moedeloos en eenzaam, maar waarom?

Mijn vriend is zojuist voor drie weken vertrokken naar zijn geboorteland. Ik had graag mee gewild, maar heb daar helaas geen geld voor. Mijn probleem is dat ik me vanaf het moment dat hij de deur uit is gegaan ontiegelijk eenzaam en moedeloos voel. Volkomen onnozel natuurlijk, want er is niks aan de hand, ik ben gewoon alleen thuis. Alleen ik heb net zo'n beetje alle vocht in m'n lichaam er uit gejankt. Ik snap mezelf niet? Waarom wordt ik zo panisch van de gedachte dat ik een paar weken alleen moet zijn? Ik weet niet waarom, maar van de gedachte alleen al om een nacht alleen in bed te liggen krijg ik al de rillingen. Ik ben het gewoon zo gewend dat er iemand naast me ligt tegen wie ik aan kan kruipen, die me lekker knuffelt als ik thuis kom en dat ik me veilig kan voelen.

Maar nu voel ik me zo ontzettend eenzaam en ik vind zelf dat ik daar geen reden voor heb. Ik voel me zo stom dat ik hier m'n ogen uit m'n kop zit te janken! Er zijn zo veel mensen die 's avonds alleen in bed kruipen en daar totaal geen moeite mee hebben, waarom voel ik me dan zo eenzaam terwijl ik nog geen uur alleen thuis ben? Het idee dat ik vanavond alleen in m'n bed moet liggen doet echt pijn.

En het enige waar ik me op had verheugd vandaag gaat ook niet door. Zou lekker naar de stad gaan met een vriendin, maar dat is ze vergeten, heeft al een andere afspraak...

Weet echt niet wat ik met mezelf aan moet... heb al voor de hele week mezelf ingepland bij familie en vrienden, maar dat haalt het gevoel niet weg dat ik 's avonds alleen ben en dat vind ik het ergst!

Heeft iemand tips? Kom aub niet met opmerkingen als ' stel je niet aan' o.i.d. want daar zit ik dus echt niet op te wachten!

nlies schreef op 04 juni 2008 @ 17:42:

[...]





ik eerder voor de vriend, dat hij als hij eenmaal terug is helemaal geen stap mer kan doen zonder dat Suzy aan zijn broek hangt voor bescherming.

zoals ik al eerder zei zien we elkaar doordeweeks meestal maar een uurtje 's avonds en ik ben om het weekend ook nog weg, dus geloof me, hij kan makkelijk een hele wandeling zonder mij doen... Bescherming heb ik van hem ook niet nodig. Ik voel me bij hem veilig en geborgen en ja, 's avonds vind ik het een heel geruststellende gedachte dat er een man naast me ligt die me kan beschermen als er wordt ingebroken ofzo, maar verder kan ik heel goed voor mezelf opkomen.



Want deze 3 weken erachter komen dat ze best zichzelf kan redden, zal niet lukken denk ik. daar is geen tijd voor met al die afspraken met familie en vrienden.

Zoals ik ook al eerder heb gezegd, heb ik eerst een jaar op mezelf gewoond voordat m'n vriend bij me kwam wonen. En voor mezelf zorgen doe ik al sinds m'n tiende, dus dat lukt ook wel.



Vraag me af of Suzy bang is voor zichzelf dat ze zo'n moeite heeft met haar eigen gezelschap

Daar heb je misschien wel een punt. Ik kan mezelf niet erg goed vermaken als ik alleen ben. Ik ben echt iemand die graag mensen om zich heen heeft. Natuurlijk lees ik ook wel een boek, of ik kijk even tv, of ik rij een lekker stuk door de duinen, maar ik mis het dan gewoon als ik thuis kom dat ik m'n verhaal van de dag kwijt kan en een lekkere knuffel krijgen. Maar wat veel mensen hier gelukkig wel begrepen is dat het vooral die eerste dag was die erg moeilijk was. Het idee dat ik drie weken alleen zou slapen vond ik gewoon op die dag erg moeilijk en zoals ik OOK al zei weet ik zelf ook wel dat dat heel irrationeel is en dat er veel ergere dingen zijn in het leven (en ja, ik heb ook mensen dicht bij me verloren. Om exact te zijn vier weken geleden nog, dus ja, dat kan er misschien wel mee te maken hebben) maar die wetenschap nam voor mij op dat moment niet de emotie weg. Ik moest op dat moment gewoon even mijn hart luchten en het spijt me dat er mensen zijn die daar aanstoot aan nemen en dat kan ik ook best wel begrijpen, want ja, die gevoelens waren idd irrationeel, maar ze waren er wel. En nu gaat het, mede dankzij de (positieve begrijpende) reacties hier al een stuk beter!