na jaren ziekte weer studeren: spannend!

Hoi Allemaal!



Regelmatig lees ik mee op het forum, maar zelf nog niet vaak iets gepost, in ieder geval geen onderwerp!



Voor het volgende zoek ik een luisterend oor.

Sinds ik 4,5 jaar geleden mijn middelbare school diploma heb gehaald, ben ik vrij gauw ziek geworden. Iets zeldzaams aan mijn imuunsysteem, waardoor ik amper energie had en veel ziek was.



Om die reden was het studeren heel zwaar, ik heb uiteindelijk mijn propedeuse wel behaald. Colleges heb ik heel weinig bij kunnen wonen, en energie om iets met vriendinnen te ondernemen of een 'studentenleven' te hebben had ik niet. Omdat ik in een andere stad was gaan studeren dan waar ik op de middelbare school zat, zaten al mijn vroegere vriendinnen aan de andere kant van het land. Gelukkig heb ik wel een hele lieve vriend die al die tijd wel bij mij is gebleven en me door dik en dun heeft gesteund.



Uiteindelijk werd mijn toestand zo slecht dat ik na het behalen van mijn P ben gestopt met studeren en weer bij mijn ouders ben gaan wonen, ik was helaas te ziek om verder te gaan en trok het op die manier ook niet meer.

Gelukkig is in dat zelfde jaar wel een goede behandelmethode gevonden, maar dit kost ontzettend veel tijd. Ik zit nu 1,5 jaar thuis, en er is al vooruitgang. Regelmatig bloedprikken, gaat allemaal vooruit. Kortom, de vooruitzichten zijn zo goed dat ik waarschijnlijk helemaal weer kan functioneren over een paar maanden, met medicijnen weliswaar maar dat geeft niet!



Met deze nieuwe mogelijkheden lijkt het me super om weer te gaan studeren, want dat kan dan! Ik ben nog jong, 22 jaar, en vind het super dat ik zo nog weer een nieuwe kans krijg om te gaan studeren en een leuker leventje te krijgen. Een nieuwe start.



Maar: Ik vind het zo doodeng! Ik was in die tijd zo op mijzelf aangewezen, zo veel alleen ziek thuis, zo weinig sociale contacten, zo veel moeite om elke keer de eindjes weer aan elkaar te knopen met de studie. Dit gegeven roept bij mij angst op als ik denk aan weer gaan studeren (ook al weet ik dat dit straks anders is). Kortom, ik ben super blij dat ik straks weer een normaal leven kan gaan hebben met sociale contacten, sporten, studeren, leuke dingen doen: eigenlijk wat normaal is voor iemand van mijn leeftijd. Maar dit is voor mij zo lang niet normaal geweest dat ik het ook heel spannend vind, en mijn associatie is gewoon door mijn ervaring niet meer juist.



Het zou fijn zijn als iemand tips heeft, maar eigenlijk zoek ik ook vooral een luisterend oor. Momenteel loop ik ook bij een psycholoog om nog e.e.a. te verwerken en aan de onzekerheid te werken.



Liefs en fijne feestdagen,



Kleinmeisje

Bedankt voor jullie lieve reacties! Het was inderdaad een nare tijd.



Om even in te gaan op de tips van flauwegeit; ik heb inderdaad toen ik studeerde gebruik gemaakt van de mogelijkheden voor studenten met een aandoening. Dat was prettig, maar uiteindelijk was ik toch te ziek om verder te gaan. Maar ik ga het zeker straks weer vermelden en kijken wat ik nog aan extra ondersteuning nodig heb, het zou fijn zijn als ik er langer over kan doen als het nodig is.



Ik verwacht niet dat ik direct alles kan, zeker niet. Maar uiteindelijk is de verwachting dat ik volledig genees, dus uiteindelijk zal ik alles kunnen. Wanneer dat precies zal zijn.. geen idee! Maar zal tussen een paar maanden en een half jaar zal ik al heel goed kunnen functioneren (ongeveer als ieder ander, maar dan moet ik nog geen gekke dingen willen doen als veel uitgaan en mag nog niet sporten dan, tot dat ik echt genezen ben) schat de dokter, best snel al dus! Ik had idd ook het idee om eerst er vanuit te gaan dat ik nog niet alles kan, en me te richten op studeren en sociale contacten. Sporten mag ik dan sowieso helaas nog niet.



Mij leek de intro van de 1e jaars ook heel leuk, maar mijn ervaring van de vorige is dat het overdag veel fysieke activiteiten zijn en 's nachts uit gaan. Dat uitgaan moet ik tegen die tijd wel weer wat kunnen, maar niet een aantal nachten achter elkaar. Mijn arts heeft me zelfs gewaarschuwd dat ik nog moet uit kijken met dat soort dingen, ik riskeer dan een volledige terugval en kan dan weer van voren af aan beginnen met de jaren lange behandeling...Maar misschien dat als het straks in de zomer toch heel goed gaat dat ik het wel overweeg!



Studievereniging is inderdaad een goed idee! Studentenvereniging inderdaad nog niet echt haha.



Het leek mij een idee om iets van een cursus te doen om wat mensen te leren kennen, die heb je vaak bij universiteiten ook wel. Dat ligt binnen mijn mogelijkheden. En uiteraard leer je ook mensen kennen bij de studie.



Ik hoop dat ik met een leuke cursus, het volgen van colleges en werkgroepen genoeg leuke contacten op kan doen voor eerst, want sporten en veel uitgaan zal er nog niet in zitten. Al denk ik niet dat ik ooit een gigantische losbol zal worden, maar je weet nooit!



@Elmervrouw: Hier ga ik het inderdaad nog over hebben met psych, we hebben het er al wat over gehad. Het is voornamelijk angst en onzekerheid die ontstaan is uit de situatie, maar die eigenlijk niet meer nodig is. Maar goed, dat gevoel blijft nog wel regelmatig de kop op steken! Ik wil graag dat het leuk-spannend wordt, ipv eng-spannend Maar dat gaat wel lukken hoop ik.