Psyche
alle pijlers
Nergens meer van genieten @ de bank
woensdag 24 maart 2010 om 18:18
Hallo allemaal,
Ik moet echt even mijn hart luchten en daarom heb ik dit topic geopend. Ik las vroeger veel op het viva-forum omdat ik daar altijd enorm veel inspiratie uit kon halen. Nu is de tijd gekomen dat ik echt inspiratie nodig heb.
Ik ben een meid van 24 jaar, gezond, samenwonend en studerend. Eigenlijk heb ik niets te klagen. Er zijn zoveel mensen die ontzettend veel leed met zich meedragen, ook in mijn directe omgeving. Ik wil deze mensen echter niet lastig vallen met mijn ' kleine' problemen. Toch voel ik me echt doodongelukkig. Ik weet niet waardoor het precies komt, maar ik ben al mijn levenslust verloren. Ik heb geen zin om op te staan, ik moet mezelf echt naar school slepen. Als ik 's avonds thuis kom, vraag ik me af waarom er van mij verwacht word dat ik de vaatwasser uitruim en de was bijhoudt. Ik zie het nut er niet van in. Ik prop het liefst zoveel mogelijk eten naar binnen, zodat ik even niets hoef te voelen... Het gevolg is wel dat ik in het afgelopen jaar 15 kilo ben aangekomen (wat al reden genoeg is om depressief van te worden) Ik denk zelfs regelmatig na over de dood. Het lijkt me echt heerlijk om te stoppen met leven en rust om me heen te hebben. Nu moet dit niet verkeerd opgevat worden, want ik ga geen einde aan mijn leven maken. Ik vind dat veel te eng en veel te rot voor mijn omgeving. Het lijkt me gewoon fijn om 's avonds te gaan slapen en nooit meer wakker te worden...
Waar komt dit nu vandaan?
Ik weet niet exact waar dit rottige, negatieve gevoel vandaan komt. Toch zijn er wel wat dingen waar het mee te maken kan hebben. Ik heb ooit eens gehoord dat veel twintigers last hebben van een gevoel dat ze geen idee meer hebben wat ze met hun leven aanmoeten. Misschien is dat het wel? Maarja dan denk ik weer: er zijn genoeg twintigers die wel genieten van de kleine dingen in het leven en die wel een positieve kijk op de wereld hebben. Verder zit ik er wel mee dat ik 24 ben en een studie doe, die ik eigenlijk niet echt leuk vind. Ik ben al eens eerder met een studie gestopt en wil dat niet nog een keer omdat ik dan de ib-groep achter me aan krijg. Moet na dit schooljaar nog 1 jaar, dus dat moet te doen zijn. Verder ben ik ook nog ontzettend verlegen, heb ik totaal geen zelfwaardering en schaam ik me kapot voor mijn lichaam.
Hmm... denk niet dat het verhaal heel duidelijk is, maargoed misschien is er iemand die er op kan en wil reageren. Ik wil eigenlijk uit dit dal komen, zonder hulp van psychologen, maarja hoe doe ik dat? Waar begin ik mee?
Sorry voor dit lange verhaal...
Liefs,
Sweety
Ik moet echt even mijn hart luchten en daarom heb ik dit topic geopend. Ik las vroeger veel op het viva-forum omdat ik daar altijd enorm veel inspiratie uit kon halen. Nu is de tijd gekomen dat ik echt inspiratie nodig heb.
Ik ben een meid van 24 jaar, gezond, samenwonend en studerend. Eigenlijk heb ik niets te klagen. Er zijn zoveel mensen die ontzettend veel leed met zich meedragen, ook in mijn directe omgeving. Ik wil deze mensen echter niet lastig vallen met mijn ' kleine' problemen. Toch voel ik me echt doodongelukkig. Ik weet niet waardoor het precies komt, maar ik ben al mijn levenslust verloren. Ik heb geen zin om op te staan, ik moet mezelf echt naar school slepen. Als ik 's avonds thuis kom, vraag ik me af waarom er van mij verwacht word dat ik de vaatwasser uitruim en de was bijhoudt. Ik zie het nut er niet van in. Ik prop het liefst zoveel mogelijk eten naar binnen, zodat ik even niets hoef te voelen... Het gevolg is wel dat ik in het afgelopen jaar 15 kilo ben aangekomen (wat al reden genoeg is om depressief van te worden) Ik denk zelfs regelmatig na over de dood. Het lijkt me echt heerlijk om te stoppen met leven en rust om me heen te hebben. Nu moet dit niet verkeerd opgevat worden, want ik ga geen einde aan mijn leven maken. Ik vind dat veel te eng en veel te rot voor mijn omgeving. Het lijkt me gewoon fijn om 's avonds te gaan slapen en nooit meer wakker te worden...
Waar komt dit nu vandaan?
Ik weet niet exact waar dit rottige, negatieve gevoel vandaan komt. Toch zijn er wel wat dingen waar het mee te maken kan hebben. Ik heb ooit eens gehoord dat veel twintigers last hebben van een gevoel dat ze geen idee meer hebben wat ze met hun leven aanmoeten. Misschien is dat het wel? Maarja dan denk ik weer: er zijn genoeg twintigers die wel genieten van de kleine dingen in het leven en die wel een positieve kijk op de wereld hebben. Verder zit ik er wel mee dat ik 24 ben en een studie doe, die ik eigenlijk niet echt leuk vind. Ik ben al eens eerder met een studie gestopt en wil dat niet nog een keer omdat ik dan de ib-groep achter me aan krijg. Moet na dit schooljaar nog 1 jaar, dus dat moet te doen zijn. Verder ben ik ook nog ontzettend verlegen, heb ik totaal geen zelfwaardering en schaam ik me kapot voor mijn lichaam.
Hmm... denk niet dat het verhaal heel duidelijk is, maargoed misschien is er iemand die er op kan en wil reageren. Ik wil eigenlijk uit dit dal komen, zonder hulp van psychologen, maarja hoe doe ik dat? Waar begin ik mee?
Sorry voor dit lange verhaal...
Liefs,
Sweety
woensdag 24 maart 2010 om 18:27
Maak je studie af, neem daarnaast een baantje. Spaar wat geld en maak na je studie tijd een hele lange reis waarin je zoveel mogelijk van de wereld ziet.
Misschien zie je dan in hoe goed je het hebt, (je leert te relativeren) en dat je eigenlijk geen reden hebt om ongelukkig te zijn. Zal je ook bij je verlegenheid helpen denk ik. Kom op, je bent jong, je hebt je hele leven nog voor je! Je komt op mij over alsof je een schop onder je kont nodig hebt. Is dat zo?
Misschien zie je dan in hoe goed je het hebt, (je leert te relativeren) en dat je eigenlijk geen reden hebt om ongelukkig te zijn. Zal je ook bij je verlegenheid helpen denk ik. Kom op, je bent jong, je hebt je hele leven nog voor je! Je komt op mij over alsof je een schop onder je kont nodig hebt. Is dat zo?
woensdag 24 maart 2010 om 18:28
Wat lief dat er al twee reacties zijn 
Ja, ik zat zelf ook afgelopen winter aan een winterdepressie ofzo te denken. Ik ben al van jongs af aan in de winter mijn bed niet uit te branden, haha! Maar in de zomer gaat dat inderdaad stukken beter. Maar merk gewoon dat ik nu echt niet in de juiste mood ben. Vriendlief hoeft maar een klein dingetje verkeerd te doen en ik schiet toch uit mijn slof!
Ik vind het eng om naar de huisarts te gaan eigenlijk... Ben bang dat het een beetje stom is ofzo...
Ja, ik zat zelf ook afgelopen winter aan een winterdepressie ofzo te denken. Ik ben al van jongs af aan in de winter mijn bed niet uit te branden, haha! Maar in de zomer gaat dat inderdaad stukken beter. Maar merk gewoon dat ik nu echt niet in de juiste mood ben. Vriendlief hoeft maar een klein dingetje verkeerd te doen en ik schiet toch uit mijn slof!
Ik vind het eng om naar de huisarts te gaan eigenlijk... Ben bang dat het een beetje stom is ofzo...
woensdag 24 maart 2010 om 18:33
Het lijkt wel of ik zelf dit stukje heb geschreven maar dan 2 jaar geleden. Mij lukte het niet zelf om uit mijn depressie te komen en heb heel veel baat bij groepstherapie gehad.
Had ook een heerlijk levendje, veel vrienden en toch voelde ik me alleen en dood ongelukkig!
Ik heb ook verschillende opleidingen niet afgemaakt, waarbij ik ook nog maar 1 jaar moest. Ik heb er spijt van gehad dat ik niet eerder hulp had gezocht, ik dacht het ook wel alleen te kunnen, mijn leven is zoveel leuker geworden nu ik "handvaten" heb, die ik in therapie heb geleerd!
Bij mij bleek de onderliggende problematiek vermijdende pers. stoornis nu weet ik hier aardig mee om te gaan.
Misschien toch hulp vragen? Je hoeft het niet allemaal alleen te doen! Sterkte!
Had ook een heerlijk levendje, veel vrienden en toch voelde ik me alleen en dood ongelukkig!
Ik heb ook verschillende opleidingen niet afgemaakt, waarbij ik ook nog maar 1 jaar moest. Ik heb er spijt van gehad dat ik niet eerder hulp had gezocht, ik dacht het ook wel alleen te kunnen, mijn leven is zoveel leuker geworden nu ik "handvaten" heb, die ik in therapie heb geleerd!
Bij mij bleek de onderliggende problematiek vermijdende pers. stoornis nu weet ik hier aardig mee om te gaan.
Misschien toch hulp vragen? Je hoeft het niet allemaal alleen te doen! Sterkte!
woensdag 24 maart 2010 om 18:37
Je hebt geluk de lente zit id lucht. Kijken of dat verschil maakt. Probeer ook naar buiten te gaan, stukkie wandelen of fietsen. Nog liever sportschool, maar heb het idee dat je dat toch niet ga doen.
En naar de huisarts toegaan is helemaal niet stom. Daar zijn ze voor. Die hebben alles al gezien en gehoord..
Mss sturen ze jou door naar een maatschappelijk werker, want praten zou in jouw geval goed zijn.
En naar de huisarts toegaan is helemaal niet stom. Daar zijn ze voor. Die hebben alles al gezien en gehoord..
Mss sturen ze jou door naar een maatschappelijk werker, want praten zou in jouw geval goed zijn.
woensdag 24 maart 2010 om 19:39
Bedankt voor de reacties.
Op zich wel fijn dat jullie allemaal aan iets van een depressie denken omdat ik hier zelf ook wel een beetje aan dacht. Blijkbaar moet ik dan toch naar de huisarts hiermee... brrr. Heeft iemand hier ervaring met een depressie? Hoe gaat dat in zijn werk als je bij de huisarts bent enzo? En heeft iemand wat simpele tips die ik zelf direct zou kunnen toepassen?
Op zich wel fijn dat jullie allemaal aan iets van een depressie denken omdat ik hier zelf ook wel een beetje aan dacht. Blijkbaar moet ik dan toch naar de huisarts hiermee... brrr. Heeft iemand hier ervaring met een depressie? Hoe gaat dat in zijn werk als je bij de huisarts bent enzo? En heeft iemand wat simpele tips die ik zelf direct zou kunnen toepassen?
woensdag 24 maart 2010 om 19:48
Hoi! Ik heb ervaring met een depressie ~(ik was 24) en je moet niet bang zijn voor alles er omheen! Je zult zien dat de huisarts begripvol zal zijn en er alles aan zal doen om je te helpen. Gaan dus! Depressie komt vaak voor, en het is ook iets waar je weer vanaf kunt komen!
Maar, daarbij is hulp vragen wel handig- want je bent jezelf toch 'kwijt', dus jezelf even oppeppen gaat niet werken.
Google er anders eens op- je zult veel herkenning vinden.
De arts zal waarschijnlijk een vragenlijstje met je doorgaan- hoe je opstaat, hoe je slaapt, wat je voelt dat soort zaken. Aan de hand van zo'n lijstje kan al een en ander geconstateerd worden. Vervolgens zal met je overlegd worden of je misschien met een maatschappelijk werkster/ psycholoog/ decaan of iets dergelijks kunt gaan praten.
Een ding wil ik je wel meegeven. Blijf alsjeblieft bewegen. Al is het maar een wandeling, het is meermalen bewezen dat het écht helpt bij zulke gevoelens. Sterkte!
Maar, daarbij is hulp vragen wel handig- want je bent jezelf toch 'kwijt', dus jezelf even oppeppen gaat niet werken.
Google er anders eens op- je zult veel herkenning vinden.
De arts zal waarschijnlijk een vragenlijstje met je doorgaan- hoe je opstaat, hoe je slaapt, wat je voelt dat soort zaken. Aan de hand van zo'n lijstje kan al een en ander geconstateerd worden. Vervolgens zal met je overlegd worden of je misschien met een maatschappelijk werkster/ psycholoog/ decaan of iets dergelijks kunt gaan praten.
Een ding wil ik je wel meegeven. Blijf alsjeblieft bewegen. Al is het maar een wandeling, het is meermalen bewezen dat het écht helpt bij zulke gevoelens. Sterkte!
donderdag 25 maart 2010 om 17:59
donderdag 25 maart 2010 om 19:12
Ten eerste: wat goed dat je bent gaan schrijven.
Herkenbaar hoor, wat je voelt. Ik ben op mijn 22e 'gecrasht'. In de zin van depressief geraakt. Behoorlijk depressief ook, ik was volledig uit de roulatie (studeerde / werkte niet meer, geen contact met vrienden, terug naar ouders, aan de drank... niet leuk)
Weet niet of het zin heeft mijn verhaal te vertellen. Ik voel er nu niet zoveel voor.
Ik had er wel wat aan toen ik wist dat het een depressie was. Een vriendin van me studeerde geneeskunde (is nu arts, btw) en legde uit wat de symptomen waren. Wist ik veel. Ook slapeloosheid, concentratiestoornissen, niet goed kunnen lezen, etc.
Heb je er al aan gedacht naar de huisarts te gaan? Als je depressief bent, ben je gewoon ziek. Niks raars aan (al schaam je je misschien dood nu)
En het goede nieuws is dat het te genezen is. Soms gaat het (bijna) vanzelf, soms is het een lange weg met keihard werken.
Blijf je hier schrijven?
Herkenbaar hoor, wat je voelt. Ik ben op mijn 22e 'gecrasht'. In de zin van depressief geraakt. Behoorlijk depressief ook, ik was volledig uit de roulatie (studeerde / werkte niet meer, geen contact met vrienden, terug naar ouders, aan de drank... niet leuk)
Weet niet of het zin heeft mijn verhaal te vertellen. Ik voel er nu niet zoveel voor.
Ik had er wel wat aan toen ik wist dat het een depressie was. Een vriendin van me studeerde geneeskunde (is nu arts, btw) en legde uit wat de symptomen waren. Wist ik veel. Ook slapeloosheid, concentratiestoornissen, niet goed kunnen lezen, etc.
Heb je er al aan gedacht naar de huisarts te gaan? Als je depressief bent, ben je gewoon ziek. Niks raars aan (al schaam je je misschien dood nu)
En het goede nieuws is dat het te genezen is. Soms gaat het (bijna) vanzelf, soms is het een lange weg met keihard werken.
Blijf je hier schrijven?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 25 maart 2010 om 19:13
Als je iets wilt lezen, is het topic 'Goede dag, slechte dag' misschien een idee.
Maar het kan ook teveel zijn hoor, de verhalen van anderen. Bovenop je eigen gevoelens. Kijk maar, voel je vooral niet verplicht.
Maar het kan ook teveel zijn hoor, de verhalen van anderen. Bovenop je eigen gevoelens. Kijk maar, voel je vooral niet verplicht.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 25 maart 2010 om 20:19
Hey Moonlight82
Ik zat vanmiddag toevallig even in dat topic te lezen en ik heb er juist geen moeite mee om de verhalen van anderen te lezen. Het helpt me juist enorm om te zien hoe anderen ermee omgaan. Ik ben altijd wel het type dat dingen graag zelf oplost.
Ik duik weer even wat beter dat topic in, misschien kan ik zelfs reageren
Ik zat vanmiddag toevallig even in dat topic te lezen en ik heb er juist geen moeite mee om de verhalen van anderen te lezen. Het helpt me juist enorm om te zien hoe anderen ermee omgaan. Ik ben altijd wel het type dat dingen graag zelf oplost.
Ik duik weer even wat beter dat topic in, misschien kan ik zelfs reageren
