Psyche
alle pijlers
Mishandeld in jeugd
zaterdag 7 november 2009 om 20:17
zaterdag 7 november 2009 om 22:53
Ja, merk er nu nog weinig van.....soms dat gebrek aan vertouwen in mijzelf, maar dat wordt ook steeds minder.
En heel soms schrik ik als iemand een onverwachte beweging maakt.
Soms denk ik dat ik het verzonnen heb want ik herinner me heel weinig, heb een zus die nog wel alle details weet......is wel goed ook, voor mij althans.
Dat is wel heel naar, dat je eraan twijfelt of het waar is.........
En heel soms schrik ik als iemand een onverwachte beweging maakt.
Soms denk ik dat ik het verzonnen heb want ik herinner me heel weinig, heb een zus die nog wel alle details weet......is wel goed ook, voor mij althans.
Dat is wel heel naar, dat je eraan twijfelt of het waar is.........
zaterdag 7 november 2009 om 23:59
zusenzo.. Herkenbaar .. ik herinner mij ook nog alle details.. Zusje daarintegen weet er weinig meer van , maar zij bleef meestal ook op bed liggen met dekens over zich heen wanneer mijn ouders ruzie hadden, of ze deed dit uitzichzelf of ik zei dat ze moest blijven liggen en ik zo wel weer bij haar kwam. Ik ging juist boven aan de trap staan luisteren of stiekem kijken bij de deur.
Hangmat.. ik ben ook slachtoffer geweest van geweld als kind en ondervind daar ook nog steeds last van.
Vooral het contact met mannen (vriendjes) is zeer wantrouwend te noemen.
Hangmat.. ik ben ook slachtoffer geweest van geweld als kind en ondervind daar ook nog steeds last van.
Vooral het contact met mannen (vriendjes) is zeer wantrouwend te noemen.
zondag 8 november 2009 om 10:44
Ik ben vroeger mishandeld. Heb geen contact meer met mijn ouders. Maar dingen die hier gezegd worden herken ik heel goed. Zo deins ik nog steeds achteruit als iemand een onverwachte beweging maakt. Ook was ik zelf erg geweldadig, dat heeft mijn man heel goed de kop in weten te drukken en ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Emotioneel ben ik wel sterker geworden sinds ik geen contact meer heb met mijn ouders, maar ik zoek nog steeds de acceptatie bij anderen om leuk gevonden te worden. Ik ben namelijk geadopteerd en het hakte er enorm in om twee keer niet geaccepteerd te worden (zo voel ik het), eerst door biomoeder en daarna door adoptieouders. Verder duurt het lang voordat ik me op mijn gemak voel bij nieuwe situaties.
Het klinkt wel zwaar allemaal, maar het gaat nu oke met mij. Ik ben nu zelf moeder en het enige wat ik moeilijk vind, is een goede opvoeding te kiezen want ik kom uit een bekrompen geweldadig gezin en mijn man vindt me soms iets te streng in de opvoeding. Wat ik dan volkomen normaal vind, maar we praten veel en we komen er altijd wel aan uit.
Het klinkt wel zwaar allemaal, maar het gaat nu oke met mij. Ik ben nu zelf moeder en het enige wat ik moeilijk vind, is een goede opvoeding te kiezen want ik kom uit een bekrompen geweldadig gezin en mijn man vindt me soms iets te streng in de opvoeding. Wat ik dan volkomen normaal vind, maar we praten veel en we komen er altijd wel aan uit.
zondag 8 november 2009 om 10:54
Ik weet dat het nogal een vraag is! Ik heb er de laatste tijd erg veel moeite mee. Het is nu 2,5 jaar geleden dat het gestopt is en nu komen de herinneringen en de pijn naar boven. Soms kan ik mij zó rot voelen, dat ik het liefste iets zou doen om het te stoppen. Ik snap het zo goed dat mensen zoals ik aan de drank/drugs/criminaliteit/zelfbeschadiging gaan. Alles om de pijn maar niet te voelen. Ik heb ook therapie gevolgd bij het GGZ voor posttraumatische stress. Ik had veel last van nachtmerries en flashbacks. Gelukkig is dat nu over. Ik merk dat de focus nu meer naar gevoel gaat. Ik kan intens huilen en veel pijn, teleurstelling en boosheid voelen. Ik laat het meestal maar over me heengaan. Soms wil ik de pijn alleen echt niet meer voelen! Vaak komt er een golf rotgevoel naar boven in de stopweek. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips om met deze intense emoties om te gaan?
Ikzelf heb vooral last met het vertrouwen van mensen.Alleen mijn vriend weet dat dit vroeger gebeurd is. Vriendschappen vind ik erg lastig. Ik durf het ze niet te vertellen en ook niet toe te laten in mijn leven. Heeft iemand ervaring hiermee? Hoe kan een stap zetten om vrienden iets te vertellen?
Ikzelf heb vooral last met het vertrouwen van mensen.Alleen mijn vriend weet dat dit vroeger gebeurd is. Vriendschappen vind ik erg lastig. Ik durf het ze niet te vertellen en ook niet toe te laten in mijn leven. Heeft iemand ervaring hiermee? Hoe kan een stap zetten om vrienden iets te vertellen?
zondag 8 november 2009 om 11:11
Ik vertel het ook niet graag tegen vrienden. Soms laat ik eens iets kleins los, bij een paar echt goede vrienden. Ze weten wel een beetje hoe het zit daardoor, maar voelen instinctief aan dat ik geen behoefte voel om er meer over te praten.
Ik kijk ook heel erg de kat uit de boom, ik ben best een spontane, drukke gezellige meid, maar pas na minimaal een jaar of een fles wijn
Heb je EMDR gehad voor je ptss? Heb je nog contact met je ouders? Ik vind nu veel rust, nu er geen contact meer tussen ons is.
Ik kijk ook heel erg de kat uit de boom, ik ben best een spontane, drukke gezellige meid, maar pas na minimaal een jaar of een fles wijn
Heb je EMDR gehad voor je ptss? Heb je nog contact met je ouders? Ik vind nu veel rust, nu er geen contact meer tussen ons is.
zondag 8 november 2009 om 12:44
Hoi Aimi, Ik heb een andere manier ontwikkeld in mijn jeugd om hiermee te dealen. Ik voel juist weinig, (dissociatief), geen boosheid, geen verdriet. Ik redeneer, rationaliseer en "begrijp" alles weg. Dat is mijn proces, om juist meer te gaan voelen. Ook eng.
Wat ik wel herken is het wantrouwen naar de buitenwereld. Ik ga er al vanuit dat ik slecht behandeld zal worden door mensen en ook nog dat ik het dan zelf naar gemaakt zal hebben omdat ik zo dom ben geweest niet in te hebben geschat waar hun "grens" lag. (ofzoiets...)
Wat ik wel herken is het wantrouwen naar de buitenwereld. Ik ga er al vanuit dat ik slecht behandeld zal worden door mensen en ook nog dat ik het dan zelf naar gemaakt zal hebben omdat ik zo dom ben geweest niet in te hebben geschat waar hun "grens" lag. (ofzoiets...)
zondag 8 november 2009 om 12:48
iets wat ik er ook aan over heb gehouden is de neiging om mezelf erg te "verwennen" met (te veel) lekker eten, luilakken, nooit ergens toe komen, mijn vrije tijd en leuke dingen altijd boven dingen die moeten. Wat me in een vicieuze cirkel brengt van schuldgevoelens, minderwaardigheidsgevoelens (omdat ik te veel eet en niks bereik) etc etc. Ingewikkeld en complex.
zondag 8 november 2009 om 12:54
Herkenbaar.. Ja EMDR inderdaad. Ik ben nu doorverwezen naar een psychotherapeut, om te praten. Eerst drukte ik mijn gevoel weg, vooral toen ik nog in die situatie woonde.Nu komt alles weer boven. Ik heb geen contact meer met mijn vader. Hij is psychisch niet in orde. Ik weet dat hij nooit zal veranderen en ik vind het te moeilijk. Ik kan niet eens terug in de straat waar ik heb gewoond! Met mijn moeder heb ik veel gepraat. Ik heb veel boosheid gevoeld omdat zij het niet voor mij opnam en niet eerder is weggegaan. Het contact is heel voorzichtig, maar we zijn op de goede weg. Ik ben altijd bang dat als je vertrouwen weggeeft, mensen daar misbruik van maken. Dat is in het verleden vaak genoeg gebeurd. Ik ben blij dat het met mijn vriend redelijk lukt. Met andere mensen is het contact oppervlakkig. Ik denk dat dit ook nog lang zal duren.
zondag 15 november 2009 om 11:28
Ik herken me gedeeltelijk in jullie verhalen. Zelf ben ik emotioneel verwaarloost en mishandeld door zowel mijn ouders als mijn oudere zus. Mijn ouders zijn erg autoritaire ouders en bij mijn moeder zit er iets niet goed in haar hersens, ze kan alleen maar negatieve dingen zeggen en doen. Mijn zus heb ik ongeveer een jaar geleden vergeven doordat ze (hoe simpel) excuses maakte. Mijn ouders stoppen hun hoofd in het zand en vinden dat ze niets verkeerd hebben gedaan, ik was immers een lastige puber en daar kwam hun gedrag vandaan, alsdus zij.
Ik heb sinds 7 maanden geen contact meer met mijn ouders (contact met mijn zus beperkt zich tot smsjes op verjaardagen), en omdat ik de situatie moeilijk kon loslaten (te afhankelijk van hun) stelde mijn psychologe voor om een gesprek te houden met zowel mijn ouders, haar als mijn vriend. Conclusie van het gesprek: mijn ouders hebben laten zien nog steeds geen begrip te kunnen opbrengen voor mijn emotionele toestanden en reageerden heel bot/koud/of helemaal niet op doodnormale vragen van mijn psychologe.
Ik heb er nu voor gekozen om het contact voor onbepaalde tijd te verbreken, morgen ga ik de brief schrijven en opsturen.
Ja, ik denk er nog altijd elke dag aan, ik zit in een reintegratietraject en volg al dik 12 jaar therapieën. De laatste tijd gaat het best goed met me sinds ik geen contact meer heb met mijn familie.
Ik heb sinds 7 maanden geen contact meer met mijn ouders (contact met mijn zus beperkt zich tot smsjes op verjaardagen), en omdat ik de situatie moeilijk kon loslaten (te afhankelijk van hun) stelde mijn psychologe voor om een gesprek te houden met zowel mijn ouders, haar als mijn vriend. Conclusie van het gesprek: mijn ouders hebben laten zien nog steeds geen begrip te kunnen opbrengen voor mijn emotionele toestanden en reageerden heel bot/koud/of helemaal niet op doodnormale vragen van mijn psychologe.
Ik heb er nu voor gekozen om het contact voor onbepaalde tijd te verbreken, morgen ga ik de brief schrijven en opsturen.
Ja, ik denk er nog altijd elke dag aan, ik zit in een reintegratietraject en volg al dik 12 jaar therapieën. De laatste tijd gaat het best goed met me sinds ik geen contact meer heb met mijn familie.
zondag 15 november 2009 om 16:25
zondag 15 november 2009 om 16:51
quote:Petar schreef op 15 november 2009 @ 16:19:
Hi Aime, Vroeger ben ik tijdens school gewurgd door twee vrienden uit mijn klas. Daarna wist ik niet wat ik moest doen. Het enige wat ik op dat moment had kunnen doen was de jongens wurgen zoals zij dat bij mij deden, maar dan zou de energie door het fysische universum weer terug komen dmv uitkering, ww, belasting, ziektekostenverzekering, onderwijs, drugs enz. en dat wou ik niet, omdat ik daar last van heb. Dus zou ik de jongens moeten vermoorden zodat de energie helemaal niet terug komt, maar dat is het medicijn om een symptoom te bestrijden en de bron is nog steeds aanwezig. Dus dan zou ik levenslang moeten boeten en in de gevangenis mijn straf moeten uitzitten. De bron was mijn eigen energie en daarom had ik inzicht van mijn eigen energie moeten verkrijgen, want als ik dat beter begrijp dan zou ik mezelf kunnen verbeteren. Ik ben daarom gaan leren over mijn eigen energie het verstand Scientology En als iedereen leert over deze energie zouden wij elkaar kunnen helpen. De Scientology is voor iedereen. Je kunt in contact komen door het invullen van een vragenlijst. Na het invullen van de 200 vragen neemt iemand contact op voor een deskundig advies. Je zou bijvoorbeeld een cursus kunnen gaan doen in de kerk. Meeste ziektes en verwondingen worden veroorzaakt door het contact met de supressieve persoonlijkheid Onderdrukking Door kennis te krijgen over supressieve persoonlijkheden en potentiele bronnen van moeilijkheden kun je het contact met de anti-sociale persoonlijkheid handelen. Top, Peter.Voor dat 'geloof' moet je toch betalen... Betalen om te mogen geloven, ja ja
Hi Aime, Vroeger ben ik tijdens school gewurgd door twee vrienden uit mijn klas. Daarna wist ik niet wat ik moest doen. Het enige wat ik op dat moment had kunnen doen was de jongens wurgen zoals zij dat bij mij deden, maar dan zou de energie door het fysische universum weer terug komen dmv uitkering, ww, belasting, ziektekostenverzekering, onderwijs, drugs enz. en dat wou ik niet, omdat ik daar last van heb. Dus zou ik de jongens moeten vermoorden zodat de energie helemaal niet terug komt, maar dat is het medicijn om een symptoom te bestrijden en de bron is nog steeds aanwezig. Dus dan zou ik levenslang moeten boeten en in de gevangenis mijn straf moeten uitzitten. De bron was mijn eigen energie en daarom had ik inzicht van mijn eigen energie moeten verkrijgen, want als ik dat beter begrijp dan zou ik mezelf kunnen verbeteren. Ik ben daarom gaan leren over mijn eigen energie het verstand Scientology En als iedereen leert over deze energie zouden wij elkaar kunnen helpen. De Scientology is voor iedereen. Je kunt in contact komen door het invullen van een vragenlijst. Na het invullen van de 200 vragen neemt iemand contact op voor een deskundig advies. Je zou bijvoorbeeld een cursus kunnen gaan doen in de kerk. Meeste ziektes en verwondingen worden veroorzaakt door het contact met de supressieve persoonlijkheid Onderdrukking Door kennis te krijgen over supressieve persoonlijkheden en potentiele bronnen van moeilijkheden kun je het contact met de anti-sociale persoonlijkheid handelen. Top, Peter.Voor dat 'geloof' moet je toch betalen... Betalen om te mogen geloven, ja ja
zondag 15 november 2009 om 17:34
Goed dat dit al gemeld is, waar slaat het op zeg.
Ik wil even iedereen van dit topic heel veel sterkte wensen. Met een soortgelijke achtergrond lees ik af en toe mee, maar houd me er verder bewust buiten (heb al een eigen topic). Ik heb nu ook geen contact meer met familie en dat is voor mij heel veel beter. Eindelijk zie ik pas, sinds ik geen contact meer heb, hoezeer ik me alles eigen had gemaakt. Nu ben ik mezelf aan het ontdekken, de echte ik. Beter laat dan nooit.
Keep up the good work!
Ik wil even iedereen van dit topic heel veel sterkte wensen. Met een soortgelijke achtergrond lees ik af en toe mee, maar houd me er verder bewust buiten (heb al een eigen topic). Ik heb nu ook geen contact meer met familie en dat is voor mij heel veel beter. Eindelijk zie ik pas, sinds ik geen contact meer heb, hoezeer ik me alles eigen had gemaakt. Nu ben ik mezelf aan het ontdekken, de echte ik. Beter laat dan nooit.
Keep up the good work!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 15 november 2009 om 17:44
Ik weet niet of dat wat ik meegemaakt heb, onder de noemer mishandeling valt. Stom eigenlijk hé? Terwijl ik er dagelijks mee te maken heb werktechnisch gezien, zet ik toch vaker wel dan niet mijn vraagtekens bij mijn eigen jeugd.
Ik heb een opvliegende en temperamentvolle vader. Die vooral vroeger, nog wel eens losse handjes had. Ik kan mij toch wel een aantal incidenten haarscherp voor de geest halen die niet mals waren. Het betreft hier echter een heel korte periode uit mijn leven ( een zgn pedagogische tik kreeg ik als jong meisje dan wel zo nu en dan, maar de klappen die ik kreeg toen mijn vader werkloos raakte, zijn toch van een heel andere orde moet ik bekennen)
Sowieso heb ik een behoorlijk woelige jeugd gehad en toch hebben we een ontzettend goede en sterke familie band, vertrouw ik ze met mijn leven en zijn het geweldige grootouders voor mijn kinderen.
Ik ben altijd de oogappel van mijn vader geweest, tot op de dag van vandaag. Soms denk ik wel eens dat het een soort van nonverbale spijtbetuiging is, wie zal het zeggen?
Feit is dat ik er geen echte levensgrote trauma's aan over heb gehouden. Wel heb ik een verleden van foute vriendjes, eentje had zelf ook losse handjes, maar die relatie was om die reden dan ook snel einde oefening.
Hoewel ik rake klappen heb gehad, tot bloedneuzen aan toe, en van de trappen af ben gekwakt, vind ik het moeilijk dit mishandeling te noemen ( het staat hier nogal krom nu ik dit hier neertik, en het is eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik het benoem overigens). Omdat het een korte periode betrof, omdat mijn vader destijds ontiegelijk slecht in zijn vel zat. Omdat ik destijds ook niet bepaald het zonnetje in huis was ( beginnende puber) omdat mijn oudste broertje uit huis was geplaatst ( wegens adhd), and so fort. Het is geen excuus, maar maakt het wel ietsje makkelijker te verhapstukken voor mij. Wellicht dat ik er daarom ook relatief simpel naar het lijkt, overheen stap. Ik ben dan ook niet bang voor mijn vader, integendeel. En ik heb een enorm steady, totaal geweldsloze relatie.
Ik heb een opvliegende en temperamentvolle vader. Die vooral vroeger, nog wel eens losse handjes had. Ik kan mij toch wel een aantal incidenten haarscherp voor de geest halen die niet mals waren. Het betreft hier echter een heel korte periode uit mijn leven ( een zgn pedagogische tik kreeg ik als jong meisje dan wel zo nu en dan, maar de klappen die ik kreeg toen mijn vader werkloos raakte, zijn toch van een heel andere orde moet ik bekennen)
Sowieso heb ik een behoorlijk woelige jeugd gehad en toch hebben we een ontzettend goede en sterke familie band, vertrouw ik ze met mijn leven en zijn het geweldige grootouders voor mijn kinderen.
Ik ben altijd de oogappel van mijn vader geweest, tot op de dag van vandaag. Soms denk ik wel eens dat het een soort van nonverbale spijtbetuiging is, wie zal het zeggen?
Feit is dat ik er geen echte levensgrote trauma's aan over heb gehouden. Wel heb ik een verleden van foute vriendjes, eentje had zelf ook losse handjes, maar die relatie was om die reden dan ook snel einde oefening.
Hoewel ik rake klappen heb gehad, tot bloedneuzen aan toe, en van de trappen af ben gekwakt, vind ik het moeilijk dit mishandeling te noemen ( het staat hier nogal krom nu ik dit hier neertik, en het is eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik het benoem overigens). Omdat het een korte periode betrof, omdat mijn vader destijds ontiegelijk slecht in zijn vel zat. Omdat ik destijds ook niet bepaald het zonnetje in huis was ( beginnende puber) omdat mijn oudste broertje uit huis was geplaatst ( wegens adhd), and so fort. Het is geen excuus, maar maakt het wel ietsje makkelijker te verhapstukken voor mij. Wellicht dat ik er daarom ook relatief simpel naar het lijkt, overheen stap. Ik ben dan ook niet bang voor mijn vader, integendeel. En ik heb een enorm steady, totaal geweldsloze relatie.
