Psyche
alle pijlers
Na al die jaren toch nog een gesprek aan gaan?
donderdag 16 juli 2009 om 17:46
Ik zal jullie even voorbereiden, dit gaat een lang verhaal worden. Ik schrijf ook onder een andere nick hier op het forum, maar omdat ik niet vind dat iedereen dit van mij hoeft te weten maar ik wel andermans mening wil horen en omdat ik anders wel erg herkenbaar word heb ik speciaal voor dit topic een andere account aangemaakt.
Mijn jeugd was niet best, althans niet in mijn herinnering. Mijn moeder ging bij mijn vader weg toen ik nog geen jaar was. Er was sprake van mishandeling, een alcohol probleem, een te ongeregeld leven, kortom de situatie was onhoudbaar. Rond mijn 4e is mijn moeder getrouwd met de vader van mijn zusjes. Ze heeft wel altijd gezorgd dat er contact bleef tussen mij en mijn vader, weliswaar op haar initiatief maar sinds mijn 12e is die band sterk verbeterd en kan ik nu zeggen dat ik echt een vader aan hem heb. Hij is niet perfect, heeft nog steeds een alcoholprobleem maar ik zie hem wel vrijwel dagelijks en hij is er altijd voor me.
Met mijn ex-stiefvader (mijn moeder is inmiddels van hem gescheiden na 12,5 jaar huwelijk) is het een ander verhaal. Voor het gemak noem ik hem even Piet.
Vanaf mijn zevende jaar ontstond er ruzie tussen mij en Piet. Ik weet niet beter of ik deed het verkeerd. Mijn vader was een niksnut, een dronkenlap, niks waard en waarom wilde ik toch contact met die man. Ik was lui, stom, achterlijk en kon maar weinig goed doen. Er was duidelijke sprake van ongelijke behandeling in vergelijking met mijn zusjes. Mijn moeder sloot haar ogen ervoor. Ze dacht het niet goed te zien, dat het wel mee viel, dat het kwam door haar eigen jeugd dat ze het nu verkeerd zag. En ze was er natuurlijk ook in lang niet alle gevallen bij.
Hoe ouder ik werd hoe hoger de ruzies opliepen, tot het hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt waarop hij zijn handen om mijn keel had tegen de keukenmuur aan. Ik ben weggerend, naar mijn vader toe, inmiddels was ik 15 jaar en toen heb ik het voor het eerst aan mijn vader verteld. Het is de enige keer dat Piet me fysiek aangeraakt heeft, maar het was wel de druppel. Dit was het, dit ging nooit meer goed komen tussen ons. Uiteindelijk zijn de gescheiden dat ik bijna 16 was, ik was niet de enige reden maar het woog wel mee.
Als kind hield ik de thuissituatie altijd stil. Er was 1 vriendinnetje die het voor me opnam als ze bij mij thuis was en er weer eens ruzie was. Ze was ook de enige die het wist, hij had zich een keer laten gaan toen ze bij mij aan het spelen was en daarna kon het natuurlijk niet meer verborgen blijven. Familie wist van niets, leraren, schoolartsen, niemand heeft ooit ingegrepen. Ook niet toen ik uiteindelijk wel wat losliet aan een leraar, en later op het voorgezet onderwijs aan weer een andere leraar, een mentor en een decaan.
Na de scheiding heb ik niet meer met Piet gepraat. Ik was boos, helemaal klaar met hem, blij dat ik van hem af was. En toen kwam de klap. Ik ben bij maatschappelijk werk geweest, ik wilde bevestiging dat ik niet stom dom en achterlijk was. Ik wilde excuses horen. Ik wilde hem horen zeggen dat hij fouten gemaakt had. Maar Piet wilde niet praten, wilde niet met mij naar een therapeut om me te helpen. Hij zag mijn zusjes gewoon, met hun was goed contact maar mij liet hij links liggen.
Ik haalde mijn diploma en hij zei niets, geen gefeliciteerd helemaal niets. Hij was jarig en ik ging erheen want van mijn moeder moest ik mijn goede wil blijven tonen. Maar hij liet niets horen op mijn verjaardag. Ik werd 18 en liet mijn achternaam wijzigen. Dit wilde ik hem persoonlijk vertellen, voor mij was het de manier om definitief los te komen. Maar ik vond het niet iets dat hij kil per brief van de gemeente te horen moest krijgen. En dus ik erheen, samen met mijn moeder, lood in de schoenen. En alles wat hij zei was; “kon dat niet over de telefoon?” Hij had kwaad mogen worden, schreeuwen, huilen alles was goed geweest, maar helemaal geen enkele emotie was de grootste trap na die ik kon krijgen.
Ik ging weer in therapie, leerde voor mezelf opkomen. Mijn zelfvertrouwen terug krijgen. En toch bleef de drang om te horen dat mijn slechte jeugd niet aan mij had gelegen. Dat ik van hem zou horen dat hij fout zat. Maar mijn therapeut en uiteindelijk een msn gesprek met Piet (dat bij toeval tot stand kwam want ik sprak hem eigenlijk nooit meer) leerde me dat ik nooit een excuus zou krijgen. Hij had fouten gemaakt zei ie, maar ik was een moeilijk kind. Ik wilde zelf geen contact meer na de scheiding, hij had me niet links laten liggen. Ik had hem gekwetst door hem af te stoten en hij kon toch nooit iets goed doen bij me.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Door de komst van mijn kind is het contact met Piet hersteld. 1 keer in de week eten mijn moeder, Piet en mijn zusjes samen en daar ben ik regelmatig bij. Hij komt tegenwoordig weer op verjaardagen, ziet mijn kind regelmatig. En bij de verhuizing laatst heeft hij geholpen, hij wil me zelfs financieel steunen omdat ik het niet breed heb. Het heeft jaren geduurd maar ik kan er nu min of meer mee om gaan.
Van de week echter was ik bij mijn moeder. Ze gaat verhuizen en we waren door onze oude schoolspullen aan het gaan. En tussen die schoolspullen kwamen de herinneringen weer boven. De eenzaamheid, het verdriet, het minderwaardigheidsgevoel, de ruzies, het buiten sluiten. Mijn moeder vond toen ook briefjes die ik aan haar had geschreven dat ik jong was. Over de ruzies, over dat ik vond dat Piet minder van mij hield als van mijn zusjes omdat ik niet zijn vlees en bloed was en over nog meer ellende. En nu zit hem daar dus het dilemma.
Zal ik na al die jaren, en juist nu er wel goed contact is toch nog eens proberen er met hem over te praten. Hem te confronteren met die briefjes, met die jeugdherinnering? Ik weet dat ik zal huilen, me heel kwetsbaar zal voelen en als ik weer geen bevestiging krijg zal ik dat weer als een trap na ervaren. Maar ik vind ook dat hij er nu wel heel makkelijk mee weg komt. Ik wil dat hij inziet wat hij me heeft aangedaan. Dat hij dat beseft en erkent. Maar wat als ik niet uit het gesprek haal wat ik er uit wil halen, misschien ben ik dit goede contact wat er nu is dan wel weer kwijt.
Iemand raad?
Mijn jeugd was niet best, althans niet in mijn herinnering. Mijn moeder ging bij mijn vader weg toen ik nog geen jaar was. Er was sprake van mishandeling, een alcohol probleem, een te ongeregeld leven, kortom de situatie was onhoudbaar. Rond mijn 4e is mijn moeder getrouwd met de vader van mijn zusjes. Ze heeft wel altijd gezorgd dat er contact bleef tussen mij en mijn vader, weliswaar op haar initiatief maar sinds mijn 12e is die band sterk verbeterd en kan ik nu zeggen dat ik echt een vader aan hem heb. Hij is niet perfect, heeft nog steeds een alcoholprobleem maar ik zie hem wel vrijwel dagelijks en hij is er altijd voor me.
Met mijn ex-stiefvader (mijn moeder is inmiddels van hem gescheiden na 12,5 jaar huwelijk) is het een ander verhaal. Voor het gemak noem ik hem even Piet.
Vanaf mijn zevende jaar ontstond er ruzie tussen mij en Piet. Ik weet niet beter of ik deed het verkeerd. Mijn vader was een niksnut, een dronkenlap, niks waard en waarom wilde ik toch contact met die man. Ik was lui, stom, achterlijk en kon maar weinig goed doen. Er was duidelijke sprake van ongelijke behandeling in vergelijking met mijn zusjes. Mijn moeder sloot haar ogen ervoor. Ze dacht het niet goed te zien, dat het wel mee viel, dat het kwam door haar eigen jeugd dat ze het nu verkeerd zag. En ze was er natuurlijk ook in lang niet alle gevallen bij.
Hoe ouder ik werd hoe hoger de ruzies opliepen, tot het hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt waarop hij zijn handen om mijn keel had tegen de keukenmuur aan. Ik ben weggerend, naar mijn vader toe, inmiddels was ik 15 jaar en toen heb ik het voor het eerst aan mijn vader verteld. Het is de enige keer dat Piet me fysiek aangeraakt heeft, maar het was wel de druppel. Dit was het, dit ging nooit meer goed komen tussen ons. Uiteindelijk zijn de gescheiden dat ik bijna 16 was, ik was niet de enige reden maar het woog wel mee.
Als kind hield ik de thuissituatie altijd stil. Er was 1 vriendinnetje die het voor me opnam als ze bij mij thuis was en er weer eens ruzie was. Ze was ook de enige die het wist, hij had zich een keer laten gaan toen ze bij mij aan het spelen was en daarna kon het natuurlijk niet meer verborgen blijven. Familie wist van niets, leraren, schoolartsen, niemand heeft ooit ingegrepen. Ook niet toen ik uiteindelijk wel wat losliet aan een leraar, en later op het voorgezet onderwijs aan weer een andere leraar, een mentor en een decaan.
Na de scheiding heb ik niet meer met Piet gepraat. Ik was boos, helemaal klaar met hem, blij dat ik van hem af was. En toen kwam de klap. Ik ben bij maatschappelijk werk geweest, ik wilde bevestiging dat ik niet stom dom en achterlijk was. Ik wilde excuses horen. Ik wilde hem horen zeggen dat hij fouten gemaakt had. Maar Piet wilde niet praten, wilde niet met mij naar een therapeut om me te helpen. Hij zag mijn zusjes gewoon, met hun was goed contact maar mij liet hij links liggen.
Ik haalde mijn diploma en hij zei niets, geen gefeliciteerd helemaal niets. Hij was jarig en ik ging erheen want van mijn moeder moest ik mijn goede wil blijven tonen. Maar hij liet niets horen op mijn verjaardag. Ik werd 18 en liet mijn achternaam wijzigen. Dit wilde ik hem persoonlijk vertellen, voor mij was het de manier om definitief los te komen. Maar ik vond het niet iets dat hij kil per brief van de gemeente te horen moest krijgen. En dus ik erheen, samen met mijn moeder, lood in de schoenen. En alles wat hij zei was; “kon dat niet over de telefoon?” Hij had kwaad mogen worden, schreeuwen, huilen alles was goed geweest, maar helemaal geen enkele emotie was de grootste trap na die ik kon krijgen.
Ik ging weer in therapie, leerde voor mezelf opkomen. Mijn zelfvertrouwen terug krijgen. En toch bleef de drang om te horen dat mijn slechte jeugd niet aan mij had gelegen. Dat ik van hem zou horen dat hij fout zat. Maar mijn therapeut en uiteindelijk een msn gesprek met Piet (dat bij toeval tot stand kwam want ik sprak hem eigenlijk nooit meer) leerde me dat ik nooit een excuus zou krijgen. Hij had fouten gemaakt zei ie, maar ik was een moeilijk kind. Ik wilde zelf geen contact meer na de scheiding, hij had me niet links laten liggen. Ik had hem gekwetst door hem af te stoten en hij kon toch nooit iets goed doen bij me.
Inmiddels zijn we een aantal jaar verder. Door de komst van mijn kind is het contact met Piet hersteld. 1 keer in de week eten mijn moeder, Piet en mijn zusjes samen en daar ben ik regelmatig bij. Hij komt tegenwoordig weer op verjaardagen, ziet mijn kind regelmatig. En bij de verhuizing laatst heeft hij geholpen, hij wil me zelfs financieel steunen omdat ik het niet breed heb. Het heeft jaren geduurd maar ik kan er nu min of meer mee om gaan.
Van de week echter was ik bij mijn moeder. Ze gaat verhuizen en we waren door onze oude schoolspullen aan het gaan. En tussen die schoolspullen kwamen de herinneringen weer boven. De eenzaamheid, het verdriet, het minderwaardigheidsgevoel, de ruzies, het buiten sluiten. Mijn moeder vond toen ook briefjes die ik aan haar had geschreven dat ik jong was. Over de ruzies, over dat ik vond dat Piet minder van mij hield als van mijn zusjes omdat ik niet zijn vlees en bloed was en over nog meer ellende. En nu zit hem daar dus het dilemma.
Zal ik na al die jaren, en juist nu er wel goed contact is toch nog eens proberen er met hem over te praten. Hem te confronteren met die briefjes, met die jeugdherinnering? Ik weet dat ik zal huilen, me heel kwetsbaar zal voelen en als ik weer geen bevestiging krijg zal ik dat weer als een trap na ervaren. Maar ik vind ook dat hij er nu wel heel makkelijk mee weg komt. Ik wil dat hij inziet wat hij me heeft aangedaan. Dat hij dat beseft en erkent. Maar wat als ik niet uit het gesprek haal wat ik er uit wil halen, misschien ben ik dit goede contact wat er nu is dan wel weer kwijt.
Iemand raad?
donderdag 16 juli 2009 om 18:11
Laat het los. waarschijnlijk ga je die excuses toch niet krijgen en voelt het weer als een trap na. het verleden is het verleden, en heb je die excuses nu echt echt nodig?
Meestal komt van het oprakelen van dit soort dingen weinig goeds. misschien moet je het hem maar gewoon vergeven zonder dat hij excuses maakt. omdat dat je pas echt verder helpt en omdat jij groter bent dan hij.
Als het contact nu goed is, laat het dan hierbij.
Meestal komt van het oprakelen van dit soort dingen weinig goeds. misschien moet je het hem maar gewoon vergeven zonder dat hij excuses maakt. omdat dat je pas echt verder helpt en omdat jij groter bent dan hij.
Als het contact nu goed is, laat het dan hierbij.
donderdag 16 juli 2009 om 18:16
Ik had die kerel dus echt niet meer willen zien. Ook niet omdat ik een kind heb of wat dan ook. het zou natuurlijk anders zijn als hij wel in zou zien dat hij fouten gemaakt heeft en hierover het gesprek aan zou durven gaan. Klaarblijkelijk wil (of kan) hij dat niet. Ik zou er helemaal klaar mee zijn geloof ik.
donderdag 16 juli 2009 om 18:39
Ik zou er niet meer op terug komen. Hoewel het heel vervelend is hoe hij je behandeld heeft lijkt het me wel belangrijk dat je dit stuk van je leven achter je laat. Nee je hoeft het niet te vergeten, dat is niet mogelijk.
Maar waarom alles weer oprakelen wanneer het contact nu net weer goed is.
Begrijp ik goed dat jij de achternaam van Piet hebt gekregen? Maar dan niet bij je geboorte neem ik aan. Dan had je de achternaam van je eigen vader lijkt me.
Succes!
Maar waarom alles weer oprakelen wanneer het contact nu net weer goed is.
Begrijp ik goed dat jij de achternaam van Piet hebt gekregen? Maar dan niet bij je geboorte neem ik aan. Dan had je de achternaam van je eigen vader lijkt me.
Succes!
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 16 juli 2009 om 19:17
@Douja, ik was er ook helemaal klaar mee. Jaren lang. Maar omdat het de vader is van mijn zusjes blijf je elkaar tegen komen. Op verjaardagen, met feestdagen etc. Ik heb mijn zusjes nooit willen laten kiezen met dat soort dagen. Dus de eerste jaren was ik er niet met kerst en op hun verjaardag kwam ik als het even kon voor of nadat hij er was en anders was er een status negeren. Maar na jaren praat je toch af en toe met elkaar. In het begin doordat je met meerdere mensen aan een gesprek deelneemt op een verjaardag ofzo. Daarna omdat ik toch wel eens kerst/oud&nieuw wilde vieren met mijn moeder en zusjes. In het begin nam ik me dan stellig voor weg te lopen zodra er een steek onder water kwam. Maar de jaren negeren hadden hun werk gedaan en de steken onder water bleven redelijk uit. En zo ontstond er langzaam contact. Dat kind geboren werd heb ik een kaartje gestuurd, ik kreeg een telefoontje terug om me te feliciteren. We zijn dat punt nu ook alweer een paar jaar voorbij. Maar dat wil zeker niet zeggen dat ik het maar vergeten ben. Of vergeven heb. Zeker nu al die oude briefjes, foto's, schoolschriften met opstellen boven komen.
En ergens denk ik dat het goed is zo. Aan de andere kant zou ik hem ook graag die briefjes willen laten lezen. Willen vertellen hoe ik het heb ervaren, wat het met me deed. maar ik vrees dat het al snel een gesprek zal worden van verwijten over en weer. Ik had het er met mijn moeder over vandaag. Over vroeger, over waarom ze niets deed, over hoe dan uiteindelijk haar ogen geopend werden. En zij denkt er ook over om misschien dan toch een keer met hem te praten, over hoe het echt was. Niet om hem dingen te verwijten maar in de hoop dat hij wel in ziet wat er allemaal fout ging.
@ikbenik. Ik had bij geboorte idd de achternaam van mijn vader. Dat mijn zusje geboren werd heeft mijn moeder mijn achternaam laten wijzigen, door een brief aan de Koningin, in die van Piet. Toen ik 18 werd heb ik die procedure ongedaan laten maken, ook weer door een brief aan de Koningin en bijbehorende procedure. Ik wilde zijn naam onder geen beding meer dragen. Eerder al niet maar helaas was deze procedure pas mogelijk na je 18e verjaardag. En zodra dat dan ook kon heb ik dat gedaan. Om daarmee helemaal los van hem te zijn. En er niet meer dagelijks geconfronteerd te worden met zijn naam.
@Hemmel, Ik herken veel in je verhaal. Ik blijf ook bij tijd en wijle boos. En als ik hem dan weer een stomme opmerking hoor maken moet ik echt op mijn tong bijten om me in te houden en de lieve vrede te bewaren. Maar ik waardeer het ook dat er nu wel goed contact is. Dat mijn kind een opa aan hem heeft. Het is toch degene die mij 15 jaar lang opgevoed heeft, ook al deed hij dat dan slecht. Hij heeft een grote stempel op me gedrukt, me gemaakt tot wie ik ben. Maar ergens zou ik zo graag willen weten dat hij beseft wat hij heeft gedaan. En dat kan dan weer alleen als ik een gesprek aan ga. Met het risico dat het contact weer verslechter. Moeilijk moeilijk
En ergens denk ik dat het goed is zo. Aan de andere kant zou ik hem ook graag die briefjes willen laten lezen. Willen vertellen hoe ik het heb ervaren, wat het met me deed. maar ik vrees dat het al snel een gesprek zal worden van verwijten over en weer. Ik had het er met mijn moeder over vandaag. Over vroeger, over waarom ze niets deed, over hoe dan uiteindelijk haar ogen geopend werden. En zij denkt er ook over om misschien dan toch een keer met hem te praten, over hoe het echt was. Niet om hem dingen te verwijten maar in de hoop dat hij wel in ziet wat er allemaal fout ging.
@ikbenik. Ik had bij geboorte idd de achternaam van mijn vader. Dat mijn zusje geboren werd heeft mijn moeder mijn achternaam laten wijzigen, door een brief aan de Koningin, in die van Piet. Toen ik 18 werd heb ik die procedure ongedaan laten maken, ook weer door een brief aan de Koningin en bijbehorende procedure. Ik wilde zijn naam onder geen beding meer dragen. Eerder al niet maar helaas was deze procedure pas mogelijk na je 18e verjaardag. En zodra dat dan ook kon heb ik dat gedaan. Om daarmee helemaal los van hem te zijn. En er niet meer dagelijks geconfronteerd te worden met zijn naam.
@Hemmel, Ik herken veel in je verhaal. Ik blijf ook bij tijd en wijle boos. En als ik hem dan weer een stomme opmerking hoor maken moet ik echt op mijn tong bijten om me in te houden en de lieve vrede te bewaren. Maar ik waardeer het ook dat er nu wel goed contact is. Dat mijn kind een opa aan hem heeft. Het is toch degene die mij 15 jaar lang opgevoed heeft, ook al deed hij dat dan slecht. Hij heeft een grote stempel op me gedrukt, me gemaakt tot wie ik ben. Maar ergens zou ik zo graag willen weten dat hij beseft wat hij heeft gedaan. En dat kan dan weer alleen als ik een gesprek aan ga. Met het risico dat het contact weer verslechter. Moeilijk moeilijk
vrijdag 17 juli 2009 om 12:54
Wow ik ben helemaal trots op mezelf. Ik heb net mijn oude schoolvriendinnetje van de basisschool opgebeld. Zij was vroeger echt mijn beste vriendinnetje, en ook de enige die wist hoe het bij mij thuis was. Ze was er zo vaak, en nam het zelfs voor me op als ik ruzie had met Piet. Natuurlijk was ze ook een kind en heeft ze dat toen niet bewust gedaan. Maar voor mij is het een van de weinige positieve jeugdherinneringen. Het is iets wat me altijd bij is gebleven en waarvoor ik haar ook altijd eens heb willen bedanken. Dus ik dacht het leven is kort, zeg wat je op je hart heb en bel haar op. En dat heb ik dus gedaan. Ze vond het heel leuk, en knap dat ik dat na al die jaren toch nog wilde zeggen. Binnenkort gaan we samen ergens wat drinken en misschien dat zij nog wel dingen weet die zorgen dat er ook wat positieve jeugdherinneringen boven komen in plaats van alleen maar de ruzies en ellende.
vrijdag 17 juli 2009 om 23:10
Soms zal je moeten accepteren dat je niet van de ander krijgt wat je hoopt. Hoe graag je het ook wil, hoe hard je het ook nodig hebt en hoe terecht het ook zal zijn. En dan moet je uiteindelijk met jezelf verder. Erkenning voor wie je bent en wat je hebt meegemaakt kan je leren uit jezelf te halen. Die man moet met zichzelf verder. Laat hem zijn eigen lasten dragen. Hij heeft jou belast maar dat kan je van je af gooien. Hij zal het altijd met zich meedragen, bewust of onbewust. Dat kan hij oplossen, maar dat zal hij naar alle waarschijnlijkheid niet doen.
Het leven is wat dat betreft niet altijd eerlijk. Het enige wat je kunt doen is jezelf ervoor beschermen. Dus bescherm jezelf voor nieuwe teleurstellingen. Het is gebeurt... je leven gaat verder...
Het leven is wat dat betreft niet altijd eerlijk. Het enige wat je kunt doen is jezelf ervoor beschermen. Dus bescherm jezelf voor nieuwe teleurstellingen. Het is gebeurt... je leven gaat verder...
vrijdag 17 juli 2009 om 23:13
Als je trouwens gaat accepteren wat er is gebeurt en het los gaat laten, DAN PAS komen de leuke herinneringen weer naar boven. DAN PAS heb je er weer ruimte voor. Alle herinneringen die je naar boven haalt met die vriendin (wat op zichzelfstaand heel leuk is) zal besmet worden met je huidige gevoelens. Er is waarschijnlijk nog geen plaats voor.
