Psyche
alle pijlers
Niet begrepen worden
maandag 20 maart 2017 om 15:11
Ik ben een vrouw van 35, ik heb een vriend en 2 kinderen. Ongeveer een half jaar geleden hebben we ons huis verkocht en ook een huis gekocht. We zijn sinds kort verhuisd. De verhuizing was voor mij behoorlijk pittig. Druk, stress, en heel erg wennen aan de nieuwe omgeving. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik mij al een tijdje geestelijk niet zo goed voel. Ontzettend somber. Ik benader alles negatief. Ik pieker de hele dag door. Over alles en nog wat. Daarnaast heb ik onder de categorie 'zwanger' een stukje geschreven over 'abortus'. Ik ben er nu dus ook net achter gekomen dat ik 6 weken zwanger ben. Eigenlijk ongewenst. Ik twijfel nu enorm. Wil ik het kindje houden. Een derde kindje was voor mij altijd een grote wens. Totdat ik mij zo somber ben gaan voelen. Ik merk aan mezelf dat ik een soort van muurtje om mij heen hebt gebouwd. Waardoor ik gevoelens hebt uitgeschakeld. Voor mijn vriend. Maar ook merk ik dat ik heel moeilijk kan genieten van kleine dingen, een zonnetje, vogels die fluiten. Er hangt gewoon een donkere wolk boven mijn hoofd.
Nu is het zo dat ik in het verleden wel vaker periodes heb dat ik mij somber voel. Het zit helaas in mijn karakter. Uiteindelijk kom ik daar wel weer bovenop met hulp. Al vanaf kinds af aan begon dit eigenlijk al. Nu is het zo dat tijdens zo'n periode ik het heel fijn vind om met iemand te praten. Ook met mijn ouders. Omdat we eigenlijk altijd heel hecht met elkaar zijn. Ik bespreek eigenlijk alles met ze.
Maar wat ik nu merk, en dit is eigenlijk altijd zo geweest. Dat mijn moeder het heel moeilijk vindt om met mij om te gaan als ik me zo voel. Ik heb een hele lieve moeder, en ik houd ontzettend veel van haar. Maar degene die tijdens dit soort periodes voor mij klaar staat is mijn vader. Op een of andere manier wordt mijn gedrag niet geaccepteerd door mijn moeder. Ze kan er niet mee omgaan. Als ik met haar praat, krijg ik vaak een zucht of lacht ze het weg. Laatst zei ze nadat ik mijn verhaal had gedaan. Tja...en nu zit ik ermee.
Zo is ze eigenlijk altijd geweest zodra ik niet goed in mijn vel zit. Zo ontzettend moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ze mij niet begrijpt. Ik heb nu ook echt het gevoel dat ze mij ontwijkt. Geen belletje, geen bericht, met 'hoe gaat het'.
Ook als ik haar zou zien, zal ze me nooit een knuffel geven. Misschien vraag ik wel te veel van haar?
Ik word er soms verdrietig van.
Nu is het zo dat ik in het verleden wel vaker periodes heb dat ik mij somber voel. Het zit helaas in mijn karakter. Uiteindelijk kom ik daar wel weer bovenop met hulp. Al vanaf kinds af aan begon dit eigenlijk al. Nu is het zo dat tijdens zo'n periode ik het heel fijn vind om met iemand te praten. Ook met mijn ouders. Omdat we eigenlijk altijd heel hecht met elkaar zijn. Ik bespreek eigenlijk alles met ze.
Maar wat ik nu merk, en dit is eigenlijk altijd zo geweest. Dat mijn moeder het heel moeilijk vindt om met mij om te gaan als ik me zo voel. Ik heb een hele lieve moeder, en ik houd ontzettend veel van haar. Maar degene die tijdens dit soort periodes voor mij klaar staat is mijn vader. Op een of andere manier wordt mijn gedrag niet geaccepteerd door mijn moeder. Ze kan er niet mee omgaan. Als ik met haar praat, krijg ik vaak een zucht of lacht ze het weg. Laatst zei ze nadat ik mijn verhaal had gedaan. Tja...en nu zit ik ermee.
Zo is ze eigenlijk altijd geweest zodra ik niet goed in mijn vel zit. Zo ontzettend moeilijk. Ik heb het gevoel alsof ze mij niet begrijpt. Ik heb nu ook echt het gevoel dat ze mij ontwijkt. Geen belletje, geen bericht, met 'hoe gaat het'.
Ook als ik haar zou zien, zal ze me nooit een knuffel geven. Misschien vraag ik wel te veel van haar?
Ik word er soms verdrietig van.
maandag 20 maart 2017 om 15:16
Mensen met een neiging tot depressie hebben dat meestal niet zonder oorzaak. Doorgaans is het een combinatie van aanleg tot, getriggerd door omgevingsfactoren in je jeugd. Fijn dat je relatie met je moeder doorgaans goed is, maar jammer dat die relatie alleen maar goed is als jij goed in je vel zit. Was dat vroeger ook al zo? Lijkt me een mooie gelegenheid om er eens over na te denken.
maandag 20 maart 2017 om 15:23
maandag 20 maart 2017 om 15:24
Je schrijft dat je somber bent en twijfelt over een derde kindje. Maar blijkbaar heb je ook moeite met de band tussen jou en je moeder. Misschien is het verstandig om eerst eens prioriteiten te stellen, en dan te beginnen met je zwangerschap. Weet je vriend al dat je zwanger bent? Wat wil hij? En is je somberheid de enige reden dat je geen derde kindje wil of zijn er nog meer bedenkingen waar je rekening mee moet houden?
Het sombere gevoel kan weer overgaan maar dit is misschien de laatste keer dat je zwanger word. Zou je het jezelf vergeven als je het dan weg zou laten halen? En andersom gedacht, zou je aan je somberheid kunnen werken of ben je bang dat dit vele malen heftiger word tijdens de zwangerschap? Ben je bereid hier hulp voor te vragen? Dit laatste is wel belangrijk denk ik. Zulke sombere gevoelens kunnen ook uitmonden in een postnatale depressie dus misschien is het goed om daar dan alvast stappen in te nemen zodat je dit misschien voor kan blijven.
Mijn eerlijke mening is dat ik zelf geen abortus zou plegen omdat ik sombere gevoelens heb of of de band met mijn moeder in emotionelere /moeilijkere tijden wat vreemd verloopt. Kijk goed naar wat je zelf wilt. Ga je er spijt van krijgen of juist niet. Voel je jezelf er goed bij om weer zwanger te zijn of juist niet. En kun je de zorg voor een baby weer opnieuw aan?
Het sombere gevoel kan weer overgaan maar dit is misschien de laatste keer dat je zwanger word. Zou je het jezelf vergeven als je het dan weg zou laten halen? En andersom gedacht, zou je aan je somberheid kunnen werken of ben je bang dat dit vele malen heftiger word tijdens de zwangerschap? Ben je bereid hier hulp voor te vragen? Dit laatste is wel belangrijk denk ik. Zulke sombere gevoelens kunnen ook uitmonden in een postnatale depressie dus misschien is het goed om daar dan alvast stappen in te nemen zodat je dit misschien voor kan blijven.
Mijn eerlijke mening is dat ik zelf geen abortus zou plegen omdat ik sombere gevoelens heb of of de band met mijn moeder in emotionelere /moeilijkere tijden wat vreemd verloopt. Kijk goed naar wat je zelf wilt. Ga je er spijt van krijgen of juist niet. Voel je jezelf er goed bij om weer zwanger te zijn of juist niet. En kun je de zorg voor een baby weer opnieuw aan?
maandag 20 maart 2017 om 15:30
Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Ik ben heel veilig opgevoed. Altijd veilig met zijn vieren. Pap, mam, ik en mijn zusje.
Op school heb ik het altijd heel moeilijk gehad. Waardoor ik vaak stil en terughoudend was. Op school voelde ik mij altijd heel erg minderwaardig. Ik was degene die de lesstof niet snapte zoals de rest dat deed. Ik was degene die mijn diploma niet heeft gehaald. Ik was degene die niet gekozen werd tijdens het maken van groepjes voor de gym. Ondanks dat was ik vaak een vrolijke meid. Maar met af en toe een sombere periode. Mijn zusje daarentegen was een hele vrolijk meid. Altijd vrolijk. Piekeren, negatief denken dat deed ze niet. Zij leek ook veel op mijn moeder. Helaas is mijn zusje een paar jaar geleden heel plotseling overleden.
Ik ben nu enigs kind. En dat maakt het soms extra moeilijk. Je wilt toch dat je ouders trots op je zijn. Maar met deze sombere periode lukt dat niet.
Op school heb ik het altijd heel moeilijk gehad. Waardoor ik vaak stil en terughoudend was. Op school voelde ik mij altijd heel erg minderwaardig. Ik was degene die de lesstof niet snapte zoals de rest dat deed. Ik was degene die mijn diploma niet heeft gehaald. Ik was degene die niet gekozen werd tijdens het maken van groepjes voor de gym. Ondanks dat was ik vaak een vrolijke meid. Maar met af en toe een sombere periode. Mijn zusje daarentegen was een hele vrolijk meid. Altijd vrolijk. Piekeren, negatief denken dat deed ze niet. Zij leek ook veel op mijn moeder. Helaas is mijn zusje een paar jaar geleden heel plotseling overleden.
Ik ben nu enigs kind. En dat maakt het soms extra moeilijk. Je wilt toch dat je ouders trots op je zijn. Maar met deze sombere periode lukt dat niet.
maandag 20 maart 2017 om 15:36
quote:dingentje schreef op 20 maart 2017 @ 15:30:
Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Ik ben heel veilig opgevoed. Altijd veilig met zijn vieren. Pap, mam, ik en mijn zusje.
Op school heb ik het altijd heel moeilijk gehad. Waardoor ik vaak stil en terughoudend was. Op school voelde ik mij altijd heel erg minderwaardig. Ik was degene die de lesstof niet snapte zoals de rest dat deed. Ik was degene die mijn diploma niet heeft gehaald. Ik was degene die niet gekozen werd tijdens het maken van groepjes voor de gym. Ondanks dat was ik vaak een vrolijke meid. Maar met af en toe een sombere periode. Mijn zusje daarentegen was een hele vrolijk meid. Altijd vrolijk. Piekeren, negatief denken dat deed ze niet. Zij leek ook veel op mijn moeder. Helaas is mijn zusje een paar jaar geleden heel plotseling overleden.
Ik ben nu enigs kind. En dat maakt het soms extra moeilijk. Je wilt toch dat je ouders trots op je zijn. Maar met deze sombere periode lukt dat niet.Heb je hier al eens met een professional over gepraat? Het lijkt mij heel heftig om al op zo een jonge leeftijd je zus te moeten verliezen en dan ook nog het gevoel te hebben dat je in haar schaduw leeft. Het idee hebben dat zij spontaner en misschien wel leuker was dan jij dat bent. Iets wat waarschijnlijk helemaal niet zo is. Jullie zijn gewoon anders. Perfect op jullie eigen manier. En dat zul je een plekje moeten geven. Je zult moeten leren om het op een andere manier te bekijken. En dat kan prima met de hulp van een psycholoog.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Ik ben heel veilig opgevoed. Altijd veilig met zijn vieren. Pap, mam, ik en mijn zusje.
Op school heb ik het altijd heel moeilijk gehad. Waardoor ik vaak stil en terughoudend was. Op school voelde ik mij altijd heel erg minderwaardig. Ik was degene die de lesstof niet snapte zoals de rest dat deed. Ik was degene die mijn diploma niet heeft gehaald. Ik was degene die niet gekozen werd tijdens het maken van groepjes voor de gym. Ondanks dat was ik vaak een vrolijke meid. Maar met af en toe een sombere periode. Mijn zusje daarentegen was een hele vrolijk meid. Altijd vrolijk. Piekeren, negatief denken dat deed ze niet. Zij leek ook veel op mijn moeder. Helaas is mijn zusje een paar jaar geleden heel plotseling overleden.
Ik ben nu enigs kind. En dat maakt het soms extra moeilijk. Je wilt toch dat je ouders trots op je zijn. Maar met deze sombere periode lukt dat niet.Heb je hier al eens met een professional over gepraat? Het lijkt mij heel heftig om al op zo een jonge leeftijd je zus te moeten verliezen en dan ook nog het gevoel te hebben dat je in haar schaduw leeft. Het idee hebben dat zij spontaner en misschien wel leuker was dan jij dat bent. Iets wat waarschijnlijk helemaal niet zo is. Jullie zijn gewoon anders. Perfect op jullie eigen manier. En dat zul je een plekje moeten geven. Je zult moeten leren om het op een andere manier te bekijken. En dat kan prima met de hulp van een psycholoog.
maandag 20 maart 2017 om 15:37
Als ik je posts lees, lees ik het volgende. Voel je overigens vrij om het volkomen onzin te vinden:
Je moeder houdt niet van verdrietige mensen en heeft vrolijkheid in jullie gezin tot maatstaf verheven. Toen jij op school werd buitengesloten mocht je daar dus niet verdrietig over zijn en ben jij braaf vrolijk blijven doen om het je moeder naar de zin te maken, zelfs toen je eigenlijk ongelukkig was. Je zus was er nog veel beter in dan jij, en zij is verdrietig genoeg overleden. Jij hebt nu het idee dat de minst goede zus is overgebleven, want jij bent de minst vrolijke en daardoor voel je je schuldig. En nu ben je langzaam aan het instorten, omdat je niet meer zo goed kunt doen alsof na alle hectiek van de afgelopen tijd.
Nogmaals, voel je vrij om het onzin te vinden.
Je moeder houdt niet van verdrietige mensen en heeft vrolijkheid in jullie gezin tot maatstaf verheven. Toen jij op school werd buitengesloten mocht je daar dus niet verdrietig over zijn en ben jij braaf vrolijk blijven doen om het je moeder naar de zin te maken, zelfs toen je eigenlijk ongelukkig was. Je zus was er nog veel beter in dan jij, en zij is verdrietig genoeg overleden. Jij hebt nu het idee dat de minst goede zus is overgebleven, want jij bent de minst vrolijke en daardoor voel je je schuldig. En nu ben je langzaam aan het instorten, omdat je niet meer zo goed kunt doen alsof na alle hectiek van de afgelopen tijd.
Nogmaals, voel je vrij om het onzin te vinden.
maandag 20 maart 2017 om 15:39
Edda8, Dank voor je lieve reactie. Dat doet me goed!
Saintjeisanoniem, ik heb mijn hele verhaal over mijn zwangerschap onze 'zwanger' geschreven. Mijn vriend weet dat ik zwanger ben en hij wilt het heel graag houden. Hij steunt me en zegt dat we hier samen uit gaan komen. Ik heb altijd gezegd. Ik pleeg nooit een abortus. Maar nu ik mij somber voel denk ik daar soms anders over. Wat als ik straks echt depressief wordt. En de zorg niet kan dragen voor mijn kindje. Aan de andere kant, een abortus lijkt mij ontzettend heftig. Ik ben nu 35. Zal ik in de toekomst dan nog een keer kiezen voor een zwangerschap? Ik denk het niet. Kan ik mezelf recht in de ogen aan kijken als ik het weg laat halen. Krijg ik daar geen spijt van. En dan.. als ik het weghaal voel ik mij echt niet opeens beter. Misschien nog wel ellendiger. Blijft gewoon moeilijk.
Saintjeisanoniem, ik heb mijn hele verhaal over mijn zwangerschap onze 'zwanger' geschreven. Mijn vriend weet dat ik zwanger ben en hij wilt het heel graag houden. Hij steunt me en zegt dat we hier samen uit gaan komen. Ik heb altijd gezegd. Ik pleeg nooit een abortus. Maar nu ik mij somber voel denk ik daar soms anders over. Wat als ik straks echt depressief wordt. En de zorg niet kan dragen voor mijn kindje. Aan de andere kant, een abortus lijkt mij ontzettend heftig. Ik ben nu 35. Zal ik in de toekomst dan nog een keer kiezen voor een zwangerschap? Ik denk het niet. Kan ik mezelf recht in de ogen aan kijken als ik het weg laat halen. Krijg ik daar geen spijt van. En dan.. als ik het weghaal voel ik mij echt niet opeens beter. Misschien nog wel ellendiger. Blijft gewoon moeilijk.
maandag 20 maart 2017 om 15:40
Wat rot voor je
Je moeder kan zich misschien niets voorstellen bij somber zijn omdat ze dat niet kent. En dat kan de reden zijn voor haar gedrag. Het kan ook onmacht zijn: ze wil je wel helpen maar weet niet hoe.
Het is misschien teveel voor je om je nu druk om te maken. Je hebt al genoeg aan je eigen dingen denk ik. Je zou ervoor kunnen kiezen om het er later als je weer beter voelt met haar over te hebben.
Of eerst eens aan je vader vragen waarom ze zo doet ls je het moeilijk vindt om het met je moeder over te praten.
Je moeder kan zich misschien niets voorstellen bij somber zijn omdat ze dat niet kent. En dat kan de reden zijn voor haar gedrag. Het kan ook onmacht zijn: ze wil je wel helpen maar weet niet hoe.
Het is misschien teveel voor je om je nu druk om te maken. Je hebt al genoeg aan je eigen dingen denk ik. Je zou ervoor kunnen kiezen om het er later als je weer beter voelt met haar over te hebben.
Of eerst eens aan je vader vragen waarom ze zo doet ls je het moeilijk vindt om het met je moeder over te praten.
maandag 20 maart 2017 om 15:51
Heftig om jullie reacties te lezen. Maar oh zo waar. Ik heb al heel veel hulp gekregen voor het overlijden van mijn zus. Het klopt wat jullie zeggen. Mijn zusje en ik waren een. We waren beste vriendinnen. Ik keek altijd wel heel erg tegen haar op. Ik was inderdaad degene die twijfelde over alles, vaak negatief was, piekerde. En mijn zus was heel erg impulsief, enthousiast, gewoon doen en niet denken. Toen zij overleed. Dacht ik wel eens. Waarom zij, waarom ik niet? Gewoon omdat zij zoveel voor had te leven. Toen zij overleed had ze twee hele kleine kindjes. Haar zoontje net op de wereld gebracht. Er is zoveel verdriet geweest. Dit heb ik nu een plekje kunnen geven.
Ik heb er lang bewust voor gekozen om de afgelopen jaren niets meer met mijn ouders te delen. De minder leuke dingen dan. Omdat ik ze niet wel lastig vallen. Ik denk dan vaak, dat zij denken..zucht..daar heb je haar weer hoor. En dat ze dan mijn zusje nog meer gaan missen. Klinkt misschien heel erg gek als ik dit nu schrijf.
Nu ik in deze fase zit. Heb ik uiteindelijk toch de stoute schoenen aangetrokken. Mijn vader reageert heel lief en begripvol. En neemt het mij zelfs een beetje kwalijk dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Maar mijn moeder daarentegen, laat nu niets van haar horen.
Ik heb er lang bewust voor gekozen om de afgelopen jaren niets meer met mijn ouders te delen. De minder leuke dingen dan. Omdat ik ze niet wel lastig vallen. Ik denk dan vaak, dat zij denken..zucht..daar heb je haar weer hoor. En dat ze dan mijn zusje nog meer gaan missen. Klinkt misschien heel erg gek als ik dit nu schrijf.
Nu ik in deze fase zit. Heb ik uiteindelijk toch de stoute schoenen aangetrokken. Mijn vader reageert heel lief en begripvol. En neemt het mij zelfs een beetje kwalijk dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. Maar mijn moeder daarentegen, laat nu niets van haar horen.
maandag 20 maart 2017 om 16:02
Wat intens verdrietig dat je je zusje bent verloren.
Richt je bij je verdriet dan op je vader en op anderen die er wel voor je zijn, kijk niet naar mensen die er niet voor je zijn. Soms is het voor die mensen misschien dan ook net te veel.
Mijn moeder is ook niet zo van de emoties. Toen ik jaren geleden bij haar uit kwam huilen omdat ik reuma bleek te hebben, zei ze: "En nu?" Kortom: wat gaat er nu gebeuren? Medicijnen, prognoses? Heel praktisch. Maar zo heeft zij dat van huis uit meegekregen, ze is ook een product van haar opvoeding en ervaringen. Ze poetst liever mijn huis dan dat ze haar schouder aanbiedt om op uit te huilen. Ik hou niet minder van haar en ik zoek dan een andere schouder. Het heeft dan ook weinig zin om zoiets te willen forceren of om het haar te verwijten. Fijn dat je wel je ei kwijt kan bij je vader. Richt je daar dan op.
Richt je bij je verdriet dan op je vader en op anderen die er wel voor je zijn, kijk niet naar mensen die er niet voor je zijn. Soms is het voor die mensen misschien dan ook net te veel.
Mijn moeder is ook niet zo van de emoties. Toen ik jaren geleden bij haar uit kwam huilen omdat ik reuma bleek te hebben, zei ze: "En nu?" Kortom: wat gaat er nu gebeuren? Medicijnen, prognoses? Heel praktisch. Maar zo heeft zij dat van huis uit meegekregen, ze is ook een product van haar opvoeding en ervaringen. Ze poetst liever mijn huis dan dat ze haar schouder aanbiedt om op uit te huilen. Ik hou niet minder van haar en ik zoek dan een andere schouder. Het heeft dan ook weinig zin om zoiets te willen forceren of om het haar te verwijten. Fijn dat je wel je ei kwijt kan bij je vader. Richt je daar dan op.
