Psyche
alle pijlers
moeder recent weduwe
maandag 1 juli 2019 om 09:15
Mijn vader is in mei overleden na een kort ziekbed. We zijn erg verdrietig, maar mijn moeder kan totaal niet met de situatie overweg. Mijn moeder is altijd een erg afhankelijke vrouw geweest, huismoeder, rijdt geen auto (durft ze al 30 jaar niet meer), kan niet internetten, durft niet alleen te slapen, is ook in de opvoeding van mij en broer altijd enorm claimerig en overbezorgd geweest. Ik hield al mijn hart vast voor als mijn vader eerder zou gaan, en blijkt ook dat dit bijna onhandelbaar is.
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
Broer en ik wonen niet ver en gaan beide 2x per week op bezoek of nemen haar mee voor iets buiten de deur, helpen met de administratie, internetzaken etc, bellen elke dag. (We hebben allebei ook gezondheidsklachten dus er zijn sowieso ook grenzen aan wat wij kunnen en onze relatie met mams is sowieso complex). Daarnaast heeft ze veel vriendinnen die haar veel steun geven, langskomen, bellen. Maar zodra een halve dag alleen is, valt ze weer in 1000 stukjes. Kan alleen maar huilen en steekt het niet onder stoelen of banken dat ze er een eind aan zou willen maken. Omdat wij vinden dat ze daar haar kinderen echt niet mee moet belasten (en regelmatig ook manipuleert), wij zijn bovendien ook net een ouder verloren, proberen we haar te motiveren met een (rouw)psycholoog te praten. De huisarts (waar wij contact mee hebben) heeft een verwijzing gestuurd, maar mijn moeder houdt alles af wat buiten haar comfortzone ligt. En er ligt nogal wat buiten haar comfortzone.
Het is gewoon zo pijnlijk en deprimerend en frustrerend af en toe. Gisteren dingen opgezocht over woongroepen voor ouderen, zodat ze aanspraak heeft, en vrijwilligerswerk in haar buurt in een woonzorglocatie, want het zou geknipt zijn voor haar om met oude mensen te kletsen, zorgzaam en sociaal dat ze is. Een cavia ofzo voor wat geluid en gezelligheid in huis. Maar goed, eigenlijk weet ik ook wel dat ze dat ook allemaal niks gaat vinden. Ja, intrekken bij familie of kinderen zal ze ongetwijfeld een goed idee vinden maar dat willen wij niet.
Of moet ik meer forceren? Of moet ik niks, kom ik met teveel oplossingen voor een verlies dat nog zo vers is? Of gun je iemand, na 49 jaar huwelijk, gewoon zijn doodswens?
Jullie ervaringen, inzichten, ideeen?
maandag 1 juli 2019 om 10:39
tigri schreef: ↑01-07-2019 10:27haha ok ja nou ja ik bedoel meer dat ik echt denk dat mijn moeder talenten heeft die veel mensen zouden waarderen, als er iemand ziek is in de buurt staat (stond) ze zo met een pan stamppot voor de deur, die zorgzame mentaliteit zou op veel plekken een aanwinst zijn denk ik en haar tegelijk kracht kunnen geven, dat ze van nut is. Nou ja komt later misschien wel misschien niet
Maar dan helpt ze vooral zichzelf en niet die ander. Iemand een pannetje eten brengen lijkt heel lief, maar heeft die ander wel behoefte aan dat soort hulp? Het kan die ander heel klein maken doordat het brengen van dat eten in feite zegt: 'Je krijgt eten van mij, want ik denk dat jij zelf niet in staat bent om voor eten te zorgen.'
Als je echt hulp wil bieden aan anderen vraag je eerst waar de ander behoefte aan heeft een kijk je dan of je die behoefte kunt invullen.
Ergens denk ik dat jij gewoon heel erg op je moeder lijkt, want jij zoekt naar woongroepen voor haar terwijl je helemaal niet weet of zij daar interesse in zou hebben.
Vraag waar je moeder behoefte aan heeft in plaats van het voor haar in te vullen.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 01-07-2019 10:48
11.94% gewijzigd
maandag 1 juli 2019 om 10:49
Hm ja is zo. Wij hebben als kinderen iig veel te veel pannetjes stamppot gekregen in ons leven dus ik snap je punt...Andersom schreef: ↑01-07-2019 10:39Maar dan helpt ze vooral zichzelf en niet die ander. Iemand een pannetje eten brengen lijkt heel lief, maar heeft die ander wel behoefte aan dat soort hulp? Het kan die ander heel klein maken doordat het brengen van dat eten in feite zegt: 'Je krijgt eten van mij, want ik denk dat jij zelf niet in staat bent om voor eten te zorgen.'
Als je echt hulp wil bieden aan anderen vraag je eerst waar de ander behoefte aan heeft een kijk je dan of je die behoefte kunt invullen.
Ergens denk ik dat jij voortuin heel erg op je moeder lijkt, want jij zoekt naar woongroepen voor haar terwijl je helemaal niet weet of zij dat interesse in zou hebben.
Vraag waar je moeder behoefte aan heeft in plaats van het voor haar in te vullen.
Ik zou zelf ook totaal geen zin hebben in een woongroep, brr. Maar ja uit onmacht probeer je dan toch maar te kijken wat de opties zijn. Mijn moeder heeft wel heel veel gezegd dat ze niet daar wil blijven wonen, dat grote huis alleen zonder papa. Maar ik denk eigenlijk dat je zo'n beslissing beter niet meteen kan maken toch... Het is ook niet dat ze het zelf kan regelen anders moet ze maar doen wat haar goed lijkt...
maandag 1 juli 2019 om 10:52
In dit soort situatie geldt ook fight, flight, of freeze.
Tigri schiet in fight modus (alles regelen)
moeder schiet in freeze (huilen en niets doen)
sommige vluchten (letterlijk in werk en afleiding)
Alles is goed in dit verhaal, geen aanpak is verkeerd. Maar het botst als je beide een andere modus hebt. Heb oog voor elkaars manier van verwerken, dan snap je elkaar en jezelf beter.
Tigri schiet in fight modus (alles regelen)
moeder schiet in freeze (huilen en niets doen)
sommige vluchten (letterlijk in werk en afleiding)
Alles is goed in dit verhaal, geen aanpak is verkeerd. Maar het botst als je beide een andere modus hebt. Heb oog voor elkaars manier van verwerken, dan snap je elkaar en jezelf beter.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 1 juli 2019 om 10:54
Het is ook zo, ik ga regelmatig naar bed met de angst, dat mijn moeder zichzelf wat aan gaat doen. Dat zal waarschijnlijk niet zo zijn, maar hoe kan ik dat niet denken als iemand zegt 'het is gewoon over, het hoeft niet meer.' Vanuit dat perspectief is het ook niet gek toch dat ik dingen wil proberen of verbeteren?
maandag 1 juli 2019 om 10:59
Je moeder mag zich toch verloren voelen? Alsof haar hart uit haar lijf is gerukt? Haar zin in het leven is mee overleden?tigri schreef: ↑01-07-2019 10:54Het is ook zo, ik ga regelmatig naar bed met de angst, dat mijn moeder zichzelf wat aan gaat doen. Dat zal waarschijnlijk niet zo zijn, maar hoe kan ik dat niet denken als iemand zegt 'het is gewoon over, het hoeft niet meer.' Vanuit dat perspectief is het ook niet gek toch dat ik dingen wil proberen of verbeteren?
ALLES wat haar leven was, is verdwenen samen met de man met wie zij een halve eeuw samen is geweest.
Zij heeft liefdesverdriet, is in de rouw, is weer zoekende naar hoe zij nu verder moet zonder haar geliefde man. Al haar routines zonder hem aan haar zijde. Zonder hem is het leven leeg.
Gun haar die rouw. Bel elke dag, ga langs. Maar neem geen grote beslissingen voor haar. Ze is nog teveel in shock dat ze alleen is achtergebleven.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 1 juli 2019 om 11:02
Doreia* schreef: ↑01-07-2019 10:52In dit soort situatie geldt ook fight, flight, of freeze.
Tigri schiet in fight modus (alles regelen)
moeder schiet in freeze (huilen en niets doen)
sommige vluchten (letterlijk in werk en afleiding)
Alles is goed in dit verhaal, geen aanpak is verkeerd. Maar het botst als je beide een andere modus hebt. Heb oog voor elkaars manier van verwerken, dan snap je elkaar en jezelf beter.
Voor diegene zelf is het nooit fout, maar je moet er wel voor waken dat je bijvoorbeeld met je fight-modus niet de freez-modus van de ander belemmert.
Deze moeder kan niet zo veel met alles wat de TO voor haar wil regelen. De enige die daar voor moet waken is de TO.
maandag 1 juli 2019 om 11:04
In plaats van op haar woorden te letten, kun je beter kijken naar daden die erop wijzen dat ze uit het leven zou willen stappen. Dierbare spullen wegdoen, afscheid nemen van mensen, dat soort dingen. Voor mij voelt het ook dat het leven nooit meer zal zijn wat het was en dat alles zinloos en doelloos is. Het voelt alsof eruit stappen een oplossing is, maar ik weet ook dat ik het niet zal doen. Het is alleen die vreselijk grote pijn waar niet doorheen te komen lijkt.
maandag 1 juli 2019 om 11:13
maandag 1 juli 2019 om 11:15
Zeer herkenbaar, na 54 jaar huwelijk overleed mijn vader, mijn moeder aan huis gekluisterd door ziekte, claimde mij en in het begin bleef ik er dan ook slapen om het daarna af te bouwen. De zorg kwam ook 2 tot 3x per dag. De ipad bracht uitkomst, kant en klaar gemaakt met diverse appjes, welke mijn moeder eerst maar niets vond, maar haar nieuwsgierigheid won het van het onbekende. En zo keek zij onder andere naar kerkdiensten, kon het live meekijken in Lourdes . Met Wordfeud spel speelde ze wat spelletjes en wij hielden via de chat (tijdens ons werk) voor de kleine wissewasjes contact. Uiteraard hielden we ook s'avonds telefonisch contact. We zetten er filmpjes van ons kleinkind op, maakte ter plekke foto’s, welke zij dan trots aan haar visite en de dames van de zorg liet zien. Ook ging ze later zelf dingen zoeken, dat ging niet altijd goed, maar ze was er mee bezig, aan bed gekluisterd ging een wereldje voor haar open. 7 maanden na mijn vader is mijn moeder overleden. Zij moest in de eerste instantie niets van een tablet hebben, maar achteraf had ze hem voor geen goud willen missen.
maandag 1 juli 2019 om 11:32
Precies. Dat bedoel ik. Als iemand in freeze gaat, is dat goed.Andersom schreef: ↑01-07-2019 11:02Voor diegene zelf is het nooit fout, maar je moet er wel voor waken dat je bijvoorbeeld met je fight-modus niet de freez-modus van de ander belemmert.
Deze moeder kan niet zo veel met alles wat de TO voor haar wil regelen. De enige die daar voor moet waken is de TO.
Ik heb zelf ook wel eens met mijn fight modus heel erg hard geprobeerd om iemand in freeze over te laten gaan tot handelen. Want je kunt toch niet zomaar blijven zitten kijken hoe je huis afbrandt?! (bij wijze van spreken). Blússen moet je! Nú! Snél!
Maar tenzij het een echte brand betreft, mag iemand echt blijven zitten tot je geest ook zover is dat het het handelen weer langzaam aan kan.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 1 juli 2019 om 12:46
Heb je wel het gevoel dat je moeder jullie rouw erkent?
Mijn schoonmoeder is dus nooit uit die fase gekomen. Vader van mijn vriend overleed toen hij 19 was, zijn broer 17 en zus 12. Moeder verloor haar man. De kinderen verloren niet hun vader. Nog steeds stelt ze zich ongelofelijk afhankelijk op. Dat is nu 20 jaar geleden, ze was toen 45. Ze kan nog steeds niets met computers, is niet gaan werken, ergens naar toe wil ze gebracht worden enz.
Kinderen zeggen en voelen dat ze met het verlies van hun vader ook hun moeder verloren.
Mijn schoonmoeder is dus nooit uit die fase gekomen. Vader van mijn vriend overleed toen hij 19 was, zijn broer 17 en zus 12. Moeder verloor haar man. De kinderen verloren niet hun vader. Nog steeds stelt ze zich ongelofelijk afhankelijk op. Dat is nu 20 jaar geleden, ze was toen 45. Ze kan nog steeds niets met computers, is niet gaan werken, ergens naar toe wil ze gebracht worden enz.
Kinderen zeggen en voelen dat ze met het verlies van hun vader ook hun moeder verloren.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 1 juli 2019 om 13:16
Ik lees mijn OP terug en het klinkt inderdaad wel een beetje zo van: hoppetee, niet zo zeuren. Dat klinkt kil inderdaad zoals iemand al zei. Het is wat te snel en ongenuanceerd getypt denk ik. We willen juist steunen en helpen, het is gewoon moeilijk om iemand zo te zien verdrinken naar het lijkt.
Wij hebben idd ook een iPhone gegeven en ze heeft me van de week zelf gewhatsappt! Super trots op haar!
Nee suzyq ze heeft niet veel aandacht voor ons verdriet. En zeker mijn broer lijdt er echt zichtbaar onder, heeft ook nachtmerries over vaders ziekbed enzo. Met mij, ja zoals geconstateerd krijg ik later mss de rekening nog gepresenteerd maar het gaat op en neer maar het gaat wel... Wat een verhaal, wat ontzettend hard om dat te moeten dragen als kind
Wij hebben idd ook een iPhone gegeven en ze heeft me van de week zelf gewhatsappt! Super trots op haar!
Nee suzyq ze heeft niet veel aandacht voor ons verdriet. En zeker mijn broer lijdt er echt zichtbaar onder, heeft ook nachtmerries over vaders ziekbed enzo. Met mij, ja zoals geconstateerd krijg ik later mss de rekening nog gepresenteerd maar het gaat op en neer maar het gaat wel... Wat een verhaal, wat ontzettend hard om dat te moeten dragen als kind
maandag 1 juli 2019 om 13:29
Tigri, gecondoleerd. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Veel zorgen gehad over mijn moeder. Nu, na ruim twee jaar, gaat het langzaamaan iets beter. Ik heb veel gehad aan mijn eigen topic dat ik erover heb geopend.
(Heet hoe help ik mijn moeder verder, sorry, krijg linkje even niet gekopieerd )
Sterkte. Ik vond het zwaar. Nu pas, nu de storm iets is gaan liggen, kom ik zelf aan verwerking toe.
(Heet hoe help ik mijn moeder verder, sorry, krijg linkje even niet gekopieerd )
Sterkte. Ik vond het zwaar. Nu pas, nu de storm iets is gaan liggen, kom ik zelf aan verwerking toe.
maandag 1 juli 2019 om 13:36
Het is natuurlijk keihard projectie en invullen voor een ander, maar ik ben qua emoties nogal traag van begrip en een langzame sudderaar. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die zo in hun verdriet kunnen verdrinken. Het lijkt (geen idee of dat zo is) dag ze even keihard verdrinken en dan snel weer opstaan, terwijl ik, een niet verdrinken, jaren last kan hebben van ‘geen idee waarom, maar er hangt een stiekeme regenwolk boven me’.tigri schreef: ↑01-07-2019 13:16Ik lees mijn OP terug en het klinkt inderdaad wel een beetje zo van: hoppetee, niet zo zeuren. Dat klinkt kil inderdaad zoals iemand al zei. Het is wat te snel en ongenuanceerd getypt denk ik. We willen juist steunen en helpen, het is gewoon moeilijk om iemand zo te zien verdrinken naar het lijkt.
Wij hebben idd ook een iPhone gegeven en ze heeft me van de week zelf gewhatsappt! Super trots op haar!
Nee suzyq ze heeft niet veel aandacht voor ons verdriet. En zeker mijn broer lijdt er echt zichtbaar onder, heeft ook nachtmerries over vaders ziekbed enzo. Met mij, ja zoals geconstateerd krijg ik later mss de rekening nog gepresenteerd maar het gaat op en neer maar het gaat wel... Wat een verhaal, wat ontzettend hard om dat te moeten dragen als kind
maandag 1 juli 2019 om 13:39
Dat is misschien wel waar, ja. Oh, wat heeft het opvangen van mijn moeder mij veel kruim gekost. En soms nóg. De relatie is echt veranderd. En wat doet zij? Ze jubelt nog steeds over die ene tante die een pan pasta kwam brengen. ..redbulletje schreef: ↑01-07-2019 13:25Rouw is iets wat je zelf op je eigen manier moet verwerken en waar je meer hebt aan mensen die verder van je af staan.
Dat mag natuurlijk, daar was ze gewoon heel blij mee. Maar stiekem denk ik dan wel 'en ga jebook nog eens erkennen wat ik allemaal gedaan heb? '
Dat ga ik overigens nooit tegen haar zeggen hoor, ik vind het zelfs een beetje kinderachtig van mezelf dat ik dat soms zo voel.
maandag 1 juli 2019 om 13:48
Heel herkenbaar. Niet zozeer dat mijn moeder mijn inzet niet ziet en waardeert. Dat doet ze zeker wel, maar ik moet het altijd via een ander horen. Het blijft lastig want je moeder is niet alleen haar man kwijt, wij zijn onze vaders kwijt. En dat verdriet kon ik nooit bij mijn moeder kwijt. Nog steeds niet. Ze heeft 1x gezegd dat ze het er niet bij kon hebben. Dat was voldoende voor mij om nooit meer zo stom te zijn om te gaan huilen in haar bijzijn. Ze bedoelde het niet zo hard, dat weet ik zeker, maar het gaf wel aan hoe groots en hoe diep het zit bij haar.
p.s. Gord Downie
maandag 1 juli 2019 om 14:37
kintsugi schreef: ↑01-07-2019 11:04In plaats van op haar woorden te letten, kun je beter kijken naar daden die erop wijzen dat ze uit het leven zou willen stappen. Dierbare spullen wegdoen, afscheid nemen van mensen, dat soort dingen. Voor mij voelt het ook dat het leven nooit meer zal zijn wat het was en dat alles zinloos en doelloos is. Het voelt alsof eruit stappen een oplossing is, maar ik weet ook dat ik het niet zal doen. Het is alleen die vreselijk grote pijn waar niet doorheen te komen lijkt.
Het lijkt zo zinloos en goedkoop, zo’n ‘hug’ emoji. Maar ik wilde ‘m toch geven.
maandag 1 juli 2019 om 14:54
Mijn vader is nu 11 jaar dood en nog steeds heeft ijn moeder het er met vlagen moeilijk mee.
Toen hij net overleden was, zat ze ook niet lekker in haar vel. Ze waren ook 45 jaar getrouwd, dat is lang samen.
Maar na een paar maanden begon ze weer wat op te knappen en na een jaar had ze weer zin in dingen.
Ze is nooit zo actief geweest en al helemaal niet sociaal. Ze kijkt graag tv, rommelt wat in de tuin, gluurt naar de buren
en mijn kinderen gaan er regelmatig even langs. Ik haal wekelijks met haar boodschappen, neem haar mee als ik bijv. naar de Ikea ga, ik ga 1 x per jaar met haar een weekje weg. En ik ga met haar naar alle verjaardagen van haar familie.
Ik heb geen broers of zussen dus alles komt op mij neer. Ze heeft geen rijbewijs helaas overigens.
Maar geef het tijd..
Toen hij net overleden was, zat ze ook niet lekker in haar vel. Ze waren ook 45 jaar getrouwd, dat is lang samen.
Maar na een paar maanden begon ze weer wat op te knappen en na een jaar had ze weer zin in dingen.
Ze is nooit zo actief geweest en al helemaal niet sociaal. Ze kijkt graag tv, rommelt wat in de tuin, gluurt naar de buren
en mijn kinderen gaan er regelmatig even langs. Ik haal wekelijks met haar boodschappen, neem haar mee als ik bijv. naar de Ikea ga, ik ga 1 x per jaar met haar een weekje weg. En ik ga met haar naar alle verjaardagen van haar familie. Ik heb geen broers of zussen dus alles komt op mij neer. Ze heeft geen rijbewijs helaas overigens.
Maar geef het tijd..
maandag 1 juli 2019 om 15:05
Hier inderdaad ook, Lady Day. Mijn moeder heeft dat overigens nooit gezegd (lijkt me wel even slikken ) maar ik zie zelf al wel dat ze mijn verdriet er niet bij kan hebben. Geeft niet, dat deel ik wel met anderen. Maar ja, ik heb ook de sterke neiging om me groot te houden bij haar. To, voor jou; misschien is dat juist wel een valkuil. Misschien is het beter om je eigen rouw juist niet te parkeren, who knows.Lady_Day schreef: ↑01-07-2019 13:48Heel herkenbaar. Niet zozeer dat mijn moeder mijn inzet niet ziet en waardeert. Dat doet ze zeker wel, maar ik moet het altijd via een ander horen. Het blijft lastig want je moeder is niet alleen haar man kwijt, wij zijn onze vaders kwijt. En dat verdriet kon ik nooit bij mijn moeder kwijt. Nog steeds niet. Ze heeft 1x gezegd dat ze het er niet bij kon hebben. Dat was voldoende voor mij om nooit meer zo stom te zijn om te gaan huilen in haar bijzijn. Ze bedoelde het niet zo hard, dat weet ik zeker, maar het gaf wel aan hoe groots en hoe diep het zit bij haar.
p.s. Gord Downie
Lady, ben jij ook een Tragically Hip fan? Wat leuk, die tref ik niet veel.
