Psyche
alle pijlers
moeilijke vader (/moeder)
zaterdag 5 december 2009 om 02:01
hallo allemaal.
ik wilde het al een lange tijd hebben over de relatie met mijn vader.
mijn ouders zijn sinds 5 jaar gescheiden en daarna zijn er dingen extreem *voor mij.. veranderd in hoe ik me voel bij mijn vader.
ten eerste hebben mijn ouders altijd veel ruzie gehad (soms met lichamelijk geweld, klappen), ik heb tot mn 21 ste bij hen samen gewoond.
toen ging mijn moeder verhuizen.
In eerste instantie woonde ik toen bij vader (in ons ouderlijk huis), maar hij werd om kleine dingen heel kwaad, zodat ik helemaal liep te trillen van angst/ emotie. Een keer kwam ik net terug van een reisje en toen had ik fotos die ik aan mijn moeder wilde laten zien, mijn vader was er niet, maar kwam toen onverwacht thuis en werd heeeel kwaad omdat mijn moeder er was, waardoor ik mezelf heb opgesloten in mijn kamer terwijl hij buiten liep te schreeuwen (vroeger wel vaker opgesloten in kwamer trouwens, terzijde) tegen haar en mij.
In de weken daarna/ (toen was ik op reis geweest, andere tijdzone, net 3 dagen terug) toen werd hij kwaad omdat ik zn verjaardag was vergeten (dag ervoor...), zo kwaad dat hij me in de sneeuw zonder schoenen, jas etc. buiten op straat zette en ik naar de buren moest gaan (die daar pas woonden!) om mijn moeder te bellen..
Dat is nu een aantal jaar geleden maar er is nog wel meer gebeurd in die tijd, waardoor ik me steeds banger en onveiliger voelde om langs te komen.
Veel meer dan toen mijn moeder er nog was, want toen was ik niet alleen met hem. (toen was er trouwens wel emotionele mish om het zo te noemen)
Op mijn 24ste ben ik erachter gekomen, via een papier voor zn psych, dat mijn vader vreemd is gegaan meerdere keren, VANAF het jaar dat ik geboren ben..... () en meerdere relaties heeft gehad terwijl hij met mijn moeder getrouwd was.
terwijl ik dat natuurlijk niet wist, hij vertelde weleens over sms jes die hij kreeg van vrouwen aan ons, soort opscheppen, maar ik dacht natuurlijk zal wel, dat wil je ook niet weten als kind natuurlijk, dat geloof je niet.
Ik heb toen wel meer dan eens aan hem gevraagd of hij mam niet bedrogen had, zei die altijd 'ik heb je moeder nooit bedrogen met iemand anders' . Ok dat hij dat mij niet vertelde, maar nu ik er achteraf achter ben gekomen is dat een enorme schok voor mij, waar ik nu heel erg mee zit.........(ik was net geboren!!!!!?)
Ik ben trouwens enig kind, ik kan het niet delen met iemand.
Toen ik dat aan mijn moeder vertelde reageerde ze nogal lauw btw
Als ik het moet hebben over voeger, toen was mijn moeder vaak verdrietig om mijn vader, en dan trooste ik haar. Ik heb haar vaak moeten steunen en me daar ook verantwoordelijk voor gevoeld, in de zin.. toen ik ouder was ging ik er wel tussen staan, etc
Toen ik klein was was ik ook vaak bang dat mn vader mn moeder iets aan zou doen... vanwege geweld.
mijn moeder heeft vaak bij mijn vader lopen klagn over mij, als klaagpunt, terwijl ik mijn vader al nauwelijks zie was extreeem pijnlijk, omdat hij dan steeds boos op mij was en zijn eigen vastzittende schuldgevoelens tegenover mijn moeder op mij afreageerde.
Ik heb geen zin in contact met iemand bij wie ik iedere keer geirriteerd moet raken of op wie ik me boos voel worden, want dan kwets ik hem daarmee en dan voel ik me weer schuldig soms terwijl ik toch goed weet dat dat absoluut niet terecht is.
of dat ik me nietgoed voel als mens...
maarja.........
er zijn ook wel andere kanten aan hem, delen die ik soms mis.
Lang verhaal, maar het is maar een deel...
ik wilde het al een lange tijd hebben over de relatie met mijn vader.
mijn ouders zijn sinds 5 jaar gescheiden en daarna zijn er dingen extreem *voor mij.. veranderd in hoe ik me voel bij mijn vader.
ten eerste hebben mijn ouders altijd veel ruzie gehad (soms met lichamelijk geweld, klappen), ik heb tot mn 21 ste bij hen samen gewoond.
toen ging mijn moeder verhuizen.
In eerste instantie woonde ik toen bij vader (in ons ouderlijk huis), maar hij werd om kleine dingen heel kwaad, zodat ik helemaal liep te trillen van angst/ emotie. Een keer kwam ik net terug van een reisje en toen had ik fotos die ik aan mijn moeder wilde laten zien, mijn vader was er niet, maar kwam toen onverwacht thuis en werd heeeel kwaad omdat mijn moeder er was, waardoor ik mezelf heb opgesloten in mijn kamer terwijl hij buiten liep te schreeuwen (vroeger wel vaker opgesloten in kwamer trouwens, terzijde) tegen haar en mij.
In de weken daarna/ (toen was ik op reis geweest, andere tijdzone, net 3 dagen terug) toen werd hij kwaad omdat ik zn verjaardag was vergeten (dag ervoor...), zo kwaad dat hij me in de sneeuw zonder schoenen, jas etc. buiten op straat zette en ik naar de buren moest gaan (die daar pas woonden!) om mijn moeder te bellen..
Dat is nu een aantal jaar geleden maar er is nog wel meer gebeurd in die tijd, waardoor ik me steeds banger en onveiliger voelde om langs te komen.
Veel meer dan toen mijn moeder er nog was, want toen was ik niet alleen met hem. (toen was er trouwens wel emotionele mish om het zo te noemen)
Op mijn 24ste ben ik erachter gekomen, via een papier voor zn psych, dat mijn vader vreemd is gegaan meerdere keren, VANAF het jaar dat ik geboren ben..... () en meerdere relaties heeft gehad terwijl hij met mijn moeder getrouwd was.
terwijl ik dat natuurlijk niet wist, hij vertelde weleens over sms jes die hij kreeg van vrouwen aan ons, soort opscheppen, maar ik dacht natuurlijk zal wel, dat wil je ook niet weten als kind natuurlijk, dat geloof je niet.
Ik heb toen wel meer dan eens aan hem gevraagd of hij mam niet bedrogen had, zei die altijd 'ik heb je moeder nooit bedrogen met iemand anders' . Ok dat hij dat mij niet vertelde, maar nu ik er achteraf achter ben gekomen is dat een enorme schok voor mij, waar ik nu heel erg mee zit.........(ik was net geboren!!!!!?)
Ik ben trouwens enig kind, ik kan het niet delen met iemand.
Toen ik dat aan mijn moeder vertelde reageerde ze nogal lauw btw
Als ik het moet hebben over voeger, toen was mijn moeder vaak verdrietig om mijn vader, en dan trooste ik haar. Ik heb haar vaak moeten steunen en me daar ook verantwoordelijk voor gevoeld, in de zin.. toen ik ouder was ging ik er wel tussen staan, etc
Toen ik klein was was ik ook vaak bang dat mn vader mn moeder iets aan zou doen... vanwege geweld.
mijn moeder heeft vaak bij mijn vader lopen klagn over mij, als klaagpunt, terwijl ik mijn vader al nauwelijks zie was extreeem pijnlijk, omdat hij dan steeds boos op mij was en zijn eigen vastzittende schuldgevoelens tegenover mijn moeder op mij afreageerde.
Ik heb geen zin in contact met iemand bij wie ik iedere keer geirriteerd moet raken of op wie ik me boos voel worden, want dan kwets ik hem daarmee en dan voel ik me weer schuldig soms terwijl ik toch goed weet dat dat absoluut niet terecht is.
of dat ik me nietgoed voel als mens...
maarja.........
er zijn ook wel andere kanten aan hem, delen die ik soms mis.
Lang verhaal, maar het is maar een deel...
zaterdag 5 december 2009 om 07:42
Eej Babbelbet.
Wat een verhaal. Eigenlijk ben ik nooit heel goed in reageren, ben meer een meelezer. Maar ik vind dit wel heel heftig en omdat je nog geen reaktie gekregen hebt, trek ik het touw maar efkes.
Het enige dat ik kan verzinnen is toch even afstand nemen. Het is niet normaal hoe hij met jou (en je moeder) omgaat. Kan gewoon niet. Ik heb zelf helaas ook een vader die buitenechtelijkheden vrij leuk vindt. Ik heb dat nooit begrepen. Jij hoeft dat en de woede die hij naar jou toe uit, niet te pikken. Tuurlijk, het is je vader maar kom zeg. Misschien een keer heel erg op je strepen gaan staan? Hij komt heel autoritair over, misschien helpt het als jij uit de 'onderdanige rol' kruipt en gewoon ns zegt: joehoe!!!
Ik zou je graag beter helpen maar het lijkt me erg lastig. Sterkte
Wat een verhaal. Eigenlijk ben ik nooit heel goed in reageren, ben meer een meelezer. Maar ik vind dit wel heel heftig en omdat je nog geen reaktie gekregen hebt, trek ik het touw maar efkes.
Het enige dat ik kan verzinnen is toch even afstand nemen. Het is niet normaal hoe hij met jou (en je moeder) omgaat. Kan gewoon niet. Ik heb zelf helaas ook een vader die buitenechtelijkheden vrij leuk vindt. Ik heb dat nooit begrepen. Jij hoeft dat en de woede die hij naar jou toe uit, niet te pikken. Tuurlijk, het is je vader maar kom zeg. Misschien een keer heel erg op je strepen gaan staan? Hij komt heel autoritair over, misschien helpt het als jij uit de 'onderdanige rol' kruipt en gewoon ns zegt: joehoe!!!
Ik zou je graag beter helpen maar het lijkt me erg lastig. Sterkte
zaterdag 5 december 2009 om 10:37
Ik denk dat jij heel veel baat zult hebben aan professionele hulpverlening. Dit is heel erg veel om onverwerkt op je bordje te hebben, te veel om alleen via een forum te kunnen helpen.
Ga naar je huisarts en doe daar je verhaal, hij kan je doorverwijzen.
Ik wens je heel veel sterkte
Ga naar je huisarts en doe daar je verhaal, hij kan je doorverwijzen.
Ik wens je heel veel sterkte
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 5 december 2009 om 10:44
Wat wil jij? Woon je nog steeds bij je vader? Heb je inmiddels een partner en wil je daar een goede relatie mee hebben? Wil je kinderen, maar je bent bang dat je je kinderen belast met emotionele bagage uit jouw jeugd? Wil je rust? Wil je een goede relatie met je moeder? Wat wil je?
Het is al een grote stap die je hebt gezet door openbaar te maken, dat je ergens mee zit en dat je het moeilijk mee hebt. Ik denk dat de volgende stap is, dat je hier nog meer over gaat praten en begint met een relatie met jezelf. Doet dit vooral onder professionele begeleiding (hetzij volgens oude leer, hetzij de antroposofische manier of iets anders wat je aanspreekt, maar doe het met iemand die professioneel is).
Realiseer je dat je nu een volwassen persoon bent en datgene wat je als kind van je ouders mocht verwachten (liefde, veiligheid, kindzijn, etc.) daarin kan je nu zelf in voorzien. Dit eventueel van je ouders verwachten heeft nu geen zin meer. Door aan de relatie met jezelf te werken, krijg je meer vertrouwen in jezelf, hoef je dingen ook niet bij een ander te zoeken en ben je dus minder kwetsbaar.
En onthoud dat je niet de enige bent met bagage uit je jeugd. Door niet over te durven te praten met vriendinnen/vrienden/partner etc., zorgt voor afstand in de relatie met derden, waardoor je nog meer in een isolement terecht komt. Door erover te praten en meerdere zienswijzen aan te horen, zorgt ervoor dat je de boel kan relativeren, dat je zelf ook aan het denken wordt gezet en soms geven je vriendinnen/vrienden/partner jou net die schop onder je kont als je dreigt te lang te blijven hangen in je misère.
Succes en sterkte met alles.
Het is al een grote stap die je hebt gezet door openbaar te maken, dat je ergens mee zit en dat je het moeilijk mee hebt. Ik denk dat de volgende stap is, dat je hier nog meer over gaat praten en begint met een relatie met jezelf. Doet dit vooral onder professionele begeleiding (hetzij volgens oude leer, hetzij de antroposofische manier of iets anders wat je aanspreekt, maar doe het met iemand die professioneel is).
Realiseer je dat je nu een volwassen persoon bent en datgene wat je als kind van je ouders mocht verwachten (liefde, veiligheid, kindzijn, etc.) daarin kan je nu zelf in voorzien. Dit eventueel van je ouders verwachten heeft nu geen zin meer. Door aan de relatie met jezelf te werken, krijg je meer vertrouwen in jezelf, hoef je dingen ook niet bij een ander te zoeken en ben je dus minder kwetsbaar.
En onthoud dat je niet de enige bent met bagage uit je jeugd. Door niet over te durven te praten met vriendinnen/vrienden/partner etc., zorgt voor afstand in de relatie met derden, waardoor je nog meer in een isolement terecht komt. Door erover te praten en meerdere zienswijzen aan te horen, zorgt ervoor dat je de boel kan relativeren, dat je zelf ook aan het denken wordt gezet en soms geven je vriendinnen/vrienden/partner jou net die schop onder je kont als je dreigt te lang te blijven hangen in je misère.
Succes en sterkte met alles.
zaterdag 5 december 2009 om 11:42
Hmm, je schrijft zelf dit:
Ik heb geen zin in contact met iemand bij wie ik iedere keer geirriteerd moet raken of op wie ik me boos voel worden, want dan kwets ik hem daarmee en dan voel ik me weer schuldig soms terwijl ik toch goed weet dat dat absoluut niet terecht is.
of dat ik me nietgoed voel als mens...
maarja.........
er zijn ook wel andere kanten aan hem, delen die ik soms mis.
Ik ben nogal verbaasd dat je je schuldig voelt om hem te kwetsen!
Wat doet hij dan....hij kwetst toch iedereen, jou, je moeder.
Ik zou er maar mee beginnen om hem niet meer te zien, dat incident van de blote voeten naar buiten zou voor mij ook al genoeg zijn. Je zult het toch onder ogen moeten zien, je vader is een onredelijke man die in de knoop zit met zichzelf, maar dat is zijn probleem. En idd. voor jouw eigen gevoel zou het beter zijn als je met een professional zou praten.
Ik heb geen zin in contact met iemand bij wie ik iedere keer geirriteerd moet raken of op wie ik me boos voel worden, want dan kwets ik hem daarmee en dan voel ik me weer schuldig soms terwijl ik toch goed weet dat dat absoluut niet terecht is.
of dat ik me nietgoed voel als mens...
maarja.........
er zijn ook wel andere kanten aan hem, delen die ik soms mis.
Ik ben nogal verbaasd dat je je schuldig voelt om hem te kwetsen!
Wat doet hij dan....hij kwetst toch iedereen, jou, je moeder.
Ik zou er maar mee beginnen om hem niet meer te zien, dat incident van de blote voeten naar buiten zou voor mij ook al genoeg zijn. Je zult het toch onder ogen moeten zien, je vader is een onredelijke man die in de knoop zit met zichzelf, maar dat is zijn probleem. En idd. voor jouw eigen gevoel zou het beter zijn als je met een professional zou praten.
donderdag 11 maart 2010 om 01:53
Alsnog bedankt voor de reacties.
Even reageren...
Ik ben trouwens enig kind, ik kan het niet delen met iemand.
Daarmee bedoelde ik, dat er geen broer/zus/ andere familie is, met wie ik dit samen heb meegemaakt, dus die weet hoe vader kan zijn.... (alleen moeder weet dat)
Verder praat ik er wel over met psych ed. Vrienden begrijpen niet alles.
Mijn vader kwam vandaag op bezoek, en ik probeerde te beginnen over iets wat me dwars zit- van de afgelopen paar jaar- , toen hij heel emotioneel werd en zei 'ja, ik ben ook heel slecht' ed. ed.
Dus hij is heel snel emotioneel.
En ik heb al lang een brief, maar hij is heel snel emotioneel- beledigd. En kan dan...kwaad worden.
Waar ik ook aan denk, is hoe hij het brengt aan zijn (nieuwe) vriendin..
Even reageren...
Ik ben trouwens enig kind, ik kan het niet delen met iemand.
Daarmee bedoelde ik, dat er geen broer/zus/ andere familie is, met wie ik dit samen heb meegemaakt, dus die weet hoe vader kan zijn.... (alleen moeder weet dat)
Verder praat ik er wel over met psych ed. Vrienden begrijpen niet alles.
Mijn vader kwam vandaag op bezoek, en ik probeerde te beginnen over iets wat me dwars zit- van de afgelopen paar jaar- , toen hij heel emotioneel werd en zei 'ja, ik ben ook heel slecht' ed. ed.
Dus hij is heel snel emotioneel.
En ik heb al lang een brief, maar hij is heel snel emotioneel- beledigd. En kan dan...kwaad worden.
Waar ik ook aan denk, is hoe hij het brengt aan zijn (nieuwe) vriendin..
donderdag 11 maart 2010 om 02:02
Lieve babbelbet,
Ik denk dat je even niet moet stilstaan bij het feit of je je vader kwetst/emotioneel beledigd. Je vaders gedrag heeft jouw ook gekwetst en je hebt het recht om nu met jezelf bezig te zijn zonder er over na te denken wat dit met hem doet. Hij heeft ook keuzes gemaakt die kwetsend waren, waarom mag jij dit nu dan niet.
Het gaat nu even om jouw en niet om je vader...
Ik denk dat je even niet moet stilstaan bij het feit of je je vader kwetst/emotioneel beledigd. Je vaders gedrag heeft jouw ook gekwetst en je hebt het recht om nu met jezelf bezig te zijn zonder er over na te denken wat dit met hem doet. Hij heeft ook keuzes gemaakt die kwetsend waren, waarom mag jij dit nu dan niet.
Het gaat nu even om jouw en niet om je vader...
donderdag 11 maart 2010 om 07:08
Lieve Babbelbet,
Een heel herkenbaar verhaal. Ik heb zelf ook een zeer moeilijke relatie met mijn vader of beter gezegd geen. Soortgelijke jeugd, m'n vader kon om de kleinste dingen erg kwaad worden en met nm mijn moeder en broer moesten het vaak ontgelden, mijn moeder was een waardeloze vrouw en werd om het minste en geringse uitgescholden etc. Mijn moeder was in die tijd behoorlijk depressief en kon me herinneren dat ik als klein meisje weleens 's nachts bij m'n moeder ging kijken of ze nog wel ademhaalde omdat ik weet dat m'n vader haar ook weleens geslagen heeft. En ik trok me erg vaak terug op m'n kamer om de ruziesfeer te ontlopen, leefde in mijn eigen wereldje en was doodongelukkig. Ik wil niet al te veel in detail treden hier op het forum maar waar ik tot op de dag van vandaag tegenaan blijf lopen is dat mijn vader totaal geen verantwoordelijk neemt voor zijn daden, ik mis erkenning van hem voor zijn rol in het gezin, die ik nooit zal krijgen. Ik heb geprobeerd hier weleens over te praten maar in zijn ogen was het zo niet zoals ik het schets en het wordt afgedaan met overal gebeurt wel wat. Ik ben zelf nog niet zo ver om het contact te verbreken maar ik heb al jaren geen band met mijn vader, zie hem wel uit pure plichtpleging maar daar houdt het ook mee op en voor mij hoeft het ook niet meer. Technisch gezien is het mijn vader en ergens geef ik wel om hem maar het was en blijft een waardeloze vader, waar ik nog enigzins anders tegenaan had kunnen kijken als hij al was het maar 1 keer met oprechte excuses aangekomen was maar dat zal nooit gebeuren.
Kortom ik herken me erg in jouw verhaal en echte tips heb ik niet omdat ik zelf nog een manier moet zien te vinden om dit te accepteren (vergeten doe ik 't niet) omdat het als een rode draad door mijn leven blijft lopen. Maar, dat doe je al begrijp ik, praat erover, wat ik namelijk zelf merk is dat praten en een stuk erkenning van anderen al een stuk helpen om het een plek te geven.
Een heel herkenbaar verhaal. Ik heb zelf ook een zeer moeilijke relatie met mijn vader of beter gezegd geen. Soortgelijke jeugd, m'n vader kon om de kleinste dingen erg kwaad worden en met nm mijn moeder en broer moesten het vaak ontgelden, mijn moeder was een waardeloze vrouw en werd om het minste en geringse uitgescholden etc. Mijn moeder was in die tijd behoorlijk depressief en kon me herinneren dat ik als klein meisje weleens 's nachts bij m'n moeder ging kijken of ze nog wel ademhaalde omdat ik weet dat m'n vader haar ook weleens geslagen heeft. En ik trok me erg vaak terug op m'n kamer om de ruziesfeer te ontlopen, leefde in mijn eigen wereldje en was doodongelukkig. Ik wil niet al te veel in detail treden hier op het forum maar waar ik tot op de dag van vandaag tegenaan blijf lopen is dat mijn vader totaal geen verantwoordelijk neemt voor zijn daden, ik mis erkenning van hem voor zijn rol in het gezin, die ik nooit zal krijgen. Ik heb geprobeerd hier weleens over te praten maar in zijn ogen was het zo niet zoals ik het schets en het wordt afgedaan met overal gebeurt wel wat. Ik ben zelf nog niet zo ver om het contact te verbreken maar ik heb al jaren geen band met mijn vader, zie hem wel uit pure plichtpleging maar daar houdt het ook mee op en voor mij hoeft het ook niet meer. Technisch gezien is het mijn vader en ergens geef ik wel om hem maar het was en blijft een waardeloze vader, waar ik nog enigzins anders tegenaan had kunnen kijken als hij al was het maar 1 keer met oprechte excuses aangekomen was maar dat zal nooit gebeuren.
Kortom ik herken me erg in jouw verhaal en echte tips heb ik niet omdat ik zelf nog een manier moet zien te vinden om dit te accepteren (vergeten doe ik 't niet) omdat het als een rode draad door mijn leven blijft lopen. Maar, dat doe je al begrijp ik, praat erover, wat ik namelijk zelf merk is dat praten en een stuk erkenning van anderen al een stuk helpen om het een plek te geven.
donderdag 11 maart 2010 om 07:23
Hoi hoi,
Ik wil ook wel wel eventjes reageren op dit topic.
Grote delen van het verhaal komen overeen met mijn eigen verhaal, ook de schuldgevoelens tegenover jezelf etc.
Ik ben in therapie gegaan om het een en het ander te verwerken.
En dat heeft me goed geholpen.
Vergeet niet dat de schuld NOOIT bij een kind ligt, en jij niet verantwoordelijk bent voor je vader en/of moeder.
Jij bent het kind!
Soms komen die verantwoordelijkheids gevoelens nog wel eens bij me naar boven, maar die kan ik dan gelukkig los laten.
Het zat er ook al zo lang in he.
Knuffel
Ik wil ook wel wel eventjes reageren op dit topic.
Grote delen van het verhaal komen overeen met mijn eigen verhaal, ook de schuldgevoelens tegenover jezelf etc.
Ik ben in therapie gegaan om het een en het ander te verwerken.
En dat heeft me goed geholpen.
Vergeet niet dat de schuld NOOIT bij een kind ligt, en jij niet verantwoordelijk bent voor je vader en/of moeder.
Jij bent het kind!
Soms komen die verantwoordelijkheids gevoelens nog wel eens bij me naar boven, maar die kan ik dan gelukkig los laten.
Het zat er ook al zo lang in he.
Knuffel
donderdag 11 maart 2010 om 19:58
Bedankt voor de reacties!!
Mijn moeder was in die tijd behoorlijk depressief en kon me herinneren dat ik als klein meisje weleens 's nachts bij m'n moeder ging kijken of ze nog wel ademhaalde omdat ik weet dat m'n vader haar ook weleens geslagen heeft. En ik trok me erg vaak terug op m'n kamer om de ruziesfeer te ontlopen, leefde in mijn eigen wereldje en was doodongelukkig
Enigzins herken ik dit zeker, vooral het idee van je zorgen maken om je moeder, 's nachts bij haar gaan kijken ed. Bij mij was het zo dat mijn moeder vaak in de woonkamer sliep bv. toen ik een jaar of 15 was.
Ik wilde mijn moeder altijd graag beschermen, heb laer ook wel geprobeerd toen ik groter was.
Mijn vader trekt zich wat ik zeg allemaal wel erg aan, maar gaat dan huilen / heel erg zielig doen/ hij wordt heeel boos en zegt rare dingen..
Mijn moeder was in die tijd behoorlijk depressief en kon me herinneren dat ik als klein meisje weleens 's nachts bij m'n moeder ging kijken of ze nog wel ademhaalde omdat ik weet dat m'n vader haar ook weleens geslagen heeft. En ik trok me erg vaak terug op m'n kamer om de ruziesfeer te ontlopen, leefde in mijn eigen wereldje en was doodongelukkig
Enigzins herken ik dit zeker, vooral het idee van je zorgen maken om je moeder, 's nachts bij haar gaan kijken ed. Bij mij was het zo dat mijn moeder vaak in de woonkamer sliep bv. toen ik een jaar of 15 was.
Ik wilde mijn moeder altijd graag beschermen, heb laer ook wel geprobeerd toen ik groter was.
Mijn vader trekt zich wat ik zeg allemaal wel erg aan, maar gaat dan huilen / heel erg zielig doen/ hij wordt heeel boos en zegt rare dingen..
donderdag 11 maart 2010 om 20:07
Ja dat heb ik ook altijd zo gevoeld, m'n moeder willen beschermen en mij verantwoordelijk voelen voor haar en daar heb ik geen spijt van en dat is ook niet iets waar ik nu nog moeite mee heb en dat komt omdat de band met mijn moeder er 1 uit duizenden is, wat dat betreft erg getroffen met een hele lieve moeder die er altijd voor me is geweest en nog steeds is dus wat dat betreft compenseert het wel het gebrek aan een leuke & liefdevolle vader, Het probleem bij mij ligt bij mijn vader, zoals eerder aangekaart iemand die zijn rol niet erkent, en als je hem erop aanspreekt doet alsof er nooit iets gebeurd is, zelf lekker doorleeft en anderen met een hoop ellende en verdriet opgezadeld heeft. Ik hoor namelijk keer op keer dat ik er iets mee doet, en dat is ook zo, als ik mijn leven wil leiden zoals ik wil dan moet ik zorgen dat ik e.e.a. achter me laat , maar dat vind ik moeilijk want ik heb weer een leerproces aan m'n broek voor iets waar ik me niet verantwoordelijk voor voel en daar kan ik me nogal kwaad om maken.
