moeite met borderline-vriendin.....

Of ze wel of niet borderline heeft lijkt me in deze niet heel relevant. Je ervaart te weinig wederkeer in de vriendschap, dat moet bepalend zijn voor je. Vraag me ook af of het genoemde gedrag toe te schrijven is aan haar borderline.

Wat maakte al die vijf jaar de vriendschap waardevol voor je? Hoop dat je er niet op uitkomt dat je uit medelijden de vriendschap hebt aangehouden.

Ik heb ook een vriendin met Borderline en vind het ook wel moeilijk. Ik weet wel dat bepaalde dingen gewoon bij haar ziekte horen, hoe rot ook.

Ik probeer wel altijd duidelijk naar haar te zijn. Dus blijf haar vertellen wat het met jou doet dat zij zich zo gedraagt. Vertel haar dat het je verdrietig maakt, of boos. Dat wil niet zeggen dat het dan veranderd hoor, maar ik denk wel dat het iets kan helpen. Spreek je uit en verwacht verder niet te veel van haar, zoek een manier hoe jij er het best mee om kan gaan.

Succes iig!

Ik geloof niet zo in een stempel van 'borderline'. Als iemand zich stom gedraagt naar jou dan moet je daar gewoon wat van zeggen. Als je dat niet durft moet je niet haar borderline daarvan de schuld geven. Jouw vriend verleiden? Is ze gek geworden ofzo? Daar moet je natuurlijk heel boos over zijn tegen haar.



En als ze echt niets te bieden heeft, laat dan het contact gewoon verwateren, want wat heb je aan zo iemand waarbij alles van jouw kant moet komen? Dan moet ze maar leren dat vriendschap niet zo werkt.



En leen nooit geld aan vrienden uit. Dan maar niet op vakantie. Er zijn toch ook andere dingen te doen die geen geld kosten?

wat krijg je terug in deze vriendschap? ik bedoel, waarom vind jij het leuk om bevriend te zijn met haar?

Ik heb ook zo'n 'vriendin' gehad. Op een gegeven moment was ik het ook beu en heb ik een poosje niks van me laten horen. Gewoon om te kijken of er überhaupt nog iets van haar kant kwam. Inmiddels zijn we twee jaar verder en moet ik nòg van haar horen.

Lijkt me een duidelijke zaak, of niet? Soms zijn mensen je vriendschap domweg niet waard. Soms groei je uit elkaar en is het nou eenmaal niet anders. Soms word je doodmoe van mensen en moet je voor jezelf kiezen. Vriendschap moet leuk zijn en niet iets wat moeite kost.

"Borderline" is maar een stempel, zo bestaat er voor elk menselijk gedrag een stempel.

Al deze niet-wetenschappelijke fictieve benamingen van gedragingen zijn terug te vinden in de "DSMIV", het boek van de pseudowetenschap "de Psychiatrie".

Als je vriendin zegt "ja maar ik ben Borderliner" dan is dat dus een rotsmoes en probeert ze haar verantwoordelijkheid naar jou en haarzelf toe te ontlopen, zeker als het gaat om de dingen die jij beschrijft.

Ze zal best een trauma kunnen hebben opgelopen vroeger maar dat staat echt helemaal los van dat gedrag waar je het over hebt...



Je omschrijft een aantal voorvalletjes tussen jou en je vriendin.

Als je daar moeite mee hebt moet je er gewoon voor zorgen dat ze niet meer kunnen gebeuren.

Jullie doen het wel samen...

Zij doet het maar jij laat het toe!

Borderline of niet, maakt niet uit, je hebt en hoeft je gewoon niet op bepaalde (lage) manieren te gedragen. En doet ze dat wel, dan is het ook haar zaak om dat van zichzelf aan te pakken. Borderline zou geen smoes of excuus mogen zijn om bepaald rotgedrag te tonen en/of goed te praten. Je gaat gewoon niet andermans vriend staan te versieren en al zeker niet die van je vriendin. Punt.



Ik zou eens proberen te kijken naar je vriendin als mens (even losgekoppeld van welk stickertje dan ook) en te bedenken in hoeverre je haar een leuk en lief en waardevol mens vindt om bevriend mee te blijven of in te willen investeren in de vorm van een goed gesprek. Als je op je vragen geen goed gevoel scoort, zegt dat meer dan welke psychiatrie stickertjes dan ook. Mensen blijven tot op hoge mate wel zelf verantwoordelijk voor hun gedragingen en dan is het haar ding om eraan te werken.

Iemand die je vriend probeert te verleiden is geen vriendin. Ziekte of niet.

Ik heb ook een vriendin gehad met Borderline. Ze is jarenlang mijn vriendin geweest, maar op een gegeven moment liep het niet lekker meer. Al langere tijd niet, maar uiteindelijk is het gewoon verwaterd.

Ik heb naar mijn idee altijd behoorlijk rekening met haar gehouden en als we ergens waren lette ik er ook altijd op of zij het wel naar haar zin had. En DAT was juist zo vermoeiend, ik had het idee dat alles om haar draaide.

We raakten bevriend in de puberleeftijd en dat ging ook meestal prima. Zoals elkaar steunen wanneer het weer eens uit was met een vriendje, uitgaan etc.

Maar de laatste jaren had ik het idee dat ze er op één of andere manier moeilijk mee overweg kon dat ik een heel ander leven had. Ze accepteerde bepaalde dingen moeilijk. Zo had en heb ik een vriend die ze af zat te kraken omdat ik had gezegd dat hij bijv. zo spontaan was en dat vond ze echt tegenvallen zei ze. Ze had 'm welgeteld een uurtje meegemaakt en hij IS echt het type spontaan en makkelijk in de omgang, dat zegt iedereen. Maakt ook niet uit verder, alleen ik had het idee dat zij dus een deel van mijn leven niet accepteerde. En daar heb ik dus wél moeite mee. Als je mekaar niet kunt accepteren, wat blijft er dan over?

We hebben toen een lang gesprek gehad en ik heb ook tegen haar gezegd dat ik het niet erg vond om rekening met haar te houden, maar dat ze ook weleens aan mij mag vragen hoe het met me gaat. Dat zij mij ook wel eens op mag bellen vanuit haarzelf. Ze zei toen ook dat ze zich niet achter haar ziekte wilde verschuilen, dat het geen excuus was. Tja, omdat ik werk, vriend en andere vrienden ernaast heb, en daarnaast 1 avond in de week op school, belde ik zelf ook wat minder. Maar zij liet dus vrijwel nooit iets van haarzelf horen, het moest bijna alleen nog maar van mij komen. Zo te lezen is dit bij jou ook het geval Vrouwtje83.

Ik hoef voor een vriendschap ook echt niet alleen maar te ontvangen en vind het ook helemaal niet erg als iemand een bak problemen over me uitstort. Maar wederzijdse acceptatie moet er toch zeker wel zijn! Het maakt ook niet uit of een vriendin een ander leven heeft, maar respecteer dat gewoon. En het hoeft ook niet om mij te draaien, maar ze kon ook niet echt blij zijn voor een ander en dat vond ik moeilijk. Gaat een familielid met wie zij heel close is trouwen en vertelt dat aan haar en dan kan zij niet leuk reageren! (terwijl ze de partner wel graag mocht) Dit heeft vast met haar ziekte te maken maar hier kon ik niet bij.

Uiteindelijk is het contact verwaterd, ik werd er een beetje moe van dat alles van mij moest komen. In de puberleeftijd was het erg leuk, maar dat was toen denk ik dan. We hadden weinig overeenkomsten meer denk ik, of dingen waar we een verdere vrienschap op konden bouwen. Ik vind ook dat je de partner van je vriendin moet accepteren, je hoeft er geen vrienden mee te worden, maar simpelweg omdat het de vriend van je VRIENDIN is.

En Vrouwtje, als ik jouw verhaal zo lees dan zou ik echt kappen met deze vriendschap. Je vriend verleiden, hoe haalt ze het in haar hoofd?? Dat is toch geen vriendin!? Dat gaat echt te ver.

Misschien zijn er bij jou nog wel dingen waarop je een verdere vriendschap kunt bouwen. Maar ik krijg niet de indruk dat je haar erg zou missen als er geen contact meer is of wel?

Bekijk het zo: hoe moet je vriendin ooit normaal gaan functioneren als ze het signaal krijgt dat je probleemloos herhaaldelijk andermans vriend kunt proberen te verleiden. Het is ook in haar belang dat mensen grenzen stellen en dat ze leert dat op een gegeven moment de maat gewoon vol is.

Pris, dat deed mijn 'vriendin' nou ook: nooit blij kunnen zijn voor een ander. Op een gegeven moment zei ze op msn tegen me dat ze er niet langer tegen kon dat iedereen maar een partner had en zij niet. Ik had haar net verteld dat mijn man en ik zouden gaan trouwen, en het enige wat ik kreeg was een paar minuten stilte en toen die opmerking. Ik vatte het toen op als jaloezie en ik denk dat ik daarmee niet ver naast de waarheid zit.



Lekker makkelijk om dit soort rotgedrag en afgunst maar onder de noemer 'Borderline' te gooien. Van 'normale' mensen wordt dit niet geaccepteerd, van een Borderliner wel. Waarom?

Hoi Setter,



Dat had ik dus ook aan die vriendin gevraagd toen ze zo reageerde op het aankomende huwelijk van haar familielid. Of ze het soms erg vond dat zijzelf alleen was. Maar dat was de reden niet zei ze, ze wist niet waarom ze zo reageerde. Tja, dan vraag ik me echt af wat er dan wél is. Jaloezie was het volgens haar niet. Het kan met haar ziektebeeld te maken hebben maar dat is dan jammer hoor. Ze mag ook best nadenken voordat ze wat zegt. Ook dacht ik: als ze al niet eens blij kan zijn voor haar familielid, hoe zou ze dan bij mij reageren als ik ga trouwen?

Ik denk dat ze het moeilijk vond dat ik ook nog andere bezigheden, vriendinnen en een vriend heb. Ze had verder geen werk, weinig contacten en door een uitkering zat ze financieel ook erg krap. Bovendien had ze al jaren last van die ziekte. Dus nee, het zal echt niet makkelijk voor haar zijn geweest. (en nog steeds niet denk ik maar dat weet ik niet nu) Maar dan NOG draait het in een vriendschap om 2 personen. Ik hoef niet hetzelfde terug te ontvangen hoor, echt niet, maar dit was naar mijn idee te ongelijkwaardig. Ik vind wel dat je mekaar dingen mag gunnen! En vind het echt raar dat ze zo negatief deed over mijn vriend terwijl ik haar niet eens vroeg wat ze van hem vond. En als het dan echt een foute vent was, dan begrijp ik dat nog wel. Maar dat is totaal niet aan de orde. Ze heeft zelf ook vriendjes gehad en ik zou zoiets dus niet zeggen maar blij voor haar zijn dat ze er gelukkig mee is. Dat kon zij blijkbaar niet.



Schoof jouw vriendin dan alles onder de noemer "Borderline?" Dat deed die van mij nog niet, op sommige punten vond ze ook dat het misschien geen excuus was.

Ik nam het ook altijd voor haar op als anderen negatief over haar spraken als ze er niet bij was. Ze heeft in het begin van onze vriendschap toen we pubers waren ook een keer tegen mijn moeder gezegd hoeveel ik wel niet gedronken had tijdens het uitgaan. Nou waren mijn ouders vrij makkelijk en mijn moeder vond het toen al raar dat een vriendin dat gaat vertellen. Had ze ook gelijk in, al verdedigde ik haar toen zelfs nog. Zou ik tegen haar ouders nooit gezegd hebben, daar ben je toch vriendinnen voor.

Wat was/waren voor jou de grootste redenen dat je het niet erg vond geen contact meer te hebben? Bij mij was het dus dat gebrek aan acceptatie/respectatie van/voor een ander. En ik vond het ook erg jammer dat ik bijna niks leuks met haar kon gaan doen. Van het strand hield ze niet, voor winkelen had ze geen geld (oké da's dan wel logisch), met eten deed ze altijd moeilijk want moest verantwoord zijn en ze lustte vrij weinig en we zijn een keer een paar dagen weggeweest wat op zich wel leuk was, maar het moest ook niet langer zijn want ze klaagde heel snel en zag veel dingen negatief. Tja en dus dat ze niet blij kan zijn voor een ander.

Hoi Pris,



mijn vriendin had heel veel last van jaloezie, op vele vlakken. Als ik met haar vriend aan het praten was dan kwam ze er tussen met de meest onnodige vragen of ze ging ruzie met hem zoeken. Als mijn vriend met hem praatte dan ging ze herrie schoppen om niks.

We waren een keer op visite toen ze nog samenwoonde met haar vriend en die vriend had zin in patat dus wij nodigden hun uit om dan bij ons patat te komen eten die avond. Vriend vond dat leuk maar zij wou niet mee, want ze wilde soep koken. Dat had ze die ochtend besloten en dus ging dat gebeuren. Okee, prima.



De soepgroente lag nog in de vriezer, dus dat ontdooide ze snel even in de magnetron. Even later stormde ze de kamer in met een hoop kabaal en een ontsteld gezicht.. ik dacht dat ze beestjes in de soepgroenten gevonden had ofzo, maar nee: er zat paprika in die zak groente en ze lustte toch geen paprika en had hij daar nou niet op kunnen letten bij het boodschappen doen en waar had hij dat gekocht!?!?!?! En hij mocht absoluut NOOIT meer daar soepgroente halen want deze soepgroente met deze paprika was toch niet te eten!



Poeha om niks dus. Als ze bij ons langskwamen dan zei ze, zodra haar vriend met mijn man even richting schuur ging, dat ze wel zometeen naar huis wilde, en dat hij niet te lang mocht wegblijven. Altijd en eeuwig dat gedram



Mijn man heeft dat dus eens uitgetest en heeft haar vriend binnen 10 minuten na aankomst meegenomen naar de schuur. Ze zouden blijven eten, maar toen verzon ze dus ter plekke dat ze niet lekker was en zo naar huis wilde. Kwartiertje later gingen ze weg......later hoorde ik van haar vriend dat er niks aan de hand was maar dat ze geen zin had om te blijven eten. Heel raar allemaal altijd.



En ja, ze gooide het altijd op haar borderline, en als dat niet te pas kwam dan kwam het door haar moeder. Zelfs toen ze in therapie ging en ze zelf vond dat ze enorm gegroeid was in haar ontwikkeling schreeuwde ze nog om aandacht. Keihard haar hond roepen: "piemel!!!"...zo over straat



Ik heb haar ook lang verdedigd maar op een gegeven moment begon ik me voor haar te schamen. Borderline is niet leuk om te hebben en het lijkt me vreselijk om daar iedere dag tegen te moeten vechten, maar als je als vriendin iedere keer ergernis hebt over haar jaloezie en afgunst, haar ongeremde emoties en negativiteit en het eindeloze aandachttrekken in jouw gezelschap dan houdt je geduld een keer op. En op dat moment is het niet moeilijk afscheid te nemen of contact te laten verwateren. Dat doe je dan uit zelfbescherming.



Vrouwtje83: zij is dus een vriendin van een vriend van jullie, begrijp ik? Als ze dan weer contact zoekt hou je de boot een beetje af, reageer je niet te gretig. Jij mag voor jezelf kiezen hoor, je bent haar niks verplicht. Als jij geen zin hebt om met haar om te gaan is dat jouw goed recht. Als je haar dat niet direct durft te zeggen dan laat je haar dat subtiel merken.

Setter, moest erg lachen om die hond "Piemel!" hahaha, nee dat soort dingen deed mijn vroegere vriendin gelukkig niet! Word je niet erg blij van. Wat zij dan bijv. deed was in een groep met mensen (dat vond ze ook heel moeilijk dus toch knap dat ze het probeerde) stil voor zich uit gaan zitten kijken. Of een keer toen waren mijn ouders op vakantie en gingen we een weekendje langs, was ook aan het begin van onze vriendschap. We gingen uit eten dus mijn ouders zeiden, ik denk als een soort poging zodat ze zich thuis ging voelen, leuk, nu hebben we een extra dochter mee! Kon ze ook niet echt waarderen want ze reageerde erg koel. Vervolgens was ze toen we weer terug waren ineens weg. Bleek dat ze haar ouders aan het bellen was (heel demonstratief) want ze miste ze zo. (we waren welgeteld een dag weg en zij hing echt nooit aan haar ouders).

Wat ze ook regelmatig deed, was zich snel aan alles en iedereen ergeren. Waren we ergens uit eten, zat ze weer te zuchten en te klagen en geergerd te kijken naar andere mensen. Hallo, WIJ zijn gezellig uit eten! Moet je je nou echt aan alles en iedereen meteen storen?? Tja en bij mij was ook een grote reden dat ze het moeilijk vond blij voor me te zijn. Mijn vriend mocht ook niet mee komen naar haar verjaardag!

Ik zag het al helemaal voor me dat als we later getrouwd zijn ze met een sjaggerijnig gezicht op de bruiloft zit, en mochten we een kind hebben dan zie ik haar er ook nog wel voor aan om te zeggen dat ze het een lelijke baby vind, dat soort dingen.

Ik heb altijd veel te veel gelet op of zij het wel naar haar zin zou hebben. En natuurlijk mag dat op zekere hoogte ook best wel. Maar zij had wat dat betreft de touwtjes wel in handen. Was altijd bang voor een afkeurende reactie. En da's niet goed in een vriendschap.

Dat is denk ik ook een belangrijk punt...dat je te veel gaat letten op je vriendin. Steeds gaat kijken of zij het wel naar haar zin heeft. Dat maakt een vriendschap ongelijkwaardig.

Zo te lezen zijn dit geen leuke vriendschappen.



Ik heb zelf borderline maar herken mijzelf totaal niet in deze verhalen.



Ik vind het ook erg jammer dat de verhalen over mensen met borderline vaak gelijk staan aan egoistisch of a-sociaal gedrag.

Want dat is vaker niet zo dan wel.



Het enige wat ik wel herken is de moeite met contact onderhouden.

In mijn vriendschappen komt dat ook vaker van hun kant dan van mij.

Maar ik ben ze altijd onzettend dankbaar dat ze dat blijven doen.

Anders zou ik echt in een isolement raken.

Het is heel fijn dat mijn vriendinnen dat niet laten gebeuren.

Ik voel mij wel vaak schuldig en zeg dat dan ook.

Ze begrijpen het wel maar schudig hoef ik mij niet te voelen volgens hen.

Van 1 vriendin krijg ik gewoon op mijn kop,haha!

Die is gewoon lekker recht voor zijn raap.

Deze vriendschap bestaat inmiddels ook al heel lang.



Sommige dingen die hier beschreven zijn vind ik gewoon belachelijk (vriend verleiden?) En daar is borderline geen excuus voor.

Ik vind dat je dat sowieso niet als excuus mag gebruiken.

ik heb ook een vriendin met borderline. en heb heel wat met haar meegemaakt.

wat ik hiervan geleerd is, is dat ik haar accepteer zoals ze is, en daardoor rekening hou dat ze weer es met haar onvoorspelbare buien komt.

er zijn tijden geweest dat we super intensief contact hadden en tijden waarin ze niks liet horen.

wat ik hierin doe is steeds mijn grens aangeven. bordeliners hebben ook juist nodig dat je je grens aangeeft. dus als ze weer es niks liet horen, gaf ik aan dat ik hiervan baalde. soms betekende dat dat het beter ging tussen ons, soms veranderde dat niks. accepteren dat het zo liep, maar wel mijn grens aangeven, hielp mij enorm.

sinds ze een relatie heeft is het contact sterk verminderd en ik vind het prima zo. ik kijk wel hoe het verder loopt, heb minimale verwachtingen.

het is en blijft een ontzettend lieve en bijzondere meid met een enorme gebruiksaanwijzing. ik ken die gebruiksaanwijzing goed, hou mijn verwachtingen laag zodat ze me niet kan teleurstellen maar geef wel mijn grenzen aan als ze te ver gaat.

Iry, vat het alsjeblieft niet persoonlijk op. Mijn verhaal gaat over die toenmalige vriendin, hoe zij was en hoe zij het op haar borderline afschoof. Hoe zij zich soms gedroeg was op het asociale af en ik heb mij vaak afgevraagd of dat nou echt wel aan haar borderline lag.



Inmiddels wonen wij zo'n 4 jaar naast een echtpaar waarvan de vrouw borderline heeft. De gedragingen die zij vertoont lijken maar weinig op de gedragingen van mijn toenmalige vriendin, de enige hele duidelijke overeenkomst is de jaloezie. Je kunt geen drie woorden met haar man wisselen of zij komt eraan, of ze roept hem of ze onderbreekt hem, heel irritant.



Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best moeilijk vind om met borderliners om te gaan, ook met mijn buurvrouw, maar zij heeft wel veel moeite gedaan om haar gedrag te veranderen. Ze komt nogal 'gemaakt' over, maar ze doet haar best en daar heb ik dan wel bewondering voor. Ik weet hoe ze ook kan zijn (ze hebben nogal vaak ruzie en dan schreeuwen ze zo hard dat wij ze kunnen horen, en we wonen beiden vrijstaand), maar in gezelschap doet ze ontzettend haar best om geïnteresseerd over te komen en rustig en beleefd te blijven. En dat vind ik knap van haar!

Vrouwtje83 schreef op 28 mei 2008 @ 09:58:

[...]



...

Toch blijf ik het ergens lullig vinden, ze heeft al niet al te veel vrienden en vooral in haar nieuwe vriendenkring verteld ze niemand dat ze deze aandoening heeft, waardoor niemand snapt waarom ze zich gedraagd, zelfs aan haar schoonouders weten van niets, waardoor hun ook zoiets hebben van: wat heeft m'n zoon nu aan de haak geslagen.... ik blijf dit een kwalijke zaak vinden....

Vraagje: wat vind je precies 'lullig'? Vind je het lullig dat ze weinig vrienden heeft of vind je het lullig zoals ze zich gedraagt?

Dus een vriendin die je vent wil versieren wil jij nog steeds "redden" van de eenzaamheid?



Dat begrijp ik echt niet sorry.



Stop maar met "redden" gaat je nooit lukken. Dat moeten mensen namelijk zelf willen en doen. Hoe goed jij het misschien ook bedoeld.