Psyche
alle pijlers
Moet ik het doen of er helemaal afstand van nemen??
vrijdag 29 mei 2009 om 15:02
Hallo,
Ik zelf doe ook de opleiding tot verpleegkundige in psychiatrie.
Ik denk dat je gewoon met je opleiding moet startten, tijdens je opleiding wordt je goed begeleid, en kan je altijd en overal met iemand praten.
Er zijn verschillende soorten afdelingen met verschillende soorten zorgvragers met geesteziekte, je weet denk ik nog niet welke afdeling je komt? Wacht dit gewoon af. Misschien kun je een aanvraag doen?
Verlies ook niet uit het oog wat jou heeft bewogen deze opleiding te kiezen. Ik neem aan dat je hier niet zomaar blinde weg voor kiest. Ik zou zeggen, spring in het diepe, je komt er vanzelf achter hoe het je bevalt, en stoppen kan en mag altijd...
Ik zelf doe ook de opleiding tot verpleegkundige in psychiatrie.
Ik denk dat je gewoon met je opleiding moet startten, tijdens je opleiding wordt je goed begeleid, en kan je altijd en overal met iemand praten.
Er zijn verschillende soorten afdelingen met verschillende soorten zorgvragers met geesteziekte, je weet denk ik nog niet welke afdeling je komt? Wacht dit gewoon af. Misschien kun je een aanvraag doen?
Verlies ook niet uit het oog wat jou heeft bewogen deze opleiding te kiezen. Ik neem aan dat je hier niet zomaar blinde weg voor kiest. Ik zou zeggen, spring in het diepe, je komt er vanzelf achter hoe het je bevalt, en stoppen kan en mag altijd...
vrijdag 29 mei 2009 om 15:09
Enerzijds denk ik dat alles heel dichtbij komt en het erg confronterend voor je zal zijn.
Anderzijds denk ik dat, naarmate je mee leert tijdens je opleiding, je de situatie van je moeder steeds objectiever kunt bekijken en hiervan afstand kunt nemen.
Ik denk niet perse dat het onverstandig is.
Waarom heb je in de eerste instantie gesolliciteerd naar deze opleidingsplaats? Is die motivatie nog steeds van toepassing? Kan het zijn dat je 'slechts' last hebt van koudwatervrees?
Anderzijds denk ik dat, naarmate je mee leert tijdens je opleiding, je de situatie van je moeder steeds objectiever kunt bekijken en hiervan afstand kunt nemen.
Ik denk niet perse dat het onverstandig is.
Waarom heb je in de eerste instantie gesolliciteerd naar deze opleidingsplaats? Is die motivatie nog steeds van toepassing? Kan het zijn dat je 'slechts' last hebt van koudwatervrees?
vrijdag 29 mei 2009 om 15:12
Haihai,
Stoppen brengt geen risico's met zich mee. Natuurlijk krijg je uitbetaald, en je boeken als het goed is ook gratis, deze moet je na het stoppen weer inleveren.
Stoppen wilt zeggen dat je dus ontslag neemt bij je instelling.
Salaris krijg je omdat je werkt, dit kunnen ze dus niet van je afnemen en je bent ze niets schuldig.
Ik denk dat je heel veel plezier gaat hebben met je nieuwe opleiding en op de werkvloer!!
Stoppen brengt geen risico's met zich mee. Natuurlijk krijg je uitbetaald, en je boeken als het goed is ook gratis, deze moet je na het stoppen weer inleveren.
Stoppen wilt zeggen dat je dus ontslag neemt bij je instelling.
Salaris krijg je omdat je werkt, dit kunnen ze dus niet van je afnemen en je bent ze niets schuldig.
Ik denk dat je heel veel plezier gaat hebben met je nieuwe opleiding en op de werkvloer!!
vrijdag 29 mei 2009 om 15:12
ik heb hetzelfde ad hand gehad, echter bijna iedereen die in de GGZ gaat werken heeft dergelijke ervaring in zijn of haar netwerk of met zichzelf. Niks geks dus. Belangrijk is: nogal wat hulpverleners gaan anderen helpen om zichzelf te helpen. Ik denk dat je je eigen problematiek redelijk goed doorgewerkt moet hebben om de confrontatie met de problematiek van anderen aan te kunnen. Als je nog geen hulp oid hebt gehad ooit, of je denkt dit nog nodig te hebben, zou ik dus aanraden om een coach/psycholoog oid te zoeken.
Mijn ervaring is wel dat het open zijn over eigen moeilijkheden in de psychiatrie niet super gewaardeerd wordt. Ik ben zelf om die reden in eerste instantie niet aangenomen voor een duaal traject. Toen ik er later niks meer over zei werd ik wel aangenomen bij een andere instelling.
gr suuz
Mijn ervaring is wel dat het open zijn over eigen moeilijkheden in de psychiatrie niet super gewaardeerd wordt. Ik ben zelf om die reden in eerste instantie niet aangenomen voor een duaal traject. Toen ik er later niks meer over zei werd ik wel aangenomen bij een andere instelling.
gr suuz
vrijdag 29 mei 2009 om 15:27
Lichtpuntjes, je zegt da je veel ervaring hebt in de psychiatrie en er veel van weet. dat is je motivatie om voor de opleiding te kiezen.... maar heb je er ook over nagedacht wat het werk inhoudt en of je dat wilt/ aankunt?
Ik denk dat het wel belangrijk is afstand te kunnen nemen van je eigen situatie en achtergrond om dit als werk te kunnen doen. En bij jou vraag ik me eerlijk gezegd af of je dat kunt. Vooral omdat je zegt dat je 'kapot gemaakt'bent.
Mijn mening; ik denk dat je beter wat afstand kunt nemen, aan je eigen verwerking toekomen. En als je dan nog dit werk wilt doen dan alsnog de opleiding volgen.
Ik denk dat het wel belangrijk is afstand te kunnen nemen van je eigen situatie en achtergrond om dit als werk te kunnen doen. En bij jou vraag ik me eerlijk gezegd af of je dat kunt. Vooral omdat je zegt dat je 'kapot gemaakt'bent.
Mijn mening; ik denk dat je beter wat afstand kunt nemen, aan je eigen verwerking toekomen. En als je dan nog dit werk wilt doen dan alsnog de opleiding volgen.
vrijdag 29 mei 2009 om 15:55
vrijdag 29 mei 2009 om 15:56
Is het niet verstandiger om het niet te doen? En bijvoorbeeld eerst alles wat je mee hebt gemaakt (is volgens mij heel wat!) een plekje proberen te geven? Als dat gelukt is, en je hebt nog steeds interesse kan je altijd eerst vrijwilligerswerk gaan doen in de GGZ. Het werk kan erg pittig zijn. Ik werk als sph'er in de GGZ en op sommige afdelingen wordt je met heftige situaties geconfronteerd.
Succes met het nemen van een beslissing!
Succes met het nemen van een beslissing!
vrijdag 29 mei 2009 om 16:29
ik heb, weliswaar in de jeugdhulpverlening, ervaren dat het heeeel anders is om ermee te werken, dan om er in de thuissituatie mee te leven.
de eerste twee jaar zijn wel zwaar, maar dan kun je er met gepaste afstand tegenaan kijken.
misschien zorgt de confrontatie er juist voor dat je voor jezelf een stapje verder komt, omdat het dan allemaal wat beter te begrijpen is. mij heeft het namelijk uiteindelijk alleen maar verder geholpen...
sowieso heb ik nooit de problemen van de clienten mee naar huis genomen...op de een of andere manier zorgt die afstand daar wel voor.
de eerste twee jaar zijn wel zwaar, maar dan kun je er met gepaste afstand tegenaan kijken.
misschien zorgt de confrontatie er juist voor dat je voor jezelf een stapje verder komt, omdat het dan allemaal wat beter te begrijpen is. mij heeft het namelijk uiteindelijk alleen maar verder geholpen...
sowieso heb ik nooit de problemen van de clienten mee naar huis genomen...op de een of andere manier zorgt die afstand daar wel voor.
vrijdag 29 mei 2009 om 17:29
Mmja, als je het zelf ook niet duidelijk hebt... Ik weet niet of zo'n psycholoog het beter kan zien dan jijzelf.
Maar ik ben zélf patiënt geweest, en veel van mijn groepsgenoten, die gingen na hun behandeling een sociale opleiding doen. WO psychologie, of SPH, of maatschappelijk werk (ik weet niet hoe dat precies heet) etc.
Dus het is helemaal niet vreemd. Ik vond psychologie ook interessant, maar was net als jij huiverig, dat mijn interesse voortkwam uit de wens mezelf beter te begrijpen.
Ik weet niet of dat nou zo slecht is, als je je er maar goed bij voelt!
Maar ik ben zélf patiënt geweest, en veel van mijn groepsgenoten, die gingen na hun behandeling een sociale opleiding doen. WO psychologie, of SPH, of maatschappelijk werk (ik weet niet hoe dat precies heet) etc.
Dus het is helemaal niet vreemd. Ik vond psychologie ook interessant, maar was net als jij huiverig, dat mijn interesse voortkwam uit de wens mezelf beter te begrijpen.
Ik weet niet of dat nou zo slecht is, als je je er maar goed bij voelt!
vrijdag 29 mei 2009 om 18:03
Je twijfelt zelf al of je het aankunt.. je zegt dat je, nu je op jezelf woont, eindelijk rust hebt gevonden (wat ik me ook kan voorstellen, je zult heel wat meegemaakt hebben denk ik, je zegt zelf ook 'dat je behoorlijk kapot gemaakt bent). Ik denk dat het een realistische twijfel is, en zeker iets om rekening mee te houden. Misschien is het een beter idee om inderdaad je horizon te gaan verbreden en eens verder te gaan rondkijken.
Wat doe je nu eigenlijk, als ik vragen mag?
Wat doe je nu eigenlijk, als ik vragen mag?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 29 mei 2009 om 19:04
Het lijkt me zowel voor jou als voor jouw eventuele toekomstige clienten prettig als je een andere richting kiest.
Jouw evrvaring is vooral ervaring met je moeder, dat maakt je alles behalve tot expert op het gebied van psychiatrie. Daarbij geef je aan dat die ervaring voor jou negatief is geweest, en dat je nog met een psych in gesprek bent om daar mee om te gaan.
Clienten in de psychiatrie zijn niet je moeder, noch hebben ze behoefte om met jouw issues geconfronteerd te worden.
Jij bent nu bang dat het slecht is voor jou, maar het is net zo reeel om te denken dat het slecht is voor hen. Jij bent nu niet meer het afhankelijke kind en daardoor zouden jouw issues bijvoorbeeld kunnen leiden tot een bevooroordeelde houding ten aanzien van bepaalde clienten of zelfs machtsmisbruik.
Jouw evrvaring is vooral ervaring met je moeder, dat maakt je alles behalve tot expert op het gebied van psychiatrie. Daarbij geef je aan dat die ervaring voor jou negatief is geweest, en dat je nog met een psych in gesprek bent om daar mee om te gaan.
Clienten in de psychiatrie zijn niet je moeder, noch hebben ze behoefte om met jouw issues geconfronteerd te worden.
Jij bent nu bang dat het slecht is voor jou, maar het is net zo reeel om te denken dat het slecht is voor hen. Jij bent nu niet meer het afhankelijke kind en daardoor zouden jouw issues bijvoorbeeld kunnen leiden tot een bevooroordeelde houding ten aanzien van bepaalde clienten of zelfs machtsmisbruik.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 29 mei 2009 om 19:04
Ik doe nu ook de opleiding hbo-v duaal (verkort) en heb al wat ervaring in de psychiatrie.
ik heb het prima naar mijn zin maar er wordt veel van je door de opleiding van jou gevraagd. Vergis je je daar niet in.....
Vooral heel veel reflecteren op je denken en handelen. Als ik het zo lees, zal ik het jou voor nu afraden om met de opleiding te beginnen en volgend jaar te starten.....(of een andere opleiding natuurlijk)
Succes met je keuze!
ik heb het prima naar mijn zin maar er wordt veel van je door de opleiding van jou gevraagd. Vergis je je daar niet in.....
Vooral heel veel reflecteren op je denken en handelen. Als ik het zo lees, zal ik het jou voor nu afraden om met de opleiding te beginnen en volgend jaar te starten.....(of een andere opleiding natuurlijk)
Succes met je keuze!
Nee echt?
zaterdag 30 mei 2009 om 08:32
ik denk dat je psych bedoelt: je zit dan wéér met mensen om je heen die problemen hebben. Het kan bekend zijn voor je en daardoor lijkt het veilig, maar als jij zelf je verleden niet voldoende doorgewerkt hebt dan kan het ook zeker schadelijk zijn voor jezelf (en ook voor patiënten). Waarom niet de reguliere route hbov? Dan kan je altijd psychiatrie kiezen maar je ook oriënteren op ziekenhuis, thuiszorg, jeugdzorg en verstandelijk gehandicapten. Daarnaast wordt er van duaal leerlingen wel meer gevraagd dan van stagiaires, je staat namelijk niet overtallig. Gr suuz
