Moeder sociaal angstig

Dit topic gaat over mijn moeder. Mijn moeder waar ik veel van hou, maar waar ik me ook steeds meer zorgen over maak.

Al zolang ik me kan herinneren, heeft ze geen hechte vriendschappen gehad. Er kwamen vrienden van mijn vader langs (daar zag ze altijd tegenop), maar nooit van haar. Voorbij het stadium van vage kennissen komt het nooit, want er mankeert altijd wel wat aan volgens mijn moeder en ze onderhoudt zelf het contact niet... Ik heb haar weleens gevraagd of ze geen vriendschappen miste, maar dat was volgens haar niet het geval.

Ze reageert heel ongemakkelijk en afstandelijk als ze aangesproken wordt door een bekende in het dorp waar ze wonen. Ik weet dat ze zich heel erg druk maakt om wat mensen van haar zullen denken en dat ze zich minderwaardig voelt. Ze kan heel slecht tegen kritiek en ze ontloopt situaties waar andere mensen zijn. Als dat echt niet lukt, ziet ze er enorm tegenop en heeft dan vaak buikpijn. De enige bij wie ze dit (volgens mij) niet heeft, is de directe familie.

Ze heeft na haar opleiding maar heel kort gewerkt en is gestopt toen ze voor de eerste keer zwanger raakte, wat in die tijd niet ongewoon was. Daarna heeft ze nooit meer gewerkt, terwijl het een tijdlang financieel behoorlijk krap was. Ook geen vrijwilligerswerk oid. Haar wereldje is dan ook erg klein geworden.

Ik zou zo graag willen dat ze van die angst voor andere mensen af zou komen, of dat het in ieder geval zou verminderen. Ik weet alleen niet of ik daar wat voor kan doen en zo ja, wat?
Ze voelt zich nogal snel aangevallen en gekwetst en heeft eerder wel ontkend dat er een probleem was. Voor zover ik weet heeft ze hier nog geen professionele hulp voor gehad.

Iemand tips of ervaringen?

@Jufjoke: thanks en jij ook sterkte..

Je verhaal is ook herkenbaar. Het trekkend en claimend zijn is ze vooral naar mijn zus toe, niet zozeer naar mij. Ik heb dat ook altijd afgehouden.
Ook het bellen van een monteur zal ze niet snel doen, dat doet mijn vader inderdaad altijd.

Ik ben bang dat het voor haar ook te groot en te eng is om eraan te gaan werken.

Gebruna schreef: ↑

29-07-2018 00:04

Is het nog een idee om iets van vrijwilligerswerk op te pakken?
Iets dat 1-op-1 is, niet bedreigend, etc.

Dus bijvoorbeeld zoiets als koffie drinken bij een ouder iemand in de buurt en/of daar af en toe een boodschap voor meenemen (via Zonnebloem). Qua leeftijd past zij denk ik wel bij de doelgroep (zelf nog vitaal en vol in het leven maar oud genoeg om zich in ouderen in te kunnen leven?).
In dat geval is zij / haar hulp 'nodig' en zeer zeker gewenst, dus dat zou haar kunnen helpen om die drempel te nemen?

Ik weet het ook niet hoor... misschien hebben jullie dat soort dingen allemaal al geprobeerd, maar ik probeer gewoon even mee te denken.
Je moeder heeft geen hobby's of belangstelling iets creatiefs te gaan doen (cursus schilderen, of zo) of om 'iets met bewegen' te doen: wandelclub o.i.d.?

Bedankt voor het meedenken!

Vrijwilligerswerk dat 1-op-1 is, is nog wel een goede om te proberen. Een tijd geleden is ze wel gevraagd om vrijwilliger te worden, maar dat heeft ze toen niet gedaan.

Haar grootste hobby is lezen. Ze heeft jaren geleden eens een paar groepslessen van een sport meegedaan, maar is daar ook weer snel mee gestopt. Ze sport verder ook niet, terwijl dat volgens mij juist wel goed zou zijn. Iets creatiefs kan ik ook weleens voorstellen, dat deed ze als kind ook graag.

Kleppeboxx schreef: ↑

29-07-2018 00:47

Toch zou ik het wel bespreekbaar maken, maar dan met je vader erbij, want deze situatie gaat niet alleen om het nu maar ook voor later (als je vader eerder dan je moeder zou overlijden, je vader ernstig ziek wordt of wat dan ook).

Want ook al is je moeder een volwassen vrouw en maakt ze haar eigen keuzes, ook al is ze een einzelganger, er kan een moment komen waarop je moeder wél sociaal moet zijn. Als je vader ineens ziek wordt en er moet een arts gebeld worden, als er een aangetekende brief komt terwijl je vader niet thuis is dan zal ze de postbode ook te woord moeten staan, dat ze bij de bakker brood koopt, ze zal toch moeten communiceren. Zomaar wat scenario's die werkelijkheid kunnen worden. Dan zal je moeder toch ook moeten. Sorry voor de ietwat botte verwoording.

Ik maak me inderdaad ook zorgen over hoe het zou gaan als mijn vader er niet meer zou zijn. Hoewel mijn moeder het huishouden volledig runt, heb ik er veel meer vertrouwen in dat mijn vader zichzelf zou redden, mocht hij alleen overblijven.
Ze doet wel de boodschappen en naar de dokter bellen lukt ook nog wel, want dat is bekend terrein, maar ik zie haar nog niet de helpdesk van Ziggo bellen als internet eruit ligt.

Je vader kan eens contact op nemen met de HA om te bekijken wat voor jouw moeder het beste haalbaar is. Je moeder is nog redelijk jong om bepaalde vaardigheden aan te leren maar dat is een lange weg. Kan het zijn dat jouw moeder gebeurtenissen heeft meegemaakt die ervoor gezorgd hebben dat ze geworden is zoals ze is?

Je geeft aan dat het met de eigen familie wel goed gaat. Maar hoe zit dat dan met de schoonbroers/schoonzussen? Zijn toch ook in eerste instantie als vreemden in haar leven gekomen? Of zie ik dit verkeerd? Hoe gaat / ging ze om met jouw vrienden/vriendinnen die over de vloer kwamen?

Wens je veel wijsheid toe.

Bedankt!

Mijn moeder is nogal overbeschermend opgevoed en mijn opa en oma waren ook erg kritisch op anderen. Bijna niemand was goed genoeg.
Naar de eigen familie toe is ze erg zorgzaam, soms wel op het claimende af. Juist omdat haar sociale kring zo klein is, gaat alle aandacht uit naar de familie. Omdat ze zelf geen nieuwe dingen onderneemt, wil ze graag alles weten over wat wij (mijn vader en wij als kinderen) allemaal wel meemaken. Voelt voor mij alsof ze “leeft” via ons, weet niet precies hoe ik het moet uitleggen. Ik probeer dat vaak wat af te houden, heb liever dat ze zelf ook dingen meemaakt. Nu voelt het ongelijkwaardig.

Met de schoonfamilies gaat het ook lastig. Ik herken daarin wel het overdreven kritische dat mijn opa en oma ook hadden, maar tegelijkertijd is ze enorm onzeker. Misschien denkt ze dat iedereen net zo kritisch is als zij ten opzichte van andere mensen? Vrijwel niemand kan aan haar eisen voldoen, dus hoe zou zij ooit aan kunnen voldoen aan de eisen van anderen?

Voor wat betreft vroeger: als kind was ik best onzeker en verlegen rondom andere kinderen. Ik had een paar vriendinnen, maar als ze bij mij kwamen, waren we bijna altijd buiten. Dat onzekere hadden de andere kinderen ook, zij namen ook bijna nooit vrienden mee naar huis. Waarschijnlijk kregen we toch wel wat mee van mijn moeders angst. Mijn sociale leven begon pas echt toen ik op mezelf ging wonen.

Thanks kleppeboxx. Klinkt logisch wat je schrijft, ik denk dat ze inderdaad beschadigd is door haar eigen jeugd.