Psyche
alle pijlers
Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤
woensdag 22 februari 2023 om 11:16
OP met info
= 6e reactie op pagina 1
philó wijzigde dit bericht op 07-03-2023 12:45
93.22% gewijzigd
donderdag 30 november 2023 om 09:53
Je schrijft echt heel mooi en je gedichtMadameBijoux schreef: ↑29-11-2023 18:36Vorige week de GGZ gebeld. Als het goed is heb ik in januari/februari intake. Wordt hier ook op veel dingen gewezen en ben vaak druk en erg enthousiast. Maandag wel ff een hevige huilbui gehad. Al komen emoties heftig binnen bij mij zo huil ik niet gauw maar deze keer wel en dan schaam ik me rot en wil me eigen groot houden. Ook gauw afgeleid met dingen in mijn hoofd. Gisteren wezen wandelen met de bewoners en ik wilde oorbellen gaan ruilen (was een impulsaankoop). Zat ermee in mijn hoofd en ik zou en moest ze meteen ruilen. Naar de activiteit gelijk naar de juwelier gesprint en de oorbellen geruild.
Hier weer 2 nieuwe gedichten geschreven die ik bij gelegenheid een keer wil posten.
Ook al heb ik geen diagonose van add/adhd wel echt binnen en ik herken zo veel erin ,de vorige twee waren zo herkenbaar voor mij
Blijf vooral schrijven.
Ik ben nooit zo goed geweest aan gedachten op papier uiten maar heb nu het 6 minuten dagboek en er al ingeschreven.
donderdag 30 november 2023 om 10:21
Mooi dat je ze bewaard hebtMadameBijoux schreef: ↑30-11-2023 10:12Bedankt voor je compliment! Iedereen heeft uiteraard zo zijn talenten en iets waar hij/zij goed in is. Mijn neef met ADHD is b.v. niet zo heel goed
in talen maar hij kan dan weer goed schilderen en tekenen waar ik nou niet weer zo goed in ben. Als ik oude schooltoetsen pak dan moet ik wel
een grinniken om die ietwat kinderlijke tekeningen. Of b.v. zo had ik de neiging als ik mensen ging tekenen dan tekende ik ze met de armen omhoog.Heb een hoop tekeningen van vroeger bewaard. Maar kleurrijk,dat zijn ze wel.
Fijn dat jij je in mijn gedichten herkent! Dat afschrijven helpt enorm. Dagboek schrijf ik ook en ik schrijf uiteraard ook over algemene dingen zoals
vakanties en wat ik zoal meemaak en uiteraard zeker ook over hetgeen wat er in mijn hoofd speelt,de rommelige gedachtegang.
Mijn moeder heeft denk ik nog wat rapporten van mij en tekeningen,
Ik ben eigenlijk altijd heel creatief geweest ,maar mijn handen wilde vroeger niet mee werken omdat ik tia gehad heb als kind en daarom was mijn motoriek ruk ,na veel therapieën is dat normaal geworden
Oke ik kan nog steeds niet springen
en struikel met regelmaat over mijn eigen voeten 
maar dat is gewoon omdat ik te veel in mijn hoofd zit .Ik heb een keer eens mee gedaan aan een bootcamp,de lerares viel steeds tegen mij uit ,dat ik het niet goed deed. En ging dat ook keihard schreeuwen zodat iedereen mee kreeg ,ik kon door de grond zakken.
Was meteen klaar daar .meteen uitgeschreven zo laat ik mij niet behandelen.
Nu zit ik bij een dansschool waar niet uitmaakt als je een pasje mist of als je bijv fysiek iets niet kan ,niemand let op elkaar ,en het is daar altijd gezellig.
Nu ben ik ook super crea heb ik flink ontwikkeld, nu vaak als mijn hoofd iets ziet maken mijn handen het.
Bij mij is vooral dat ik rust nodig heb en oefening en dan kan ik veel.
Maar op school kreeg ik daar de ruimte niet voor , dan raakte ik in paniek en lukte niks meer
Talenten zijn belangrijk en moeten we toejuichen
Ik heb ook veel zelf spot met de regelmaat lach ik om mijn lope acties
donderdag 30 november 2023 om 13:01
Herkent iemand dat je extreem onzeker bent in sociale contacten?
Ik probeer sinds een poosje wat nieuwe vrienden te maken, maar g*ddomme wat valt het me tegen.
Ik ben een heel sociaal persoon. Maar tot op zekere hoogte. Vanaf een bepaalde mate van intimiteit word ik heel erg onzeker. Alles wat ze doen in het contact betrek ik op dan mezelf. Zoals een afspraak last minute afzeggen.
En daardoor kan ik niet meer mezelf zijn, juist bij deze mensen, die ik initieel aantrok doordat ik zo mezelf was en het klikte. Dus nu stoot ik ze zelf weer af, door mijn verkrampte houding. En dat wil ik helemaal niet.
De vrienden die ik wel heb snap ik nu ook totaal niet meer van hoe ik er ooit aan gekomen ben. Waarom gaat dit niet gewoon een beetje vanzelf? Of probeer ik gewoon toevallig nu de verkeerde mensen aan te trekken en moet ik daar niet achteraan lopen? Ik vind dit zo verwarrend.
Ondertussen zijn er een paar mensen die ik tegenkom via o.a. mijn werk die dolgraag de hele tijd met me willen praten over allerlei problemen, dat wil ik niet dus dat houd ik de hele tijd af, waardoor ik me onaardig voel.
Mijn hoofd gooit deze losstaande incidenten allemaal op één hoop met als conclusie: je doet het helemaal verkeerd bijtie, dit klopt van geen kanten wat je nu loopt te doen, zo blijf je uiteindelijk helemaal alleen over.
Ik probeer sinds een poosje wat nieuwe vrienden te maken, maar g*ddomme wat valt het me tegen.
Ik ben een heel sociaal persoon. Maar tot op zekere hoogte. Vanaf een bepaalde mate van intimiteit word ik heel erg onzeker. Alles wat ze doen in het contact betrek ik op dan mezelf. Zoals een afspraak last minute afzeggen.
En daardoor kan ik niet meer mezelf zijn, juist bij deze mensen, die ik initieel aantrok doordat ik zo mezelf was en het klikte. Dus nu stoot ik ze zelf weer af, door mijn verkrampte houding. En dat wil ik helemaal niet.
De vrienden die ik wel heb snap ik nu ook totaal niet meer van hoe ik er ooit aan gekomen ben. Waarom gaat dit niet gewoon een beetje vanzelf? Of probeer ik gewoon toevallig nu de verkeerde mensen aan te trekken en moet ik daar niet achteraan lopen? Ik vind dit zo verwarrend.
Ondertussen zijn er een paar mensen die ik tegenkom via o.a. mijn werk die dolgraag de hele tijd met me willen praten over allerlei problemen, dat wil ik niet dus dat houd ik de hele tijd af, waardoor ik me onaardig voel.
Mijn hoofd gooit deze losstaande incidenten allemaal op één hoop met als conclusie: je doet het helemaal verkeerd bijtie, dit klopt van geen kanten wat je nu loopt te doen, zo blijf je uiteindelijk helemaal alleen over.
donderdag 30 november 2023 om 13:30
Zo naar is datMadameBijoux schreef: ↑29-11-2023 18:29Over dat pesten: Ik wordt er enorm kwaad over als ik hoor dat iemand,die anders is of er anders eruitziet,wordt gepest en dat doet wat met je. Ik ben ook in vlaggen gepest,niet de hele tijd,maar wel eens omdat ik eigenaardig was. Zo herinner ik me eraan dat ik een keer na de Franse les een briefje in het klaslokaal vond waarop er stond:´Wie is er nog van mening dat MB dom en gehandicapt is? Zet een kruisje ja of nee´ en dan de naam van alle meisjes van de klas. Van de 10 meisje hebben 3 een ja aangekruist en 7 een nee. Zegt echt meer over hun dan over mij. Ik heb trouwens echt veel ergere verhalen gehoord dan dit van mij.
Ik ben niet met mijn adhd trekken gepest al zal het niet geholpen hebben. Maar ik was gewoon to school for cool zeg maar. Ik was die idioot die 5 jaar lang vrijwillig het klassenboek meenam. Maar het begon in groep 6 op mijn 10e vanwege mijn toen duitse accent (geemigreerd op mn 10e) en zwaar overgewicht. Het stopte pas op mijn 20e toen ik aan mijn 2e HBO studie begon. Suuuuuper feestelijk.Maar wat jij hebt meegemaakt met het briefje is ook heftig
Hier was het de 1e keer in 4havo het ergste. Toen zat ik alleen voorin en goot iemand het waterflesje in mn nek leeg. Zo'n halve liter flesje. En ik ben blijven zitten en heb niets gedaan. De docent was heel even de gang op toen dat gebeurde en had ook niets in de gaten. Dat soort onzin een jaar lang... gelukkig was de klas het jaar daarna beter.
donderdag 30 november 2023 om 14:10
Ik snap dat voor een deelbijtie schreef: ↑30-11-2023 13:01Herkent iemand dat je extreem onzeker bent in sociale contacten?
Ik probeer sinds een poosje wat nieuwe vrienden te maken, maar g*ddomme wat valt het me tegen.
Ik ben een heel sociaal persoon. Maar tot op zekere hoogte. Vanaf een bepaalde mate van intimiteit word ik heel erg onzeker. Alles wat ze doen in het contact betrek ik op dan mezelf. Zoals een afspraak last minute afzeggen.
En daardoor kan ik niet meer mezelf zijn, juist bij deze mensen, die ik initieel aantrok doordat ik zo mezelf was en het klikte. Dus nu stoot ik ze zelf weer af, door mijn verkrampte houding. En dat wil ik helemaal niet.
De vrienden die ik wel heb snap ik nu ook totaal niet meer van hoe ik er ooit aan gekomen ben. Waarom gaat dit niet gewoon een beetje vanzelf? Of probeer ik gewoon toevallig nu de verkeerde mensen aan te trekken en moet ik daar niet achteraan lopen? Ik vind dit zo verwarrend.
Ondertussen zijn er een paar mensen die ik tegenkom via o.a. mijn werk die dolgraag de hele tijd met me willen praten over allerlei problemen, dat wil ik niet dus dat houd ik de hele tijd af, waardoor ik me onaardig voel.
Mijn hoofd gooit deze losstaande incidenten allemaal op één hoop met als conclusie: je doet het helemaal verkeerd bijtie, dit klopt van geen kanten wat je nu loopt te doen, zo blijf je uiteindelijk helemaal alleen over.
Ik ben in sommige situaties ook niet sosaal.
En hou ook de boot af maar dat heb ik vooral op mijn werk
Omdat ik weining met gesprekken over problemen kan .of over het weer
Zo vermijd ik een collega die altijd haar beklag over haar man doet.
Omdat ik praktisch ben en dan denk als hij je zo iriteert ga dan scheiden.
Heb ik een keer gezegd beter niet kunnen doen .
Want toen begon ze een heel relas waarom dat niet kon .
Ik vermijd haar want ik kan daar echt niks mee.
Verder met vrienden
Heb maar drie vriendinnen maar dat is een bewust,keuze omdat het best veel energie kost.
Het lijkt echt bij mij aan de situatie
Zo waar ik sport ben ik wel sosaal
Praat ik gewoon en voel me ook goed daar
donderdag 30 november 2023 om 14:17
Heb je nu helemaal geen vriendinnen ?
En waarom is het belangrijk voor je ?
Ik bedoel wil je het zelf graag of heb je het gevoel dat het moet van de maatschappij, soms ervaren mensen die druk namelijk .
Ik heb geleerd dat het oke is om minder vrienden te hebben maar diegene die je hebt wel te koesteren
Als je zelf graag wil is het zeker een zoek tocht .
donderdag 30 november 2023 om 14:47
Dat zijn goede vragen zeg, dankjewel.
Sorry alvast nu komt er een hoop geneuzel. Scroll vooral verder als het niet interesant is.
Ik denk dat het is omdat ik deze specifieke mensen al een aantal jaren ken. Het zijn er twee, ik heb ze (los van elkaar) via-via ontmoet, en we komen altijd tijd tekort als we elkaar ontmoeten. Super gezellig, lol en zo. Nou heb ik niet met super veel mensen een klik. Dus samen afspreken leek me gewoon leuk, uitbreiden van mijn vriendenkring kan ook geen kwaad, zo veel heb ik er niet. Dus ik stelde voor, zullen we een keer samen lunchen.
Maar dat komt nu al ruim een halfjaar niet van de grond, bij allebei niet. Het komt er bij de één telkens niet van, het wordt niet concreet. Bij de ander is de afspraak door haar een keer afgezegd, zonder voorstel voor een nieuwe afspraak. Toen heb ik het gewoon gelaten.
Nu kwam ik haar vorige week opnieuw tegen. Het was weer gezellig. En zij zei: laten we binnenkort samen wat gaan doen. Dus wij appen. Maar ze reageert telkens na anderhalve dag op een bericht en dan kort en formeel. Dat kan natuurlijk, sommige mensen appen op die manier. Maar nu deed ik uiteindelijk een concreet voorstel en reageert ze al 2 dagen niet.
Ik denk nu de hele tijd dat ze toch weer gaat afzeggen of ervan af ziet.
De ander zei letterlijk aan de telefoon (werk-gerelateerd iets) "we kletsen wel weer eens verder bij een volgende klus." Dus van dat hapje eten komt niets.
Dit gebeurde allebei dus precies in dezelfde week. Misschien is dat een beetje te veel voor mij om mee om te gaan
En dan zinkt de moed me dus even helemaal in de schoenen en komen er allemaal tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd. Laat het gewoon gaan, wat maakt het uit, als het zo moet zijn dan komt het vanzelf wel, en anders willen ze gewoon niet (graag genoeg), dat ligt niet aan mij. Maar dan denk ik tja, ik wil ze toch beter leren kennen, dan zal ik toch even door deze zure appel moeten bijten en een beetje vasthoudend zijn? Laat ik me nou zo uit het veld slaan door wat stroef contact? Twijfel twijfel twijfel, het vreet energie.
Ik kan me van mijn huidige vrienden herinneren dat ik in het begin ook heel erg onzeker was. En dat ik soms overal vanalles achter zocht, wat er helemaal niet was. Maar dit loopt wel erg stroef, ik ben bang dat ik de hints niet zie.
Sorry alvast nu komt er een hoop geneuzel. Scroll vooral verder als het niet interesant is.
Ik denk dat het is omdat ik deze specifieke mensen al een aantal jaren ken. Het zijn er twee, ik heb ze (los van elkaar) via-via ontmoet, en we komen altijd tijd tekort als we elkaar ontmoeten. Super gezellig, lol en zo. Nou heb ik niet met super veel mensen een klik. Dus samen afspreken leek me gewoon leuk, uitbreiden van mijn vriendenkring kan ook geen kwaad, zo veel heb ik er niet. Dus ik stelde voor, zullen we een keer samen lunchen.
Maar dat komt nu al ruim een halfjaar niet van de grond, bij allebei niet. Het komt er bij de één telkens niet van, het wordt niet concreet. Bij de ander is de afspraak door haar een keer afgezegd, zonder voorstel voor een nieuwe afspraak. Toen heb ik het gewoon gelaten.
Nu kwam ik haar vorige week opnieuw tegen. Het was weer gezellig. En zij zei: laten we binnenkort samen wat gaan doen. Dus wij appen. Maar ze reageert telkens na anderhalve dag op een bericht en dan kort en formeel. Dat kan natuurlijk, sommige mensen appen op die manier. Maar nu deed ik uiteindelijk een concreet voorstel en reageert ze al 2 dagen niet.
Ik denk nu de hele tijd dat ze toch weer gaat afzeggen of ervan af ziet.
De ander zei letterlijk aan de telefoon (werk-gerelateerd iets) "we kletsen wel weer eens verder bij een volgende klus." Dus van dat hapje eten komt niets.
Dit gebeurde allebei dus precies in dezelfde week. Misschien is dat een beetje te veel voor mij om mee om te gaan
En dan zinkt de moed me dus even helemaal in de schoenen en komen er allemaal tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd. Laat het gewoon gaan, wat maakt het uit, als het zo moet zijn dan komt het vanzelf wel, en anders willen ze gewoon niet (graag genoeg), dat ligt niet aan mij. Maar dan denk ik tja, ik wil ze toch beter leren kennen, dan zal ik toch even door deze zure appel moeten bijten en een beetje vasthoudend zijn? Laat ik me nou zo uit het veld slaan door wat stroef contact? Twijfel twijfel twijfel, het vreet energie.
Ik kan me van mijn huidige vrienden herinneren dat ik in het begin ook heel erg onzeker was. En dat ik soms overal vanalles achter zocht, wat er helemaal niet was. Maar dit loopt wel erg stroef, ik ben bang dat ik de hints niet zie.
donderdag 30 november 2023 om 15:20
Ugh.... dit is zooooooo vermoeiend. Jammer dat het dan zo loopt. Snap dat je daar heel onzeker van wordtbijtie schreef: ↑30-11-2023 14:47Dat zijn goede vragen zeg, dankjewel.
Sorry alvast nu komt er een hoop geneuzel. Scroll vooral verder als het niet interesant is.
Ik denk dat het is omdat ik deze specifieke mensen al een aantal jaren ken. Het zijn er twee, ik heb ze (los van elkaar) via-via ontmoet, en we komen altijd tijd tekort als we elkaar ontmoeten. Super gezellig, lol en zo. Nou heb ik niet met super veel mensen een klik. Dus samen afspreken leek me gewoon leuk, uitbreiden van mijn vriendenkring kan ook geen kwaad, zo veel heb ik er niet. Dus ik stelde voor, zullen we een keer samen lunchen.
Maar dat komt nu al ruim een halfjaar niet van de grond, bij allebei niet. Het komt er bij de één telkens niet van, het wordt niet concreet. Bij de ander is de afspraak door haar een keer afgezegd, zonder voorstel voor een nieuwe afspraak. Toen heb ik het gewoon gelaten.
Nu kwam ik haar vorige week opnieuw tegen. Het was weer gezellig. En zij zei: laten we binnenkort samen wat gaan doen. Dus wij appen. Maar ze reageert telkens na anderhalve dag op een bericht en dan kort en formeel. Dat kan natuurlijk, sommige mensen appen op die manier. Maar nu deed ik uiteindelijk een concreet voorstel en reageert ze al 2 dagen niet.
Ik denk nu de hele tijd dat ze toch weer gaat afzeggen of ervan af ziet.
De ander zei letterlijk aan de telefoon (werk-gerelateerd iets) "we kletsen wel weer eens verder bij een volgende klus." Dus van dat hapje eten komt niets.
Dit gebeurde allebei dus precies in dezelfde week. Misschien is dat een beetje te veel voor mij om mee om te gaan
En dan zinkt de moed me dus even helemaal in de schoenen en komen er allemaal tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd. Laat het gewoon gaan, wat maakt het uit, als het zo moet zijn dan komt het vanzelf wel, en anders willen ze gewoon niet (graag genoeg), dat ligt niet aan mij. Maar dan denk ik tja, ik wil ze toch beter leren kennen, dan zal ik toch even door deze zure appel moeten bijten en een beetje vasthoudend zijn? Laat ik me nou zo uit het veld slaan door wat stroef contact? Twijfel twijfel twijfel, het vreet energie.
Ik kan me van mijn huidige vrienden herinneren dat ik in het begin ook heel erg onzeker was. En dat ik soms overal vanalles achter zocht, wat er helemaal niet was. Maar dit loopt wel erg stroef, ik ben bang dat ik de hints niet zie.
donderdag 30 november 2023 om 17:47
Dat ligt zeker niet aan jou en ik snap je gevoel wel. Ik heb dan wel eens de neiging om ongeduldig te worden en impulsief te reageren. Dat doe ikbijtie schreef: ↑30-11-2023 14:47Dat zijn goede vragen zeg, dankjewel.
Sorry alvast nu komt er een hoop geneuzel. Scroll vooral verder als het niet interesant is.
Ik denk dat het is omdat ik deze specifieke mensen al een aantal jaren ken. Het zijn er twee, ik heb ze (los van elkaar) via-via ontmoet, en we komen altijd tijd tekort als we elkaar ontmoeten. Super gezellig, lol en zo. Nou heb ik niet met super veel mensen een klik. Dus samen afspreken leek me gewoon leuk, uitbreiden van mijn vriendenkring kan ook geen kwaad, zo veel heb ik er niet. Dus ik stelde voor, zullen we een keer samen lunchen.
Maar dat komt nu al ruim een halfjaar niet van de grond, bij allebei niet. Het komt er bij de één telkens niet van, het wordt niet concreet. Bij de ander is de afspraak door haar een keer afgezegd, zonder voorstel voor een nieuwe afspraak. Toen heb ik het gewoon gelaten.
Nu kwam ik haar vorige week opnieuw tegen. Het was weer gezellig. En zij zei: laten we binnenkort samen wat gaan doen. Dus wij appen. Maar ze reageert telkens na anderhalve dag op een bericht en dan kort en formeel. Dat kan natuurlijk, sommige mensen appen op die manier. Maar nu deed ik uiteindelijk een concreet voorstel en reageert ze al 2 dagen niet.
Ik denk nu de hele tijd dat ze toch weer gaat afzeggen of ervan af ziet.
De ander zei letterlijk aan de telefoon (werk-gerelateerd iets) "we kletsen wel weer eens verder bij een volgende klus." Dus van dat hapje eten komt niets.
Dit gebeurde allebei dus precies in dezelfde week. Misschien is dat een beetje te veel voor mij om mee om te gaan
En dan zinkt de moed me dus even helemaal in de schoenen en komen er allemaal tegenstrijdige gedachten in mijn hoofd. Laat het gewoon gaan, wat maakt het uit, als het zo moet zijn dan komt het vanzelf wel, en anders willen ze gewoon niet (graag genoeg), dat ligt niet aan mij. Maar dan denk ik tja, ik wil ze toch beter leren kennen, dan zal ik toch even door deze zure appel moeten bijten en een beetje vasthoudend zijn? Laat ik me nou zo uit het veld slaan door wat stroef contact? Twijfel twijfel twijfel, het vreet energie.
Ik kan me van mijn huidige vrienden herinneren dat ik in het begin ook heel erg onzeker was. En dat ik soms overal vanalles achter zocht, wat er helemaal niet was. Maar dit loopt wel erg stroef, ik ben bang dat ik de hints niet zie.
uiteraard nooit bij vrienden met wie ik al langer omga omdat ik ook weet dat ze het druk hebben. Dingen ergens achter zoeken daar heb ik ook
wel eens last van zoals ´heb ik nu iets fouts gezegd?´ en dan een keer bevestiging vragen zoals met name op de werkvloer. Is degene boos omdat ik geen antwoord op mijn ´goede morgen´ kreeg of hoorde degene me niet? Dan wil ik daar wel eens achter komen. Bij vrienden en familie maak ik me dan weer niet druk. Maar wil het altijd goed doen.
Is het een idee om het nog een keer te proberen? Snap dat dit moeilijk is.
Je pense donc je suis
donderdag 30 november 2023 om 18:07
Ja ik vind dit best wel moeilijk. En voel me een sukkel omdat ik het moeilijk vind.MadameBijoux schreef: ↑30-11-2023 17:47Dat ligt zeker niet aan jou en ik snap je gevoel wel. Ik heb dan wel eens de neiging om ongeduldig te worden en impulsief te reageren. Dat doe ik
uiteraard nooit bij vrienden met wie ik al langer omga omdat ik ook weet dat ze het druk hebben. Dingen ergens achter zoeken daar heb ik ook
wel eens last van zoals ´heb ik nu iets fouts gezegd?´ en dan een keer bevestiging vragen zoals met name op de werkvloer. Is degene boos omdat ik geen antwoord op mijn ´goede morgen´ kreeg of hoorde degene me niet? Dan wil ik daar wel eens achter komen. Bij vrienden en familie maak ik me dan weer niet druk. Maar wil het altijd goed doen.
Is het een idee om het nog een keer te proberen? Snap dat dit moeilijk is.
Ik ben eigenlijk altijd heel kalm, echte add'er denk ik. Maar van binnen is het een ander verhaal. Als ik teleurgesteld ben of ik vertrouw het niet, bang voor afwijzing, dan raak ik dat gevoel moeilijk kwijt en wil ik afhaken. Dat speelt nu op.
Maar ik heb hier niets te verliezen, dus ik blijf wel geduldig. En zo niet, dan maar niet, zo moet ik er maar in staan denk ik.
Inmiddels heeft die ene wel gereageerd dat volgende week door kan gaan.
donderdag 30 november 2023 om 20:48
Herkennen jullie dit trouwens? We hebben onderburen die hun muziek heel erg hard aanzetten. En we zijn beneden geweest om er iets van te zeggen. Maar het is nu zachter. Maar ik heb dan wel eens dat ik de muziek maar in mijn hoofd blijf horen.
Hier ook een keer met de tramlijn meegemaakt dat een halte door de computerstem met een harde klemtoon werd genoemd. Ik dacht dat anderen zich ook eraan stoorden en draaide me om om rond te kijken. Maar ik bleek dus de enige te zijn. Het irriteerde me iedere keer weer zodanig toen ik met deze tramlijn meereed dat ik de servicelijn heb gebeld met het verzoek om de toon wat zachter te zetten. Het kwam gewoon erg heftig binnen.
Vandaag ook bij de supermarkt ongeduldig geweest door al die mensen die in de weg stonden. Dan liep ik gewoon ff om. Of iedere keer vragen of ik langs mocht...zo vermoeiend.
Hier ook een keer met de tramlijn meegemaakt dat een halte door de computerstem met een harde klemtoon werd genoemd. Ik dacht dat anderen zich ook eraan stoorden en draaide me om om rond te kijken. Maar ik bleek dus de enige te zijn. Het irriteerde me iedere keer weer zodanig toen ik met deze tramlijn meereed dat ik de servicelijn heb gebeld met het verzoek om de toon wat zachter te zetten. Het kwam gewoon erg heftig binnen.
Vandaag ook bij de supermarkt ongeduldig geweest door al die mensen die in de weg stonden. Dan liep ik gewoon ff om. Of iedere keer vragen of ik langs mocht...zo vermoeiend.
madamebijoux wijzigde dit bericht op 09-12-2023 17:18
41.60% gewijzigd
Je pense donc je suis
donderdag 30 november 2023 om 21:16
Met geluiden heb ik dat heeeel erg.
Mensen maken er wel eens grapjes over, ik ga dan uitgebreid uit de doeken doen hoe een bepaald geluidje mij gruwelijk irriteert waarvan een ander denkt: hoe dan, ik hoor dit niet eens ? Hoe kan je je daaaar aan ergeren.
Ik kan als door een wesp gestoken uit een stoel overeind vliegen om een bepaald geluidje zoals het openmaken van een verpakking. Brrrrr. Ik verdraag dus ook geen kinderen om me heen, of mensen in de supermarkt die dichtbij je komen staan zodat je hun jassen en tassen hoort ritselen. Ik kan er niet tegen.
Soms mensen met een bepaalde toon in hun stem. Niet de stem zelf, maar het toontje die zij er aan geven. Ga ik zowat door het dak van ergernis, ik moet dan even uit de situatie. Dat toontje moet ik dan ook even nadoen naderhand. Zodat de vloek opgeheven word, of zoiets.
Ik wil niet zo zijn, en ik haat mensen echt niet. Maar soms word ik wel van binnen erg agressief en verdraag ik gewoon weinig.
Ik hoor nog steeds de tv van mijn buurman als ik in bed lig. Terwijl die buurman en die tv er beiden al jaren niet meer zijn. Het zit in mijn hoofd.
Mijn vader had ook deze extreme intoleranties voor geluid. En die had dus wel kinderen. Zielig voor hem, hij ging ook echt kapot eraan. Kinderen die klooien met speelgoed, eet-, snoepverpakking-, kraak-, krak- en klakgeluiden (we hadden allemaal tics ook nog), irritante stemmetjes, reclames nadoen, huilen, schreeuwen, krijsen. Ik zou het nog geen dag uithouden vrees ik.
Wat vervelend van je onderburen met hun muziek trouwens...
Mensen maken er wel eens grapjes over, ik ga dan uitgebreid uit de doeken doen hoe een bepaald geluidje mij gruwelijk irriteert waarvan een ander denkt: hoe dan, ik hoor dit niet eens ? Hoe kan je je daaaar aan ergeren.
Ik kan als door een wesp gestoken uit een stoel overeind vliegen om een bepaald geluidje zoals het openmaken van een verpakking. Brrrrr. Ik verdraag dus ook geen kinderen om me heen, of mensen in de supermarkt die dichtbij je komen staan zodat je hun jassen en tassen hoort ritselen. Ik kan er niet tegen.
Soms mensen met een bepaalde toon in hun stem. Niet de stem zelf, maar het toontje die zij er aan geven. Ga ik zowat door het dak van ergernis, ik moet dan even uit de situatie. Dat toontje moet ik dan ook even nadoen naderhand. Zodat de vloek opgeheven word, of zoiets.
Ik wil niet zo zijn, en ik haat mensen echt niet. Maar soms word ik wel van binnen erg agressief en verdraag ik gewoon weinig.
Ik hoor nog steeds de tv van mijn buurman als ik in bed lig. Terwijl die buurman en die tv er beiden al jaren niet meer zijn. Het zit in mijn hoofd.
Mijn vader had ook deze extreme intoleranties voor geluid. En die had dus wel kinderen. Zielig voor hem, hij ging ook echt kapot eraan. Kinderen die klooien met speelgoed, eet-, snoepverpakking-, kraak-, krak- en klakgeluiden (we hadden allemaal tics ook nog), irritante stemmetjes, reclames nadoen, huilen, schreeuwen, krijsen. Ik zou het nog geen dag uithouden vrees ik.
Wat vervelend van je onderburen met hun muziek trouwens...
vrijdag 1 december 2023 om 10:43
Dat is zo naar! Ik herken het deels wat je beschrijft. Ik heb het niet zo extreem en kan me er wel voor afsluiten maar soms gaat t wel eens mis. Vooral omdat mijn ADHDende zoon geluidstiks heeft. Een soort sliss/slurp geluid en knorren als een varken. Mijn andere (waarschijnlijk ook ADHDende) zoon praat/gilt etc gewoon altijd heeeeeeeeeeeeeeeel hard. Daarom heb ik ook eigenlijk altijd iets van eigen geluid op zodat ik er minder last van heb.bijtie schreef: ↑30-11-2023 21:16Met geluiden heb ik dat heeeel erg.
Mensen maken er wel eens grapjes over, ik ga dan uitgebreid uit de doeken doen hoe een bepaald geluidje mij gruwelijk irriteert waarvan een ander denkt: hoe dan, ik hoor dit niet eens ? Hoe kan je je daaaar aan ergeren.
Ik kan als door een wesp gestoken uit een stoel overeind vliegen om een bepaald geluidje zoals het openmaken van een verpakking. Brrrrr. Ik verdraag dus ook geen kinderen om me heen, of mensen in de supermarkt die dichtbij je komen staan zodat je hun jassen en tassen hoort ritselen. Ik kan er niet tegen.
Soms mensen met een bepaalde toon in hun stem. Niet de stem zelf, maar het toontje die zij er aan geven. Ga ik zowat door het dak van ergernis, ik moet dan even uit de situatie. Dat toontje moet ik dan ook even nadoen naderhand. Zodat de vloek opgeheven word, of zoiets.
Ik wil niet zo zijn, en ik haat mensen echt niet. Maar soms word ik wel van binnen erg agressief en verdraag ik gewoon weinig.
Ik hoor nog steeds de tv van mijn buurman als ik in bed lig. Terwijl die buurman en die tv er beiden al jaren niet meer zijn. Het zit in mijn hoofd.
Mijn vader had ook deze extreme intoleranties voor geluid. En die had dus wel kinderen. Zielig voor hem, hij ging ook echt kapot eraan. Kinderen die klooien met speelgoed, eet-, snoepverpakking-, kraak-, krak- en klakgeluiden (we hadden allemaal tics ook nog), irritante stemmetjes, reclames nadoen, huilen, schreeuwen, krijsen. Ik zou het nog geen dag uithouden vrees ik.
Wat vervelend van je onderburen met hun muziek trouwens...
vrijdag 1 december 2023 om 12:02
Mijn username is een afgeleide van mijn reguliere naam
Maar het gaat inderdaad door merg en been. Als het goed met mij gaat kan ik het beter hebben maar dat is de laatste tijd niet helaas. Komt wel weer goed
vrijdag 1 december 2023 om 21:23
Zielig voor de kinderen ook.bijtie schreef: ↑30-11-2023 21:16Met geluiden heb ik dat heeeel erg.
Mensen maken er wel eens grapjes over, ik ga dan uitgebreid uit de doeken doen hoe een bepaald geluidje mij gruwelijk irriteert waarvan een ander denkt: hoe dan, ik hoor dit niet eens ? Hoe kan je je daaaar aan ergeren.
Ik kan als door een wesp gestoken uit een stoel overeind vliegen om een bepaald geluidje zoals het openmaken van een verpakking. Brrrrr. Ik verdraag dus ook geen kinderen om me heen, of mensen in de supermarkt die dichtbij je komen staan zodat je hun jassen en tassen hoort ritselen. Ik kan er niet tegen.
Soms mensen met een bepaalde toon in hun stem. Niet de stem zelf, maar het toontje die zij er aan geven. Ga ik zowat door het dak van ergernis, ik moet dan even uit de situatie. Dat toontje moet ik dan ook even nadoen naderhand. Zodat de vloek opgeheven word, of zoiets.
Ik wil niet zo zijn, en ik haat mensen echt niet. Maar soms word ik wel van binnen erg agressief en verdraag ik gewoon weinig.
Ik hoor nog steeds de tv van mijn buurman als ik in bed lig. Terwijl die buurman en die tv er beiden al jaren niet meer zijn. Het zit in mijn hoofd.
Mijn vader had ook deze extreme intoleranties voor geluid. En die had dus wel kinderen. Zielig voor hem, hij ging ook echt kapot eraan. Kinderen die klooien met speelgoed, eet-, snoepverpakking-, kraak-, krak- en klakgeluiden (we hadden allemaal tics ook nog), irritante stemmetjes, reclames nadoen, huilen, schreeuwen, krijsen. Ik zou het nog geen dag uithouden vrees ik.
Wat vervelend van je onderburen met hun muziek trouwens...
maandag 4 december 2023 om 08:16
HeerlijkMadameBijoux schreef: ↑01-12-2023 22:54miepmans en bijtje,we hebben allemaal leuke nicks. Ik heb voor MadameBijoux
gekozen omdat ik gek op sieraden,mooie kleren,make-up,parfum en schoenen ben.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
