Psyche
alle pijlers
Moederschap
woensdag 3 januari 2018 om 21:51
Volgens mij is het heel normaal, dit soort gedachtes en gevoelens. Ik ben bang dat het niet minder wordt. Ik kijk er ook elke keer weer tegenop dat ie groter wordt. Maar het gekke is: zodra het dan eenmaal zo ver is, dan blijkt dat die nieuwe fase ook weer hartstikke leuk is! 
Knuffelen met een babytje is leuk, maar straks als ie wat groter is dan gaat ie jou bewust terugknuffelen en zegt ie dat ie je zo lief vindt en met je wil gaan trouwen.
Elke fase heeft zijn charmes tot nu toe...
Knuffelen met een babytje is leuk, maar straks als ie wat groter is dan gaat ie jou bewust terugknuffelen en zegt ie dat ie je zo lief vindt en met je wil gaan trouwen.
Elke fase heeft zijn charmes tot nu toe...
woensdag 3 januari 2018 om 21:54
Eens met voorgaande forummers. Je moet ook nog een beetje in die rol groeien. Het komt nu allemaal vol binnen. Alles valt je nu op, hoe hard iedereen rijdt als je de kleine in de auto hebt, hoeveel moord en doodslag er ineens schijnt te zijn. Die filters komen vanzelf weer.
Bij mij is alleen het huilen gebleven om zielige beelden (en dat hoeft niet eens objectief 'zielig' te zijn). Dat gaat er niet meer uit vrees ik.
Bij mij is alleen het huilen gebleven om zielige beelden (en dat hoeft niet eens objectief 'zielig' te zijn). Dat gaat er niet meer uit vrees ik.
woensdag 3 januari 2018 om 22:02
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben blij dat ik niet de enige ben. Van tevoren had ik hier nooit over gehoord.
Net als Iemoos heb ik ook van die gekke dingen met tv kijken. Ik zag vanavond een stukje van 'een huis vol'. Had het programma nog nooit gezien, maar daar werd een baby bij Sinterklaas op schoot gezet. Kindje helemaal huilen. Ik wilde haar wel door de tv eruit trekken en bij de moeder neerzetten, vond het zo zielig. Zou ik voor de bevalling echt niets van hebben gevonden.
Net als Iemoos heb ik ook van die gekke dingen met tv kijken. Ik zag vanavond een stukje van 'een huis vol'. Had het programma nog nooit gezien, maar daar werd een baby bij Sinterklaas op schoot gezet. Kindje helemaal huilen. Ik wilde haar wel door de tv eruit trekken en bij de moeder neerzetten, vond het zo zielig. Zou ik voor de bevalling echt niets van hebben gevonden.
woensdag 3 januari 2018 om 22:14
Ja, dat soort dingen dus. Dat mijn 7-jarige al hoopvol een of andere wildlife docu opzet om te kijken wanneer ik ga huilen ("Jij moet daarom huilen hè, om dat ijsbeertje. Jaaaaaa dat is ook het wel zielig")Katinkah schreef: ↑03-01-2018 22:02Bedankt voor jullie reacties. Ik ben blij dat ik niet de enige ben. Van tevoren had ik hier nooit over gehoord.
Net als Iemoos heb ik ook van die gekke dingen met tv kijken. Ik zag vanavond een stukje van 'een huis vol'. Had het programma nog nooit gezien, maar daar werd een baby bij Sinterklaas op schoot gezet. Kindje helemaal huilen. Ik wilde haar wel door de tv eruit trekken en bij de moeder neerzetten, vond het zo zielig. Zou ik voor de bevalling echt niets van hebben gevonden.
woensdag 3 januari 2018 om 22:15
Ja hoor, die onvoorwaardelijke liefde is zo sterk dat ik om kleine dingen emotioneel kan worden. En van die weemoed herken ik ook. Iedere dag wordt hij nog leuker door wat hij kan en doet maar tegelijkertijd gaat het allemaal veel te snel
. Ik probeer van de tijd die ik met hem doorbreng ( werk parttime) te genieten. Soms lig ik gewoon bij hem ook zijn speelkleed naar hem te kijken hoe hij speelt of zit ik s avonds naast z’n bed te kijken hoe hij slaapt
.
Dat emotionele wordt wel iets minder nu mijn zoontje ouder wordt en ik gestopt ben met de BV maar het blijft aanwezig. Hier ook een man die goed kan relativeren
.
. Ik probeer van de tijd die ik met hem doorbreng ( werk parttime) te genieten. Soms lig ik gewoon bij hem ook zijn speelkleed naar hem te kijken hoe hij speelt of zit ik s avonds naast z’n bed te kijken hoe hij slaapt
. Dat emotionele wordt wel iets minder nu mijn zoontje ouder wordt en ik gestopt ben met de BV maar het blijft aanwezig. Hier ook een man die goed kan relativeren
.
woensdag 3 januari 2018 om 22:17
Ja de rimpels krijg je er gratis bin hè, pfoe. Maar ik vind dat het wel beter wordt hoor. Zoon is nu 8 maanden en voel me telkens weer meer mezelf, dus volgens mij heeft het ook weldegelijk met ontzwangeren te maken.
Behalve die zorgen, dat gaat niet meer over denk ik. Je hebt gewoon alles te verliezen met zo’n kleine.
Behalve die zorgen, dat gaat niet meer over denk ik. Je hebt gewoon alles te verliezen met zo’n kleine.
woensdag 3 januari 2018 om 22:19
Ik vond elk eerste ding van dochter doodeng. Van rug op buik rollen, tijgeren, kruipen, lopen, de harde vloer in de kamer/ in de keuken, de muren, de autodeur.. bedenk het maar.
En tot nu heeft ze alles overleefd met weinig schade. Je groeit er in mee.
Het loslaten hoeft ook niet van de 1op andere dag, dat gaat stukje bij beetje en telkens krijg jij iets meer vertrouwen in jezelf als moeder zijn en in je kind.
En tot nu heeft ze alles overleefd met weinig schade. Je groeit er in mee.
Het loslaten hoeft ook niet van de 1op andere dag, dat gaat stukje bij beetje en telkens krijg jij iets meer vertrouwen in jezelf als moeder zijn en in je kind.
woensdag 3 januari 2018 om 22:52
Je bent nu een moeder, mama van een klein hulpeloos wezentje. Het is logisch dat er een aardverschuiving in je binnenste plaatsvindt en dat het even tijd nodig heeft voordat je weer jezelf wordt. Je zal waarschijnlijk nooit meer precies de vrouw worden die je voor de zwangerschap/bevalling was, maar je zal wel weer een vrouw worden waar jij jezelf in herkent. Hier duurde het ongeveer 10 maanden voor het zover was (en nog steeds huil ik om ieder krantenartikel dat over kinderleed gaat, deed ik vroeger nooit)
Wat Cookie hierboven zegt is ook waar. Ik weet nog dat mijn dochter voor het eerst omrolde en met haar hoofd op de, met zacht tapijt bedekte, grond bonkte. Ik hield mijn hart vast... Inmiddels leert ze lopen en valt ze regelmatig een stuk harder. Nog steeds raakt het me, maar inmiddels weet ik ook dat ze het echt wel zal overleven.
Wat Cookie hierboven zegt is ook waar. Ik weet nog dat mijn dochter voor het eerst omrolde en met haar hoofd op de, met zacht tapijt bedekte, grond bonkte. Ik hield mijn hart vast... Inmiddels leert ze lopen en valt ze regelmatig een stuk harder. Nog steeds raakt het me, maar inmiddels weet ik ook dat ze het echt wel zal overleven.
zondag 14 januari 2018 om 17:42
Mijn dochter is nu 2; ik herken heel erg wat je schrijft. Pas na 1,5 jaar voelde ik me weer enigzins mezelf. Hormonen hebben heel veel invloed en je moet echt groeien in de rol als ouder.
Ik ben me gaan beseffen dat ik mijn kind moet voorbereiden op de wereld en dat betekent dat ze met andere mensen te maken gaat krijgen. En dat die mensen haar niet zo goed kennen als ik en dingen 'fout' ,anders doen.
ik vond het verschrikkelijk dat ze naar het kdv ging en zelfs dat mijn moeder oppaste. Niemand kon het goed doen, pfffff zwaar was dat. Geef jezelf de tijd en overtuig jezelf dat jij precies de goede moeder voor je kind bent! Fijn om dit te delen. Het is heel normaal maar er wordt weinig over gesproken
Ik ben me gaan beseffen dat ik mijn kind moet voorbereiden op de wereld en dat betekent dat ze met andere mensen te maken gaat krijgen. En dat die mensen haar niet zo goed kennen als ik en dingen 'fout' ,anders doen.
ik vond het verschrikkelijk dat ze naar het kdv ging en zelfs dat mijn moeder oppaste. Niemand kon het goed doen, pfffff zwaar was dat. Geef jezelf de tijd en overtuig jezelf dat jij precies de goede moeder voor je kind bent! Fijn om dit te delen. Het is heel normaal maar er wordt weinig over gesproken
vrijdag 19 januari 2018 om 20:07
Dat is dus ook wat ik ervaar. Niet alleen wat dit betreft, maar bij wel meer zaken rondom het ouderschap. Ik heb het idee dat er een ongeschreven regel in de lucht hangt, die zegt dat je niet over de kwetsbare of moeilijke kanten mag praten.
