Psyche
alle pijlers
Nature or Nurture?
vrijdag 26 februari 2010 om 08:29
Ik heb net een boek gelezen waarin dit vraagstuk bij mij weer speelt. Het gaat om "Waar is het fout gegaan?" hier kun meer over het boek lezen:http://vrouw.nl/site/list_messages/3305
Ik heb mij altijd afgevraag hoe ik (als geadopteerd kind) zou zijn opgegroeid als ik niet bij mijn lieve (adoptie) ouders. Ook wou ik vroeger zo graag op mijn (adoptie)ouders lijken,ik wou zo graag blauwe ogen en ik wou zo graag net zo handig zijn als mijn moeder...Ik ben nogal een kluns namelijk.
Toen ik op school voor het eerst bezig ging met het vraagstuk nature vs nurture, boeide mij dat enorm. Ben ik een donkerogige kluns van geboorte, kan ik worden zoals mijn (adoptie)ouders? En nu na het lezen van dit boek zet dit mij opnieuw aan het denken.
Wat is jullie mening, gevoel, gedachte, kennis over dit onderwerp?
PS ik vind de benaming adoptie ouders niet passen bij mijn lieve (inmiddels allebei overleden) ouders dus noem ze altijd mijn ouders als ik het heb over mijn biologische moeder noem ik haar al sinds heel jong (heel oneerbiedig maar het helpt mij de boel uit elkaar houden): mijn kippetje. Omdat ik mijzelf dus zie als eitje:)
Ik heb mij altijd afgevraag hoe ik (als geadopteerd kind) zou zijn opgegroeid als ik niet bij mijn lieve (adoptie) ouders. Ook wou ik vroeger zo graag op mijn (adoptie)ouders lijken,ik wou zo graag blauwe ogen en ik wou zo graag net zo handig zijn als mijn moeder...Ik ben nogal een kluns namelijk.
Toen ik op school voor het eerst bezig ging met het vraagstuk nature vs nurture, boeide mij dat enorm. Ben ik een donkerogige kluns van geboorte, kan ik worden zoals mijn (adoptie)ouders? En nu na het lezen van dit boek zet dit mij opnieuw aan het denken.
Wat is jullie mening, gevoel, gedachte, kennis over dit onderwerp?
PS ik vind de benaming adoptie ouders niet passen bij mijn lieve (inmiddels allebei overleden) ouders dus noem ze altijd mijn ouders als ik het heb over mijn biologische moeder noem ik haar al sinds heel jong (heel oneerbiedig maar het helpt mij de boel uit elkaar houden): mijn kippetje. Omdat ik mijzelf dus zie als eitje:)
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
vrijdag 26 februari 2010 om 09:52
De wetenschap houdt het uiteindelijke karakter op een combinatie van nature en nurture, en ik ben het daar wel mee eens (jaja, wie ben ik tenslotte om een hele wetenschapstak onderuit te halen ).
Maar ondanks die combinatie geloof ik niet dat mensen van nature slecht kunnen zijn. Ik geloof dat er mensen zijn met persoonlijkheidsstoornissen die verschrikkelijke dingen kunnen doen, maar dat maakt ze nog niet slecht. Hooguit ziek. Onderstaande vind ik dus heel mooi voor in een spannend verhaal, maar niet realistisch. Tenzij de moeder stiekem een pnd-tje had en haar negatieve gevoelens op een onschuldig kind projecteert, wat het hele verhaal een self fulfilling profecy maakt. En wat het nóg tragischer maakt.
En één gewetensvraag blijft maar door mijn hoofd spoken: Wat doet een moeder, als ze met heel haar ziel en zaligheid voelt dat het kleine hulpeloze pasgeboren baby’tje in haar armen, door en door kwaadaardig is?
Maar ondanks die combinatie geloof ik niet dat mensen van nature slecht kunnen zijn. Ik geloof dat er mensen zijn met persoonlijkheidsstoornissen die verschrikkelijke dingen kunnen doen, maar dat maakt ze nog niet slecht. Hooguit ziek. Onderstaande vind ik dus heel mooi voor in een spannend verhaal, maar niet realistisch. Tenzij de moeder stiekem een pnd-tje had en haar negatieve gevoelens op een onschuldig kind projecteert, wat het hele verhaal een self fulfilling profecy maakt. En wat het nóg tragischer maakt.
En één gewetensvraag blijft maar door mijn hoofd spoken: Wat doet een moeder, als ze met heel haar ziel en zaligheid voelt dat het kleine hulpeloze pasgeboren baby’tje in haar armen, door en door kwaadaardig is?
vrijdag 26 februari 2010 om 09:59
Ik dacht altijd dat nurture het grootste deel van een persoon bepaalde. Tot ik zelf kinderen kreeg.
Als ik zie hoeveel er al in een kind zit, wat haar echt niet aangeleerd is, dan kan ik niet anders dan concluderen dat er ook heel veel nature is. Natuurlijk is het maar net hoe je omgaat wat er door de natuur is gegeven, maar ik besef nu pas hoeveel er toch al in een kind zit bij de geboorte.
Als ik zie hoeveel er al in een kind zit, wat haar echt niet aangeleerd is, dan kan ik niet anders dan concluderen dat er ook heel veel nature is. Natuurlijk is het maar net hoe je omgaat wat er door de natuur is gegeven, maar ik besef nu pas hoeveel er toch al in een kind zit bij de geboorte.
vrijdag 26 februari 2010 om 10:08
Leuk een reactie
Ik heb het boek in het Engels gelezen maar moet zeggen dat het NL artikel sommige dingen uit het boek anders omschrijft dan dat ik het heb gelezen. De moeder in het boek deed haar best om van het babytje te houden maar om de een of andere reden leek het alsof het kind zich ook van haar afwendde. Ik durf niet teveel los te laten voor degenen die het boek nog willen lezen.
Ik heb ook altijd hetzelde gedacht dat niemand van nature slecht wordt geboren, heel vroeger dacht ik nog dat we als blank blaadje geboren worden maar later en nu nog steeds geloof ik in een mix van beiden.
Ik lijk bijv. in sommige dingen zoals humor en de behoefte aan mensen om mij heen en gezellig maken, heb ik denk ik echt van mijn ouders.
Toch denk ik dat mijn innerlijke onrust die ik soms voel weer aangeboren is, wat ik van mijn biol. moeder weet had zij ook moeite met haar rust vinden. Ik heb altijd het vermoeden gehad dat hier uit is voortgekomen dat zij van verschillende mannen kinderen heeft, die ze vervolgens niet goed kon verzorgen. Ik heb mij vaak afgevraagd wat er van mij was terecht gekomen als ik niet mijn stabiele jeugd had gehad. Was ik dan wellicht meer de kant van mijn biol. moeder opgegaan. M.a.w. hoeveel kan een opvoeding bijdragen bij hoe we volwassen worden.
Ik hoop dat ik goed omschrijf wat ik bedoel, ik merk dat ik moeite heb met mij in schrift goed te uiten.
Ik heb het boek in het Engels gelezen maar moet zeggen dat het NL artikel sommige dingen uit het boek anders omschrijft dan dat ik het heb gelezen. De moeder in het boek deed haar best om van het babytje te houden maar om de een of andere reden leek het alsof het kind zich ook van haar afwendde. Ik durf niet teveel los te laten voor degenen die het boek nog willen lezen.
Ik heb ook altijd hetzelde gedacht dat niemand van nature slecht wordt geboren, heel vroeger dacht ik nog dat we als blank blaadje geboren worden maar later en nu nog steeds geloof ik in een mix van beiden.
Ik lijk bijv. in sommige dingen zoals humor en de behoefte aan mensen om mij heen en gezellig maken, heb ik denk ik echt van mijn ouders.
Toch denk ik dat mijn innerlijke onrust die ik soms voel weer aangeboren is, wat ik van mijn biol. moeder weet had zij ook moeite met haar rust vinden. Ik heb altijd het vermoeden gehad dat hier uit is voortgekomen dat zij van verschillende mannen kinderen heeft, die ze vervolgens niet goed kon verzorgen. Ik heb mij vaak afgevraagd wat er van mij was terecht gekomen als ik niet mijn stabiele jeugd had gehad. Was ik dan wellicht meer de kant van mijn biol. moeder opgegaan. M.a.w. hoeveel kan een opvoeding bijdragen bij hoe we volwassen worden.
Ik hoop dat ik goed omschrijf wat ik bedoel, ik merk dat ik moeite heb met mij in schrift goed te uiten.
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
vrijdag 26 februari 2010 om 10:22
Ka32,
Ik heb zelf ook 4 kids. Zijn allemaal van begin af aan heel verschillend. Ik vond het zoo leuk om te zien dat ze ook wel een beetje op mij lijken. Dat is het enige wat ik altijd heb gemist; dat ik op niemand leek. Hoewel ik ook wel eens denk "hadden ze dat maar niet van mij" .
Maar absoluut er "zit al wat in" bij geboorte. Dat vind ik ook zo enorm boeiend. Ik heb zo vaak gedacht aan het feit dat de aartsslechteriken ook ooit een klein aandoenlijk baby'tje zijn geweest net als de "moeder Theresa's" vd wereld.
Ik heb zelf ook 4 kids. Zijn allemaal van begin af aan heel verschillend. Ik vond het zoo leuk om te zien dat ze ook wel een beetje op mij lijken. Dat is het enige wat ik altijd heb gemist; dat ik op niemand leek. Hoewel ik ook wel eens denk "hadden ze dat maar niet van mij" .
Maar absoluut er "zit al wat in" bij geboorte. Dat vind ik ook zo enorm boeiend. Ik heb zo vaak gedacht aan het feit dat de aartsslechteriken ook ooit een klein aandoenlijk baby'tje zijn geweest net als de "moeder Theresa's" vd wereld.
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
vrijdag 26 februari 2010 om 10:27
Het lijkt me best leuk als je je karaktertrekken kunt herleiden op andere mensen. Dat is, denk ik, wel een voordeel van geadopteerd zijn. Ik ben bij mijn biologische ouders opgegroeid, maar ik lijk helemaal niet op ze. Mijn karakter en interesses zijn anders, en ons uiterlijk weerspiegelt dat mooi: mijn ouders zijn donker, ik ben hartstikke blond
Waarom ik zo anders ben opgedroogd? Ik schreef eerst op dat ik geen idee had, maar eigenlijk weet ik het wel. Ik hield van jongs af aan al van lezen, en ik kon goed leren. Ik ben gaan studeren, had vrienden die ook slim waren, en leerde daar heel andere dingen dan thuis. De opvoeding die ik buitenshuis had heeft veel impact gehad, meer dan mijn opvoeding thuis (waar ik altijd het buitenbeentje was).
Ik denk dat naast nature, je het meest genurtured wordt door de omgeving die je een gevoel van thuis biedt, van herkenning en acceptatie. Bij mijn ouders had ik dat gevoel niet zo sterk als bij mijn vrienden, mijn man en mijn kind (overigens heb ik verder een redelijk goede relatie met mijn ouders hoor )
Ik ben trouwens wel benieuwd naar het boek, ik zal Bol eens even raadplegen.
Waarom ik zo anders ben opgedroogd? Ik schreef eerst op dat ik geen idee had, maar eigenlijk weet ik het wel. Ik hield van jongs af aan al van lezen, en ik kon goed leren. Ik ben gaan studeren, had vrienden die ook slim waren, en leerde daar heel andere dingen dan thuis. De opvoeding die ik buitenshuis had heeft veel impact gehad, meer dan mijn opvoeding thuis (waar ik altijd het buitenbeentje was).
Ik denk dat naast nature, je het meest genurtured wordt door de omgeving die je een gevoel van thuis biedt, van herkenning en acceptatie. Bij mijn ouders had ik dat gevoel niet zo sterk als bij mijn vrienden, mijn man en mijn kind (overigens heb ik verder een redelijk goede relatie met mijn ouders hoor )
Ik ben trouwens wel benieuwd naar het boek, ik zal Bol eens even raadplegen.
vrijdag 26 februari 2010 om 10:27
Leuk onderwerp. Ik ben deel van een tweeling en ik heb dus ongeveer dezelfde opvoeding gehad, ik ging naar dezelfde lagere school en ik had dezelfde vrienden. Toch waren en zijn mijn zus en ik ontzettend verschillend van karakter, bijna als dag en nacht.
Daar zit dus blijkbaar een groot stuk ingebakken karakter in (nature) gemixt met een groot stuk omgevingsfactoren, dus hoe de buitenwereld op jou reageert en hoe jij daar weer op reageert (nurture).
Wat betreft aangeboren persoonlijkheidsstoornissen: als het mogelijk is dat een kind wordt geboren met bijvoorbeeld een autistische stoornis is het dan ook mogelijk dat hij/zij wordt geboren als narcist of als pathologische leugenaar of gebeurt dit pas later. Zat er dan al een zaadje in dat later uitgroeide of was het kindje eerst blanco? Heel interessant en ik zou het werkelijk niet weten. Iemand anders wel?
Daar zit dus blijkbaar een groot stuk ingebakken karakter in (nature) gemixt met een groot stuk omgevingsfactoren, dus hoe de buitenwereld op jou reageert en hoe jij daar weer op reageert (nurture).
Wat betreft aangeboren persoonlijkheidsstoornissen: als het mogelijk is dat een kind wordt geboren met bijvoorbeeld een autistische stoornis is het dan ook mogelijk dat hij/zij wordt geboren als narcist of als pathologische leugenaar of gebeurt dit pas later. Zat er dan al een zaadje in dat later uitgroeide of was het kindje eerst blanco? Heel interessant en ik zou het werkelijk niet weten. Iemand anders wel?
vrijdag 26 februari 2010 om 10:56
Het is een interessant onderwerp, inderdaad.
Zelf ben ik ervan overtuigd dat het een combinatie van beide zaken is. Ik heb een keer een programma gezien van een eeneiige tweeling die na hun geboorte allebei in een ander land opgroeiden zonder van elkaars bestaan af te weten. Op latere leeftijd leerden ze elkaar kennen en bleek dat ze een groot aantal gemeenschappelijke karaktertrekken hadden, die niet op toeval konden berusten.
Van de andere kant heeft de omgeving waarin je opgroeit zeker een hele grote invloed op je leven. Ik heb een keer een boek gelezen waarin werd beschreven dat angst bijv. hoofdzakelijk een aangeleerd iets is. En als ik dan kijk naar mezelf: de angsten die ik heb, komen overeen met die van mijn eigen moeder. Ik ben ermee opgegroeid en heb het (al dan niet bewust) overgenomen.
Ik denk zelf dat diepgewortelde karaktertrekken (dus of je rustig bent, of juist heel outgoing) erfelijk zijn, en dat je gedrag (dus hoe je met die aangeboren trekken omgaat) aangeleerd is. Maar het ene heeft dus met het andere te maken.
Zelf ben ik ervan overtuigd dat het een combinatie van beide zaken is. Ik heb een keer een programma gezien van een eeneiige tweeling die na hun geboorte allebei in een ander land opgroeiden zonder van elkaars bestaan af te weten. Op latere leeftijd leerden ze elkaar kennen en bleek dat ze een groot aantal gemeenschappelijke karaktertrekken hadden, die niet op toeval konden berusten.
Van de andere kant heeft de omgeving waarin je opgroeit zeker een hele grote invloed op je leven. Ik heb een keer een boek gelezen waarin werd beschreven dat angst bijv. hoofdzakelijk een aangeleerd iets is. En als ik dan kijk naar mezelf: de angsten die ik heb, komen overeen met die van mijn eigen moeder. Ik ben ermee opgegroeid en heb het (al dan niet bewust) overgenomen.
Ik denk zelf dat diepgewortelde karaktertrekken (dus of je rustig bent, of juist heel outgoing) erfelijk zijn, en dat je gedrag (dus hoe je met die aangeboren trekken omgaat) aangeleerd is. Maar het ene heeft dus met het andere te maken.
vrijdag 26 februari 2010 om 12:52
Ik denk ook dat het gedeeltelijk nature en gedeeltelijk nurture is. Toch blijf ik mij afvragen hoe het kan dat je soms leest of hoort van iemand die in een veilige, warme omgeving is opgegroeid kan uitgroeien tot een misdadiger. Zijn er situaties waarin nurture niet genoeg "kracht" heeft om nature te kunnen veranderen? Eindigen onschuldige baby'tjes in misdadigers doordat het zaadje de verkeerde voeding heeft gehad?
Je moet in feite gewoon niet te diep nadenken en dan klopt alles. (Herman Finkers)
