Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

Bo-Katan schreef: ↑

03-10-2025 09:03

Gisteren om half 9 al naar bed gegaan, ik was gesloopt. Zoveel prikkels op het werk. Ik heb nu migraine en besloten me maandag ziek te melden als het niet opknapt dit weekend.

Nogmaals dank voor alle info.

Graag gedaan! En doe rustig aan!

MadameBijoux schreef: ↑

03-10-2025 09:47

Ik las dat dit vaak voorkomt bij Methylfenidaat,maar bij Elvanse minder?

Volgens mij bij Elvanse inderdaad minder. Ik werd lomer en iets somberder van Ritalin. Elvanse is een stuk geleidelijker voor mij. Een uur nadat ik het neem merk ik dat ik makkelijker iets onderneem. Kleine dingen die eerst mentaal veel tijd kostten om te starten daar start ik sneller mee. Ik ben ook minder snel overprikkeld.

Pianissimo schreef: ↑

02-10-2025 22:17

Dat is wel balen inderdaad! Ik voelde me de afgelopen tijd met methylfenidaat alsof ik depressief werd.

Het kan zijn dat ik net per ongeluk jouw bericht heb gerapporteerd. Ik kwam op een scherm terecht waar je een reden moest invullen. Ik schrok me rot, en toen heb ik gauw op vorige gedrukt, hopelijk ging het goed.

Ja kan ik me goed voorstellen met methylfenidaat. Ik had een hele lage dosis dus dat had gelukkig minder effect.

Ik heb niks gehoord dus het is denk ik goed gegaan

Elsy schreef: ↑

03-10-2025 13:30

Volgens mij bij Elvanse inderdaad minder. Ik werd lomer en iets somberder van Ritalin. Elvanse is een stuk geleidelijker voor mij. Een uur nadat ik het neem merk ik dat ik makkelijker iets onderneem. Kleine dingen die eerst mentaal veel tijd kostten om te starten daar start ik sneller mee. Ik ben ook minder snel overprikkeld.

Dat is toch super. Op mijnmedicijn.nl vind je inderdaad ook de recensies van Elvanse en ik zie daar meer positieve tussen staan dan bij Ritalin. Daar is het 50%,misschien ook toeval,geen idee. Ik snap dan ook wel dat sommige overstappen op andere medicatie. Uiteraard wel fijn voor die 50% voor wie Ritalin wel in positieve zin werkt.

Hier schoten me nog dingen te binnen voor dit topic. Vroeg me af hoeveel % van de mensen nou eigenlijk ass en ADHD hebben en hoe het ontstaat. Psych zegt dat dit neurobiolgische ontwikkelingsstoornissen zijn.

Daarnaast hebben sommige mensen ook RSD (enorme angst voor afwijzing) en kunnen niet tegen onrecht. Ik heb dat in sommige situaties maar heb ook weer een enorm goed ontwikkeld rechtwaardigheidsgevoel wat ik ook als voordeel zie.

En wat hier al eerder werd geschreven zo heb ik het zeker liever dat men zegt dat men mij gelukkig wil zien in plaats van commentaar te geven. Belangrijk is dan weer wel dat ik mezelf niet teveel onder druk zet om bepaalde doelen te halen. De balance te vinden is soms lastig. Hoe ervaren jullie deze dingen die ik in de 2 laatste stukjes heb toegevoegd?

Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.

Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.

Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.

Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.

Elsy schreef: ↑

03-10-2025 13:31

Ja kan ik me goed voorstellen met methylfenidaat. Ik had een hele lage dosis dus dat had gelukkig minder effect.

Ik heb niks gehoord dus het is denk ik goed gegaan

Gelukkig maar, dan was ik net op tijd met 'vorige' klikken

Pianissimo schreef: ↑

04-10-2025 09:45

Gelukkig maar, dan was ik net op tijd met 'vorige' klikken

Als je op het stafje klikt, maar vervolgens bij het tekstvak dat je dan krijgt niet op versturen klikt, gebeurt er niks.

Pianissimo schreef: ↑

04-10-2025 09:34

Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.

Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.

Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.

Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.

Hier een gelijke ervaring. Ik heb geen onderzoeken gehad maar had regelmatig heftige meltdowns thuis dus het was al duidelijk dat ik anders was.

Pianissimo schreef: ↑

04-10-2025 09:34

Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.

Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.

Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.

Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Wat een zoektocht moet dat voor jullie zijn geweest. En die onzekerheid om niet te weten wat er aan de hand was! Ja,mensen reageerden raar op je manier van zijn en dat terwijl je hersenen gewoon informatie anders verwerken. En dat je wenselijk gedrag liet zien is toch een soort camoufleren en dat kost energie.

Ik dacht vroeger ook dat ass en ADHD alleen bij jongens voorkwamen en niet bij volwassen mannen,meisjes en vrouwen. Net zoals ze bij jou onderzoek deden,deden ze dat ook bij mij. Ik vertoonde al opvallend gedrag toen ik 2,5 jaar oud was. Ik kreeg de diagnose ontwikkelingsachterstand,motorische onhandigheid en minimale cerebrale parese. Verder kwam je toen die tijd niet. Je had geen autisme spectrum en je was gewoon een druk-dromerig kind. Als ik nu een kind was geweest dan had ik allang mijn diagnoses gehad. Camoufleren deed ik niet,nu nog niet want dat hou ik niet lang vol. Maar commentaar heb ik alsnog gehad en dat was gewoon vervelend en deed even goed pijn.

Heftig om te lezen dat jij jezelf voor de diagnoses een mislukking voelde. Maar de onduidelijkheid maakt ook enorm onzeker. Ik dacht ook jaren geleden dat ik meer mijn best moest doen niet wetende dat ik dat wel deed. Dom heb ik me nooit gevoeld,maar ik vond wel dat ik het voor mezelf te makkelijk maakte en me schuldig voelde tegenover anderen en me dan lopen verontschuldigen voor mijn manier van zijn. Jammer want we zijn even goed als de rest en niet minder. Maar voor sommige dingen moeten we wel meer ons best doen dan anderen. In ieder geval fijn dat we nu duidelijkheid hebben d.m.v. de diagnoses!

Elsy schreef: ↑

04-10-2025 12:34

Hier een gelijke ervaring. Ik heb geen onderzoeken gehad maar had regelmatig heftige meltdowns thuis dus het was al duidelijk dat ik anders was.

Dat vonden ook een hoop mensen van mij,soms in negatieve zin en soms ook in positieve.

Meltdowns worden bij mij trouwens niet door geluiden of geuren getriggerd maar als ik veel moet zoals veel moeilijke taken tegelijk doen,men verwacht dat ik alles perfekt doe,onder druk wordt gezet. Dan voel ik me opgejaagd,verlies het overzicht en raak overprikkeld. En als ik dan niet begrepen wordt dan kan ik erg heftig reageren of wordt ik boos. Dat wordt me dan teveel en dan stap ik uit de situatie.

MadameBijoux schreef: ↑

04-10-2025 20:20

Dat vonden ook een hoop mensen van mij,soms in negatieve zin en soms ook in positieve.

Meltdowns worden bij mij trouwens niet door geluiden of geuren getriggerd maar als ik veel moet zoals veel moeilijke taken tegelijk doen,men verwacht dat ik alles perfekt doe,onder druk wordt gezet. Dan voel ik me opgejaagd,verlies het overzicht en raak overprikkeld. En als ik dan niet begrepen wordt dan kan ik erg heftig reageren of wordt ik boos. Dat wordt me dan teveel en dan stap ik uit de situatie.

Interessant hoe ze bij jou werden getriggered. Ik weet het nu nog steeds niet precies hoe het kwam. Het was meestal rond volle maan of had met m’n cyclus te maken volgens mij. Was ook fysieke woede die er gewoon uit moest en ik wist niet hoe anders. Een stuk rennen werkte bijvoorbeeld ook niet. Later had ik het meer zoals bij jou, dat ik teveel tegelijkertijd moest en ik mentaal geen overzicht meer had en het chaos werd.

Herkenbaar MadameBijoux, over denken meer je best te moeten doen.

Ik weet ook niet precies waar mijn meltdowns van kwamen. Onmacht ofzo, iets moeten wat teveel was. Of is, want soms heb ik het nog steeds. Met name als er heel veel sociale dingen zijn gepland, meerdere dagen achter elkaar. Dan weet ik dat het teveel is en ik er niet onderuit kan. Kerst vind ik bijvoorbeeld ook verschrikkelijk, al die verplichtingen die de hele dag duren, en dan nieuwjaarsdag nog een keer.

Bijzonder hoe dat voor iedereen anders werkt. Voor mij komt het vooral door drukte om me heen, geluiden, veel mensen, lawaai. Daar word ik gek van.
Vooral op het werk is dit heel vervelend. Ben al regelmatig huilend uit een vergadering of casuïstiek sessie gelopen

Ik ben nog niet hersteld van vorige week want vriend had heel even de radio wat harder voor 1 liedje en ik begon al weer te janken.

@pianissimo, sterkte voor jou, ik snap wel een beetje hoe je je voelt hoor. Ik was na mijn diagnose vooral heel teleurgesteld, het gaat niet over. Ik dacht dat ik gewoon een burn out had 6 jaar geleden maar de oorzaak was heel anders… en daar baalde ik enorm van. Nog steeds eigenlijk.