Psyche
alle pijlers
misbruikt
woensdag 10 februari 2010 om 12:53
hallo dames en eventueel mannen,
ik lees al een tijdje mee op het forum en wilde nu zelf ook mijn verhaal kwijt, ik vind het best moeilijk,
omdat ik dit nog nooit eerder aan iemand verteld heb.
eigenlijk uit schaamte, en de angst dat mensen me dom vies of stom vinden.
maar ik heb er de laatste tijd steeds meer last van.
ik zal het allemaal zo goed mogelijk proberen te verwoorden.
toen ik een 12 jarig meisje was ging ik een keer een weekendje slapen bij mijn tante.
mijn nicht woonde daar ook nog, die was toen rond de 17 jaar schat ik.
ik sliep samen met mijn nicht in een vakantiehuisje die naast het huis van mijn oom en tante stond.
mijn nicht was altijd al een apart type, echt een lastige puber.
op een avond ging ik met mijn nicht een rondje met de hond lopen, het was ver van mijn huis dus ik kende
de buurt daar ook niet.
ze vroeg me om ook te roken toen zij een sigaret opstak, als 12 jarig meisje wou ik dat absoluut niet, maar ze
gaf me een klap en zei dat ik moest anders zou ze me daar achterlaten en dan zou ik niet meer thuiskomen, maakte
ze me wijs.
dus dat deed ik braaf.
die nacht dat ik met haar in het vakantie huisje sliep heb zij mij seksueel misbruikt met geweld,
ik moest dingen doen die ik absoluut niet wou, ik heb nog geprotesteerd, maar toen sloeg ze me.
ze heb toen ook, en dat weet ik nog goed want daardoor heb ik nu brandplekken op me rug, haar stijltang gepakt en
die op me rug gedrukt omdat ik zo protesteerde.
ik vind het moeilijk om over de details te praten verder want daar schaam ik me erg voor.
ik kon op dat moment ook niet weg uit dat vakantiehuisje want ze had het opslot gedaan, en ik was echt
heel bang voor mijn nicht op dat moment.
ik heb na dat weekend mijn nicht 5 jaar niet gezien, eigenlijk zagen we de neven en nichten in de familie
zelden, wij waren ook nooit op verjaardagen van tantes en ooms.
ik heb die 5 jaar ook eigenlijk altijd een beetje mezelf de schuld ervan gegeven, waarom weet ik eigenlijk niet.
ik heb er ook nooit met iemand over gepraat, om schaamte, onzekerheid, en omdat het familie is en ik de hele
familie band niet wil breken.
de laatste tijd heb ik er meer last van gekregen, dat het zich steeds herhaald in mijn hoofd, ook omdat mensen
mij veel vragen wat die plekken zijn op me onderrug, en omdat ik nu een meer dan goeie band heb met me neef.
ik weet het het klinkt heel fout, dat is het ook voor mijn gevoel, maar ik word echt niet snel verliefd op jongens
maar bij hem voel ik me echt goed.
ik heb hem voor de feestdagen 4 jaar niet gezien en toen we elkaar weer zagen was het heel leuk en gezellig, ik kan
onwijs goed met hem praten en hij is echt me maatje. eigenlijk hebben we dus op dit moment een soort
van relatie maar dan nog geheim omdat we nog niet willen dat de familie het weet.
maar die nicht, dat is dus zijn zusje, en daardoor heb ik er op dit moment extra veel moeite mee ook omdat hij veel vraagd
waardoor die plekken op me rug komen.
ik ben sowieso niet van plan om het hem te vertellen want ik wil niet dat hun door mij ruzie krijgen maar ik weet echt niet wat
ik op dit moment moet doen.
de tranen rollen op dit moment over mijn wangen, om opluchting omdat ik nu eindelijk me verhaal kwijt kan, maar ook om ellende
door wat mij gebeurd is en dat ik me levenlang verminkt ben daardoor.
wat moet ik nu in vredesnaam doen?
liefs
ik lees al een tijdje mee op het forum en wilde nu zelf ook mijn verhaal kwijt, ik vind het best moeilijk,
omdat ik dit nog nooit eerder aan iemand verteld heb.
eigenlijk uit schaamte, en de angst dat mensen me dom vies of stom vinden.
maar ik heb er de laatste tijd steeds meer last van.
ik zal het allemaal zo goed mogelijk proberen te verwoorden.
toen ik een 12 jarig meisje was ging ik een keer een weekendje slapen bij mijn tante.
mijn nicht woonde daar ook nog, die was toen rond de 17 jaar schat ik.
ik sliep samen met mijn nicht in een vakantiehuisje die naast het huis van mijn oom en tante stond.
mijn nicht was altijd al een apart type, echt een lastige puber.
op een avond ging ik met mijn nicht een rondje met de hond lopen, het was ver van mijn huis dus ik kende
de buurt daar ook niet.
ze vroeg me om ook te roken toen zij een sigaret opstak, als 12 jarig meisje wou ik dat absoluut niet, maar ze
gaf me een klap en zei dat ik moest anders zou ze me daar achterlaten en dan zou ik niet meer thuiskomen, maakte
ze me wijs.
dus dat deed ik braaf.
die nacht dat ik met haar in het vakantie huisje sliep heb zij mij seksueel misbruikt met geweld,
ik moest dingen doen die ik absoluut niet wou, ik heb nog geprotesteerd, maar toen sloeg ze me.
ze heb toen ook, en dat weet ik nog goed want daardoor heb ik nu brandplekken op me rug, haar stijltang gepakt en
die op me rug gedrukt omdat ik zo protesteerde.
ik vind het moeilijk om over de details te praten verder want daar schaam ik me erg voor.
ik kon op dat moment ook niet weg uit dat vakantiehuisje want ze had het opslot gedaan, en ik was echt
heel bang voor mijn nicht op dat moment.
ik heb na dat weekend mijn nicht 5 jaar niet gezien, eigenlijk zagen we de neven en nichten in de familie
zelden, wij waren ook nooit op verjaardagen van tantes en ooms.
ik heb die 5 jaar ook eigenlijk altijd een beetje mezelf de schuld ervan gegeven, waarom weet ik eigenlijk niet.
ik heb er ook nooit met iemand over gepraat, om schaamte, onzekerheid, en omdat het familie is en ik de hele
familie band niet wil breken.
de laatste tijd heb ik er meer last van gekregen, dat het zich steeds herhaald in mijn hoofd, ook omdat mensen
mij veel vragen wat die plekken zijn op me onderrug, en omdat ik nu een meer dan goeie band heb met me neef.
ik weet het het klinkt heel fout, dat is het ook voor mijn gevoel, maar ik word echt niet snel verliefd op jongens
maar bij hem voel ik me echt goed.
ik heb hem voor de feestdagen 4 jaar niet gezien en toen we elkaar weer zagen was het heel leuk en gezellig, ik kan
onwijs goed met hem praten en hij is echt me maatje. eigenlijk hebben we dus op dit moment een soort
van relatie maar dan nog geheim omdat we nog niet willen dat de familie het weet.
maar die nicht, dat is dus zijn zusje, en daardoor heb ik er op dit moment extra veel moeite mee ook omdat hij veel vraagd
waardoor die plekken op me rug komen.
ik ben sowieso niet van plan om het hem te vertellen want ik wil niet dat hun door mij ruzie krijgen maar ik weet echt niet wat
ik op dit moment moet doen.
de tranen rollen op dit moment over mijn wangen, om opluchting omdat ik nu eindelijk me verhaal kwijt kan, maar ook om ellende
door wat mij gebeurd is en dat ik me levenlang verminkt ben daardoor.
wat moet ik nu in vredesnaam doen?
liefs
woensdag 10 februari 2010 om 13:19
Oei.
Waarom heb je je moeder niets verteld? Lijkt me eigenlijk de meest logische persoon.
Wat je nu moet doen? Praten. Met je moeder, of met je huisarts. De huisarts mag trouwens niet zomaar iets aan je ouders doorvertellen, en hij kan je eventueel verder helpen met het vinden van de juiste personen om het hele gebeuren te verwerken.
Misschien dat je later je nicht nog met het hele gebeuren kunt confronteren, maar dat hoeft niet. Je neef staat er los van. Je kunt eventueel een beetje vertellen. Dat is aan jou. Maar ik denk dat het belangrijk is om het wel uit te spreken. Wat je nicht gedaan heeft, is fout. Echt fout, en niet jouw schuld.
Waarom heb je je moeder niets verteld? Lijkt me eigenlijk de meest logische persoon.
Wat je nu moet doen? Praten. Met je moeder, of met je huisarts. De huisarts mag trouwens niet zomaar iets aan je ouders doorvertellen, en hij kan je eventueel verder helpen met het vinden van de juiste personen om het hele gebeuren te verwerken.
Misschien dat je later je nicht nog met het hele gebeuren kunt confronteren, maar dat hoeft niet. Je neef staat er los van. Je kunt eventueel een beetje vertellen. Dat is aan jou. Maar ik denk dat het belangrijk is om het wel uit te spreken. Wat je nicht gedaan heeft, is fout. Echt fout, en niet jouw schuld.
woensdag 10 februari 2010 om 13:22
Maar als die nicht zijn zusje is, is hij dan jouw neef?
Je hebt i.i.g. heel wat meegemaakt. Misschien helpt het om er met een psychiater over te praten. Je problemen op een rijtje te krijgen. Misschien is het uiteindelijk wel beter om open kaart met je vriend te spelen. Dat zou ik voorlopig niet doen, krijg eerst je eigen leven weer op de rails.
Sterkte!
Je hebt i.i.g. heel wat meegemaakt. Misschien helpt het om er met een psychiater over te praten. Je problemen op een rijtje te krijgen. Misschien is het uiteindelijk wel beter om open kaart met je vriend te spelen. Dat zou ik voorlopig niet doen, krijg eerst je eigen leven weer op de rails.
Sterkte!
woensdag 10 februari 2010 om 13:52
woensdag 10 februari 2010 om 13:54
woensdag 10 februari 2010 om 13:55
dankje voor de reacties!
ik durf het mijn ouders eigenlijk niet te vertellen daardoor, ik ben bang dat me vader dan een conflict krijgt met zijn zus (diegene die de moeder is van me nicht).
en ik vind het moeilijk om het ze te vertellen omdat het natuurlijk verschrikkelijk is om te horen dat je eigen kind misbruikt is. ik wil opzich wel met een huisarts praten of een psycholoog ik vind het alleen erg moeilijk om het in detail te vertellen en daar ben ik eigenlijk bang voor als ik er met een psycholoog over ga praten. me neef zelf heeft ook geen goeie band met zijn zus dus ik zou het later mischien wel kunnen vertellen, ben alleen bang dat ik zoveel kapot maak.
ik durf het mijn ouders eigenlijk niet te vertellen daardoor, ik ben bang dat me vader dan een conflict krijgt met zijn zus (diegene die de moeder is van me nicht).
en ik vind het moeilijk om het ze te vertellen omdat het natuurlijk verschrikkelijk is om te horen dat je eigen kind misbruikt is. ik wil opzich wel met een huisarts praten of een psycholoog ik vind het alleen erg moeilijk om het in detail te vertellen en daar ben ik eigenlijk bang voor als ik er met een psycholoog over ga praten. me neef zelf heeft ook geen goeie band met zijn zus dus ik zou het later mischien wel kunnen vertellen, ben alleen bang dat ik zoveel kapot maak.
woensdag 10 februari 2010 om 13:59
woensdag 10 februari 2010 om 14:01
quote:vechtertje1990 schreef op 10 februari 2010 @ 13:55:
dankje voor de reacties!
ik durf het mijn ouders eigenlijk niet te vertellen daardoor, ik ben bang dat me vader dan een conflict krijgt met zijn zus (diegene die de moeder is van me nicht).
en ik vind het moeilijk om het ze te vertellen omdat het natuurlijk verschrikkelijk is om te horen dat je eigen kind misbruikt is. ik wil opzich wel met een huisarts praten of een psycholoog ik vind het alleen erg moeilijk om het in detail te vertellen en daar ben ik eigenlijk bang voor als ik er met een psycholoog over ga praten. me neef zelf heeft ook geen goeie band met zijn zus dus ik zou het later mischien wel kunnen vertellen, ben alleen bang dat ik zoveel kapot maak.De enige die stuk gaat nu ben jij gaat heb je nergens aan verdiend.
dankje voor de reacties!
ik durf het mijn ouders eigenlijk niet te vertellen daardoor, ik ben bang dat me vader dan een conflict krijgt met zijn zus (diegene die de moeder is van me nicht).
en ik vind het moeilijk om het ze te vertellen omdat het natuurlijk verschrikkelijk is om te horen dat je eigen kind misbruikt is. ik wil opzich wel met een huisarts praten of een psycholoog ik vind het alleen erg moeilijk om het in detail te vertellen en daar ben ik eigenlijk bang voor als ik er met een psycholoog over ga praten. me neef zelf heeft ook geen goeie band met zijn zus dus ik zou het later mischien wel kunnen vertellen, ben alleen bang dat ik zoveel kapot maak.De enige die stuk gaat nu ben jij gaat heb je nergens aan verdiend.
woensdag 10 februari 2010 om 14:06
Lief vechtertje,
Denk je niet, dat het heel goed zou zijn dat je nu voor jezelf gaat vechten?
Jij hebt er last van, het beinvloed jóuw hele leven.
Echt, zorg dat je het verhaal aan iemand vertelt die je vertrouwt.
Iemand die naar je kan en wil luisteren.
Want nu krop je alles op, en heb je het gevoel dat het jouw helpt?
Door het weg te stoppen, wordt het niet opgelost.
En natuurlijk is het heel moeilijk om zoiets te moeten vertellen, maar het gaat nu om jou.
En het zal voor jouw ouders en jouw familie ook moeilijk zijn, maar jij bent hun dochter, en waarschijnlijk sta jij op nummer 1 voor hun!
Wat betreft jouw neef, tja, ook daarin moet je zelf een keuze maken.
Sterkte hoor!
Denk je niet, dat het heel goed zou zijn dat je nu voor jezelf gaat vechten?
Jij hebt er last van, het beinvloed jóuw hele leven.
Echt, zorg dat je het verhaal aan iemand vertelt die je vertrouwt.
Iemand die naar je kan en wil luisteren.
Want nu krop je alles op, en heb je het gevoel dat het jouw helpt?
Door het weg te stoppen, wordt het niet opgelost.
En natuurlijk is het heel moeilijk om zoiets te moeten vertellen, maar het gaat nu om jou.
En het zal voor jouw ouders en jouw familie ook moeilijk zijn, maar jij bent hun dochter, en waarschijnlijk sta jij op nummer 1 voor hun!
Wat betreft jouw neef, tja, ook daarin moet je zelf een keuze maken.
Sterkte hoor!
woensdag 10 februari 2010 om 14:12
woensdag 10 februari 2010 om 14:14
Vertellen aan je ouders en dan ook HA en verder.
Je wilt het niet, snap ik heel goed. Het is echter de enige oplossing.
Om te beginnen met verwerken, moet begonnen worden bij stap 1. Stap 1 is confrontatie.
Tuurlijk is het niet leuk en wil je familieband behouden. Het is echter wel zo dat jij dit niet wilde, je nicht is begonnen. Dus wie is begonnen met de barsten in de familieband=
Juist je nicht, niet jij.
Sterkte!
Je wilt het niet, snap ik heel goed. Het is echter de enige oplossing.
Om te beginnen met verwerken, moet begonnen worden bij stap 1. Stap 1 is confrontatie.
Tuurlijk is het niet leuk en wil je familieband behouden. Het is echter wel zo dat jij dit niet wilde, je nicht is begonnen. Dus wie is begonnen met de barsten in de familieband=
Juist je nicht, niet jij.
Sterkte!
woensdag 10 februari 2010 om 14:20
Ik denk inderdaad ook dat je hier niet langer in je eentje mee moet rondlopen. Probeer iemand te vinden met wie je kunt praten, bijv via je huisarts.
De relatie die jij nu met je neef hebt is wel erg gecompliceerd. Op alle jongens waar je verliefd op kon worden kies je de broer van je vroegere dader, ik vind dat erg opvallend.
Hoe ben je weer met hem in contact gekomen als ik vragen mag? En ben je niet bang om, via hem, je nicht weer tegen te komen?
Heel veel sterkte in ieder geval.
De relatie die jij nu met je neef hebt is wel erg gecompliceerd. Op alle jongens waar je verliefd op kon worden kies je de broer van je vroegere dader, ik vind dat erg opvallend.
Hoe ben je weer met hem in contact gekomen als ik vragen mag? En ben je niet bang om, via hem, je nicht weer tegen te komen?
Heel veel sterkte in ieder geval.
woensdag 10 februari 2010 om 14:21
Hoi Vechtertje,
Wat een ellendig verhaal. Goed dat je er nu mee naar buiten komt. Of je dat op een forum moet doen is de vraag. Ik weet niet of je het direct aan ouders-familie moet vertellen. Reacties kunnen soms heel anders zijn dan je verwacht. Er kan veel boosheid bij komen kijken Bij familie van mij is het behoorlijk uit de hand gelopen. Jouw 'zaak' is zo pijnlijk dat er binnen de familie onbegrip zou kunnen ontstaan en je vader dus tegenover zijn zus komt te staan.
Online hulp of een hulptelfoon kunnen je wellicht op weg helpen. Of een vertrouwenspersoon bij je in de buurt (arts, werk, school). Je staat dan hopelijk er zelf steviger voor als de confrontatie komt.
Sterkte,
Marco
Wat een ellendig verhaal. Goed dat je er nu mee naar buiten komt. Of je dat op een forum moet doen is de vraag. Ik weet niet of je het direct aan ouders-familie moet vertellen. Reacties kunnen soms heel anders zijn dan je verwacht. Er kan veel boosheid bij komen kijken Bij familie van mij is het behoorlijk uit de hand gelopen. Jouw 'zaak' is zo pijnlijk dat er binnen de familie onbegrip zou kunnen ontstaan en je vader dus tegenover zijn zus komt te staan.
Online hulp of een hulptelfoon kunnen je wellicht op weg helpen. Of een vertrouwenspersoon bij je in de buurt (arts, werk, school). Je staat dan hopelijk er zelf steviger voor als de confrontatie komt.
Sterkte,
Marco
woensdag 10 februari 2010 om 14:25
Ik word dus helemaal niet snel verliefd op jongens en het is inderdaad vervelend dat het dan weer net me neef is, het is niet zo dat het een verband heeft met dat het een broer is van me nicht. Ik denk dat het komt omdat ik mijn neven en nichten nooit zie dus ook niet echt een familie gevoel bij hun heb.
Het is inderdaad mijn grootste angst dat daardoor mijn vader en zijn zus tegenover elkaar komen te staan, ik zou echt niet weten wat het beste is om te doen.Wel aan hun vertellen of niet.
Uiteindelijk kan ik met mijn ouders het beste praten omdat hun mij het beste kennen, maar met dit ligt dat een stuk ingewikkelder.
groetjes
Het is inderdaad mijn grootste angst dat daardoor mijn vader en zijn zus tegenover elkaar komen te staan, ik zou echt niet weten wat het beste is om te doen.Wel aan hun vertellen of niet.
Uiteindelijk kan ik met mijn ouders het beste praten omdat hun mij het beste kennen, maar met dit ligt dat een stuk ingewikkelder.
groetjes
woensdag 10 februari 2010 om 14:33
Heftig.
Wat ik niet begrijp is dat de tante de dag erna of bij het afscheid nemen na het weekend niets aan je gemerkt heeft. Je zult toch flink overstuur zijn geweest als 12-jarige. En als je nu nog littekens hebt dan was je ook flink verbrand op je rug. Dat je ouders dat niet hebben gezien de tijd na het bezoek aan je tante. Wat voor verklaring heb je aan je ouders voor de verwondingen gegeven? Ben je daarmee wel naar de dokter geweest?
Sorry voor alle vragen, maar als ik mezelf (probeer) te verplaatsen in jou als kind of in een van je ouders dan snap ik niet hoe het zo verborgen kan zijn gebleven..
Want bij eerdere hulp had je er niet zo lang mee rond gelopen en had je eea wellicht al gedeeltelijk verwerkt..
Wat ik niet begrijp is dat de tante de dag erna of bij het afscheid nemen na het weekend niets aan je gemerkt heeft. Je zult toch flink overstuur zijn geweest als 12-jarige. En als je nu nog littekens hebt dan was je ook flink verbrand op je rug. Dat je ouders dat niet hebben gezien de tijd na het bezoek aan je tante. Wat voor verklaring heb je aan je ouders voor de verwondingen gegeven? Ben je daarmee wel naar de dokter geweest?
Sorry voor alle vragen, maar als ik mezelf (probeer) te verplaatsen in jou als kind of in een van je ouders dan snap ik niet hoe het zo verborgen kan zijn gebleven..
Want bij eerdere hulp had je er niet zo lang mee rond gelopen en had je eea wellicht al gedeeltelijk verwerkt..
woensdag 10 februari 2010 om 14:35
Hoi Vechtertje,
Ik heb snel even gezocht voor je en denk dat je hier wellicht mee kan gaan praten:
www.slachtofferhulp.nl 0900 - 0101
www.blijfgroep.nl 0900 126 26 26
Zij hebben vast ervaring met jouw vragen en ook met de problemen die binnen een fanilie kunnen ontstaan.
Ik denk denk dat je echt beter met beroeps kunt praten dan zomaar uit het niets je familie in te lichten: straks zit je met twee problemen: je nicht en een ruzie.
Sterkte, meid, en let goed op je zelf.
Marco
Ik heb snel even gezocht voor je en denk dat je hier wellicht mee kan gaan praten:
www.slachtofferhulp.nl 0900 - 0101
www.blijfgroep.nl 0900 126 26 26
Zij hebben vast ervaring met jouw vragen en ook met de problemen die binnen een fanilie kunnen ontstaan.
Ik denk denk dat je echt beter met beroeps kunt praten dan zomaar uit het niets je familie in te lichten: straks zit je met twee problemen: je nicht en een ruzie.
Sterkte, meid, en let goed op je zelf.
Marco
woensdag 10 februari 2010 om 14:46
Ik begrijp heel goed je gevoelens en angst om het te vertellen aan je ouders of aan je vriend.
Ik heb in zo`n zelfde situatie gezeten dat niemand iets wist.
Uiteindelijk heb ik het verteld toen de hoofddader was overleden. Dat was de vader van mn moeder. Er waren meerderen in het spel en o.a ook de man van een zusje van mn vader.
Ja, de familie is soort van uit elkaar gevallen (ouders hebben nog steeds contacten) maar de reden waarom ik het uiteindelijk wel verteld heb was de gedachte aan mijn nichtjes en neefjes. Dan zou de schuld niet bij mij liggen als hun ook iets aangedaan zou worden. Mensen zijn dan op de hoogte of ze me nu geloven of niet want er was ook veel ongeloof.
Als nu een nichtje of neefje hetzelfde verhaal heeft kunnen ze niet tegen me zeggen dat ik het verzwegen heb en mijn schuld is.
Het was wel ongeveer het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb denk ik.
Zoek hulp, praat erover want dit is niet alleen te dragen.
Heel veel sterkte en geloof me, het is niet jou schuld, je hebt hier nooit om gevraagd!!!
Ik heb in zo`n zelfde situatie gezeten dat niemand iets wist.
Uiteindelijk heb ik het verteld toen de hoofddader was overleden. Dat was de vader van mn moeder. Er waren meerderen in het spel en o.a ook de man van een zusje van mn vader.
Ja, de familie is soort van uit elkaar gevallen (ouders hebben nog steeds contacten) maar de reden waarom ik het uiteindelijk wel verteld heb was de gedachte aan mijn nichtjes en neefjes. Dan zou de schuld niet bij mij liggen als hun ook iets aangedaan zou worden. Mensen zijn dan op de hoogte of ze me nu geloven of niet want er was ook veel ongeloof.
Als nu een nichtje of neefje hetzelfde verhaal heeft kunnen ze niet tegen me zeggen dat ik het verzwegen heb en mijn schuld is.
Het was wel ongeveer het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb denk ik.
Zoek hulp, praat erover want dit is niet alleen te dragen.
Heel veel sterkte en geloof me, het is niet jou schuld, je hebt hier nooit om gevraagd!!!
woensdag 10 februari 2010 om 16:00
Ik moest van me nicht tegen me tante zeggen dat ik me rug had verbrand aan de frituurpan, ik ben daar wel toen voor naar de doktor gegaan. Toen dat allemaal gebeurde dat weekend was ik op dat moment niet echt van slag. Ik was meer in shock wat er allemaal gebeurde en vooral ook bang voor haar. Mijn ouders merkte wel dat ik geen topweekend had gehad maar die dachten dat ik hun erg had gemist dus zijn er verder niet meer op ingegaan.
Dankjewel Marco voor de sites ik ga er snel verder over zoeken wat op dit moment het beste is.
Bedankt voor de lieve reacties het helpt me echt. Het voelt zo eenzaam als je met zo"n verhaal zit en je kan er niet makkelijk met iemand over praten.
Dankjewel Marco voor de sites ik ga er snel verder over zoeken wat op dit moment het beste is.
Bedankt voor de lieve reacties het helpt me echt. Het voelt zo eenzaam als je met zo"n verhaal zit en je kan er niet makkelijk met iemand over praten.
maandag 15 februari 2010 om 20:53
Oh vechtertje, wat afschuwelijk wat je is overkomen.
dikke knuf van mij. Denk dat als jij er aan toe bent, het goed is om hulp te zoeken. En die kan jou misschien helpen om confrontaties aan te gaan.
Het is een misschien beetje not done om met familie "te gaan" maar als het voor julie goed voelt, gewoon doen hoor!
dikke knuf van mij. Denk dat als jij er aan toe bent, het goed is om hulp te zoeken. En die kan jou misschien helpen om confrontaties aan te gaan.
Het is een misschien beetje not done om met familie "te gaan" maar als het voor julie goed voelt, gewoon doen hoor!
