Psyche
alle pijlers
Mijn vriend kan zich niet uiten...
zondag 4 november 2007 om 11:41
Hi allemaal,
Ik heb een zeer lieve vriend en we wonen nu bijna een half jaar samen. Alles gaat super en we hebben het heel leuk samen.
Bij mij gaat toch steeds mee opspelen dat hij zich niet kan uiten. Hij krop alles op en is soms een en al spanning. Ik heb het er met hem over en hij weet t wel maar weet niet hoe hij er iets aan doet. Hij krijgt steeds vaker hoofdpijn, vaak in het weekend....naar mijn idee spanningshoofdpijn....maar ja ik ben geen dokter natuurlijk.
Hij trek zich terug in zichzelf als hij moe is of hoofdpijn heeft maar ook als we een kleine iritatie hebben naar elkaar. Ik spreek t uit maar hij niet echt en zegt weinig maar ondertussen blijft het wel heel de dag zitten...hoe klein het ook is.
Ik ben daar weer erg gevoelig voor, ik voel zijn irritaties, zijn moeheid en spanning....
Naast het uiten moet en wil hij ook sterkter worden...meer power hebben...maar hij weet niet hoe. Ik heb wel ideeen....hapnotherapie of praten met een conseler ofzo. Het moet niet te zwaar zijn natuurlijk.....het is moeilijk zat voor hem
Misschien raar en vreemd dat ik er zo mee bezig ben maar het heeft zo invloed op mijn gevoel naar hem toe, ik kan er ook moelijk mee omgaan en probeer daar wat aan te doen.
Maar hoe kan ik hem helpen...als dit zo door gaat weet ik niet waar het eindigd?!!
Of moet ik hem laten met het gevaar dat onze relatie slechter wordt?
Ik heb een zeer lieve vriend en we wonen nu bijna een half jaar samen. Alles gaat super en we hebben het heel leuk samen.
Bij mij gaat toch steeds mee opspelen dat hij zich niet kan uiten. Hij krop alles op en is soms een en al spanning. Ik heb het er met hem over en hij weet t wel maar weet niet hoe hij er iets aan doet. Hij krijgt steeds vaker hoofdpijn, vaak in het weekend....naar mijn idee spanningshoofdpijn....maar ja ik ben geen dokter natuurlijk.
Hij trek zich terug in zichzelf als hij moe is of hoofdpijn heeft maar ook als we een kleine iritatie hebben naar elkaar. Ik spreek t uit maar hij niet echt en zegt weinig maar ondertussen blijft het wel heel de dag zitten...hoe klein het ook is.
Ik ben daar weer erg gevoelig voor, ik voel zijn irritaties, zijn moeheid en spanning....
Naast het uiten moet en wil hij ook sterkter worden...meer power hebben...maar hij weet niet hoe. Ik heb wel ideeen....hapnotherapie of praten met een conseler ofzo. Het moet niet te zwaar zijn natuurlijk.....het is moeilijk zat voor hem
Misschien raar en vreemd dat ik er zo mee bezig ben maar het heeft zo invloed op mijn gevoel naar hem toe, ik kan er ook moelijk mee omgaan en probeer daar wat aan te doen.
Maar hoe kan ik hem helpen...als dit zo door gaat weet ik niet waar het eindigd?!!
Of moet ik hem laten met het gevaar dat onze relatie slechter wordt?
zondag 4 november 2007 om 12:11
Voor mensen die zich moeilijk kunnen uiten lijkt het me in eerste instantie belangrijk op te voorkomen dat spanningen zich zo op kunnen bouwen. Waar heeft hij zovvel spanning van? heeft hij het te druk op zijn werk, loopt de relatie niet lekker? Wat is het dan, dat hij moet uiten? En speelt dit nu sinds jullie samenwonen of hij hij hiervoor ook al last van? En dan bedoel ik; Had HIJ er last van?
Het kan ook zijn dat hij er nu meer last van heeft, omdat hij er door jou mee geconfronteerd wordt, dat je uiten zo belangrijk zou zijn. Misschien vond hij dat voordien wel niet zo en ging hij er op zijn manier prima mee om. Niet iedereen gaat met spanningen om door zich te uiten. Sommigen gaan een flink blok rennen en zijn het dan ook kwijt.
Overal over praten, is met name een vrouwelijke manier van met spanningen omgaan. En als je dat niet prettig vindt of op een andere wijze doet, kan je je ook erg onder druk gezet voelen door iemand die vindt dat je alles maar moet uiten, dit moeten uiten levert je dan juist spanning op.
Het kan ook zijn dat hij er nu meer last van heeft, omdat hij er door jou mee geconfronteerd wordt, dat je uiten zo belangrijk zou zijn. Misschien vond hij dat voordien wel niet zo en ging hij er op zijn manier prima mee om. Niet iedereen gaat met spanningen om door zich te uiten. Sommigen gaan een flink blok rennen en zijn het dan ook kwijt.
Overal over praten, is met name een vrouwelijke manier van met spanningen omgaan. En als je dat niet prettig vindt of op een andere wijze doet, kan je je ook erg onder druk gezet voelen door iemand die vindt dat je alles maar moet uiten, dit moeten uiten levert je dan juist spanning op.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 4 november 2007 om 19:43
Lieve Marieke,
Helaas kan ik je niet tot hulp zijn. Worstel namelijk al ruim twee jaar met exact zo'n zelfde partner en weet hoe vermoeiend dat is en hoe zeer dat je soms tot wanhoop kan drijven. Bij mijn partner begin ik me soms zelfs af te vragen of hij überhaupt wel emoties heeft...... Hij zal nooit eens boos worden ergens om, zeggen of ie het ergens niet mee eens is, verdriet hebben ergens om etc maar ook in positief opzicht komt er niets uit: ik kijg nooit zomaar eens een kus of een arm om me heen en als ik iets dergelijks bij hem probeer wordt ik standaard weg geduwd (niet echt op een onaardige manier, maar meer geirriteerd, onhandig, gehaast, hoe leg ik dat het beste uit?.....)
Ik heb het hier heel moeilijk mee, maar elke opmerking, vraag, smeekbede van mijn kant op dit gebied levert niets op, of hij probeert het een dag waarin het dan heel geforceerd over komt, maar vervalt hierna gewoon weer tot de orde van de dag zonder enige blijk van emoties.....
En toch, en toch, en toch, blijf ik bij hem en weet ik ergens dat hij van me houdt en dat ik echt de enige voor hem ben, ook al klinkt dat nu heel raar.
Ben het op bepaalde punten absoluut met Poezewoes hierboven eens trouwens. Toen ik eenmaal voor mezelf had geaccepteerd dat er blijkbaar niet meer uit mn vriend zou komen en daar rustiger mee om kon gaan, merkte ik ook dat dat blijkbaar bij hem wat spanning wegnam en hij rustiger werd. Moet het geluk echt uit mezelf halen en als ik op die manier vanuit mezelf (en niet bij de gratie van zijn al-dan-niet emoties) lekker in mn vel zit, is mijn relatie met mn vriend op zn best.
Toch ben ik blijf ik bang (hoewel dat misschien wel een aanname is vanuit mijn veronderstelling dat iedereen zijn emoties eens moet uiten) dat er op een dag een keer een uitbarsting komt van opgekropte gevoelens bij mn liefste ......
Marieke, heel veel sterkte ermee!
Liefs, Centerfold
Helaas kan ik je niet tot hulp zijn. Worstel namelijk al ruim twee jaar met exact zo'n zelfde partner en weet hoe vermoeiend dat is en hoe zeer dat je soms tot wanhoop kan drijven. Bij mijn partner begin ik me soms zelfs af te vragen of hij überhaupt wel emoties heeft...... Hij zal nooit eens boos worden ergens om, zeggen of ie het ergens niet mee eens is, verdriet hebben ergens om etc maar ook in positief opzicht komt er niets uit: ik kijg nooit zomaar eens een kus of een arm om me heen en als ik iets dergelijks bij hem probeer wordt ik standaard weg geduwd (niet echt op een onaardige manier, maar meer geirriteerd, onhandig, gehaast, hoe leg ik dat het beste uit?.....)
Ik heb het hier heel moeilijk mee, maar elke opmerking, vraag, smeekbede van mijn kant op dit gebied levert niets op, of hij probeert het een dag waarin het dan heel geforceerd over komt, maar vervalt hierna gewoon weer tot de orde van de dag zonder enige blijk van emoties.....
En toch, en toch, en toch, blijf ik bij hem en weet ik ergens dat hij van me houdt en dat ik echt de enige voor hem ben, ook al klinkt dat nu heel raar.
Ben het op bepaalde punten absoluut met Poezewoes hierboven eens trouwens. Toen ik eenmaal voor mezelf had geaccepteerd dat er blijkbaar niet meer uit mn vriend zou komen en daar rustiger mee om kon gaan, merkte ik ook dat dat blijkbaar bij hem wat spanning wegnam en hij rustiger werd. Moet het geluk echt uit mezelf halen en als ik op die manier vanuit mezelf (en niet bij de gratie van zijn al-dan-niet emoties) lekker in mn vel zit, is mijn relatie met mn vriend op zn best.
Toch ben ik blijf ik bang (hoewel dat misschien wel een aanname is vanuit mijn veronderstelling dat iedereen zijn emoties eens moet uiten) dat er op een dag een keer een uitbarsting komt van opgekropte gevoelens bij mn liefste ......
Marieke, heel veel sterkte ermee!
Liefs, Centerfold
maandag 5 november 2007 om 11:33
Ben me ook bewust ervan dat het juist spanning opleverd als ik hem er mee "onder druk" zet. Dat vind ik ook moeilijk. Hij geeft zelf wel aan dat ie het fijn vind om er over te hebben en dat ik gelijk heb. Maar ja....
Ik denk dat mijn "frustratie" meer zit in zijn softheid die hij over zich heeft door dingen uit t verleden die hem onzeker hebben gemaakt en die hij ook nooit heeft geuit. Hij is zich ondertussen wel bewust ervan dat hij meer power moet tonen maar vind dat moeilijk. Hij trekt zich nog steeds terug als er iets is. En dat is wat ik heel erg moeilijk vind. Maar goed dat is ook een stukje bij mij....denk ik....
maandag 5 november 2007 om 11:38
Lieve cenderfold,
Dat van jouw vriend klinkt wel veel heftiger!! Die van mij slaat wel een arm om me heen en zegt ( al is het niet erg vaak) dat ie me lief en mooi vind bv.
Wat dat betreft moet ik niet klagen, jouw situaties lijkt me veel moeilijker...repect voor jou!!!
Ik denk dat er toch ook een groot stuk bij mij ligt, ik heb misschien te veel bevesting nodig. Als hij niet lekker in zijn vel zit, gespannen is en zich terugtrekt vind ik dat heel moeilijk. Alsof ik hem niet kan bereiken.
En als ik me heel verdrietig voel wil ik juist alleen maar dat ie me stevig vastpakt en me geruststeld. Maar hij uit zich nooit zo en beseft niet dat ik dat nodig hebt. Vind het bijna irri als ik dat doe...haha tja vrouwen en emoties. Ik vertel het hem wel maar hij blijft t moeilijk vinden. Maar goed DAT is iets van mij.
Ik ben alleen bang dat die softheid/minderwaardigheid en het niet uiten tot een exposie komen als er echt iets heftig is....
Maar goed, ik houd gewoon heel erg van hem en zou zo graag willen dat ie wat meer voor zichzelf opkwam en ook ff boos kon worden als ie zich ergerd, of ff goed janken ofzo maar misschien zit dat er gewoon niet in?!
Jij heel veel sterkte met je vriend...lijkt me zo moeilijk!!!
Dat van jouw vriend klinkt wel veel heftiger!! Die van mij slaat wel een arm om me heen en zegt ( al is het niet erg vaak) dat ie me lief en mooi vind bv.
Wat dat betreft moet ik niet klagen, jouw situaties lijkt me veel moeilijker...repect voor jou!!!
Ik denk dat er toch ook een groot stuk bij mij ligt, ik heb misschien te veel bevesting nodig. Als hij niet lekker in zijn vel zit, gespannen is en zich terugtrekt vind ik dat heel moeilijk. Alsof ik hem niet kan bereiken.
En als ik me heel verdrietig voel wil ik juist alleen maar dat ie me stevig vastpakt en me geruststeld. Maar hij uit zich nooit zo en beseft niet dat ik dat nodig hebt. Vind het bijna irri als ik dat doe...haha tja vrouwen en emoties. Ik vertel het hem wel maar hij blijft t moeilijk vinden. Maar goed DAT is iets van mij.
Ik ben alleen bang dat die softheid/minderwaardigheid en het niet uiten tot een exposie komen als er echt iets heftig is....
Maar goed, ik houd gewoon heel erg van hem en zou zo graag willen dat ie wat meer voor zichzelf opkwam en ook ff boos kon worden als ie zich ergerd, of ff goed janken ofzo maar misschien zit dat er gewoon niet in?!
Jij heel veel sterkte met je vriend...lijkt me zo moeilijk!!!
maandag 5 november 2007 om 21:21
Hoi Marieke,
dank voor je lieve reactie! En dat terwijl jij hier in eerste instantie degene was die hier om steun kwam vragen haha.
Kan me heel goed vinden in wat je zegt. Die explosie is ook precies waar ik zo bang voor ben. Kan toch niet anders of dat moet er een keer van komen?
En ja, die bijna geirriteerde reactie als je dan een keer om aandacht vraagt (lees: smeken bijna)..... Heel herkenbaar! En moeilijke is dat hij makkelijker aandacht geeft als ik zelf rustiger, meer ontspannen, in een vrolijke bui ben. Maar juist als ik er veel behoefte aan heb, als ik me dus rot voel ofzo, krijg ik het zeker niet (waarschijnlijk een soort angst van hem dat ik dan te emotioneel ga worden ofzo en dat ie dan helemaal niet meer weet wat ie er mee aanmoet.....), waardoor ik me alleen nog maar rotter ga voelen. Beetje vicieuze cirkel dus waar je dan in terecht komt.
Heb mezelf al zo vaak afgevraagd: wil ik nu echt zo iets onredelijks van hem? Ben ik degene die niet normaal is ofzo? Maar kom er altijd weer op uit dat het toch niet zoveel gevraagd moet zijn om tenminste iets van gevoelens te laten zien (positief of negatief) aan degene met wie je een relatie hebt.
Maar aangezien ik van hem zo goed als niets krijg op dat gebied, ben ik elke avond zelf weer bezig mijn emoties van die dag in mijn eentje te verwerken. Resulteert logischerwijze ook wel eens in heel wat traantjes voor het slapen gaan, maar dan wel in stilte, want wil hem er dan ook niet mee 'lastig' vallen. weet toch dat een gesprek op dat gebied op niets zal uitlopen.......
Overigens vind ik mezelf niet echt zielig hoor. Ga er ondertussen redelijk nuchter mee om over het algemeen. Blijkbaar zit er op dat gebied gewoon een groot gat in de psyche van manlief. Voor de rest mag ik me best gelukkig prijzen met mijn relatie.
Hoop voor jou dat je vriend misschien toch als bij wonder ineens nog bijtrekt en zowaar ook een volledig mens blijkt te zijn haha en anders dat je voor jezelf in elk geval een manier kan vinden om er mee om te gaan.
Liefs, Centerfold
dank voor je lieve reactie! En dat terwijl jij hier in eerste instantie degene was die hier om steun kwam vragen haha.
Kan me heel goed vinden in wat je zegt. Die explosie is ook precies waar ik zo bang voor ben. Kan toch niet anders of dat moet er een keer van komen?
En ja, die bijna geirriteerde reactie als je dan een keer om aandacht vraagt (lees: smeken bijna)..... Heel herkenbaar! En moeilijke is dat hij makkelijker aandacht geeft als ik zelf rustiger, meer ontspannen, in een vrolijke bui ben. Maar juist als ik er veel behoefte aan heb, als ik me dus rot voel ofzo, krijg ik het zeker niet (waarschijnlijk een soort angst van hem dat ik dan te emotioneel ga worden ofzo en dat ie dan helemaal niet meer weet wat ie er mee aanmoet.....), waardoor ik me alleen nog maar rotter ga voelen. Beetje vicieuze cirkel dus waar je dan in terecht komt.
Heb mezelf al zo vaak afgevraagd: wil ik nu echt zo iets onredelijks van hem? Ben ik degene die niet normaal is ofzo? Maar kom er altijd weer op uit dat het toch niet zoveel gevraagd moet zijn om tenminste iets van gevoelens te laten zien (positief of negatief) aan degene met wie je een relatie hebt.
Maar aangezien ik van hem zo goed als niets krijg op dat gebied, ben ik elke avond zelf weer bezig mijn emoties van die dag in mijn eentje te verwerken. Resulteert logischerwijze ook wel eens in heel wat traantjes voor het slapen gaan, maar dan wel in stilte, want wil hem er dan ook niet mee 'lastig' vallen. weet toch dat een gesprek op dat gebied op niets zal uitlopen.......
Overigens vind ik mezelf niet echt zielig hoor. Ga er ondertussen redelijk nuchter mee om over het algemeen. Blijkbaar zit er op dat gebied gewoon een groot gat in de psyche van manlief. Voor de rest mag ik me best gelukkig prijzen met mijn relatie.
Hoop voor jou dat je vriend misschien toch als bij wonder ineens nog bijtrekt en zowaar ook een volledig mens blijkt te zijn haha en anders dat je voor jezelf in elk geval een manier kan vinden om er mee om te gaan.
Liefs, Centerfold
donderdag 3 januari 2008 om 17:16
Hoi allemaal,
Mijn vriend is precies hetzelfde. Ik vooral heel veel moeite met het feit dat hij zich dus "irriteerd" aan mijn emoties. Ik heb het ook nodig dat hij mij steunt en een arm om me heen slaat en zegt dat alles weer goed komt. Ik ben depressief maar wel bezig aan mezelf te werken.Mijn vriend en ik zijn nu "tijdelijk" uit elkaar omdat hij niet gelukkig is. Hij kan er niet meer mee omgaan dat ik zo emotioneel ben. Maar hij kan zich niet uiten. Maar ik denk dan: vindt hij mij niet belangrijk genoeg, heeft hij het niet voor me over om me te steunen?? Hij kan zich niet uiten en ik ben te emotioneel. Denken jullie dat deze relatie ooit kan werken?
Mijn vriend is precies hetzelfde. Ik vooral heel veel moeite met het feit dat hij zich dus "irriteerd" aan mijn emoties. Ik heb het ook nodig dat hij mij steunt en een arm om me heen slaat en zegt dat alles weer goed komt. Ik ben depressief maar wel bezig aan mezelf te werken.Mijn vriend en ik zijn nu "tijdelijk" uit elkaar omdat hij niet gelukkig is. Hij kan er niet meer mee omgaan dat ik zo emotioneel ben. Maar hij kan zich niet uiten. Maar ik denk dan: vindt hij mij niet belangrijk genoeg, heeft hij het niet voor me over om me te steunen?? Hij kan zich niet uiten en ik ben te emotioneel. Denken jullie dat deze relatie ooit kan werken?
vrijdag 4 januari 2008 om 07:17
Ik had een vriendje die ook enorme moeite had zijn emoties te uiten. Hij kon wel kwaad worden, en blij enzo, maar verdriet kwam er niet uit. Verdriet hoopte zich op, ik zag dat hij ermee zat, ik voelde het, maar erover praten of wat dan ook, dat kon hij niet. Ik vond dat ook heel moeilijk en heb echt wel eens voor hem gestaan: 'zeg nou verdomme eens wat er in dat koppie omgaat.'
Na jaren een relatie te hebben kroop hij heel langzaam uit dat schulpje en konden we voorzichtig over zijn verdriet praten. Maar het moet echt uit zichzelf komen. Je kan op je kop gaan staan, 1000keer zeggen hoe belangrijk het is, uiteindelijk moet hij zichzelf er toe in staat zien te vinden te praten. Ik denk dat je alleen maar geduld kan hebben, hoe moeilijk ook!
Mijn relatie is uit gegaan, maar dat kwam voort uit andere problemen.
Succes!
Na jaren een relatie te hebben kroop hij heel langzaam uit dat schulpje en konden we voorzichtig over zijn verdriet praten. Maar het moet echt uit zichzelf komen. Je kan op je kop gaan staan, 1000keer zeggen hoe belangrijk het is, uiteindelijk moet hij zichzelf er toe in staat zien te vinden te praten. Ik denk dat je alleen maar geduld kan hebben, hoe moeilijk ook!
Mijn relatie is uit gegaan, maar dat kwam voort uit andere problemen.
Succes!
