Psyche
alle pijlers
Moeder verloren op jonge leeftijd
zondag 13 augustus 2017 om 21:51
Beste lezers,
10 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren. We kregen in juni vorig jaar te horen dat ze kanker had met allemaal uitzaaiingen, wat waarschijnlijk niet te genezen zou zijn. Na allemaal ups en downs in het hele ziekteproces, heeft de kanker het dus uiteindelijk gewonnen.
Ik ben nu 22 jaar en studeer. Ik heb geen relatie. Mijn oudere zus is getrouwd en nu in verwachting van haar eerste kindje.
Mijn ouders waren gescheiden, en mijn vader heb ik weinig aan als vader. Als het hem uitkomt is hij er, en anders niet.
Ondanks dat er veel mensen zijn die er zeggen voor me te zijn en waar ik terecht kan, heb ik het gevoel er een beetje alleen voor te staan. Mijn moeder was degene waar ik heen ging als er iets was of om te praten. Ik kan wel naar mijn zus omdat zin hetzelfde mee maakt, maar zij heeft haar man waar ze steun uit haalt en nu een nieuw gezin mee begint, dus ik wil haar er ook niet altijd 'mee lastig vallen'.
Ik heb veel gezocht naar lotgenoten, mensen rond mijn leeftijd die ook een ouder verloren zijn, maar heb tot nu toe weinig gevonden. Vandaar dat ik hier zelf een topic plaats, in de hoop op deze manier lotgenoten te kunnen vinden. Ik denk dat het me zal helpen te kunnen praten met iemand die in een vergelijkbare situatie zit. Vriendinnen proberen me namelijk wel te steunen, maar begrijpen niet half hoe ingrijpend dit is. Iemand die zich enigszins herkent in dit verhaal?
10 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren. We kregen in juni vorig jaar te horen dat ze kanker had met allemaal uitzaaiingen, wat waarschijnlijk niet te genezen zou zijn. Na allemaal ups en downs in het hele ziekteproces, heeft de kanker het dus uiteindelijk gewonnen.
Ik ben nu 22 jaar en studeer. Ik heb geen relatie. Mijn oudere zus is getrouwd en nu in verwachting van haar eerste kindje.
Mijn ouders waren gescheiden, en mijn vader heb ik weinig aan als vader. Als het hem uitkomt is hij er, en anders niet.
Ondanks dat er veel mensen zijn die er zeggen voor me te zijn en waar ik terecht kan, heb ik het gevoel er een beetje alleen voor te staan. Mijn moeder was degene waar ik heen ging als er iets was of om te praten. Ik kan wel naar mijn zus omdat zin hetzelfde mee maakt, maar zij heeft haar man waar ze steun uit haalt en nu een nieuw gezin mee begint, dus ik wil haar er ook niet altijd 'mee lastig vallen'.
Ik heb veel gezocht naar lotgenoten, mensen rond mijn leeftijd die ook een ouder verloren zijn, maar heb tot nu toe weinig gevonden. Vandaar dat ik hier zelf een topic plaats, in de hoop op deze manier lotgenoten te kunnen vinden. Ik denk dat het me zal helpen te kunnen praten met iemand die in een vergelijkbare situatie zit. Vriendinnen proberen me namelijk wel te steunen, maar begrijpen niet half hoe ingrijpend dit is. Iemand die zich enigszins herkent in dit verhaal?
zondag 13 augustus 2017 om 22:10
Lieve TO, allereerst gecondoleerd 
Wat een heftige tijd hebben jullie...
Ik heb laatst een topic geopend met mijn verhaal (Rouwen, hoort dit erbij?) en al ben ik in dit verhaal waarschijnlijk meer als je zus (getrouwd, net een kindje), ik herken veel in je verhaal... Ik zie ook veel van wat jij schrijft bij mijn broertjes. En ik kan je vertellen: ik ben alleen maar heel blij dat mijn broertjes gewoon bij mij aan komen! Mijn ene broertje (26) heeft zelfs een paar maanden bij ons in huis gewoond toen mijn moeder net was overleden (dat kwam zo uit, hij zou naar het buitenland gaan en had alles al opgezegd toen we de diagnose kregen). Het was hectisch, mijn dochtertje was toen 4 maanden, maar ik ben blij dat ik dat voor hem heb kunnen doen! Het was fijn voor ons allebei om dingen met elkaar te kunnen delen.
Ik voel als grote zus nu wel nog meer een zorgtaak op mijn schouders. Nu mijn ouders er niet meer zijn (mijn vader is een paar maanden later plotseling overleden) voel ik een enorme verantwoordelijkheid om ons gezin bij elkaar te houden. Misschien kan je huisarts je helpen om lotgenoten contact te vinden? Het lijkt me dat dat er wel moet zijn...
Een vriendin van mij verloor haar vader toen ze 22 was. Ik heb geprobeerd er voor haar te zijn, met haar te praten, leuke dingen met haar te doen. Maar nee, ik wist niet hoe ze zich voelde. Wees eerlijk naar anderen, hoe lastig ook. Dat kan al door niet standaard "goed hoor" te antwoorden als iemand vraagt hoe het gaat. Zeg eens dat het soms best lastig is. Of "met ups en downs", dat geeft hen de mogelijkheid om er verder opin te gaan... Dat is momenteel ook mijn leerpunt: me niet groot houden terwijl ik me eigenlijk niet zo voel
Wat een heftige tijd hebben jullie... Ik heb laatst een topic geopend met mijn verhaal (Rouwen, hoort dit erbij?) en al ben ik in dit verhaal waarschijnlijk meer als je zus (getrouwd, net een kindje), ik herken veel in je verhaal... Ik zie ook veel van wat jij schrijft bij mijn broertjes. En ik kan je vertellen: ik ben alleen maar heel blij dat mijn broertjes gewoon bij mij aan komen! Mijn ene broertje (26) heeft zelfs een paar maanden bij ons in huis gewoond toen mijn moeder net was overleden (dat kwam zo uit, hij zou naar het buitenland gaan en had alles al opgezegd toen we de diagnose kregen). Het was hectisch, mijn dochtertje was toen 4 maanden, maar ik ben blij dat ik dat voor hem heb kunnen doen! Het was fijn voor ons allebei om dingen met elkaar te kunnen delen.
Ik voel als grote zus nu wel nog meer een zorgtaak op mijn schouders. Nu mijn ouders er niet meer zijn (mijn vader is een paar maanden later plotseling overleden) voel ik een enorme verantwoordelijkheid om ons gezin bij elkaar te houden. Misschien kan je huisarts je helpen om lotgenoten contact te vinden? Het lijkt me dat dat er wel moet zijn...
Een vriendin van mij verloor haar vader toen ze 22 was. Ik heb geprobeerd er voor haar te zijn, met haar te praten, leuke dingen met haar te doen. Maar nee, ik wist niet hoe ze zich voelde. Wees eerlijk naar anderen, hoe lastig ook. Dat kan al door niet standaard "goed hoor" te antwoorden als iemand vraagt hoe het gaat. Zeg eens dat het soms best lastig is. Of "met ups en downs", dat geeft hen de mogelijkheid om er verder opin te gaan... Dat is momenteel ook mijn leerpunt: me niet groot houden terwijl ik me eigenlijk niet zo voel
zondag 13 augustus 2017 om 22:14
Ik heb mijn moeder op veel jongere leeftijd verloren maar of je zus nu een gezinnetje sticht of niet, laat je daar niet door weerhouden om er gewoon met haar over te spreken. Je voelt je nu bezwaard maar je hebt geen reden om je zo te voelen. Praat gewoon over het verlies met je zus. Jullie zijn beiden haar dochters. Sterkte! En als je er uiteindelijk met niemand er over kan hebben of het gevoel hebt dat je het opkropt ga dan naar een psycholoog.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zondag 13 augustus 2017 om 22:27
maandag 14 augustus 2017 om 21:54
Gecondoleerd! 
Mijn moeder is jaren geleden overleden toen ik een puber was. Ik heb nu ook een eigen gezinnetje, en juist op zulke momenten ga je je moeder ook weer extra missen. Ik zou gewoon proberen om toch met je zus erover te praten. Met mijn man kan ik over mijn moeder praten, maar met mijn zussen erover praten is toch heel anders en eigenlijk veel fijner. Misschien dat jullie elkaar juist nu goed kunnen steunen.
Hier helaas ook een vader waar ik helemaal niks aan heb. En dat terwijl je de andere ouder juist zo hard nodig hebt na zo'n verlies.
Ik zit op het moment niet in dezelfde situatie aangezien het al wat langer geleden is en ben niet helemaal je leeftijd (ben 26) maar je mag me altijd een berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt. In ieder geval heel veel sterkte toegewenst!!
Mijn moeder is jaren geleden overleden toen ik een puber was. Ik heb nu ook een eigen gezinnetje, en juist op zulke momenten ga je je moeder ook weer extra missen. Ik zou gewoon proberen om toch met je zus erover te praten. Met mijn man kan ik over mijn moeder praten, maar met mijn zussen erover praten is toch heel anders en eigenlijk veel fijner. Misschien dat jullie elkaar juist nu goed kunnen steunen.
Hier helaas ook een vader waar ik helemaal niks aan heb. En dat terwijl je de andere ouder juist zo hard nodig hebt na zo'n verlies.
Ik zit op het moment niet in dezelfde situatie aangezien het al wat langer geleden is en ben niet helemaal je leeftijd (ben 26) maar je mag me altijd een berichtje sturen als je daar behoefte aan hebt. In ieder geval heel veel sterkte toegewenst!!
Probeer toch steun te zoeken bij je zus