Psyche
alle pijlers
moeder
maandag 16 januari 2017 om 10:57
Ik heb het niet fijn gehad bij mijn moeder. Zonder in al te veel details te treden kan ik zeggen dat ze me van kinds af aan gekleineerd heeft. Verder niet veel/geen interesse in wat ik deed. Het contact is meer dan 10 jaar geleden verbroken. Dat leek me ook het beste omdat ik bij haar niet de moeder vind die ik graag zou hebben: een lieve zorgzame moeder die positief over je is. Veel mensen om mij heen begrijpen dat niet dat ik geen contact heb met haar. Ze zeggen nogal eens: zou je niet toch contact zoeken het is toch je moeder enz.
Nu hebben we korte tijd geleden toch contact gehad. Ik zou graag willen weten waarom ze mij zo gekleineerd heeft. Was ze ziek/depressie enz. We hebben alleen contact via de mail gehad. Ze wil volgens haar eigen zeggen een open gesprek zonder voorwaarden en ik mag haar ook geen verwijten maken. Ik ben duidelijk naar haar geweest dat ik het eerst belangrijk vind dat ze wel inziet dat ze het anders had kunnen doen allemaal en dat ze inziet wat het kleineren van haar bij mij heeft gedaan. Maar dat idee heb ik helaas niet gekregen dat ze dat inzicht heeft. Ze bleef alleen maar aangeven dat ik haar geen verwijten mag maken, dat ze niet de boeman toegespeeld wil krijgen. Ze heeft het er steeds over dat elk verhaal 2 kanten heeft. Dat ben ik zeker met haar eens, maar ik was een kind toen ik zo werd gekleineerd dagelijks en zij de volwassene. Ik ben bij mijn standpunt gebleven dat voordat er een gesprek komt dat ze eerst zal inzien wat ze gedaan heeft en wat dat met een ander heeft gedaan. Toen werd ze boos/geirriteerd en noemde me diep triest dat ik niet weet wat een open gesprek is. Ook zei ze dat ik toch zeker zelf wel weet dat ik geen modelkind was. Nu ben ik met haar eens dat ik vast ook weleens lastig ben geweest maar dat zijn alle kinderen. Ik vond mij zelf redelijk braaf, rustig en saai als kind. Geen problemen met alcohol en drugs, geen verkeerde vrienden, geen ongewenste zwangerschap, geen politiewerk. Ik kon redelijk goed leren en deed bijna alles zelf. Daarin heeft ze denk ik niet veel te klagen gehad.
Uiteindelijk hebben we nu weer geen contact en lijkt mij dit het beste. Toch vraag ik mij weleens af of ik het allemaal zo verkeerd zie. Een gesprek aan gaan voelt voor mij gewoon niet goed zolang ik het idee heb dat ze niet inziet /geen verantwoordelijkheid neemt dat ze het anders had kunnen doen. Ik heb nu het idee dat een open gesprek is om alles recht te praten wat krom is.
Kleine aanvulling nog. Ze zegt steeds dat het mijn schuld is dat er geen oplossing komt, dat ik rancuneus ben enz.
In mijn ogen kleineert ze me weer meteen en schuift haar eigen dingen op mij af.
Nu hebben we korte tijd geleden toch contact gehad. Ik zou graag willen weten waarom ze mij zo gekleineerd heeft. Was ze ziek/depressie enz. We hebben alleen contact via de mail gehad. Ze wil volgens haar eigen zeggen een open gesprek zonder voorwaarden en ik mag haar ook geen verwijten maken. Ik ben duidelijk naar haar geweest dat ik het eerst belangrijk vind dat ze wel inziet dat ze het anders had kunnen doen allemaal en dat ze inziet wat het kleineren van haar bij mij heeft gedaan. Maar dat idee heb ik helaas niet gekregen dat ze dat inzicht heeft. Ze bleef alleen maar aangeven dat ik haar geen verwijten mag maken, dat ze niet de boeman toegespeeld wil krijgen. Ze heeft het er steeds over dat elk verhaal 2 kanten heeft. Dat ben ik zeker met haar eens, maar ik was een kind toen ik zo werd gekleineerd dagelijks en zij de volwassene. Ik ben bij mijn standpunt gebleven dat voordat er een gesprek komt dat ze eerst zal inzien wat ze gedaan heeft en wat dat met een ander heeft gedaan. Toen werd ze boos/geirriteerd en noemde me diep triest dat ik niet weet wat een open gesprek is. Ook zei ze dat ik toch zeker zelf wel weet dat ik geen modelkind was. Nu ben ik met haar eens dat ik vast ook weleens lastig ben geweest maar dat zijn alle kinderen. Ik vond mij zelf redelijk braaf, rustig en saai als kind. Geen problemen met alcohol en drugs, geen verkeerde vrienden, geen ongewenste zwangerschap, geen politiewerk. Ik kon redelijk goed leren en deed bijna alles zelf. Daarin heeft ze denk ik niet veel te klagen gehad.
Uiteindelijk hebben we nu weer geen contact en lijkt mij dit het beste. Toch vraag ik mij weleens af of ik het allemaal zo verkeerd zie. Een gesprek aan gaan voelt voor mij gewoon niet goed zolang ik het idee heb dat ze niet inziet /geen verantwoordelijkheid neemt dat ze het anders had kunnen doen. Ik heb nu het idee dat een open gesprek is om alles recht te praten wat krom is.
Kleine aanvulling nog. Ze zegt steeds dat het mijn schuld is dat er geen oplossing komt, dat ik rancuneus ben enz.
In mijn ogen kleineert ze me weer meteen en schuift haar eigen dingen op mij af.
maandag 16 januari 2017 om 11:04
Goed dat je dat contact weer hebt gestopt. Het klinkt alsof het allemaal nog veel te hoog bij jou zit om zo'n open gesprek daarover te voeren. Kan me wel goed voorstellen dat je op zoek bent naar antwoorden, waarom ze je zo heeft behandeld. Natuurlijk heeft zoiets nooit mogen gebeuren. Maar verwachten dat zij echt dat inzicht krijgt/ verantwoordelijkheid neemt is een stap te ver denk ik.
maandag 16 januari 2017 om 11:09
Dit zou ik bijna zelf geschreven kunnen hebben. Ook zo n moeder idd, en ook ik was helemaal geen verschrikkelijk moeilijk kind ( wat ze me wel wij had gemaakt en ik tot mn 30ste heb geloofd).
Een normaal gesprek aangaan kan niet met dit type. Wel knap dat je het geprobeerd heb. Zo typisch dat je moeder dan ook weer verwijt wat ze juist zelf niet kan ( dat is wat zij vaak doen, denk maar eens terug aan je jeugd en wat ze allemaal zei, vaak zijn dat haar slechte eigenschappen die ze op jou projecteert).
Maar ze verwijt jou dus dat je geen open gesprek kan voeren terwijl ze dat zelf niet kan/wil omdat je nergens mee geconfronteerd wil worden.
Zoek iris koops eens op op internet, ik heb zelf heel veel inzichten gekregen door haar werkboek.
Dus nee, het ligt niet aan jou. Je ziet het niet verkeerd. Je hebt gewoon pech met zo n moeder.
Ik heb nog wel contact met mijn moeder. Dit is op zich wel mogelijk ( niet in alle gevallen) als je zo min mogelijk met ze deelt, oppervlakkig houden. En je grenzen continu aangeven.
Een normaal gesprek aangaan kan niet met dit type. Wel knap dat je het geprobeerd heb. Zo typisch dat je moeder dan ook weer verwijt wat ze juist zelf niet kan ( dat is wat zij vaak doen, denk maar eens terug aan je jeugd en wat ze allemaal zei, vaak zijn dat haar slechte eigenschappen die ze op jou projecteert).
Maar ze verwijt jou dus dat je geen open gesprek kan voeren terwijl ze dat zelf niet kan/wil omdat je nergens mee geconfronteerd wil worden.
Zoek iris koops eens op op internet, ik heb zelf heel veel inzichten gekregen door haar werkboek.
Dus nee, het ligt niet aan jou. Je ziet het niet verkeerd. Je hebt gewoon pech met zo n moeder.
Ik heb nog wel contact met mijn moeder. Dit is op zich wel mogelijk ( niet in alle gevallen) als je zo min mogelijk met ze deelt, oppervlakkig houden. En je grenzen continu aangeven.
maandag 16 januari 2017 om 11:11
Iedereen vindt het moeilijk om fouten toe te geven, ook je moeder. Ik denk dat ze dat niet zo snel zal doen. Als jij daarnaar op zoek bent, vrees ik dat je dat niet gaat krijgen. Het kan ook nog zo zijn dat je moeder echt niet anders kon (door een psychische oorzaak of door haar eigen opvoeding).
Geen contact hebben met ouders kan soms beter zijn en ik denk dat dat in jouw geval ook zo is. Ik vind niet dat je contact moet forceren omdat het "nu eenmaal je moeder is". Ouders zijn ook maar mensen en als die relatie niet werkt, werkt het niet.
Geen contact hebben met ouders kan soms beter zijn en ik denk dat dat in jouw geval ook zo is. Ik vind niet dat je contact moet forceren omdat het "nu eenmaal je moeder is". Ouders zijn ook maar mensen en als die relatie niet werkt, werkt het niet.
maandag 16 januari 2017 om 11:13
Ze heeft gelijk dat elk verhaal 2 kanten heeft en dat een open gesprek zonder allerlei beschuldigingen meer zin heeft, maar daarentegen dient ze zich wel te realiseren dat jij als kind veel verdriet hebt gehad van haar keuzes.
Dat gevoel kan ze op zijn minst erkennen en er begrip voor tonen, ondanks dat ze haar keuzes misschien wel gerechtvaardigd vindt.
Zo heb ik bijvoorbeeld heel veel verdriet gehad van de scheiding van mijn ouders toen ik jong was. Ze hebben het naar beste kunnen afgehandeld en het was ook de beste keuze, maar dat wil nog niet zeggen dat ik er dan geen verdriet van zou kunnen hebben.
Je kan het contact afhouden omdat het voor jou niet goed voelt, en dat is je goed recht, maar dan zal je misschien altijd een bepaalde boosheid of verdriet blijven houden. Je kan ook wél het gesprek open aangaan, en kijken wat er gebeurd. Misschien probeert ze het wel goed te praten, dan is het gesprek voor jou gewoon snel klaar, maar dan heb je het wel geprobeerd.
Dat gevoel kan ze op zijn minst erkennen en er begrip voor tonen, ondanks dat ze haar keuzes misschien wel gerechtvaardigd vindt.
Zo heb ik bijvoorbeeld heel veel verdriet gehad van de scheiding van mijn ouders toen ik jong was. Ze hebben het naar beste kunnen afgehandeld en het was ook de beste keuze, maar dat wil nog niet zeggen dat ik er dan geen verdriet van zou kunnen hebben.
Je kan het contact afhouden omdat het voor jou niet goed voelt, en dat is je goed recht, maar dan zal je misschien altijd een bepaalde boosheid of verdriet blijven houden. Je kan ook wél het gesprek open aangaan, en kijken wat er gebeurd. Misschien probeert ze het wel goed te praten, dan is het gesprek voor jou gewoon snel klaar, maar dan heb je het wel geprobeerd.
maandag 16 januari 2017 om 11:40
Een open gesprek maar je mag geen verwijten maken?
Alleen door dit denk ik dat je moeder het niet allemaal goed op een rijtje heeft.
Vind het wel erg sneu voor jou.
Maar denk dat het echt wel bij jouw moeder ligt. Inderdaad; jij was het kind, zij de volwassene.
Als jij zogenaamd 'lastig' was, had juist jouw moeder je moeten helpen en bijstaan.
Dat is moederliefde.
Het lijkt mij dat jouw moeder wat issues heeft. Toch ook sneu voor haar.
Alleen door dit denk ik dat je moeder het niet allemaal goed op een rijtje heeft.
Vind het wel erg sneu voor jou.
Maar denk dat het echt wel bij jouw moeder ligt. Inderdaad; jij was het kind, zij de volwassene.
Als jij zogenaamd 'lastig' was, had juist jouw moeder je moeten helpen en bijstaan.
Dat is moederliefde.
Het lijkt mij dat jouw moeder wat issues heeft. Toch ook sneu voor haar.
maandag 16 januari 2017 om 11:41
Ik heb wel eens geprobeerd om mijn moeder uit te leggen dat het een gevolg van haar acties was dat ik was zoals ik was en deed zoals ik deed. Gewoon, op kalme wijze, als reactie op haar verwijten.
Viel niet goed.
Het was maar belachelijk dat ik als 8-jarige haar acties zo ernstig had opgevat.
Dus daar ook absoluut geen zelfreflectie. Dat moment was toch wel een van de grootste druppels. Vanaf een jaar of 8 of eerder druppelde mijn emmer al gestaag vol natuurlijk, maar nu kwam er echt wel een hele plons bij.
Ik denk dat je niet eens moet proberen om in gesprek te gaan met iemand die zelf wel verwijten mag maken, maar jou dat al op voorhand verbiedt.
Viel niet goed.
Het was maar belachelijk dat ik als 8-jarige haar acties zo ernstig had opgevat.
Dus daar ook absoluut geen zelfreflectie. Dat moment was toch wel een van de grootste druppels. Vanaf een jaar of 8 of eerder druppelde mijn emmer al gestaag vol natuurlijk, maar nu kwam er echt wel een hele plons bij.
Ik denk dat je niet eens moet proberen om in gesprek te gaan met iemand die zelf wel verwijten mag maken, maar jou dat al op voorhand verbiedt.
maandag 16 januari 2017 om 12:28
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Het doet me goed ze te lezen.
Ik zal zo dadelijk op internet iris koops gaan lezen. Bedankt voor de tips!
Ik denk dat contact met mijn moeder voor mij te vermoeiend is. Ik bedoel dan telkens je grenzen aangeven, niet te veel delen met haar, opletten hierop. Dat is niet wat ik zoek. Daarom lijkt het mij beter dat het contact inderdaad weer stopt.
Ik mis inderdaad begrip en erkenning in haar reacties. Gedane zaken nemen geen keer maar als je wel begrip en erkenning geeft scheelt dat al heel veel en is er best een gesprek mogelijk. Maar dat ontbreekt in haar reacties dus dan ga ik ook niet de moeite voor een gesprek doen.
Wat erg 2koffie
Ik heb nogal een moeilijk periode achter de rug. Ik had gelukkig wel een hele lieve vader maar hij is een aantal jaren geleden overleden. Een broer of zus heb ik niet. Ik ben inmiddels ook moeder geworden en heb het moeilijk gevonden alles te doen zonder onvoorwaardelijke steun van ouders. Dus een pittige tijd. Ik heb nu sinds kort het idee dat het langzaam weer wat beter gaat. NU het contact met mijn moeder bevestigt dat geen contact altijd al de juiste keuze was. Om het beter een plekje te geven dat ga ik nu nog even niet doen met hulp. Misschien lukt het nu wel omdat ik nu de bevestiging heb gehad dat wat ik zoek ik niet bij mijn moeder ga vinden. Eerst maar eens leuke dingen gaan doen de komende tijd. De rest volgt later wel.
Ik zal zo dadelijk op internet iris koops gaan lezen. Bedankt voor de tips!
Ik denk dat contact met mijn moeder voor mij te vermoeiend is. Ik bedoel dan telkens je grenzen aangeven, niet te veel delen met haar, opletten hierop. Dat is niet wat ik zoek. Daarom lijkt het mij beter dat het contact inderdaad weer stopt.
Ik mis inderdaad begrip en erkenning in haar reacties. Gedane zaken nemen geen keer maar als je wel begrip en erkenning geeft scheelt dat al heel veel en is er best een gesprek mogelijk. Maar dat ontbreekt in haar reacties dus dan ga ik ook niet de moeite voor een gesprek doen.
Wat erg 2koffie
Ik heb nogal een moeilijk periode achter de rug. Ik had gelukkig wel een hele lieve vader maar hij is een aantal jaren geleden overleden. Een broer of zus heb ik niet. Ik ben inmiddels ook moeder geworden en heb het moeilijk gevonden alles te doen zonder onvoorwaardelijke steun van ouders. Dus een pittige tijd. Ik heb nu sinds kort het idee dat het langzaam weer wat beter gaat. NU het contact met mijn moeder bevestigt dat geen contact altijd al de juiste keuze was. Om het beter een plekje te geven dat ga ik nu nog even niet doen met hulp. Misschien lukt het nu wel omdat ik nu de bevestiging heb gehad dat wat ik zoek ik niet bij mijn moeder ga vinden. Eerst maar eens leuke dingen gaan doen de komende tijd. De rest volgt later wel.
maandag 16 januari 2017 om 15:12
Wat moeilijk, ik snap dat je heel erg teleurgesteld bent. Maar, als je er goed over nadenkt, is haar reactie eigenlijk wel logisch. Toen je kind was, maakte ze je al allerlei verwijten, en iemand die dat doet, heeft niet veel inlevingsvermogen. Ze was gewoon een slechte moeder want zij was de volwassene en had de verantwoordelijkheid, de band tussen jullie vorm te geven.
Maar, het is ook erg waarschijnlijk dat ze hierin nooit zal veranderen. Dus, ik denk dat je vraag aan haar om toe te geven wat haar fouten zijn, nooit beantwoord gaat worden. Je eist het eigenlijk. Ze kan alleen niet inleven in anderen, toen niet, nu niet, nooit niet. Als je contact met haar wilt, zul je dat moeten accepteren. En het los kunnen laten.
Ik denk alleen niet, dat je daar erg gelukkig van word. Ik heb zelf ook geen goeie band met mijn moeder, vroeger ook al niet. Ik deed wel erg mijn best als meisje om positieve aandacht van haar te krijgen. Maar dat lukte me niet. En tegenwoordig, accepteer ik haar zoals ze is, ze is gewoon geen goeie moeder geweest. Ik denk zelf dat ze een stoornis kan hebben. Ze heeft nooit een etiket gehad maar dat kan, ze is al wat ouder natuurlijk en vroeger was de zorg nog niet zo, dat iedereen een etiket kreeg. Ik weet ook niet of dat wel nodig is, ze heeft zich nooit zo aan me gehecht. Dat kan ze namelijk niet.
Zodra ik ging inzien, dat het niet kunnen is en niet willen, ging het minder pijn doen. Misschien helpt die gedachte jou ook. Sommige mensen zijn heel slecht in houden van. Toch kan je contact met haar hebben, als je bedenkt dat ze iemand is met heel weinig zelfinzicht. Het blijft natuurlijk wel je moeder, ik denk dat bijna iedereen ter wereld wel van zijn/haar moeder houdt, diep van binnen. Maar de liefde zal niet wederzijds zijn, niet op de manier die je wilt.
Als je dat kunt accepteren, dan kun je contact met haar hebben. Ik kan het ondertussen wel, hele lange tijd ook niet hoor. Maar nu is ze oud en krakkemikkig en zie ik dat ze haar fouten heeft, maar toch niet tot in de kern een slecht mens is. De laatste levensfase is ingetreden en dan ga je de dingen anders bekijken. Ik kan haar nu wel vergeven en dat maakt ruimte in mijn hart, want dat was lange tijd een pijnlijke plek. Dus ik doe dat voor mezelf, maar ook een beetje voor haar. Uiteindelijk denk ik dat ze toch wel van me houdt, op haar manier dan.
Moeilijk hoor, ik snap je gevoel. Sterkte.
Maar, het is ook erg waarschijnlijk dat ze hierin nooit zal veranderen. Dus, ik denk dat je vraag aan haar om toe te geven wat haar fouten zijn, nooit beantwoord gaat worden. Je eist het eigenlijk. Ze kan alleen niet inleven in anderen, toen niet, nu niet, nooit niet. Als je contact met haar wilt, zul je dat moeten accepteren. En het los kunnen laten.
Ik denk alleen niet, dat je daar erg gelukkig van word. Ik heb zelf ook geen goeie band met mijn moeder, vroeger ook al niet. Ik deed wel erg mijn best als meisje om positieve aandacht van haar te krijgen. Maar dat lukte me niet. En tegenwoordig, accepteer ik haar zoals ze is, ze is gewoon geen goeie moeder geweest. Ik denk zelf dat ze een stoornis kan hebben. Ze heeft nooit een etiket gehad maar dat kan, ze is al wat ouder natuurlijk en vroeger was de zorg nog niet zo, dat iedereen een etiket kreeg. Ik weet ook niet of dat wel nodig is, ze heeft zich nooit zo aan me gehecht. Dat kan ze namelijk niet.
Zodra ik ging inzien, dat het niet kunnen is en niet willen, ging het minder pijn doen. Misschien helpt die gedachte jou ook. Sommige mensen zijn heel slecht in houden van. Toch kan je contact met haar hebben, als je bedenkt dat ze iemand is met heel weinig zelfinzicht. Het blijft natuurlijk wel je moeder, ik denk dat bijna iedereen ter wereld wel van zijn/haar moeder houdt, diep van binnen. Maar de liefde zal niet wederzijds zijn, niet op de manier die je wilt.
Als je dat kunt accepteren, dan kun je contact met haar hebben. Ik kan het ondertussen wel, hele lange tijd ook niet hoor. Maar nu is ze oud en krakkemikkig en zie ik dat ze haar fouten heeft, maar toch niet tot in de kern een slecht mens is. De laatste levensfase is ingetreden en dan ga je de dingen anders bekijken. Ik kan haar nu wel vergeven en dat maakt ruimte in mijn hart, want dat was lange tijd een pijnlijke plek. Dus ik doe dat voor mezelf, maar ook een beetje voor haar. Uiteindelijk denk ik dat ze toch wel van me houdt, op haar manier dan.
Moeilijk hoor, ik snap je gevoel. Sterkte.
