Psyche
alle pijlers
Moeder met psychische klachten
maandag 21 februari 2022 om 16:02
Ik zal graag hier mijn verhaal eens doen , wellicht herkenning vinden of een advies krijgen.
Situatie is al volgt, moeder kampt al jaren met psychische problematiek.
Vroeger heel veel voor haar gedaan, vaak
meegeweest naar hulpverleners of iets voor haar geregeld .
Zo en zo heb ik wat betreft emotionele steun in mijn jeugd nauwelijks hulp gehad van haar.
Het was eerder andersom dus .
Nu heb ik inmiddels zelf een gezin, heb mezelf ontwikkeld en heb heel veel dingen die ik meegemaakt heb mede door ouders een plek kunnen geven.
Alleen verwacht moeder nog steeds van alles van mij. Ze geeft regelmatig aan dat ze zich in de steek gelaten voelt door mij , zich niet begrepen voelt etc.
Dit terwijl er echt regelmatig contact is , lees bijna dagelijks via de telefoon en wekelijks real life.
Maar het begint mij op te breken.
Er is al zoveel dingen geprobeerd wat betreft hulpverlening maar telkens gooit moeder de handdoek in de ring.
Vooral als er niet naar haar mond gepraat wordt,,dan wil ze ineens niet meer diegene spreken , zegt ze hulpverlening af etc.
Dit doet ze dus ook bij mij , ga ik tegen haar in of geef ik advies die niet in haar straatje past dan heb ik het dus gedaan.
Inmiddels zijn de verstandhouding echt flink verstoord en merk ik dat ik het echt zat begint te raken.
Soms heb ik gewoon de neiging om het contact te verbreken.
Maar dat voelt ook niet fair , mja zoals al eerder gezegd het breekt mij ondertussen echt op.
Grenzen aangeven heb ik al meerdere keren gedaan maar werkt maar tijdelijk.
Mijn vader is gewoon in beeld , zijn al tig jaar getrouwd maar steekt gewoon ze kop en heeft ook zijn eigen dingen ( al 2 jaar lichamelijk ziek ) .
Oh wellicht ook handig om te weten is dat moeder een aangetoond lager iq heeft, maar dit zelf niet wil accepteren.
Dit maakt therapie en hulpverlening ook een stuk ingewikkelder.
Pfff lastige situatie dus , dit is maar een heel klein topje van de ijsberg en ook misschien beetje vaag om herkenbaarheid te voorkomen.
Vraag me dus vooral al wat is normaal wat betreft hulp bieden , afstand en nabijheid houden en dat soort thema's.
Ik weet wellicht niet goed meer wat normaal is .
Situatie is al volgt, moeder kampt al jaren met psychische problematiek.
Vroeger heel veel voor haar gedaan, vaak
meegeweest naar hulpverleners of iets voor haar geregeld .
Zo en zo heb ik wat betreft emotionele steun in mijn jeugd nauwelijks hulp gehad van haar.
Het was eerder andersom dus .
Nu heb ik inmiddels zelf een gezin, heb mezelf ontwikkeld en heb heel veel dingen die ik meegemaakt heb mede door ouders een plek kunnen geven.
Alleen verwacht moeder nog steeds van alles van mij. Ze geeft regelmatig aan dat ze zich in de steek gelaten voelt door mij , zich niet begrepen voelt etc.
Dit terwijl er echt regelmatig contact is , lees bijna dagelijks via de telefoon en wekelijks real life.
Maar het begint mij op te breken.
Er is al zoveel dingen geprobeerd wat betreft hulpverlening maar telkens gooit moeder de handdoek in de ring.
Vooral als er niet naar haar mond gepraat wordt,,dan wil ze ineens niet meer diegene spreken , zegt ze hulpverlening af etc.
Dit doet ze dus ook bij mij , ga ik tegen haar in of geef ik advies die niet in haar straatje past dan heb ik het dus gedaan.
Inmiddels zijn de verstandhouding echt flink verstoord en merk ik dat ik het echt zat begint te raken.
Soms heb ik gewoon de neiging om het contact te verbreken.
Maar dat voelt ook niet fair , mja zoals al eerder gezegd het breekt mij ondertussen echt op.
Grenzen aangeven heb ik al meerdere keren gedaan maar werkt maar tijdelijk.
Mijn vader is gewoon in beeld , zijn al tig jaar getrouwd maar steekt gewoon ze kop en heeft ook zijn eigen dingen ( al 2 jaar lichamelijk ziek ) .
Oh wellicht ook handig om te weten is dat moeder een aangetoond lager iq heeft, maar dit zelf niet wil accepteren.
Dit maakt therapie en hulpverlening ook een stuk ingewikkelder.
Pfff lastige situatie dus , dit is maar een heel klein topje van de ijsberg en ook misschien beetje vaag om herkenbaarheid te voorkomen.
Vraag me dus vooral al wat is normaal wat betreft hulp bieden , afstand en nabijheid houden en dat soort thema's.
Ik weet wellicht niet goed meer wat normaal is .
meissie22 wijzigde dit bericht op 21-02-2022 16:14
8.70% gewijzigd
maandag 21 februari 2022 om 16:07
Jouw moeder gaat telkens over jouw grenzen heen. Dat betekent dat je die grenzen moet afdwingen. En dat is lastig als je je zo schuldig voelt wanneer je niet alles voor haar doet.
Toch is dat de enige manier denk ik. Want jouw moeder weet heel goed wat ze wil en hoe ze dat moet krijgen. Heel triest dat zij zo kampt met haar problemen, maar jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven en ook niet voor haar mentale gezondheid. Laat je niet uitzuigen door die verantwoordelijkheid wel op je te nemen.
Hoe moeilijk ook, zeg tot hier en niet verder. Neem afstand, ook in je eigen emoties.
Toch is dat de enige manier denk ik. Want jouw moeder weet heel goed wat ze wil en hoe ze dat moet krijgen. Heel triest dat zij zo kampt met haar problemen, maar jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven en ook niet voor haar mentale gezondheid. Laat je niet uitzuigen door die verantwoordelijkheid wel op je te nemen.
Hoe moeilijk ook, zeg tot hier en niet verder. Neem afstand, ook in je eigen emoties.
maandag 21 februari 2022 om 16:14
maandag 21 februari 2022 om 16:19
Dat lijkt me zwaar zeg, logisch dat het je opbreekt.
Je voelt je schuldig naar haar, maar dat is niet terecht. Je moeder is dan wel ziek en niet vrijwillig zo moeilijk, maar dat betekent niet dat jij alles maar moet oplossen.
De hulp die zij van je wil, is eigenlijk geen hulp toch? Ze wil dat jij er voor haar bent en alles voor haar oplost, maar dat helpt haar niet om haar leven beter te organiseren of meer de verantwoordelijkheid te nemen binnen haar vermogen. Dus als je daar niet aan meewerkt, hoef je je echt niet schuldig te voelen.
Mijn tip: zet voor jezelf op een rijtje wat voor jou nu wel te doen is. Welke ruimte heb je over, nadat je voor jezelf en je gezin hebt gezorgd? Is er überhaupt wel ruimte over, of is minimaal of geen contact nu even nodig? Communiceer dit naar je ouders en houd je er vervolgens aan. Steunt je partner je hierin? Miscchien kan die je helpen he grenzen na te leven als je uit macht der gewoonte weer in de hulpverlenersrol schiet?
Je voelt je schuldig naar haar, maar dat is niet terecht. Je moeder is dan wel ziek en niet vrijwillig zo moeilijk, maar dat betekent niet dat jij alles maar moet oplossen.
De hulp die zij van je wil, is eigenlijk geen hulp toch? Ze wil dat jij er voor haar bent en alles voor haar oplost, maar dat helpt haar niet om haar leven beter te organiseren of meer de verantwoordelijkheid te nemen binnen haar vermogen. Dus als je daar niet aan meewerkt, hoef je je echt niet schuldig te voelen.
Mijn tip: zet voor jezelf op een rijtje wat voor jou nu wel te doen is. Welke ruimte heb je over, nadat je voor jezelf en je gezin hebt gezorgd? Is er überhaupt wel ruimte over, of is minimaal of geen contact nu even nodig? Communiceer dit naar je ouders en houd je er vervolgens aan. Steunt je partner je hierin? Miscchien kan die je helpen he grenzen na te leven als je uit macht der gewoonte weer in de hulpverlenersrol schiet?
What a nuanced anxiety
maandag 21 februari 2022 om 16:26
Dit is de ontstane dynamiek tussen jullie. Zij is de hulpbehoevende, jij bent de hulpverlener. Ze heeft psychische klachten, zeg je. Is er ook een diagnose? In hoeverre heeft ze inzicht in haar klachten/ziektebeeld?
Ze heeft altijd op jou geleund. Dat had niet zo mogen zijn, maar het is wel hoe het gelopen is. Van haar uit bekeken is het niet zo gek dat ze dit wil handhaven; het is vertrouwd en veilig voor haar, en zo hoeft ze haar problemen niet aan te pakken. Wellicht mist ze ook het vermogen om te zien wat daar mis mee is.
Jij bent dus de enige die dit patroon kan doorbreken. Je vindt het contact verbreken niet fair. Tegenover wie? En waarom niet? Wat dan wel, wat vind je redelijk? Een bezoek één keer in de twee weken? Ik noem maar iets. Dan ga je dat actief besluiten en mededelen. 'mam, ik heb het veel te druk, ik krijg het niet meer rond, ik kom wat minder vaak langs, zo eens in de twee weken'. Telefoon kan je selectief opnemen.
Vind je het te moeilijk om dit ronduit te vertellen? Dan vertel je het niet, maar ga je gewoon drastisch minder langs.
Ik herken wat je schrijft vanuit iemand met psychische problemen dichtbij mij. Het is heel makkelijk om in de valkuil van de redder te stappen, maar vergis je niet:
- het is nooit genoeg wat je doet
- je helpt iemand helemaal niet door alle wind uit de zeilen te nemen
- de persoon wordt alleen maar in de gelegenheid gesteld om hulp te vermijden als jij alles opvangt
- het gaat ten koste van jezelf en dus ook van je gezin
Ze heeft altijd op jou geleund. Dat had niet zo mogen zijn, maar het is wel hoe het gelopen is. Van haar uit bekeken is het niet zo gek dat ze dit wil handhaven; het is vertrouwd en veilig voor haar, en zo hoeft ze haar problemen niet aan te pakken. Wellicht mist ze ook het vermogen om te zien wat daar mis mee is.
Jij bent dus de enige die dit patroon kan doorbreken. Je vindt het contact verbreken niet fair. Tegenover wie? En waarom niet? Wat dan wel, wat vind je redelijk? Een bezoek één keer in de twee weken? Ik noem maar iets. Dan ga je dat actief besluiten en mededelen. 'mam, ik heb het veel te druk, ik krijg het niet meer rond, ik kom wat minder vaak langs, zo eens in de twee weken'. Telefoon kan je selectief opnemen.
Vind je het te moeilijk om dit ronduit te vertellen? Dan vertel je het niet, maar ga je gewoon drastisch minder langs.
Ik herken wat je schrijft vanuit iemand met psychische problemen dichtbij mij. Het is heel makkelijk om in de valkuil van de redder te stappen, maar vergis je niet:
- het is nooit genoeg wat je doet
- je helpt iemand helemaal niet door alle wind uit de zeilen te nemen
- de persoon wordt alleen maar in de gelegenheid gesteld om hulp te vermijden als jij alles opvangt
- het gaat ten koste van jezelf en dus ook van je gezin
maandag 21 februari 2022 om 16:29
Heel moeilijk voor jou. Heel goed dat je doorziet wat er gebeurd, dat is de eerste stap naar verandering. Die verandering die jij voor jouzelf kunt en moet afdwingen.
Je moeder heeft haar eigen leven met hoogtepunten en dieptepunten. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar geluk. Maar aangezien jij al je hele leven de zorgrol op je neemt is het voor jou heel lastig om die gens te zien en te bewaken.
Heb je al eens gehoord van parentificatie? Daarover kun je op het net veel informatie vinden. Het is een niet te onderschatten patroon dat heel ongezond is.
Zorg goed voor jezelf.
Je moeder heeft haar eigen leven met hoogtepunten en dieptepunten. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar geluk. Maar aangezien jij al je hele leven de zorgrol op je neemt is het voor jou heel lastig om die gens te zien en te bewaken.
Heb je al eens gehoord van parentificatie? Daarover kun je op het net veel informatie vinden. Het is een niet te onderschatten patroon dat heel ongezond is.
Zorg goed voor jezelf.
maandag 21 februari 2022 om 16:32
Ik vind dat je echt heelveel contact hebt. Elke contact kost jou energie, ik denk niet dat het contact jou wat oplevert. Het gedrag van je moeder gaat niet veranderen, je kunt alleen je eigen gedrag veranderen. Heb je weleens aan hulpverlening voor jezelf gedacht?
Ik vind het contact verbreken niet zo'n gekke oplossing. Waarom is dat niet fair? Waarom is haar gedrag dus kennelijk wel fair?
Ik vind het contact verbreken niet zo'n gekke oplossing. Waarom is dat niet fair? Waarom is haar gedrag dus kennelijk wel fair?
maandag 21 februari 2022 om 16:55
Oh jeetje dit is echt precies hoe het tussen mij en mijn moeder ging. Uiteindelijk liep het zelfs zo uit de hand dat ik er zelf bijna aan onderdoor ging. Ik heb het contact verbroken en ik voel me veel rustiger nu. Ik baal er ontzettend van dat het zo is gelopen maar ik moet echt aan mezelf denken nu. En dat moet jij ook gaan doen, echt 
maandag 21 februari 2022 om 16:56
Ik hoop dat je veel steun krijgt uit je omgeving. Als het teveel gaat worden kun bij de GGZ of de gemeente eens informeren naar mantelzorgondersteuning. Op deze manier kun je opbranden want je moeder ontbeert ziekte-inzicht.
Je kunt haar niet veranderen, je kunt het contact wat verlagen (maar misschien voel je je dan tekortschieten of zelfs schuldig) en eventueel anders naar haar gedrag leren kijken. Dit is gewoon zwaar.
Je kunt haar niet veranderen, je kunt het contact wat verlagen (maar misschien voel je je dan tekortschieten of zelfs schuldig) en eventueel anders naar haar gedrag leren kijken. Dit is gewoon zwaar.
"Wees gewoon jezelf....maar in jouw geval dringend een ander"
maandag 21 februari 2022 om 16:59
Ik heb het contact met mijn ouders verbroken. Ik heb er heel lang over gedaan voordat ik die stap heb gezet. Dat doe je niet zomaar. Dat ik het contact met hem verbrak was voor niemand een verrassing. Dat ik het contact met haar verbrak wel. Zij was altijd de verdrietige, arme vrouw die zo veel ellende meemaakte. Die steun nodig had, die beschermd moest worden. Ik plaatste haar jarenlang op een voetstuk. Tot ik ontdekte dat zij dat voetstuk niet verdiende.
maandag 21 februari 2022 om 18:29
Laat wat meer los. Realiseer je dat zij niet anders kan. 2 of 3 maal per week contact wanneer je zelf een gezin hebt is meer dan zat en een paar uurtjes per week helpen ook.
Sommige mensen zijn mbt emotie 1 groot zwart gat. Ik had zo een Oma (iets lager IQ, depressies en hulp vermijdend), al kwamen er elke dag mensen langs, nog beweerde zij eenzaam te zijn, zelf toen zij 3 maal per week naar dagbesteding ging, wijkhulp had en elke dag er een buur, vriend of familielid langs kwam. Uiteindelijk ging zij alleen maar minder doen, terwijl zij wel kon: pak de krant, ik wil een glas water...etc terwijl zij zelf nog mobiel was.
Maak je wat meer los en besef dat hoe zij zich gedraagt een keuze is die zij zelf maakt.
Sommige mensen zijn mbt emotie 1 groot zwart gat. Ik had zo een Oma (iets lager IQ, depressies en hulp vermijdend), al kwamen er elke dag mensen langs, nog beweerde zij eenzaam te zijn, zelf toen zij 3 maal per week naar dagbesteding ging, wijkhulp had en elke dag er een buur, vriend of familielid langs kwam. Uiteindelijk ging zij alleen maar minder doen, terwijl zij wel kon: pak de krant, ik wil een glas water...etc terwijl zij zelf nog mobiel was.
Maak je wat meer los en besef dat hoe zij zich gedraagt een keuze is die zij zelf maakt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 februari 2022 om 19:26
Eens, ik ben gaan doen waarvan ik vond dat het voldoende was en niet aan waar zij om vroeg. Daar kon ik toch niet aan voldoen.viva-amber schreef: ↑21-02-2022 18:29Laat wat meer los. Realiseer je dat zij niet anders kan. 2 of 3 maal per week contact wanneer je zelf een gezin hebt is meer dan zat en een paar uurtjes per week helpen ook.
Sommige mensen zijn mbt emotie 1 groot zwart gat. Ik had zo een Oma (iets lager IQ, depressies en hulp vermijdend), al kwamen er elke dag mensen langs, nog beweerde zij eenzaam te zijn, zelf toen zij 3 maal per week naar dagbesteding ging, wijkhulp had en elke dag er een buur, vriend of familielid langs kwam. Uiteindelijk ging zij alleen maar minder doen, terwijl zij wel kon: pak de krant, ik wil een glas water...etc terwijl zij zelf nog mobiel was.
Maak je wat meer los en besef dat hoe zij zich gedraagt een keuze is die zij zelf maakt.
maandag 21 februari 2022 om 19:35
