan. Ik ga nu aan de slag met de stemmen die ik hoor. 1x per week heb ik een gesprek met mijn behandelaar Andre en gaan we uitzoeken waar ze vandaan komen en hoe we ze dragelijk kunnen maken. Ik ga leren hoe ik ermee om kan gaan zonder dat ze een zware last voor me zijn. Ook ga ik aan de slag de balans vinden tussen activiteit en rust en drugsgebruik. 3 april heb ik een afspraak in het vu voor het transgender traject en dan hoop ik helemaal gestopt te zijn met blowen. Ik weet dat ik zonder kan maar het is een valkuil omdat ik minder last heb van stemmen als ik blow. In het vu ga ik starten met het psychologisch onderzoek.
Mijn voortgang mei 2018
Net weer een zag gesprek gehad. Het gaat echt de goede kant op. Ik ben helemaal clean en heb op 11 weken tijd maar 2 keer geautomutileerd. We gaan kijken wat de opties zijn als volgende woonvorm. Eindelijk zich op ontslag! Ook heb ik weer een afspraak gehad in het VU voor het transgendertraject. Het psychologisch onderzoek is gestart. Dit is wel een zwaar traject maar snap wel dat het nodig is. 10 juli heb ik weer een afspraak en dan maandelijks als het goed is, dus nu zit er eindelijk vaart achter. Ook is mijn medicatie aangepast. De indien nodige seroquel van overdag krijg ik nu 2 stuks bij de avondmedicatie standaard. Hierdoor val ik beter in slaap en als ik ‘s nachts wakker wordt heb ik minder last van de stemmen en val ik weer makkelijker in slaap. De gesprekken met André lopen nog gewoon door. We hebben het nu meer over hoe ik in elkaar zit en mezelf beter leren kennen. De stemmen zijn er en ik moet er mee leren omgaan. Ik kan wel altijd bij hem terecht als er iets is.
Na een avond uiteten met de band stap ik voldaan op de brommer op weg naar huis. Het volgende dat ik me herinner is dat ik op het daghospitaal van Mondriaan ben. Wat is er gebeurt, waarom ben ik hier en hoe kom ik hier terecht? Sandra heeft de antwoorden voor me. Blijkbaar ben ik vanuit het etentje naar Ilse thuis gereden, die niet thuis was, en ben in bed gaan liggen. Vervolgens heb ik Sandra gebeld in paniek dat ik niet wist waar ik was en dat ik achtervolgd werd. Zij heeft me foto’s laten maken en herkende het huis van Ilse. Samen met Fluffy is ze me daar komen halen en heeft ze me bij haar in bed gelegd. Echter was ik zodanig in de war dat ze een paar uur later de crisisdienst heeft gebeld. Na 3 keer bellen zijn deze langs gekomen. Ik heb medicatie gekregen waar de angst minder van zou worden en waarvan ik wel zou kunnen slapen en dan zouden we de dag erna verder moeten kijken. Na een uurtje ben ik eindelijk in slaap gevallen, maar de dag erna werd ik weer verward wakker. In de middag heeft Sandra toch weer contact opgenomen met de crisisdienst en deze zijn weer langs gekomen. Wederom medicatie gekregen en ik moest me maandagochtend om 9 uur melden bij Mondriaan. Dit hele weekend is voor mij een black-out en weet dit alleen van vertellen.
Maandagochtend kreeg ik een pb-er toegewezen, Elke. Samen maakte we een planning van het therapie-aanbod van het daghospitaal. De dag startte altijd met gezamenlijk ontbijt, daarna een therapie onderdeel. Dit kon zijn sport, tuin en kas, houtbewerking, koken, creatief, wandelen of sociale vaardigheden. Vervolgens gezamenlijk samen warm eten en erna weer een therapie onderdeel en dan zat de dag erop. Dan ging ik naar Sandra waar ik de drie maanden heb gewoond tijdens mijn tijd bij het daghospitaal. Ik kon op dat moment niet goed voor mezelf zorgen. Ik was met momenten nog in de waan dat ik achtervolgd werd en dat er mensen waren die mij en de mensen om mij heen wilde vermoorden. Eigenlijk ging het steeds slechter met me. De stemmen in mijn hoofd waren zeer aanwezig en dominant, ik zag mensen in de muren en kon niemand aankijken want het leek alsof gezichten gesmolten waren. Het werd steeds moeilijker om mijn dagstructuur en dag-nachtritme te behouden. Na 3 maanden en 2 weken werd ik in een deeltijd groep geplaatst. Dit omdat je maar 3 maanden daghospitaal mag doen en er nergens anders plek was. Ik probeerde me te focussen op de deeltijd en de voetbal. Echter automuleerde ik veel en had continu suicidegedachten. Na 3 weken deeltijd samen met de psychiater besloten om tot opname over te gaan. De stemmen waren 24/7 aanwezig en waren erg agressief. het automutileren werd steeds heftiger en frequenter en de zelfmoordgedachten werden steeds reëler. Ik zou voor 2 weken naar de paaz in het mumc gaan.
De opname
Er zat een spannende tijd aan te komen. Tas ingepakt en op naar het mumc. Bij het intakegesprek ging het al mis. Ik mocht Jimmy niet zijn, ik moest maar normaal doen want dat zat alleen maar in mijn hoofd. Ze zouden me hoe dan ook met mijn volledige meisjesnaam aanspreken en met mevrouw. Dit werd op een niet zo vriendelijke, harde manier duidelijke gemaakt. Toen ik eenmaal mijn kamer aangewezen kreeg, voelde ik me zo ellendig en niet op mijn plekje dat ik mijn spullen weer heb gepakt en ben vertrokken. Hoe kunnen ze me op een plek helpen als ik niet eens mezelf mag en kan zijn?!
Vanuit het mumc ben ik naar Reni gegaan. Dit was mijn voetbaltrainer op dat moment en hij bood aan dat ik even daar kon blijven om bij te komen van de stress en samen te kijken naar de hulp die ik nodig had. Ik was elke dag op het voetbalveld te vinden voor afleiding en had veel gesprekken met Reni, Sandra en de psychiater. Na 2 weken volgde er een spoedopname in het Zuyderland ziekenhuis in Sittard. De situatie thuis was niet te doen en ik had echt meer begeleiding nodig. In het Zuyderland kreeg ik veel dagstructuur. 8 uur opstaan, ontbijt, dagbesteding, gesprekken, afstellen van de medicatie, lunch, avondeten etc. Ik mocht blijven voetballen en Fluffy kwam me voor elke training, wedstrijd en toernooi halen. Hier haalde ik veel voldoening uit en zorgde ervoor dat ik de week doorkwam. Samen met de goede medicatie werd ik langzaamaan weer een beetje stabieler. Ik kreeg antidepressiva, topiromaat voor de nachtmerries en herbelevingen, seroquel en promethazine voor wat rust in mijn hoofd en tegen de stemmen. Na 2 weken kwam er een plekje vrij op een afdeling binnen Mondriaan en werd ik overgeplaatst naar de open afdeling kc 1.1. Deze afdeling is speciaal voor mensen met een depressie. Ze dachten toen nog dat ik “gewoon” een depressie had.
Ik werd goed ontvangen op kc 1.1. Het was een fijn opname gesprek. Karin, mijn pb-er was heel open en vriendelijk en stelde me op mijn gemak. Het was zeker even wennen. In het begin had ik uitgang 0. Dat wil zeggen dat ik niet van de afdeling af mocht. Ze wilde eerst dat ik een beetje stabieler werd. Ik ging al snel over naar uitgang 1, onder begeleiding van de afdeling af. Na 4 weken zat ik op uitgang 5 en mocht ik gaan en staan waar ik wilde zolang het in overleg ging. Ik had elke week gesprekken met de psychiater, Cindy die traumaverwerkingstherapie deed, Marie-Cecile die emotieregulatie therapie deed en elke dag gesprekken met de verpleegkundige. Hierdoor werd ook duidelijk dat ik niet “gewoon” een depressie had, maar dat er meer aan de hand was. Echter werden mijn klachten alleen maar erger. Dit is te wijten aan de traumatherapie. Hierdoor werden allerlei emoties losgemaakt waarvan ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan en werd het automutileren nog heftiger. Dit gebeurde dagelijks tot meerdere malen per dag, waarvan het bijna altijd nodig was om te hechten. Ook werden de stemmen erger en agressiever. Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik het niet meer aan kon en nog maar 1 uitweg zag en deed ik een suïcidepoging. Hierdoor werd er besloten dat ik naar de gesloten afdeling moest en werd diezelfde dag nog overgeplaatst naar de hic binnen Mondriaan.
Deze overplaatsing vond ik echt heel erg. Ik verbleef al 4 maanden op kc 1.1. en had er ondertussen ook vrienden gemaakt. Ik kon het goed vinden met Kim. We haalden altijd grapjes uit en konden de afdeling goed op z’n kop zetten. Mensen voor de gek houden, de camera swaffelen of avondtripjes naar de mc Donalds kwamen regelmatig voorbij.
Op de hic kon ik niet wennen. Het was er heel rumoerig en druk. Ik had gelukkig wel een fijne grote kamer met eigen badkamer. Ik was altijd op mijn kamer aan het knutselen, tenzij ik buiten aan het roken was. Er gebeurde de raarste dingen. Mensen rookte alles wat aan bomen groeide en voor een paar sigaretten kon je er alles kopen. Het was een hele gekke gewaarwording. Gelukkig ben ik er maar een week geweest. Toen mocht ik weer terug naar kc 1.1. de open afdeling. Echter ging het nog steeds niet echt beter dus er moest iets gaan veranderen. De psychiater kwam met kib, kliniek intensieve behandeling in Eindhoven. Toen ging het ineens heel snel. Op vrijdag kwam ze met het idee, op maandag had ik intake met de behandelaar van het kib en op woensdag werd ik overgeplaatst. Nog even afscheid nemen van kc 1.1 en Eefje en Michelle die op het einde mijn pb-ers waren en die veel voor me gedaan hadden.
Op naar Eindhoven.
Dit traject duurt normaal 5 maanden waarbij je om de 8 weken een behandelplanbespreking hebt. Ik heb er uiteindelijk 9 maanden gezeten. De behandelplanbesprekingen werden onder de patiënten omschreven als de slachtbank. Dit omdat je jezelf moest verdedigen en zelf met ideeën moest komen hoe je zelf denk hulp nodig te hebben. Je werd besproken in het team van therapeuten waar je zelf bij zat en dit kon soms best confronterend zijn. Je programma moest je ook zelf invullen. Je kon het zo druk of rustig maken als dat je zelf wilde. Het lag dus aan jezelf hoeveel therapie je wilde en hoe hard je aan de slag wilde met jezelf. Ik had 2 therapieën op een dag. Ik had muziektherapie bij Teun, creatieve therapie bij Lucas, zingevingsgroep, motivatiegroep, gesprekken met de psychotherapeut Debbie, gesprekken met de behandelaar Gaston, gesprekken met de geestelijk verzorgster Lisa, systeemgesprekken met m’n moeder en gesprekken met de verpleegkundigen. Ook hebben we samen een signaleringsplan gemaakt. Ik heb alles geprobeerd wat ze op het programma hadden maar aan bovenstaande therapieën had ik het meest. Het grootste gedeelte van de behandeling vond op de afdeling plaatst door middel van contact met de groepsgenoten en de verpleegkundigen. Het was een hele onrustige groep. Automutilatie, separatie en suïcide kwam dagelijks aan bod. Uiteindelijk leer je hier wel mee om gaan maar dit maakt, zeker in het begin, indruk op je.
We hebben ook leuke tijden gehad. Juist doordat er veel op een afdeling gebeurt ben je ook nauw met elkaar betrokken en ontstaan er bijzondere relaties. Je probeert elkaar toch te helpen en elkaar door een crisis heen te trekken. Samen leuke dingen doen hoort er ook bij zoals samen bij het haardvuur zitten, darten of naar de Efteling gaan.
Ook hebben ze hier mijn medicatie aangepast. De topiromaat is opgehoogd naar 200 mg, de seroquel naar 800 mg, de promethazine naar 100 mg, invega naar 9 mg, temazepam naar 20 mg en door de bijwerkingen kreeg ik ook akineton 2 maal daags. Wat ik vooral bij het kib geleerd heb is waar bepaalde gevoelens vandaan komen en dat deze gevoelens er mogen zijn. Leren ventileren over dingen die er echt toe doen. Ik heb mezelf beter leren kennen en durf meer mezelf te zijn. Hierdoor heb ik ook mijn grenzen beter leren kennen en ben ik gaan oefenen met het aangeven van grenzen. Ook heb ik dingen verwerkt en een plekje gegeven. De automutilatie is minder frequent, ik heb geleerd om hierover in contact te gaan en om alternatieven in te zetten. Bijvoorbeeld afleiding zoeken. Op het kib viel niet veel meer te leren dus tijd om te onderzoeken wat de volgende stap gaat zijn. Terug naar Maastricht sowieso maar waar en wanneer? Na verschillende opties bekeken te hebben is de beste optie de Hage. Ik moest nog 3 weken wachten op een plekje maar dan uiteindelijk toch inpakken, afscheid nemen, auto inladen en op naar Maastricht.
De Hage
Aangekomen op de Hage hebben we eerst een opname gesprek gehad. Ze zijn heel vriendelijk en open. Ik kreeg alle tijd om te wennen en mijn plekje te vinden. Ook hier werken ze met een soort van behandelplanbesprekingen, zag gesprekken. Deze zijn om de 6 tot 8 weken. Hierin wordt gekeken waar je staat, of je je doelen behaald hebt of mee bezig bent en wat je volgende doelen gaan zijn. Het was een moeilijke start maar beetje bij beetje vond ik mijn draai en werd ik langzaamaan war stabieler. Toen ging het al snel de goede kant op. Het gaat met vallen en opstaan. Ondertussen werk ik 2 dagdelen op de kinderboerderij in de heeg en heb ik dagbesteding met tuin en kas, houtbewerking, de module op weg naar verandering en hebben we elke week een weekbespreking in het huisje. Hier wordt besproken wie wanneer wat kookt en worden de corveetaken verdeeld. Ook is er ruimte om dingen te bespreken die wel of niet goed gaan. De band met mijn pb-ers Jill en Ingeborg is goed. Ze zijn open en eerlijk en zijn er voor me. Ook geven ze me een schop onder m’n kont als dat nodig is. Dit heb ik soms even nodig. De andere verpleegkundigen zijn ook fijn. Het is een fijne plek om te zijn.
Mijn voortgang februari 2018
Ik heb net mijn 4e zag gehad. Het gaat de goede kant op. Nogmaals herstel gaat met vallen en opstaan. Ik ga nu aan de slag met de stemmen die ik hoor. 1x per week heb ik een gesprek met mijn behandelaar Andre en gaan we uitzoeken waar ze vandaan komen en hoe we ze dragelijk kunnen maken. Ik ga leren hoe ik ermee om kan gaan zonder dat ze een zware last voor me zijn. Ook ga ik aan de slag de balans vinden tussen activiteit en rust en drugsgebruik. 3 april heb ik een afspraak in het vu voor het transgender traject en dan hoop ik helemaal gestopt te zijn met blowen. Ik weet dat ik zonder kan maar het is een valkuil omdat ik minder last heb van stemmen als ik blow. In het vu ga ik starten met het psychologisch onderzoek.
Mijn voortgang mei 2018
Net weer een zag gesprek gehad. Het gaat echt de goede kant op. Ik ben helemaal clean en heb op 11 weken tijd maar 2 keer geautomutileerd. We gaan kijken wat de opties zijn als volgende woonvorm. Eindelijk zich op ontslag! Ook heb ik weer een afspraak gehad in het VU voor het transgendertraject. Het psychologisch onderzoek is gestart. Dit is wel een zwaar traject maar snap wel dat het nodig is. 10 juli heb ik weer een afspraak en dan maandelijks als het goed is, dus nu zit er eindelijk vaart achter. Ook is mijn medicatie aangepast. De indien nodige seroquel van overdag krijg ik nu 2 stuks bij de avondmedicatie standaard. Hierdoor val ik beter in slaap en als ik ‘s nachts wakker wordt heb ik minder last van de stemmen en val ik weer makkelijker in slaap. De gesprekken met André lopen nog gewoon door. We hebben het nu meer over hoe ik in elkaar zit en mezelf beter leren kennen. De stemmen zijn er en ik moet er mee leren omgaan. Ik kan wel altijd bij hem terecht als er iets is.
