Psyche
alle pijlers
Moeder verloren door zelfdoding
dinsdag 1 september 2020 om 13:49
Mijn moeder heeft 2 weken geleden een einde aan haar leven gemaakt. Dit hebben we niet aan zien komen. Op dit moment gaan alle emoties door elkaar heen. Ik heb veel verdriet, maar ben ook boos en heb een schuldgevoel. En heb wel 1000 vragen. Ik ben eigenlijk op zoek naar meiden die (recent) hetzelfde mee hebben gemaakt. Misschien kunnen we steun bij elkaar vinden.
dinsdag 1 september 2020 om 14:49
dinsdag 1 september 2020 om 15:02
Mijn moeder heeft een einde gemaakt aan haar leven en het enige dat ik je op het hart wil drukken is jezelf geen schuldgevoel aan te praten en ook vooral niet boos te zijn.
Je hebt geen idee wat er zich in het hoofd van je moeder heeft afgespeeld, maar zelfs ik kan je melden dat het helemaal niets met jou te maken heeft gehad en al was je dagelijks naar haar toe gegaan om haar te kroelen, te praten en te lachen, dan nog had zij het zeer hoogstwaarschijnlijk gedaan, want zielezeer kan zo hoog oplopen dat daar geen mate van liefde tegenop gewassen is en je boosheid ontkent dat in feite, dus daar zou ik nog eens met je hart naar kijken.
Ik wens je vrede.
Je hebt geen idee wat er zich in het hoofd van je moeder heeft afgespeeld, maar zelfs ik kan je melden dat het helemaal niets met jou te maken heeft gehad en al was je dagelijks naar haar toe gegaan om haar te kroelen, te praten en te lachen, dan nog had zij het zeer hoogstwaarschijnlijk gedaan, want zielezeer kan zo hoog oplopen dat daar geen mate van liefde tegenop gewassen is en je boosheid ontkent dat in feite, dus daar zou ik nog eens met je hart naar kijken.
Ik wens je vrede.
dinsdag 1 september 2020 om 15:42
Gevoelens van verdriet, woede en schuldgevoel, net zoals de duizend vragen die jij nu hebt, zijn heel normaal na het overlijden van een dierbare, en bij een zelfdoding worden het schuldgevoel en de vragen vaak sterk uitvergroot. Het kan helpend zijn om eens met een professional over deze gevoelens te praten. Een professional kan het niet voor je wegnemen en kan natuurlijk ook de vragen niet voor je beantwoorden, maar het kan je wel helpen om de achtbaan van emoties de baas te blijven en sneller voor jezelf een manier te vinden om hiermee om te gaan. Sterkte 
dinsdag 1 september 2020 om 15:46
Wat verdrietig 
Wat ik je uit ervaring wil meegeven: alle emoties die je voelt horen erbij en bovenal mogen er zijn. Op het moment dat je boos bent, mag je dat zijn. Op het moment dat je verdrietig bent, mag je dat zijn. Op het moment dat je je schuldig voelt, mag je dat zijn. Wees mild voor jezelf, erken je emoties en probeer er niet mee in gevecht te gaan. Accepteren van je gevoelens brengt je meer dan het gevecht.
Ik heb met mijn zoon veel gehad aan het doorleef boek. Dit is geschreven voor kinderen maar was ook helend voor mij....
Hier is het nu anderhalf jaar geleden en regelmatig komen er nog emoties naar boven. Door ze een plekje te geven in ons bestaan en ze te erkennen kunnen we er mee omgaan.
En nog iets, in het begin vraagt iedereen natuurlijk veel hoe het gaat. Op het moment dat voor jouw als het regelwerk is afgesloten en je voor je gevoel nog midden in de storm zit, is de rest van de wereld al weer verder gegaan. Dat is niet omdat jij niet belangrijk bent of omdat je vrienden niet betrokken of leuk zijn.... het is een natuurlijk iets. Heb niet te veel verwachtingen van je omgeving. Geef zelf aan als je er over wilt praten.
Veel sterkte
Wat ik je uit ervaring wil meegeven: alle emoties die je voelt horen erbij en bovenal mogen er zijn. Op het moment dat je boos bent, mag je dat zijn. Op het moment dat je verdrietig bent, mag je dat zijn. Op het moment dat je je schuldig voelt, mag je dat zijn. Wees mild voor jezelf, erken je emoties en probeer er niet mee in gevecht te gaan. Accepteren van je gevoelens brengt je meer dan het gevecht.
Ik heb met mijn zoon veel gehad aan het doorleef boek. Dit is geschreven voor kinderen maar was ook helend voor mij....
Hier is het nu anderhalf jaar geleden en regelmatig komen er nog emoties naar boven. Door ze een plekje te geven in ons bestaan en ze te erkennen kunnen we er mee omgaan.
En nog iets, in het begin vraagt iedereen natuurlijk veel hoe het gaat. Op het moment dat voor jouw als het regelwerk is afgesloten en je voor je gevoel nog midden in de storm zit, is de rest van de wereld al weer verder gegaan. Dat is niet omdat jij niet belangrijk bent of omdat je vrienden niet betrokken of leuk zijn.... het is een natuurlijk iets. Heb niet te veel verwachtingen van je omgeving. Geef zelf aan als je er over wilt praten.
Veel sterkte
dinsdag 1 september 2020 om 16:07
Heel veel sterkte! Vreselijk.
5 jaar geleden ben ik mijn broer verloren doordat hij een einde heeft gemaakt aan zijn leven. En ook al is het 5 jaar geleden, nog steeds heeft dit een impact op mijn leven. Het kwam volledig onverwacht, ik heb het nog steeds niet kunnen accepteren. Hoe kon ik niet door hebben gehad dat het niet goed met hem ging? Hoe vreselijk en eenzaam moet hij zich wel niet hebben gevoeld.
Ik heb ook alle emoties gevoeld, en nog steeds. Ik heb lange tijd geen boosheid gevoeld, maar dit voel ik nu met vlagen wel. Het leven was zo anders geweest als hij dit niet had gedaan. De pijn van mijn ouders en zijn verloofde is verschrikkelijk. En bovenal; hij heeft dit niet verdient. In mijn ogen was hij de liefste, krachtigste en leukste persoon op aarde. Hij leek alles op de rit te hebben en nog een heel leven voor zich.
Het beheerst mijn leven niet meer volledig, maar het beïnvloedt het nog wel. En daar heb ik vrede mee, want 5 jaar terug dacht ik dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen functioneren in de maatschappij. Ik ben er letterlijk kapot van geweest. Ik voel me nog steeds vaak eenzaam, want ik heb het idee dat niemand me echt begrijpt. Het is al zo lang geleden, dus je moet je leven al lang weer hebben opgepakt toch? Ik voel me de enige die er zo lang mee worstelt, maar ik kan natuurlijk niet in het hoofd en het hart van anderen kijken, net zoals ik niet bij mijn broer kon. De een geeft het eerder een plekje dan de ander en ik denk dat dat allemaal oké is. Ik hoop voor je dat je een weg weet te vinden om er mee om te gaan en ik wens je daarvoor alle sterkte en kracht toe.
5 jaar geleden ben ik mijn broer verloren doordat hij een einde heeft gemaakt aan zijn leven. En ook al is het 5 jaar geleden, nog steeds heeft dit een impact op mijn leven. Het kwam volledig onverwacht, ik heb het nog steeds niet kunnen accepteren. Hoe kon ik niet door hebben gehad dat het niet goed met hem ging? Hoe vreselijk en eenzaam moet hij zich wel niet hebben gevoeld.
Ik heb ook alle emoties gevoeld, en nog steeds. Ik heb lange tijd geen boosheid gevoeld, maar dit voel ik nu met vlagen wel. Het leven was zo anders geweest als hij dit niet had gedaan. De pijn van mijn ouders en zijn verloofde is verschrikkelijk. En bovenal; hij heeft dit niet verdient. In mijn ogen was hij de liefste, krachtigste en leukste persoon op aarde. Hij leek alles op de rit te hebben en nog een heel leven voor zich.
Het beheerst mijn leven niet meer volledig, maar het beïnvloedt het nog wel. En daar heb ik vrede mee, want 5 jaar terug dacht ik dat ik nooit meer fatsoenlijk zou kunnen functioneren in de maatschappij. Ik ben er letterlijk kapot van geweest. Ik voel me nog steeds vaak eenzaam, want ik heb het idee dat niemand me echt begrijpt. Het is al zo lang geleden, dus je moet je leven al lang weer hebben opgepakt toch? Ik voel me de enige die er zo lang mee worstelt, maar ik kan natuurlijk niet in het hoofd en het hart van anderen kijken, net zoals ik niet bij mijn broer kon. De een geeft het eerder een plekje dan de ander en ik denk dat dat allemaal oké is. Ik hoop voor je dat je een weg weet te vinden om er mee om te gaan en ik wens je daarvoor alle sterkte en kracht toe.
woensdag 2 september 2020 om 09:28
Dank je wel allemaal voor jullie lieve woorden en tips.
Ik heb inmiddels al professionele hulp gezocht, maar daar gaat ook tijd overheen ivm wachtlijsten. Heb wel steun aan een paar mensen uit mn omgeving, maar voor de meeste mensen gaat het leven gewoon weer door. Heb geen broers/zussen die nu hetzelfde meemaken. Vandaar ook mijn berichtje hier.
@beforeyougo Ook voor jou veel sterkte!
Ik heb inmiddels al professionele hulp gezocht, maar daar gaat ook tijd overheen ivm wachtlijsten. Heb wel steun aan een paar mensen uit mn omgeving, maar voor de meeste mensen gaat het leven gewoon weer door. Heb geen broers/zussen die nu hetzelfde meemaken. Vandaar ook mijn berichtje hier.
@beforeyougo Ook voor jou veel sterkte!
